11 เมญ่า นางร้าย

“เราจะเสียเวลากับการที่นายเหลวไหลไม่ได้ เราจะต้องทำเพื่อพ่อ เข้าใจไหม”

และเมื่อเดชชนะเดินออกมา เขาเจอกับอัจฉราที่มารออยู่

“เรียบร้อยครับ แม่...เขาดูท่าจะเชื่อฟังดี...”

“เดช อย่าลืมก๊อกสองเผื่อนะ” นั่นเพราะรู้นิสัยกันดี

เดชชนะอมยิ้ม

“ผมพูดจริงนะเรื่องส่งตัวไปบ้านชีวิตใหม่”

เขาย้ำ  “แพงแค่ไหนก็จะส่งไปลิ้มลองรสชาติ...การบำบัดจริงจัง...เราใจดีกับเขามามาก  ต้องใจร้ายบ้างแล้ว”

อัจฉราทำหน้าตกใจบ้างเหมือนกัน แต่แล้วก็รีบระงับโดยเร็ว พยักหน้าเหมือนเห็นด้วย

“ขอบใจที่เดชดูแลต้าร์ตลอด”

เขาจับสองมือของอัจฉรามากุมแน่น

“แม่เอ๋...เขาเป็นพี่ชายผม แม้เขาจะคิดว่าเขาเป็นน้อง พี่น้องกันต้องดูแลกัน รักกัน เราโตมาด้วยกัน...จะมีให้ผมเสียใจเรื่องเดียวเท่านั้น”

“เรื่องอะไร”

“ผมน่าจะเป็นพี่เขาจริงๆ เกิดก่อนเขาสักสองปีก็พอ...ผมจะดึงเขาไว้จากสิ่งที่เขาเป็นทุกวันนี้”

อัจฉราร้องไห้  “แม่ผิดเองที่อบรมเขาไม่ดีพอ”

“แม่สอนเขาเท่าสอนผม แม่เอ๋  แต่ต้าร์อ่อนแอไปเอง ความอ่อนแอทำให้เขาเลือกจะใช้ยา ใช้ผู้หญิงเพื่อทำให้ตัวเองเหมือนหลบจากโลกความจริงไปเสพความเมา ไปเสพเซกส์ ทำให้ลืมบางอย่าง  ต้าร์เกิดมาพร้อมกับปัญหา”

นี่คือเดชชนะ...ชัดเจนเสมอ

“แม่ยอมรับ...ตอนแม่ท้องต้าร์ แม่กดดัน ลูกไม่มีพ่อ ผู้ชายไม่ยอมรับ...อาการของแม่ไปออกกับต้าร์  เพราะ...เพราะ...แม่คุยกับตัวเองทุกวันช่วงนั้น โกรธเขา โกรธตัวเองและตำหนิว่าทำไมแม่ต้องท้อง  แม่เคยคิดจะเอาออก แต่ทำไม่ได้อีก...เคยคิดอยากฆ่าตัวตาย แต่ไม่ได้ทำเพราะกลัว สุดท้ายแม่ก็ลงกับต้าร์...”

“แม่เอ๋ เลิกตำหนิตัวเอง...ได้ไหมครับ ผมขอ...เรายังพอจะแก้ไขได้...ต้าร์ยังไม่เคยรักใครจริง...แต่ผมพอจะมองเห็นผู้หญิงสักคนในชีวิตต้าร์นะ นอกจากแม่ก็ต้องเป็นคนนี้แหละ”

“ใคร”

“เมญ่า”

“ลูกเจ้าพ่อคนนั้นหรือ”

เมญ่าหรือเมญานี เป็นลูกสาวของนายเมืองมนต์ ที่ประกอบอาชีพเป็นดีลเลอร์ขายรถรายใหญ่ของจังหวัด หล่อนไปเรียนต่อที่เมืองจีนและเพิ่งกลับมาบ้านได้ไม่นานนัก ทั้งหล่อน ตฤณ และเขาเคยเรียนโรงเรียนมัธยมของจังหวัดมาด้วยกัน เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน...เหมือนกับอีกคน...มยุรี หลานสาวของนายดุ่ย

โดยที่เมญ่าเรียนห้องเดียวกับมยุรี และชักนำมาคุ้นเคยกับตฤณ

แต่เขาเองนั้นมีกิจกรรม และอื่นๆ อีกมากมาย เรียนจริงจัง เขาไม่ได้สนใจเด็กสาวแรกรุ่นคนดังอย่างเมญานี หล่อนก็เลยมองข้ามไปสนใจหนุ่มร่าเริงสดใสหน้าตาดี รักสนุกอย่างตฤณมากกว่า

เมื่อกลับมาบ้านหนนี้หล่อนก็ทำงานก้บพ่อ บริษัทใหญ่กลางเมือง นายเมืองมนต์ยังมีธุรกิจอีกเรื่องคือรับเทคโอเวอร์โรงแรมสิบชั่น มารีโนเวทใหม่ก่อนที่จะเกิดโรคระบาดแต่ก็เสร็จทันเวลาพอดี  เปิดบริการใหม่มีผู้คนมาพักเพราะราคาอยู่ระดับกลางๆ และยังเปิดห้องอาหารทั้งจีนและญี่ปุ่นในโรงแรมให้บริการลูกค้า พูดกันว่าอาหารนั้นเริ่ดอร่อยมาก

เมญานีก็เป็นผู้จัดการดูแลที่นี่และที่เขาเพิ่งไปดิวมาก็คือเปิดการแสดงในห้องอาหารที่จะเปิดใหม่ อาหารพื้นบ้าน

อิสาน โดยจะให้ต้าร์ไปขึ้นเวทีร้องเพลง มีการทำโฆษณาไว้แล้ว แต่เขาไม่ได้ลงไปประสานเอง ให้มยุรีเป็นคนจัดการ

“แม่ว่าผู้หญิงคนนั้น เอิ่ม...”

“เลอะเทอะ เละเทะ ใช่ไหม”  เดชชนะเอ่ยต่อ เขาพยายามหาคำพูดที่ไม่แรงมากนัก แม้จะเป็นไปได้ยากก็ตามที  “แต่ดูว่าต้าร์อาจจะอยากจริง...”

“ผู้หญิงจะจริงกับคนของเราไหมล่ะ”

 /////////////////////////////////////////////////////

อีกสองคืน เขาจะมาเปิดการร้องเพลงที่ห้องอาหารเปิดใหม่ในโรงแรม...ห้องอาหารไทยอิสานที่เน้นอิสานพื้นบ้าน...เป็นหลัก...ที่จริงเมญานีไม่อยากจะเปิดเลย...หล่อนมองว่าโรงแรมที่รีโนเวทใหม่จนถูกพูดถึงอย่างมาก เพียงพอกับการมีห้องอาหารสองห้องคือ จีน และญี่ปุ่น โดยเฉพาะอาหารญี่ปุ่นมีความจำเป็นอย่างมากทีเดียวที่จะต้องมีอยู่ให้ได้  และที่เปิดก็ได้รับการตอบที่ดีเสมอ

ห้องอาหารอิสาน...พ่อหล่อนสนับสนุนเต็มที่ เขาชอบกินส้มตำ ซุปหน่อไม้ ลาบก้อย...ซอยจุ๊...ที่หล่อนไม่กิน

หล่อนเป็นเลือดเนื้อทางนี้ที่ไม่กินของพวกนี้!

เคยมีคนบอกหล่อนดัดจริต โตมาแท้ๆ กับอาหารพื้นบ้าน

ไม่แปลกไม่ใช่หรือที่หล่อนจะชอบปลาดิบ หอย ซาชิมิ แกงกะหรี่ญี่ปุ่น 

ชมชอบเป็ดย่าง และติ่มซำ

อีกสารพัดเมนูที่ไมใช่อาหารพื้นบ้าน

แต่พ่ออยากเปิด...ต้องตามใจเจ้าของ หล่อนยังไม่สามารถยึดโรงแรมเป็นของหล่อนได้

แค่พนักงานคนหนึ่งของที่นี่  หล่อนค้านพ่อไม่ได้

และวันเปิดตัวต้องมีดนตรี...