Semua Bab ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Bab 151 - Bab 160

“ใช่ฮวาฮวาผมรักคุณมากนะ แล้วอีกอย่างผมก็ถูกเนื้อต้องตัวคุณไปไหนต่อไหนแล้ว เมื่อไหร่ที่เราแต่งงานกันผมจะเป็นคนทำงานเอง” ฮุ่ยหวงพูดรับรองกับหญิงสาวในดวงใจ“ฉันไม่ได้รักคุณและเราก็ไม่เหมาะสมกัน คุณจะนับเป็นตัวอะไร” เหลียนฮวาผู้แสนดีบัดนี้ได้แปรเปลี่ยนไปเสียแล้ว“ทำไมคุณพูดอย่างนี้ผมไม่ดีตรงไหน ผมเป็นนักศึกษาเหมือนคุณ เรามาจากเมืองหลวงเหมือนกันทำไมคุณต้องดูถูกผมด้วย” ฮุ่ยหวงที่รู้สึกเสียหน้าตวาดหญิงสาวเสียงดัง“สภาพของคุณยังไงล่ะ ไหนจะรูปร่างหน้าตาไม่มีอะไรดีสักอย่าง หากฉันต้องทนอยู่กับคุณทุกวันฉันจะกินข้าวลงได้ยังไง” หญิงสาวสวยแต่รูปพรั่งพรูความในที่เก็บเอาไว้อย่างดีออกมาจนหมดเปลือก“ก็ดีที่ผมได้ยินคำพูดของคุณแบบนี้ ผมจะบอกให้ คุณไม่ยินยอมแต่งก็ต้องแต่ง ผมจับถูกเนื้อตัวคุณขนาดไหนแล้ว และอีกอย่างผมไม่ยอมถูกลงโทษแน่” ฮุ่ยหวงจากที่รักมากได้มีความรู้สึกโกรธเข้าแทนที่เสียแล้ว“ผู้ใหญ่จัดการให้สองคนนี้จดทะเบียนกันเถอะ เรื่องอื้อฉาวแบบนี้หากหลุดออกไปทั้งผมและคุณลำบากแน่” หัวหน้าหน่วยที่เ

“เป็นอย่างนี้ได้ก็ดีแล้วครับ หล่อนจะได้เลิกวุ่นวายกับครอบครัวผมได้สักที ว่าแต่พี่จะไม่เข้าบ้านก่อนจริงหรือ     ยังเช้าอยู่เลยจะรีบไปไหน” มู่หานกล่าวชวนอีกครั้ง“ไม่เป็นไรพี่มีธุระ พี่ไปก่อนนะเอาไว้ค่อยเจอกันที่ทุ่งนา”      ซูหลงกล่าวขึ้นอย่างรีบร้อน ซึ่งทำให้มู่หานรู้สึกแปลกใจในท่าทางของพี่ชาย แต่เขาก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ก่อนค่อยไปเล่าให้ภรรยาฟัง“ตามใจครับ ถ้ายังไงพี่ช่วยลางานให้ผมด้วยนะผมกับภรรยาจะไปจัดร้านยังที่แห่งนั้น” มู่หานรีบบอกเรื่องที่ตนหยุดงาน“ได้ ๆ ถ้าอย่างนั้นพี่ไปแล้วนะ” ชายหนุ่มหน้าหวานรีบพูดก่อนที่ตัวเขาจะรีบร้อนเดินจากไป โดยมีสายตาของน้องเขยมองตามด้วยความสงสัยคล้อยหลังจากพี่ภรรยาเขาก็หันหลังกลับเดินเข้าไปในบ้าน ซูเหยาที่กำลังยกอาหารออกมาวางที่โต๊ะเมื่อเห็นมู่หานเดินเข้ามาคนเดียวเธอจึงถามขึ้นด้วยความแปลกใจ“พี่สามไปไหนแล้วค่ะ ทำไมถึงไม่เดินเข้ามาด้วยกัน” ซูเหยามองสามีหลังจากที่วางอาหารบนโต๊ะเสร็จ“ไปแล้วครับ พ

“ผมไม่รู้ว่าควรจะจัดสรรที่ดินตรงไหนให้กับคู่แต่งงานใหม่เมื่อวาน” ฉีอันเอ่ยเรื่องที่ตัวเองคิดไม่ตก“ก็ที่ดินท้ายทุ่งนายังไงล่ะคะ ที่ดินตรงนั้นยังว่างอยู่แถมมีบ้านเก่าหลังหนึ่งตั้งอยู่ด้วย คุณก็ช่วยหาคนไปซ่อมแซมให้พวกเขาหน่อยก็ใช้ได้แล้ว” หลังสิ้นเสียงภรรยาฉีอันก็ถึงกับตาสว่างวาบอย่างดีใจ“คุณนี่สมกับเป็นภรรยาผมจริง ๆ ถ้าอย่างนั้นผมไปจัดการเรื่องนี้ก่อนนะ” ฉีอันรีบลุกขึ้นทันทีหลังที่พูดจบก่อนจะเดินออกจากบ้านโดยมีสายตาภรรยามองส่งพร้อมรอยยิ้มหลังจากที่ฉีอันเดินออกจากบ้านมาแล้ว เขาก็รีบเดินไปทางไร่ข้าวโพดที่งานนี้เป็นงานที่เขามอบหมายให้กับเหล่ายุวปัญญาชนเป็นงานหลักทางด้านชายหนุ่มร่างสันทัดผิวสีทองแดงที่กำลังอยู่ในไร่ เมื่อเขาเห็นว่าผู้ใหญ่บ้านเดินมาที่นี่เขาจึงได้เดินออกมาหาเพื่อหวังที่จะถามเรื่องบ้าน แต่ฉีอันได้เป็นฝ่ายบอกเขาออกมาก่อน“สหายฮุ่ยหวง ผมได้หาบ้านพร้อมที่ดินให้คุณกับภรรยาได้แล้ว วันนี้หลังจากสัญญาณเลิกงานดังผมจะพาคุณทั้งสองไปดู พร้อมกับให้ชาวบ้านไปช่วยซ่อมบ้านให้คุณด้วย“ขอบคุณครับผู้

“ขอบใจนะเสี่ยวเหยา หว่านชิงฉันล่ะอิจฉาหล่อนเสียจริง  ลูก ๆ หล่อนนี่มีแต่คนกตัญญูรู้ความ ไม่เหมือนคนบ้านฉันเลยหนีไปอยู่ในเมืองไม่กลับมาหาพ่อแม่” หญิงแซ่จางแม้ปากจะพูดแบบนี้ แต่ในใจของหล่อนกลับรู้สึกภูมิใจที่ลูกชายลูกสะใภ้ได้ทำงานในโรงงานทอผ้ามีเงินเดือนที่มั่นคง“ไม่ดีขนาดที่เธอพูดหรอก ลูกกับสะใภ้หล่อนสิมีการงานที่มั่นคงทำก็คอยส่งเงินมาให้ ของหล่อนดีกว่าฉันอีก วันนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะ” หว่านชิงกล่าวชมหญิงวัยเดียวกันกลับไป‘แม่ก็คือแม่ตัวจริงไรจริงพูดชมคนที่ข่มตนได้อย่างแนบเนียน’ ซูเหยานึกชมแม่ผู้บังเกิดเกล้าด้วยความนับถือแม่และลูกสาวหลังจากกล่าวลาภรรยาผู้ใหญ่บ้าน ก็พากันเดินกลับบ้านของตน แต่ในระหว่างที่ทั้งสองยังเดินไปไม่ไกล ซูเหยาคิดอยากจะเห็นหน้าพี่สะใภ้ เธอจึงลองกล่าวชวนแม่ขึ้นมา“แม่คะ พวกเราไปแอบดูพี่สะใภ้สามกันดีไหม” หว่านชิงที่ได้ยินข้อเสนอของลูกสาวเธอก็พยักหน้าอย่างเต็มใจและตอนนี้หญิงสาวต่างวัยทั้งสองคนก็เดินมายังบริเวณไร่ข้าวโพด คนทั้งสองพยายามมองหาหญิงสาวผมสั้นตามลักษณะที่ได้รู้มา

“เสี่ยวหนิงเพื่อนรักหากเธอได้ดีก็อย่าลืมพวกเรานะ” เลี่ยงซูแกล้งเอาใบหน้าของตนถูที่ต้นแขนของเพื่อนอย่างออดอ้อน“หล่อนไม่ต้องมาแสร้งทำตัวน่ารักเลย เป็นหล่อนขายฉันแลกอาหารไม่ใช่เหรอ” หนิงเหอแสร้งตัดพ้อ“แหม ๆ ถ้าเธอไม่ถูกใจเขามีหรือเธอจะยอมให้เขาได้โอกาสส่งแม่สื่อมา ทำไมฉันไม่มีวาสนาแบบนี้บ้าง” หญิงสาวแสร้งทำท่าปวดใจอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม ทำให้เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มจากเพื่อนอีกสามคน“ยินดีด้วยนะเสี่ยวหนิง พวกเราขอให้เธอมีความสุข ฉันคิดว่าครอบครัวเขาน่าจะเป็นคนดีทีเดียวที่รีบส่งคนมาหาเธออย่างรวดเร็ว” เฟยซิ่น สาวน้อยตัวเล็กร่างอวบน้อย ๆ พูดพร้อมรอยยิ้ม“ฉันเองก็ยินดีด้วยเช่นกันและฉันเองก็คิดว่า ครอบครัวเขาเป็นคนดีที่ไม่รอให้เธอมีเรื่องเสื่อมเสียเกิดขึ้นก่อนจึงได้หาผู้แนะนำ” ลู่หลิ่นผู้สวมแว่นก็พูดขึ้นอย่างเห็นด้วย“ขอบใจทุกคนนะ ฉันไม่ลืมพวกเธอหรอก เมื่อไหร่ที่สถานที่แห่งนั้นเปิดฉันจะบอกรหัสพวกเธอและพาพวกเธอไปเอง”“ขอบใจนะ พวกฉันขอแค่ไม่อดก็พอ จะว่าไปหากเธอไม่ต้