All Chapters of แวมไพร์พี่เลี้ยงเด็ก: Chapter 31 - Chapter 37

“พี่ชาย ข้าขอกล่าวอะไรสักหน่อยได้หรือไม่ ข้าคิดว่าข้ามีทางออกให้กับท่านและพวกเด็กๆ นะ” สตรีวัยราว 40 ปี แต่งกายดูดีก้าวออกมาจากกลุ่มคนพร้อมกับสาวใช้ของนาง เดินเข้ามาหาหงเหวินที่หน้าร้านซาลาเปา“ฮูหยินท่านนี้ ท่านรู้จักกับเด็กจากหอหงไถเช่นนั้นหรือ?” หงเหวินประเมินแล้วสตรีผู้นี้ดูท่าทางจะมีเงิน ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นฮูหยินหรือสาวใช้รุ่นใหญ่ในตระกูลขุนนางสักตระกูลที่คอยดูแลเด็กจากหอหงไถอยู่“ไม่ใช่ๆ ข้าก็เป็นแค่เพียงคนผ่านทาง เรื่องมันเป็นอย่างนี้ นายท่านของข้ากับครอบครัวเดินทางไปเยี่ยมคน แล้วต้องแวะพักอยู่ที่เมืองสือเจียระยะหนึ่ง พอดีบ่าวรับใช้ของพวกเราเกิดเป็นไข้ติดต่อกันหลายคน ข้ากำลังมองหาคนไปทำงานชั่วคราว เห็นว่าเด็กพวกนี้กำลังต้องการเงินก็เลยจะมาเสนองานให้น่ะ” สตรีวัยกลางคนตอบหงเหวินแต่ประโยคสุดท้ายนางเหลือบสายตามาที่กลุ่มเด็กจากหอหงไถแทน“ข้าแซ่กู้ ข้ากับครอบครัวของเจ้านายพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมวู่หลงใกล้ๆ นี่เอง ข้าจะจ่ายค่าเสียหาย 20 ตำลึงแทนพวกเจ้าไปก่อน แต่พวกเจ้าต้องมาทำงานเป็นบ่าวรับใช้ให้กับนายท่านของข้าเป็นการชดเชยเป็นอย่างไร” กู้เม่ยหันมาถามเจียวจูตรงๆ “หมายความว่าท่านจะซื้อตัวเ

เช้าวันต่อมาฉู่หลิงสวมเสื้อผ้าสีหม่นของท่านยายเฉินพร้อมทั้งใช้ผ้าคลุมศีรษะและใบหน้าปกปิดความงามที่ท่านยายเป็นกังวลแทน แล้วเดินทางเข้าเมืองสือเจียมาพร้อมกับท่านยายเฉินและหวังหยวนกันเพียงแค่สามคน “ข้าเจ็บใจจริงๆ หากข้าอยู่กับเด็กๆ ตลอดเวลาก็คงไม่ต้องเดือดร้อนกันถึงเพียงนี้แน่” หวังหยวนรู้สึกเสียใจกับความโง่เขลาของตนเองยิ่งนัก หากดึงดันพาเด็กๆ ไปศาลาว่าการให้ทหารช่วยจัดการบางทีอาจจะไม่ต้องเสียเงินมากเท่านี้ก็เป็นได้“เวลานั้นใครจะคิดอะไรทันเจ้าคะ ข้าไม่โทษท่านหรอกเจ้าคะ ยามนี้เรื่องมันเกิดไปแล้ว รื้อฟื้นไปก็เปล่าประโยชน์” ไม่ใช่ว่าฉู่หลิงไม่เจ็บใจ เด็กถูกข่มขู่ขูดรีดจากเถ้าแก่หงชัดๆ แต่เด็กก็คือเด็ก ผู้ใหญ่เสียงดังใส่เข้าหน่อยพวกเขาคงกลัวจนฉี่แทบราดไปแล้วกระมัง ยามนี้ต้องตัดใจหาเงินมาไถ่ตัวน้องๆ ออกมาก่อนจึงจะเป็นเรื่องสำคัญพอมาถึงคนทั้งสามก็เลือกสถานที่ให้ฉู่หลิงวางตะกร้าขายกระต่ายป่าที่ชำแหละมาเรียบร้อยพร้อมกับขนกระต่ายแล้วให้นางนั่งขายอยู่คนเดียว ส่วนหวังหยวนก็พาท่านยายเฉินไปหาลูกค้าเก่าที่นางเคยขายตะเกียงให้อีกทางหนึ่งเพื่อนำตะเกียงและกรอบใส่ภาพวาดไปขายอีกทางกว่าจะขายของทั้งหมดแล

กว่าจะวาดภาพเหมือนของบุรุษต้องสงสัยออกมาจนครบหกคนฟ้าก็มืดลงแล้ว แต่บริเวณโรงเตี๊ยมวู่หลงยังคงเนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่ได้ข่าวเรื่องเด็กหาย หลายคนอยู่ในเหตุการณ์หน้าร้านซาลาเปาสกุลหลี่ก็รู้สึกเจ็บใจที่พวกเขาต่างก็กลายเป็นผู้มีส่วนรู้เห็นโดยไม่ได้ตั้งใจและมาร่วมแสดงความเสียใจกับฉู่หลิงแต่ก็มีไม่น้อยที่เดินทางออกจากบ้านเรือนมาเพื่อชมความงามของหญิงสาวจากหอหงไถนามฉู่หลิงเป็นการเฉพาะ……….เช้าวันต่อมาภาพวาดของเด็กๆ และบุรุษทั้งหก รวมทั้งกู้เม่ยกับสาวใช้ก็ถูกปิดประกาศไปทั่วเมือง ทหารส่งกองกำลังออกมาค้นหาเด็กๆ ตามที่สถานที่ต่าง ๆ โดยเฉพาะที่ร้านซาลาเปาสกุลหงที่มีเรื่องมีราวกับเด็กๆ ข้าวของที่หงเหวินบรรจงจัดเก็บให้เป็นระเบียบตามเดิมเวลานี้ถูกทหารจงใจรื้อค้นให้กระจัดกระจายไม่มีชิ้นดี มู่เจียเหยียนยังว่ากล่าวตักเตือนหงเหวินและภรรยาอีกหลายประโยค จนเขาร้อนตัวกลัวเรื่องจะไปกันใหญ่ ต้องรีบเอาเงินค่ารักษาส่วนของบุตรชายและภรรยามาคืนให้กับฉู่หลิง“มีข่าวแล้วขอรับใต้เท้า มีสองสามีภรรยาคู่หนึ่งกล่าวว่าได้พบกับบุรุษในภาพสองคน เวลานี้พวกเขาอยู่ที่ศาลาว่าการแล้วขอรับ” ทหารหนุ่มวิ่งเข้ามารายงานกับมู่เจียเหยี