พรหมลิขิตนี้ช่างเหลือเชื่อ (2)

“ขอบใจนะเสี่ยวเหยา หว่านชิงฉันล่ะอิจฉาหล่อนเสียจริง  ลูก ๆ หล่อนนี่มีแต่คนกตัญญูรู้ความ ไม่เหมือนคนบ้านฉันเลยหนีไปอยู่ในเมืองไม่กลับมาหาพ่อแม่” หญิงแซ่จางแม้ปากจะพูดแบบนี้ แต่ในใจของหล่อนกลับรู้สึกภูมิใจที่ลูกชายลูกสะใภ้ได้ทำงานในโรงงานทอผ้ามีเงินเดือนที่มั่นคง

“ไม่ดีขนาดที่เธอพูดหรอก ลูกกับสะใภ้หล่อนสิมีการงานที่มั่นคงทำก็คอยส่งเงินมาให้ ของหล่อนดีกว่าฉันอีก วันนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะ” หว่านชิงกล่าวชมหญิงวัยเดียวกันกลับไป

‘แม่ก็คือแม่ตัวจริงไรจริงพูดชมคนที่ข่มตนได้อย่างแนบเนียน’ ซูเหยานึกชมแม่ผู้บังเกิดเกล้าด้วยความนับถือ

แม่และลูกสาวหลังจากกล่าวลาภรรยาผู้ใหญ่บ้าน ก็พากันเดินกลับบ้านของตน แต่ในระหว่างที่ทั้งสองยังเดินไปไม่ไกล ซูเหยาคิดอยากจะเห็นหน้าพี่สะใภ้ เธอจึงลองกล่าวชวนแม่ขึ้นมา

“แม่คะ พวกเราไปแอบดูพี่สะใภ้สามกันดีไหม” หว่านชิงที่ได้ยินข้อเสนอของลูกสาวเธอก็พยักหน้าอย่างเต็มใจ

และตอนนี้หญิงสาวต่างวัยทั้งสองคนก็เดินมายังบริเวณไร่ข้าวโพด คนทั้งสองพยายามมองหาหญิงสาวผมสั้นตามลักษณะที่ได้รู้มา