All Chapters of แวมไพร์พี่เลี้ยงเด็ก: Chapter 21 - Chapter 30

“ข้าก็ทำของข้าได้เท่านี้ ท่านทำได้ดีกว่านี้ก็ไปทำเองเสียสิ!”“ชิชะ! นังหนู! เจ้ากลับไปกวนไส้เอาไว้เลย พรุ่งนี้ยามอิ๋น (03.00-04.59) ข้าจะไปทำแป้งแล้วจะอยู่นึ่งซาลาเปาให้จนเสร็จ ยามเหม่า (05.00-06.59) ให้เด็กๆ เอาออกไปขายได้เลยก็แล้วกัน!” หญิงชราชี้หน้าหญิงสาวที่ทำท่าแง่งอนใส่ตน“ตกลงเจ้าค่ะ! ข้ากลับแล้ว อีกเดี๋ยวจะให้เจียวจ้านเอาตะเกียงมาทิ้งไว้ให้ท่าน ตอนกลางคืนจะได้เดินไปได้สะดวก หรือท่านจะให้พวกเขามารับ” “ไม่ต้อง! มีตะเกียงแล้วข้าย่อมเดินไปเองได้” “เช่นนั้นก็เอาตามท่านว่า ข้าลาล่ะ!" หญิงสาวเดินฉับๆ เร่งฝีเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว แม้แต่ซาลาเปาที่เหลืออยู่ในจานอีกสี่ลูกก็ไม่ทิ้งไว้ให้ยายเฉินดูต่างหน้า หากแต่ใบหน้างามปรากฏรอยยิ้มกว้างแอบขอโทษหญิงชราอยู่ในใจนางเฉินหอบหายใจถี่ด้วยความโมโห กอปรกับเมื่อครู่นางตะเบ็งเสียงแข่งกับฉู่หลิงอยู่นานสองนาน ครู่หนึ่งร่างเล็กก็ทรุดนั่งลงบนแคร่ไม้หน้าเรือน “เหมือนจะมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้องอยู่หรือเปล่านะ" ท่านยายเฉินขมวดคิ้วมุ่นจนหัวคิ้วพันเป็นเส้นเดียวกัน“นางหญิงบ้า! หลอกข้าอีกแล้ว!” แม้จะทำท่าตีอกชกตัวคล้ายว่ากำลังโมโหอย่างหนัก แต่มุมปากของผู้ชรา

ซาลาเปาใกล้จะสุก กลุ่มเด็กชายทั้งหมดก็ตื่นขึ้นมาล้างหน้าขัดฟันเช่นกัน เจียวจ้าน ฝานเจิ้ง อู๋ซินและอู๋ฉี สี่พี่ชายใหญ่ ทำหน้าที่แบกปลา 7 ตัวที่ขังไว้ในถังไม้ตั้งแต่เมื่อวานออกไปเตรียมวางขายหน้าหอหงไถ ตามด้วยน้องชายที่เหลืออีก 8 คนจับคู่กันนำซาลาเปาร้อนๆ 40 ลูกออกไปทีหลัง“มากันเสียที ข้าจะรีบไปขึ้นเกวียนของหวังหยวน หากพวกเจ้ามาช้ากว่านี้ข้าคงต้องหิ้วท้องแห้งไปจนถึงเมืองสือเจียแน่” นางจวงหญิงวัยกลางคนร่างท้วมเจ้าของคำพูดไม่น่าฟังเมื่อวานปรี่เข้ามาหากลุ่มเด็กชายก่อนใคร“แป้งซาลาเปาของเจ้าทำจากอะไรกันนะ เวลาเคี้ยวเข้าไปทั้งหอมทั้งไม่ติดฟัน ถูกใจข้านัก เอามาให้ข้า 4 ลูกก่อนข้าจะรีบไปแล้ว"ตงหยางได้ยินว่าท่านป้าตรงหน้าจะซื้อซาลาเปาคราวเดียวถึง 4 ลูกเขาก็เลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก เมื่อวานขายซาลาเปาลูกสองลูกก็ยัดใส่มือคนผู้นั้นไปเสียก็จบ แต่ซาลาเปา 4 ลูกเขาไม่ได้เตรียมอะไรมาห่อให้ลูกค้า “ท่านป้าขอรับ ท่านจะถือไปหมดทั้งสี่ลูกเลยได้หรือไม่ขอรับ” เด็กชายมีสีหน้าลำบากใจ กลัวว่าอีกฝ่ายจะถือไม่หมดแล้วเปลี่ยนใจเป็นซื้อเพียงแค่สองลูกแทน“ไม่มีอะไรใส่ใช่หรือไม่ เอาอย่างนี้ เดี๋ยวข้าจะยืนกินตรงนี้เสียเลยส

“หยิบเสื้อผ้าที่ไม่ได้ใช้เไปเพิ่มด้วยหลิ่วจี เอาไปสัก 10 ตัวก็พอ” ฉู่หลิงนึกขึ้นได้ ตะกร้ากับถังน้ำยังไม่เพียงพอสำหรับการล่าเนื้อในครั้งนี้“บ่ายมากแล้วนะ เข้าป่าไปตอนนี้กว่าจะกลับก็ค่ำมืดกันพอดี เช่นนั้นข้าจะอยู่รอพวกเจ้าเป็นเพื่อนเจียวจูกับตงเหม่ยที่นี่ก่อนก็แล้วกัน” ยายเฉินเสนอตัวเมื่อมองดูพระอาทิตย์ด้านนอก“ท่านยายอยู่ก่อนก็ดีเจ้าค่ะ พวกเราจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด”ฉู่หลิงไม่รอช้าเมื่อได้รับคำเตือนจากท่านยายเฉิน แม้ว่าเรื่องคนร้ายที่ทางการคอยเฝ้าระวังอยู่เงียบไปแล้ว แต่ก็ไม่มีข่าวว่าถูกจับตัวไป นางควรพาเด็กๆ กลับมาให้ถึงหอหงไถก่อนที่จะค่ำ และที่สำคัญนางตื่นเต้น นางจะได้ล่าเนื้อ!!กลุ่มเด็กชายหญิง 17 คนเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางประตูด้านหลังหอหงไถ ข้ามลำธารเล็กๆ ไปสู่ชายป่าโดยมีฉู่หลิงเป็นผู้นำกลุ่มด้วยความสามารถในการหาจับสัตว์ที่ติดตัวมาของแวมไพร์สาว นางมองปราดเดียวก็เห็นเนินดินที่เหมาะสมกับการเป็นที่อยู่อาศัยของกระต่ายป่าหญิงสาวให้เด็กทุกคนหยุดยืนรออยู่ห่างๆ ส่วนตนเองก็ลอบสำรวจไปรอบๆ เนินดินสี่กองสูงที่รวมตัวกันอยู่เป็นลักษณะสี่เหลี่ยมผืนผ้า ภายนอกมีโพรงหลายโพรงซึ่งเป็นทางเข้าออกข

“กล่าวตามจริงใต้เท้าซุน ข้าผู้ด้อยอาวุโสยังไม่พบต้นสายปลายเหตุแต่ประการใด แต่คดีนี้ข้าเห็นว่ามันแปลกอยู่มาก จึงเดินทางเข้าเมืองหลวงมาอีกครั้งเพื่อขอให้คดีนี้เข้ามาอยู่ในการดูแลของหน่วยตรวจการพิเศษ” โจวเฉิงตัดสินใจบอกความประสงค์ของตนเองออกมาให้ชัดเจน“หากหน่วยตรวจการพิเศษของท่านรับเอาคดีนี้ไปพิจารณาพวกเราหรือจะกล้าขัดขวาง มีแต่จะวางใจได้โดยสมบูรณ์อีกด้วย หลายร้อยปีที่ผ่านไม่ว่าจะมีคดีแปลกประหลาดสะเทือนขวัญพสกนิกรมากเท่าใด หากเป็นคนของหน่วยตรวจการพิเศษรับเอาไปดูแลก็ล้วนแก้ไขได้ทั้งสิ้น ข้ายินดียิ่งนัก”โจวเฉิงกวาดสายตาอันเฉียบคมของตนไปทั่วห้อง เพื่อมองหาคนทักท้วง แต่เหล่าขุนนางกลับก้มหน้านิ่ง บ้างก็หลบสายตาของชายหนุ่มไปไม่มีผู้ใดกล้าสบตากับเขา“หากไม่มีปัญหาอะไร ข้าผู้น้อยยังมีเรื่องขอร้องเพิ่มอีกประการหนึ่งขอรับ ข้าเดินทางไปที่เมืองสือเจียมาแล้วคราหนึ่ง ในอำเภอซิ่งอันมีหอนางโลมหงไถที่ถูกทางการยึดเอาไว้จากทรัพย์สินของขุนนางต้องโทษ ที่นั่นมีเด็กกำพร้าอาศัยอยู่เป็นจำนวนมากไม่มีคนดูแลที่แน่นอน ข้าคิดว่าหากคนร้ายคิดจะลงมืออีกครั้ง หอหงไถก็เป็นจุดที่น่าสนใจไม่น้อยเลยทีเดียว”“ผู้ตรวจการโจวต้

“นายท่าน เด็กๆ จากหอหงไถมีเรื่องชกต่อยกับเด็กในเมืองสือเจีย ข้าน้อยตั้งใจจะไปรับท่านยายเฉินไปเจรจากับทางนั้น แต่นางไม่อยู่ในเรือนคาดว่าคงจะอยู่กับเด็กๆ ภายในหอหงไถ ข้าน้อยขอเข้าไปตามนางด้านในได้หรือไม่ขอรับ” หวังหยวนละล่ำละลักกล่าว“ชกต่อย? ร้ายแรงถึงขั้นต้องมาตามคนไปเจรจาเชียวหรือหวังหยวน” ฉีฟ่งรีบถามกลับด้วยความเป็นห่วง“จะว่าแรงก็ไม่แรง แต่ฝ่ายนั้นหน้าตาปูดบวมไปหมดและมีแผลถลอกตามตัว ส่วนทางเราก็มีข้าวของเสียหายขอรับ นายท่านทหารที่เฝ้าประตูเมืองเลยแนะนำให้หาคนไปเจรจาชดใช้ค่าเสียหายกันไปจะได้หมดเรื่อง”ฉีฟ่งพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาเองก็คิดเหมือนทหารหน้าประตูเมือง หากพวกตนจะแสร้งดุให้แล้วเลิกกันไปก็ทำได้ แต่หอหงไถเป็นสถานที่พิเศษซึ่งผู้คนเข้าใจผิดไปว่าทหารคอยคุ้มกันเด็กๆ อยู่ หากทำเช่นนั้นย่อมสร้างความแตกแยกไปกันใหญ่“เข้าไปเถิด รีบไปดูพวกเขาเสีย ตกใจกันแย่แล้วกระมัง”พอได้รับอนุญาตหวังหยวนก็รีบเข้าไปตามหาท่านยายเฉินด้านในทันที“ท่านอาหวัง! พวกพี่ชายกลับมาแล้วหรือขอรับ” หลินอีเห็นหวังหยวนก่อนใคร เขากับเด็กเล็กอีกหลายคนกำลังช่วยกันตัดต้นหญ้าไปเลี้ยงกระต่ายอยู่บริเวณรอบกำแพง“หลินอี พี่ข