All Chapters of โอป้าลำซิ่ง-อาริตา: Chapter 41 - Chapter 50

“เจ้าเดชมันโตแล้วนะ พ่อ...”ก่อนจะถูกขัดเพราะต้าร์เดินนำหน้าอาดๆ เข้ามา ดำรงลอบถอนใจ รับรู้ความวุ่นวายที่จะตามมาและจริงดังคาดไม่มีผิด“พ่อ เดชมันรับผู้จัดการวง ไม่ได้ปรึกษาใครเลยนะ เอามาทำไม...”“ก็ได้ช่วยแบ่งเบางาน...มันมาบอกอยู่ตะกี้”“พ่อเห็นดีด้วยหรือ”“ปู่ด้วย” นายดุ่ยเอ่ย “ปู่ว่าก็ดีนะ จะได้คืนวงกลับมาไว...แกล่ะ พร้อมแค่ไหนที่จะยืนหน้าเวที...ได้ยินว่าแกไม่อยากให้เดชมันออกไปแทนแก ต้าร์เอ๊ย...หากอยากเด่นดังไฟส่องหน้า แกต้องทำด้วยตัวเอง...ไม่ใช่ไม่ทำแล้วยังกันท่าเดชมันอีก มันก็พี่ชายแกนะ”อัจฉราเข้ามาอีกคน หล่อนไม่ได้พูดอะไร นอกจากดูท่าที“เดชเพิ่งอวดว่าจะเป็นโอป้าบนเวที”“แล้วไง”“ผู้หญิงคนนั้นจะล่อให้เดชมันหลง มัวเมา” ต้าร์เอ่ยเน้นๆ “ผมตะหากควรจะเป็นโอป้า...”“แกอยากเป็นโอป้าหรอกหรือ” นายดุ่ยถามคำใหม่ของเขา เกี่ยวพันกับเกาหลี...เอื้อยฟ้า นายดุ่ยหนักใจเงียบๆต้าร์พยักหน้ารับ“แล้วทำไมแกไม่ชวนขวาย...มันอยู่ที่แกต้องสร้างทำเอง...”“ปู่ก็บอกเดชมันสิว่าให้มันอยู่ข้างหลัง...ผมจะออกนอกหน้าเอง...ผมทำได้ เดชมันดีแต่พูด พอวงรับงานมันก็เสนอหน้า ตัดหน้าผมทุกที ทำไมผมจะทำไม่ได้”แรงฮึดม

เมฆดำ... เอกนรีรำพึงและกาแฟร้อนๆ ก็มาถีง...กาแฟ เธอสั่งเมื่อวันวาน..บาริสต้าหนุ่ม...ในนามโอป้ารูปงามมานำเสิร์ฟด้วยตัวเอง...เขาร้องเป็นเพลงเบาๆ..they were clouds in your coffeeclouds in your coffeeเอกนรีถือถ้วยกาแฟค้างไว้...มองคนร้องเพลง“โอป้าร้องเพลงสากลหรือคะ”“ผมคิดว่าท่อนนี้คือชีวิตคุณตอนนี้...โน่น...เหมือนเมฆฝนบนฟ้า...เมฆดำในถ้วยกาแฟ เพลงนี้เขียนไว้...แต่ความยุ่งยากที่คุณสลัดออกไปได้ทุกเมื่อ อย่าเก็บเอาไว้อีก ก็เท่านั้นเอง เรื่องง่ายๆ ที่ควรทำ”“ฉันก็ชอบเพลงนี้นะ แต่ไม่คิดว่าจะต้องมาฟังอีกหนวันนี้...”“ตอนเช้าอย่างนี้ด้วย” กิตติมาแทรก “ร้องให้จบเพลงสิคะ...เสียงคุณน่าฟัง”“หมดกัน โอป้าร้องเพลงสากล...” มยุรียังส่ายหน้ากับญาติหนุ่ม และเริ่มรู้สึกได้มากขึ้นว่าเดชชนะกำลังเปลี่ยนแปลงอย่างไม่เคยมาก่อนกับเพศตรงข้าม...เมื่อตอนมีดาหวันทมาป้วนเปี้ยนใกล้ชิดแม้จะเข้านอกออกในบ้านนี้ได้ แต่ไม่ใช่แบบนี้แน่นอน...เดชชนะไม่เคยร้องเพลงปลอบขวัญหรือให้กำลังใจกับดาหวันอาหารเช้าเสิร์ฟถึงที่...พร้อมกับเพลงที่ร้องให้ฟังเดชชนะบอกกับเอกนรี...“ทุกคนมีเมฆดำผ่านเข้ามา มันเหมือนความทุกข์ มหาทุกข์

เดชชนะมองลงมา...ป้าคนนั้น...ชูเงินเหนือหัว โบกไหวๆไม่เคยมีแบบนี้บ่อยนัก...สาวๆ ให้ดอกไม้ ให้ขนม...ให้ภาพถ่าย...แต่ให้เงินสดๆ ไม่เจอบ่อยนัก เคยมีเหมือนกันก็ใบละร้อย...นี่ใบละพัน หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้าผู้หญิงวัยป้า...ที่เขาได้ยินเสียงตะโกนบอกกันป้าในชุดกางเกงเกงขายาว เสื้อดอก หัวโพกผม...ใส่แว่นตากรอบโต...เขาโน้มตัวลงมารับเห็นใกล้ๆเดชชนะใจหายวาบ...มือที่แตะเงินแล้วแทบจะดึงกลับเอื้อยฟ้านั่นเอื้อยฟ้าหล่อนมาทำไมหน้าเวที“รับไปสิจ๊ะ พ่อหนุ่ม” เสียงบอกเขาถอยกลับ...ไม่รับ หันหลังเดินจากไป...ใจเต้นแรง...เขาจะขึ้นเพลงได้ไหม...เพลงที่ไม่คิดว่าขจะร้อง จะเก็บไว้ให้ต้าร์ร้องรอบดึกเขาขึ้นเพลงนั้นหัวใจซ่อนชู้หมุนตัวกลับมา มองตรงไปหน้าเวทีด้านล่างที่ “ยัยป้า” ยังยืนอยู่ ขึ้นเพลงความเกลียดยังสะท้อนผ่านเนื้อเพลง...คิวเพลงไม่ใช่...กระดาษในมือบอกอยู่แต่เธอเพิ่งมา ไม่แม่นเรื่องเพลงเท่ามยุรี จึงเอนตัวไปถาม“เขาควรจะร้องเพลงอื่นนี่...และไม่เกริ่นก่อนเข้าเพลง ร้องเลย...มีอะไร”“ผิดพลาด...”มยุรีบอก “เพลงนี้ คืนนี้ของต้าร์”และเจ้าตัวก็ปราดมาทันที“ไหนว่าคืนนี้เพลงหัวใจซ่อนชู้ของฉันไง ยุ...ทำ

แต่นาทีนี้เรื่องแก่ไม่แก่ ไม่ควรนำมาเป็นปัญหาไม่พอใจหล่อนอยากเจออีกคน แต่ไม่มีแม้เงาของต้าร์ แทมโป้ ออกมายืนหน้าเวทีFC คนหนึ่งบอกกับหล่อนว่า “พี่ต้าร์น่ะเหรอ ตอนนี้ไปดื่มไปอยู่กับผู้หญิงนั่นแหละ ทุกครั้งแหละ โผล่ออกมาแวบๆ แล้วก็ทิ้งวง”เอื้อยฟ้าค่อนข้างตกใจทีเดียวต้าร์ แทมโป้ เป็นอย่างไรกันแน่ในสายตาของ FC และคำตอบสุดท้ายที่ได้ยินก่อนจะเดินออกมาพี่ต้าร์ไม่ใช่อบป้าเขาไม่ใช่อบป้าตัวจริงหรอก คุณพี่อบป้าตัวจริงคือพี่เดชเท่านั้นเอื้อยฟ้ามาถึงรถ เป็นรถตู้นั่งสบาย หล่อนขึ้นรถแล้วยังมองไปบนเวที แสงไฟด้านหลังนั้นยังส่องสว่าง ที่จริงหล่อนอยากเข้าไปตรงนั้น หากไม่มีเอกนรีอยู่ด้วย แต่ไม่เป็นไรคืนนี้กลับที่พักก่อนหล่อนไม่รู้สักนิดว่าดำรงอยู่ข้างหลังเวทีนั้นหล่อนพลาดไป...หากหล่อนกล้าเข้าไป หล่อนจะเจอดำรง..คนที่หล่อนประมาทหน้าว่าเขาอ่อนแอแน่ละว่าหากเจอกัน เอื้อยฟ้าคิดว่าความรักนั้นยังไม่หมดไป เขาก็ไม่ต่างจากเชือกกล้วย...ไม่ใช่งูร้ายอะไรเลยหล่อนดูแคลนเขาเสมอและหล่อนกำลังจะเข้าถึงตัวต้าร์ แทมโป้ ไม่ใช่เดชชนะ คูนแคนการเป็นโอป้าไม่ยากหล่อนสามารถปั้นเขาได้ขอแค่คำยืนยันอีกสักนิดว่าเขาใช่ลู

“แปลว่างานนั่นหนูทำได้แน่หรือ”“หนูสนุกค่ะ สามคืนแล้วได้ออกทัวร์...ตามงานวัด...อยู่หลังเวที...กินส้มตำยามดึก...อยู่กับสิ่งที่หนูไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย”“ก็ตอนลุงทำทัวร์วง หนูไม่เคยมา...”“แหม...นั่นเรียกทัวร์ หรูหรานะคะ นี่เดินสายงานวัด งานบ้านๆ...ชีวิตชาวบ้าน...ได้อีกแบบ...หนูเองก็วางพีอาร์ให้กับเขา...”“คนไหนกันแน่...ที่หนูไปสนับสนุน”“เดชชนะ โอป้าเดช โอป้าตัวจริงของวง...ลุง...ลูกชายเอื้อยฟ้าคือนายต้าร์นะ ไม่เอาไหนเลย...เฮ้อ หนูเตือนลุงเหมือนกัน เอาเขาไปได้ ทำอย่างไรเขาก็ไม่ได้ดังเท่าโอป้าเดชหรอก แต่หากเขายังอยู่ที่เดิม ลดอัตตาลงมา ลดความเกเรลงมา เขาเกิดแน่ๆ เพราะพอมีหนทางอยู่ นี่ให้ตายดับ...” เธอสบถก็เป็น “เขาเป็นคนขี้อิจฉา ตัวเองทำไม่ได้ยังอิจฉาคนอื่น อิจฉากระทั่งพี่ชายตัวเอง...”“เดี๋ยวนะ...พี่ชาย...หนูยืนยันใช่ไหม”“เดชชนะ เป็นพี่ชายเขา เป็นลูกที่เกิดจากแม่เอ๋...เขาเรียกแม่เอ๋นะ แม่เอ๋กับคุณดำรง...ส่วนนายต้าร์นี่หนูพอจะรู้ว่าแม่เอ๋รับดูแลให้ ทำตัวเป็นแม่ เพราะว่าแม่ทิ้งไป...ไม่อยากให้ขาดแม่...เอื้อยฟ้าทิ้งลูก แหม...ลุงขา...ลืมหรือเปล่าคะ คนที่เค้าหนีตามไปกันไปน่ะคือลุงนะคะ มี