All Chapters of ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาท่านจอมพล: Chapter 11 - Chapter 20

หนิงหยวนจ้องเธอ “เงิน 25 บาทที่อยู่ในกล่องของเธอ มันคือเงินของฉัน!”ถังเจินเจินโมโหมาก เธอหยิบเงิน 25 บาทออกมาจากกล่องคุกกี้ “หนิงหยวน เธอพูดจาเหลวไหล เงิน 25 บาที่เพิ่งจะพิมพ์ออกมาใหม่นี่เป็นของฉัน เธอมีเงินเยอะขนาดนั้นหรือไง?!”ธนบัตรพิมพ์ลายจำนวน 25 บาทนี้ เธอตั้งใจเก็บใส่กล่องไว้อย่างดี ปกติแล้วพวกเศษเงินเล็กๆ น้อยๆ เธอจะเก็บไว้ที่ตัวตลอดหากไม่ใช่เพราะเธอเชื่อใจพวกลูกกระจ๊อกที่ตามติดเธอหน้าหลัง คอยเอาใจประจบประแจงพวกนี้ เธอคงล็อกกุญแจกล่องไปแล้วใครจะคิดว่านังลูกกระจ๊อกหนิงหยวนคนนี้จะทรยศ!หนิงหยวนยิ้มบางๆ “ครอบครัวฉันส่งคุกกี้ว่านเหนียนชิงกับลูกอมนมตรากระต่ายมาให้ฉันได้ ก็ต้องส่งเงินมาให้ฉันใช้ได้สิ”คำพูดนี้ทำให้ทุกคนหันไปมองหน้ากันทันที พวกเขาต่างกระซิบกระซาบกันเรื่องนี้“ก็จริงนะ ครอบครัวหนิงหยวนส่งคุกกี้กับลูกอมชั้นดีมาให้เยอะขนาดนั้น จะมีเงิน 25 บาทก็ไม่แปลกหรอก”“สรุปแล้วใครเป็นคนขโมยของใครล่ะ?”พวกยุวปัญญาชนกินนอนและทำงานในชนบทโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไร แต่ละเดือนครอบครัวจะส่งเงิน 10 20บาทมาเป็นเงินสมทบทุน เอาไว้ซื่อสบู่ ฟืนหรือเกลืออะไรพวกนั้นเงิน 25 บาทไม่ใช

ป้าไป๋เห็นเธอยอม ‘อ่อนข้อ’ จึงผ่อนน้ำเสียงที่แข็งกร้าวลง “พวกเธอยังไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน รีบไปรายงานที่กองเดี๋ยวนี้เลยว่าเจ้าหัวบขถแซ่หรงนั่นคิดมิดีมิร้ายกับเธอ จากนั้นก็คุกเข่าขอร้องให้หลี่เหยียนยกโทษให้ บอกว่าเธอยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”หนิงหยวนบอกกับป้าไป๋ “ป้าจะให้ฉันใส่ร้ายหรงเจาหนานเหรอ ป้ารู้ไหมว่าโทษสถานเบาคือติดคุกสิบกว่าปี โทษสถานหนักคือยิงเป้าประหาร?”การตัดสินโทษตอนนี้ไม่เหมือนกับอีกสิบกว่าปีข้างหน้า ในยุคที่ตัดสินโทษอย่างเข้มงวด แค่แอบดูผู้หญิงอาบน้ำก็อาจจะโดนประหารได้ดวงตาดุของป้าไป๋หรี่ลง ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่แยแส “มันก็แค่พวกหัวขบถคนหนึ่ง ตายก็ตายไปสิ เกี่ยวอะไรกับแกล่ะ?!”หนิงหยวนจ้องอีกฝ่ายนิ่งๆ แล้วบอกว่า “ฉันไม่เห็นด้วย ฉันทำเรื่องที่ต่ำช้ายิ่งกว่าหมูหมาแบบนี้ไม่ได้”พอได้ยินดังนั้น สีหน้าป้าไป๋ก็เย็นชาขึ้นทันที ตบโต๊ะลุกขึ้นยืน "เธอนอนร่วมเตียงกับไอ้คนนอกคอกนั่นจนตกต่ำเสื่อมทรามเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกันจริงๆ สินะ! ตั้งแต่เล็กฉันอบรมสั่งสอนเธอมายังไง ตอนนี้ถึงได้กลายเป็นคนไร้การอบรมไปได้! คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้! วันนี้ฉันจะสั่งสอนเธอแทนแม่ของเธอเอง!"หนิงหยวนจ้องตากลับ

ป้าไป๋ตาแทบถลนออกมาจากเบ้า กรีดร้องเสียงหลง “อ๊า——”จากนั้นก็ตาเหลือกแล้วหมดสติไปเลย หนิงหยวนถึงได้พูดอย่างสงบนิ่งว่า “ฉันเป็นคนทำเอง”ตอนที่ป้าใหญ่ตบตีเธอ อีกฝ่ายลงมือเหมือนจะตีเธอให้พิการ แล้วทำไมเธอจะต้องออมมือด้วยล่ะเธอหันไปถามหลี่เหยียน “ป้าใหญ่โกรธที่ฉันไม่ยอมคบกับคนที่เธอจัดหาให้ สหายหลี่เหยียน นี่เป็นเรื่องทะเลาะเบาะแว้งภายในครอบครัวของพวกเรา ทางกองคงจะไม่ยุ่งหรอกใช่ไหม?”หลังได้ยินว่าหนิงหยวนแบกรับทุกความผิดเอง ดวงตาที่หลุบต่ำของหรงเจาหนานก็ทอประกายล้ำลึกแปลกๆหลี่เหยียนได้ยินที่เธอพูดก็หน้าบึ้งตึง สุดท้ายก็ผ่อนลมหายใจเฮือกหนึ่ง “พวกเธอกลับไปก่อนเถอะ ฉันจะหารถพาป้าไป๋ส่งกลับไปหาหมอในหมู่บ้านของเธอ”ไม่ว่าหรงเจาหนานจะเป็นคนลงมือหรือไม่ หนิงหยวนก็ยอมรับผิดแทนอยู่ดี ตอนนี้เขาคงทำได้แค่เปลี่ยนเรื่องเล็กให้กลายเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น——แค่ญาติพี่น้องทะเลาะกัน......หลังออกจากสำนักงานกองการผลิตของหมู่บ้านหรงเจาหนานก็เห็นว่าหนิงหยวนไม่ได้ตรงกลับบ้านในทันทีเขาขมวดคิ้ว “เธอจะไปไหนน่ะ?”หนิงหยวนแหงนหน้ามองท้องฟ้า “ไปหาอะไรกินสักหน่อย คุณจะไปด้วยกันไหม?”วันนี้พลั้งมือทำร้าย

บางทีเธออาจจะไม่ใช่สายลับที่คนกลุ่มนั้นส่งมาจัดการเขากับครอบครัว แต่เป็นสายลับน้อยที่แฝงตัวเข้ามาจากฝั่งโพ้นทะเล?เลนส์แว่นตาของหรงเจาหนานสะท้อนแสงเยือกเย็น จ้องหนิงหยวนอย่างพินิจพิจารณาหนิงหยวนเห็นสีหน้าเย็นชาของเขาแล้วก็อดขนลุกไม่ได้เธอหุบยิ้มทันใด “ฉันไม่ได้ขำคุณสักหน่อย ฉันเคยอ่านเจอในหนังสือแล้วคิดว่ามันสนุกดี เอาล่ะๆ พวกเราทำอาหารกินกันดีกว่า”บอสใหญ่หรงช่างหยิ่งทระนงในศักดิ์ศรีเหลือเกินเธอไปทำกับข้าวกินดีกว่าหรงเจาหนานมองหญิงสาวที่เผ่นหนีอย่างลุกลี้ลุกลน ก่อนจะดันแว่นขึ้นบนสันจมูกแล้วคิดอย่างเยือกเย็นสักวันหนึ่งเขาจะต้องล้วงความลับของสายลับตัวน้อยให้ได้เลยหนิงหยวนไม่รู้ตัวสักนิด แม้ว่าเธอจะพยายามปิดบังคำพูดและการกระทำของยุคสมัยใหม่ ที่เผลอตัวหลุดปากออกมาอย่างเต็มที่แล้วแต่กระนั้น ก็ยังหลบไม่พ้นลางสังหรณ์อันเฉียบคมที่ผ่านการต่อสู้มาอย่างยาวนานของหรงเจาหนาน เขาปักใจไปแล้วว่าเธอคือ——‘สายลับน้อย’ ที่ยังไม่รู้เบื้องหลังท้องฟ้ามืดสนิท เป็ดไก่ในหมู่บ้านถูกต้อนเข้าเล้า วัวแกะถูกจูงกลับคอกหลังยุ่งกับงานไร่นามาทั้งวัน พวกชาวบ้านก็แยกย้ายกลับบ้านไปกินข้าวกินปลาคอกวั

"เอี๊ยด!" เสียงประตูห้องถูกเปิดออกร่างสูงโปร่งถือถังน้ำ เปลือยกายท่อนบน พาดผ้าขนหนูบนไหล่เดินเข้ามาแสงเทียนตกกระทบร่างสูงโปร่งที่มีกล้ามเนื้อชัดเจน ไหล่กว้างเอวสอบที่ขาวผ่องของเขาเหมือนมีสีทองเคลือบทับชายหนุ่มก็สระผมเหมือนกัน หนิงหยวนมองหยดน้ำจากปลายผม ที่ไหลลงมาตามไหปลาร้า แผงอกจวบจนถึงเอวคอดและกล้ามหน้าท้องของเขา สายตาเหม่อลอยโดยไม่รู้ตัวหรงเจาหนานสังเกตเห็นสายตาของเธอ แต่คราวนี้เขาไม่ได้ทำหน้าบึ้งตึงเหมือนเมื่อคืนก่อนเขาแค่ปรายตามองเธอแบบผ่านๆ ใช้มือเสยผมหน้าม้าที่เปียกไปด้านหลังเหมือนที่ทำเมื่อวาน เผยโครงหน้าที่คมสันชัดเจนการได้เห็นใบหน้าของเขาแบบชัดๆ กับร่างกายที่ดูผอมภายใต้เสื้อผ้า แต่มีกล้ามเนื้อกำยำยามถอดชุดออดอีกครั้ง ทำให้หนิงหยวนรู้สึกตาพร่าอย่างมากหนิงหยวนรู้สึกเห่อร้อนใบหน้า เอ่ยอย่างลนลานว่า “คุณ...ทำไมคุณ...ไม่ใส่เสื้อล่ะ”ตอนที่ยังสวมเสื้อผ้าก็ดูผอมจนหลอมโพรกขนาดนั้น ดูเหมือนคนที่ขาดสารอาหารอย่างบอกไม่ถูกแต่ทำไมพอถอดเสื้อออก กลับเหมือนคนที่กินดีอยู่ดี มัดกล้ามบนร่างกายเต็มไปด้วยพลังล่ะ?ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “ใครใส่เสื้อผ้าอาบน้ำบ้างล่ะ? เธอทำเหรอ?”เห็