All Chapters of โอป้าลำซิ่ง-อาริตา: Chapter 1 - Chapter 10

พุทธศักราช 2540ปีแห่งความผันผวนทางเศรษฐกิจ วิกฤตต้มยำกุ้ง“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ไอ้วงคูนแคนของพี่ดุ่ยนี่ ไม่เคยขาดงานเดินสายเลยนา”เสียงพูดแกมหัวเราะจากปากแดงๆ ของนางดวงดังขึ้นนางดวง หญิงวัยกลางคนที่ยังคงความงามพริ้ง...ในวัย45...วัยที่บอกว่าผู้หญิงจะมีความงามเป็นของตัวเองได้อีกสักห้าปีใช่ ตำนานความงามของผู้หญิงที่เรียกว่าเบ่งบานสุดๆ นั่นคือวัยระหว่าง30ถึง45 นางดวงเช่นกัน คนมักจะเรียกนางว่ายายดวง...ทั้งที่ยังดูสาว เรียกกันติดปาก...ยายดวง...ยายดวง...กับการที่นางเป็นเจ้าของร้านส้มตำเลื่องชื่อ และวันนี้นางมาร่วมงานวันเกิดพี่ชาย...นายดุ่ย คูนแคน...พี่ชายนางดวงเป็นเจ้าของวงดนตรีที่เอานามสกุลมาใช้คูนแคน...และมีลูกชาย...ก็หลานยายดวง...ดำรง คูนแคนเขามีความสามารถทั้งเล่นดนตรีและแต่งเพลง...เขาทำเพลงลูกทุ่งอิสานหลายเพลง ได้รับความโด่งดัง...การเดินสายทำวงก็ดังมากมีนักร้องชายหญิงดังๆ หลายคน และดำรงกำลังปั้นนักร้องสาวคนใหม่...เอื้อยฟ้า อรลออ หรือ ซูยองฮวา...หล่อนเป็นนางฟ้าลูกทุ่ง...คือร้องเพลงลูกทุ่งได้...ทำเพลงมาแล้วสักพัก แต่ไม่ดังมากนัก...จนเมื่อเจอกับดำรง..และเซ็นสัญญาให้เขาดูแลแ

อัลบั้ม “กราบอกซ้ายอ้ายที่ฮัก”ขายดิบขายดี มีงานหลั่งไหลเข้ามาแต่ชีวิตของดำรงพังยับตั้งแต่วันนั้นไม่เพียงแต่ชีวิตแต่วงคูนแคนก็ถึงกาลอวสานไปด้วยเจ้าของวง นักแต่งเพลง ป่วย...เมา...ชีวิตพังยับ...และชีวิตน้อยๆ อีกชีวิต ของเดชชนะ...ลูกที่แม่ทิ้งไปตั้งแต่สามเดือนก็เติบโตขึ้นมาโดยมือพ่อขี้เมา ชีวิตตกอับในมือปู่ดุ่ยและแม่บุญธรรมอย่างอัจฉรา...แต่ความจริงมีประการหนึ่งที่ทำให้เขาเติบโตมาคือเขาไม่ได้กินนมแม่...หรือนมอัจฉราที่เขาเรียกแม่เอ๋ และทุกคนคิดว่าเขาคือลูกของอัจฉราวันที่เอื้อยฟ้าจากไป เขาสามเดือน ไม่มีนมแม่กิน และแน่นอนอัจฉรายังมีนมกับลูกอ่อนของตัว แต่ดำรงห้ามเด็ดขาดนายดุ่ยยังสงสัยว่าทำไม...ฉันจะไม่ให้เดชมันกินนมเอ๋ และรับเป็นแม่จริงๆ......มันนมคนนา แกจะให้ลูกโตเพราะนมวัวเหรอ มันจะไม่ดีนา... ...นมผงก็ได้... วันที่ปาดน้ำตา และหักใจได้บ้าง ดำรงขับรถออกไปหาซื้อนมผงมาชงให้ลูกชายกินด้วยตัวเอง และห้ามอัจฉราให้นมเดชชนะจุดมุ่งหมายในใจคือ เมื่อขาดแม่ มีแต่พ่อ...เขาจะเป็นพ่อที่พร้อมเป็นแม่ให้กับเดชชนะด้วย เขาจะไม่ยอมให้ เดชชนะต้องมีชีวิตที่ขาดไร้...อัจฉราอาจจะเป็นแม่ในนาม แม่ในสาย

เขาเอามืออังหน้าผากพ่อ ก่อนจะโดนปัดมือออกพร้อมกับเสียงหัวเราะ“แกอย่าทำเหมือนฉันเป็นลูก แล้วแกเป็นพ่อฉัน”“ก็ถ้าพ่อไม่ดูตัวเองดีๆ ผมจับป้อนข้าวป้อนยาเลยนะ ไม่ได้ขู่” เขาย้ำ แต่แววตาอ่อนโยนดำรงจับมือลูกชายไว้ เสียงแห้ง แววตาแห้ง “เดช ...ทำไมแกดีกับพ่อ”“เอ้า...ถามงี้ได้ไง” เขาเอ่ยทีเล่นทีจริง แววตาอ่อนโยนมากกว่าเดิม “พ่อผมนี่ ใครที่ไหนกันเล่า...”“แต่พ่อ...ทำแกเสียโอกาส”“โอกาสอะไร” เขาแกล้งเสถาม ทำหน้าจริงจังอีกนิด “หากยังคิดแบบนี้อีกนะ ผมจะไม่รักนะเออ”“เฮ้ย”“ผมพูดจริงนะ พ่อจะตำหนิตัวเองทำไม พ่อดูผมนี่...”เขาถอยไปยืนตัวตรง ทำท่าเข้มแข็งจัด“ที่พ่อเห็น นี่ใคร...” เอามือจิ้มอกตัวเอง “ดูสิ พ่อ ตั้งแต่หัวถึงเท้าผมนี่เลย พ่อเห็นไหม...ลูกพ่อนะ เดชชนะ...ลูกพ่อ ดูสิ หน้าตาเป็นไง แล้วผมก็โตจนพ่อกระเตงขึ้นเอว หรือเอาขึ้นหลังให้ผมขี่คอก็ไม่ไหวแล้ว ผมเป็นแบบนี้ สมบูรณ์แบบ”เขามั่นใจ ไม่ได้พูดเกินเลย“ทั้งหมดนี่เพราะพ่อปั้นผมขี้นมา พ่อคนนึง ปู่อีกคน...สองคน สองสมอง สี่มือ ให้ผมเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นกินข้าว กินยา ทำตัวดีๆ ...ให้ผมได้รักไปนานๆ ผมกำลังทำวงใหม่นะ พ่อ”“แต่...”“ผมพร้อม

เอื้อยฟ้า อรลออ ฉายานางฟ้าลูกทุ่ง ในวัยห้าสิบเอ็ด หล่อนขึ้นเป็นผู้บริหารคู่กับวิลลี่ ดำรงไท ในบริษัทเบต้าคีย์ หล่อนไม่ได้ทำเพลงใหม่อีกแล้ว แต่สนับสนุนนักร้องใหม่ๆ ในสังกัด...รับนักร้องทั้งหญิงและชายมาทำงาน...แต่ความจริงคือทุกคนแค่ “พอขายได้” แต่ไม่มีใครดังสักคนไม่สามารถปั้น นางฟ้าลูกทุ่งเพิ่มได้อีกและตอนนี้เริ่มจะเบนเข็มไปปั้นนักร้องชายเพื่อจะให้เป็นเทวดาลูกทุ่ง...สักคนเอื้อยฟ้ามองเห็นใครคนหนึ่งที่น่าสนใจ ในมือหล่อนถือเรื่องราวของ “ต้าร์ แทมโป้” เอาไว้...พอดีกับสามีเดินเข้ามาในห้อง“ดูอะไร” เขาเอ่ยถาม วิลลี่หนุ่มลูกครึ่งรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาดี และเขาทำเพลง...แถมยังทำเพลงลูกทุ่ง...นักร้องคู่บุญเบต้าคีย์คือเอื้อยฟ้า ซูยองฮวา ลูกครึ่งเกาหลีไทย เป็นตัวทำเพลงทำเงิน...วันนี้แม้ชื่อเสียง การทำเงินของหล่อนจะ “เบา” ลงไปจากเดิม แต่ยังเรียกว่าได้อยู่ มีรายได้เข้ามาหลายทาง...เอื้อยฟ้าวาง “จุดยืน” ตัวเองเอาไว้สูงมาก หล่อนเป็นนักร้องชั้นบน...มีเพลงฮิตติดลมเป็นสิบเพลง...หล่อนเริ่มรับเชิญไปตามรายการต่างๆ ในฐานะกรรมการตัดสินการประปวด....วิลลี่ก็ผลักหล่อนไปกับรายการพวกนั้นอยู่สามรายการด้วยกันห

“นายก็ร้องเพลงฉันได้ทุกเพลง..ขึ้นเวทีแทนฉันได้ทุกเวลา แฟนฉันหันไปหานายก็เยอะ” เสียงหงุดหงิดไม่น้อย “ทำไมวะ เดช ทำไมนายไม่ทำออกหน้าไปเลย มาดันฉันทำไม”เดชชนะยื่นหน้ามาใกล้ ดวงตาดำใหญ่มองมาตรงๆ ประกายตานิ่ง ไม่มีการตำหนิ ไม่มีการเบื่อหน่าย“เพราะฉันทำได้ไม่ดีเท่านาย” เสียงหนักแน่น จริงใจ “ฉันรู้ว่าฉันไม่มีความสามารถเท่านาย แก้วเสียงฉันไม่ได้เท่านาย และฉันไม่มีเสน่ห์ เวลาร้องเพลงเท่านาย”“เฮ้ย อย่ามาถล่ม”“ฉันพูดจริง”แต่ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นทั้งหมด เพราะความจริงมีอยู่ว่าเสียงของเดชชนะมีเสน่ห์ แก้วเสียงชัด ใส และมีความคม...แต่ฟังเผินๆ จะเหมือนร้องแทนกันได้ ส่วนหน้าตาน่ะหรือ...เพราะมีแม่เป็นสาวลูกครึ่งเกาหลี...หน้าตาสะสวย แม้เอื้อยฟ้าจะไปทำศัลยกรรมเพิ่มเติมให้ความงามของหล่อนคมชัดเจนมากกว่าเดิม แต่ความจริงคือหล่อนสวย คิ้ว ตา จมูก ปาก ถูกจัดวางบนโครงหน้าที่ได้รูป และผิวนั้นอีก...ผิวสาวเกาหลีแม้จะผสมเลือดไทย แต่ผิวของหล่อนสวยนัก ขาวเนียนละเอียด ผิวนั้นตกทอดมาถีงเดชชนะด้วยขณะที่เอ๋ อัจฉราผิวสีเข้ม ไม่ถึงกับดำ สีผิวนั้นไปทางต้าร์ และต้าร์ก็เคยสงสัยว่าทำไมผิวของเดชนะผิดพ่อผิดแม่ดำรงก็