Semua Bab เมื่อข้าทะลุมิติมาเป็นนางร้ายผู้ประสบภัย: Bab 21 - Bab 30

เวลาก็ล่วงเลยผ่านไปหลายวัน มู่หลานเฟินยังคงไปเรียนที่สำนักศึกษาเช่นเดิม ระยะนี้นางได้พบเพื่อนใหม่มากมาย อีกทั้งบุรุษที่นางช่วยในวันนั้นก็ได้กลายมาเป็นสหายของนาง เขามีนามว่าอาจ้าน อาจ้านเป็นคนนิสัยดี อีกทั้งยังแนะนำสหายบหลายคนให้มารู้จักนางอีกด้วย พวกเขาแม้จะไม่ได้มีฐานะร่ำรวยสูงส่งแต่กลับมีนิสัยใจคอที่ดีและน่าคบหาส่วนเซียวเหลียนและพรรคพวกก็ไม่กล้ามายุ่งกับพวกนางอีกเอ่ยถึงเซวียนซานหลงแล้ว มู๋หลานเฟินเองก็รู้สึกติดค้างเขาอยู่เช่นเดียวกัน ก่อนหน้านี้ที่เกิดเรื่องเขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือนาง นางไม่มีสิ่งใดจะตอบแทนเขา จึงตั้งใจทำขนมเล็กๆน้อยๆไปมอบให้เขาแทนวันนี้ไม่มีเรียน มู่หลานเฟินเองก็ว่าง นางจึงทำขนมไปขอบคุณเขา ปลายฤดูใบไม้ผลิอากาศเริ่มจะร้อนขึ้นมาเล็กน้อยแต่ยังคงหลงเหลือบรรยากาศของความหนาวเย็นอยู่บ้าง มู่หลานเฟินเดินถือกล่องใส่อาหารมาที่เรือนของเซวียนซานหลาง หญิงสาวชั่งใจว่าจะเข้าไปดีไหม เขาจะมองนางเช่นไรเมื่อสอบถามสาวใช้ที่เรือนของเซวียนซานหลาง ก็ได้ความว่าเขาไปนั่งพักผ่อนที่ศาลาใต้้ต้นไม้ที่ด้านหลังเรือน มู่หลานเฟินที่ได้ยินอย่างนั้นก็คิดว่าดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเข้าไปยุ่งวุ่น

ข่าวการหายตัวไปของคนทั้งสาม สร้างความแตกตื่นแก่ผู้คนในเมืองหลวงเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะฮ่องเต้เซวียนจงที่ตอนนี้ร้อนรนจนนั่งไม่ติด เพราะหลานชายทั้งสองคนของเขาได้หายตัวไปอย่างกระทันหัน อีกทั้งยังหาตัวคนไม่พบ เบาะแสใดใดก็ยังไม่มี นั่นยิ่งทำให้เขากลุ้มใจเป็นอย่างมากด้านเซวียนชินอ๋องเองก็ไม่ต่างกัน แม้ยามปกติเขาดูเหมือนจะไม่สนใจเซวียนซานหลางและเซวียนเจ๋อเท่าใดนัก แต่อย่างไรเด็กสองคนนั้นก็คือทายาทของเขา เป็นสายเลือดของเขา เขาย่อมไม่อาจเฉยเมยได้ จึงสั่งให้คนไปตามหาอีกแรงหนึ่งด้านอวี้ิหลิงนั้นนางเองก็ร้อนใจเหมือนไฟเผา ใจหนึ่งนางดีใจที่เซวียนซานหลางหายตัวไป นางถึงกับสาปแช่งให้เขาตกตายไปเสียและไม่มีโอกาศรอดกลับมาเมืองหลวงได้อีก แต่อีกใจหนึ่งนางก็แทบคลุ้มคลั่งเพราะเซวียนเจ๋อบุตรชายของนางก็หายไปพร้อมกัน อีกทั้งมู่หลานเฟินก็หายไปด้วยผู้คนในเมืองหลวงต่างเอ่ยกันไปต่างๆนาๆถึงการหายหายตัวไปของคนทั้งสาม บ้างก็ว่าเป็นรักสามเศร้าพวกเขาตกลงกันไม่ได้จึงพากันไปตาย บ้างก็ว่าเซวียนซานหลางเป็นคนฆ่าเซวียนเจ๋อและมู่หลานเฟินเพราะรับไม่ได้ที่ถูกน้องชานหยามเกียรติแย่งสตรีของตนไป เรื่องราวเลยเถิดเป็นอย่างมากจนฮ่องเต

หลายวันต่อมา เซวียนซานหลางและมู่หลานเฟินรวมถึงเซวียนเจ๋อก็ได้มาซื้อร้านของท่านหมอหลิ่วตามที่ตกลงกันเอาไว้ พวกเขาเปิดร้านขายเนื้อ ทำทีเหมือนเป็นพ่อค้าธรรมดา โดยมีเซวียนเจ๋อน้องชายคอยช่วยทำเนื้อขาย ส่วนมู่หลานเฟินนั้นค่อนข้างสบายเป็นอย่างยิ่ง เพราะนางรับบทภรรยาขี้โรคของเขา วันๆนอกจากแกล้งไอแล้วนางก็ไม่ทำสิ่งใดอีกกิจการค่อนข้างไปได้ดี มีทางการมาตรวจเวรยามตามปกติ แต่่ส่วนมากมักจะชอบมากินโดยไม่่จ่ายเงินเสียมากกว่า เซวียนซานหลางสังเกตว่าพวกทหารเหล่านี้ทำตัวเมือนอันธพาลเป็นอย่างมากจากการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาหลายวัน ทำให้เขาได้รู้เรื่องหนึ่งเข้าดูเหมือนว่าเมืองเจียงตานแห่งนี้นายอำเภอจะมีอำนาจมากกว่าท่านเจ้้าเมืองเสียด้วยซ้ำเจ้าเมืองเจียงตานเป็นชายวัยกลางคน แม้จะนั่งอยู่ในตำแหน่งท่านเจ้าเมืองแต่เหมือนเป็นเพียงหุ่นเชิดให้คนชั่วคอยชักใยอยู่เบื้องหลัง ส่วนนายอำเภอหม่านั้น วางอำนาจบาตรใหญ่ เบื้องหน้าทำท่าทีเป็นรักใคร่ห่วงใยชาวบ้านในเมือง แต่ยามที่ชาวบ้านมีภัย มาร้องขอความเมตตาเรื่องบุตรที่หายตัวไป เขากลับไม่ได้ช่วยเหลือเท่าที่ควร อีกทั้งยังบอกให้พ่อแม่เด็กทำใจเสียยังไม่ทันหาเบาะแสก็บอกให้คนทำ

หลังจากจัดการเรื่องศพของท่านหมอหลิ่วเรียบร้อยแล้ว คนทั้งสองก็กลับมาที่บ้าน มู่หลานเฟินทิ้งหายนั่งลงตรงข้ามเซวียนซานหลางที่ตอนนี้เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ นางเองก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรเขา เพียงนั่งมองเขาอยู่เงียบๆ แม้แต่เซวียนเจ๋อก็ยังไม่กล้าเอ่ยวาจาใดส่งเดชชายหนุ่มนั่งเงียบอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเอ่ย"ข้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ท่านหมอหลิ่วต้องตาย"มู่หลานเฟินที่ได้ยินอย่างนั้นก็เทชาร้อนใส่ถ้วยก่อนจะเลื่อนถ้วยชาไปตรงหน้าเขา พลางเอ่ยปลอบใจ"ท่านอย่าได้กล่าวโทษตนเอง มันไม่ใช่ความผิดของท่านและข้าเชื่อว่าท่านหมอหลิ่วเองก็ไม่คิดจะโทษท่านเช่นเดียวกัน กลับกันก่อนตายเขาอาจจะอวยพรให้ท่าน ขอให้ท่านจับคนร้ายมาลงโทษได้สำเร็จ กำจัดภัยร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นในแคว้นต้าหลางให้สิ้นซาก สิ่งที่ท่านจะทำได้ในตอนนี้คือการปล่อยวาง ท่านเสียใจได้แต่อย่าจมปลักกับมัน คนเราน่ะการเกิดแก่เจ็บตายล้วนเป็นเรื่องปกติ หากท่านรู้สึกผิดและอยากทำเพื่อท่านหมอหลิ่วจริงๆ ก็จงกลับมาสู้อีกครั้ง จับตัวคนร้ายมาให้ได้ ซื่อจื่อ ข้าเชื่อว่าท่านทำได้"เซวียนซานหลางเงยหน้ามาสบตากับมู่หลานเฟิน ก่อนจะจะยิ้มออกมา มู่หลานเฟินถึงกับชะงักไปชั

แน่นอนว่าเมื่อเรื่องราวเป็นไปในทิศทางนี้ย่อมจะรอช้าไม่ได้อีกเสิ่นเหวยอันเสนอให้แยกกันช่วยคน โดยเขาจะไปที่คุกใต้ดิน ส่วนซูอวี้เฉิงให้รีบกลับไปที่เมืองเจียงตานเพราะคาดว่าตอนนี้กองกำลังทหารน่าจะใกล้เดินทางมาถึงแล้ว หากเกิดเหตุฉุกเฉินพวกเขาจะรีบส่งสัญญาณให้นำกองกำลังเข้าบุกประชิด ซูอวี้เฉิงรับคำก่อนจะเร่งจากไปทันทีเซวียนซานหลางพลันหันมาเอ่ยกับมู่หลานเฟิน"เจ้าไปกับข้า"มู่หลานเฟินพยักหน้ารับ ด้านเสิ่นเหวยอันนั้นเพียงมองดูคนทั้งสองอยู่ห่างๆ เมื่อตกลงกันตามนี้แล้ว พวกเขาจึงแยกย้ายกัน เซวียนซานหลางและมู่หลานเฟินลอบเข้ามาในตำหนักของหนานอ๋อง เพื่อหาห้องลับที่เขาเก็บศพบุตรชายเอาไว้ เขาจะต้องเก็บร่างของลูกตนเอาไว้ที่ใดสักแห่งในตำหนักเป็นแน่ แต่จนแล้วจนรอดพวกนางกลับหาไม่พบ"ซื่อจื่อ ท่านกับข้าต้องแยกกันหา หากยังตัวติดกันเช่นนี้ย่อมล่าช้าไม่ทันการณ์เป็นแน่"เซวียนซานหลางเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เอ่ยด้วยเสียงขรึม"ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าไปตามลำพัง"อยู่ๆมู่หลานเฟินก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ แต่นางกลับไม่ได้แสดงท่าทางดีใจอันใดออกมา เพียงตอบกลับเขาไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ท่านไม่ต้องกังวล คนเช่นข้าไม่มีทางตา