All Chapters of รักปราณปรียา: Chapter 11 - Chapter 20

รถสปอร์ตคันหรูแล่นฝ่าความมืดเข้ามาจอดสนิทที่ด้านหน้าหอพักของปราณปรียา แสงไฟจากหน้ารถสะท้อนกับตัวอาคารที่เงียบสงบ ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืนที่ไร้เสียงรบกวน หญิงสาวปลดเข็มขัดนิรภัยและเตรียมตัวลงจากรถ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้เปิดประตู หยาง เฟยอวี่ก็หยิบช่อดอกไม้เจ้าสาวจากเบาะข้างหลังแล้วยื่นมาให้เธอปราณปรียานิ่งอึ้งกับการกระทำที่ไม่คาดคิด เธอมองช่อดอกไม้ในมือของเขาด้วยแววตาเต็มไปด้วยคำถาม ขณะที่หัวใจเต้นแรงแทบระเบิด“คุณหยางให้ดอกไม้ปริมทำไมคะ?” เธอถามเสียงแผ่ว ทั้งเขินอายและสับสนหยางเฟยอวี่สบตากับเธอ เขายิ้มเล็กน้อยก่อนตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ที่ผ่านมา การกระทำของพี่อาจยังไม่ชัดเจนพอ เพราะพี่รู้ว่าน้องปริมยังไม่พร้อมที่จะเริ่มความสัมพันธ์กับใคร แต่วันนี้พี่ตัดสินใจแล้วว่าจะเดินหน้าต่อ”เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ สายตาเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและจริงใจ“เป็นแฟนกับพี่นะครับ ให้พี่ได้ดูแลน้องปริม”คำพูดของเขาทำให้ปราณปรียาใจสั่น เธอก้มหน้าหลบสายตา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ “คุณหยาง แต่ปริมไม่เหมาะกับคุณ…”หยางเฟยอวี่ยิ้มบาง ๆ เขาเอื้อมมือไปแตะแขนเธอเบา ๆ อย่างปล

หยางเฟยอวี่พาหญิงสาวขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของห้องชุด ด้านบนตกแต่งอย่างเรียบหรูด้วยโทนสีขาวนวลตัดกับเฟอร์นิเจอร์ไม้เนื้อดี เส้นสายของการออกแบบเผยถึงรสนิยมที่พิถีพิถันของเจ้าของห้อง เขาเปิดประตูห้องนอนหลัก ซึ่งภายในกว้างขวางและมีบรรยากาศอบอุ่น เตียงขนาดคิงไซซ์ปูด้วยผ้าปูสีขาวสะอาด และมีหน้าต่างบานใหญ่ที่มองเห็นทิวทัศน์ของเมืองยามค่ำคืน“คืนนี้น้องปริมพักที่นี่นะครับ” หยางเฟยอวี่พูดพลางหยิบผ้าคลุมเนื้อนุ่มจากตู้มาให้หญิงสาว “ห้องนี้เป็นห้องพี่เอง แต่พี่จะไปพักห้องข้างๆ ถ้าปริมต้องการอะไรเรียกพี่ได้ทันทีเลยนะ”ปราณปรียามองรอบห้องอย่างตื่นตาตื่นใจ ก่อนจะหันมาหาเขาด้วยสายตาอ่อนโยน “พี่เฟยอวี่คะ... ขอบคุณนะคะที่ดูแลปริม”หยางเฟยอวี่มองหญิงสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย เขาเอื้อมมือไปแตะเส้นผมนุ่มเบาๆ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก นี่เป็นสิ่งที่พี่ควรทำเพื่อปริมอยู่แล้ว”หญิงสาวหลบสายตาเล็กน้อย รู้สึกอบอุ่นในใจจนเผลอยิ้มออกมา หยางเฟยอวี่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยับออกจากห้องอย่างสุภาพ “พี่จะไปเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ ปริมอาบน้ำเสร็จแล้วจะได้พักผ่อนสบายๆ”“ค่ะ” ปราณปรียาตอบรับเสียงเบา มองดูแผ่นหลังกว้

ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุข ทะเลสาบนอกเมืองไม่เพียงแต่เป็นสถานที่พักผ่อนอันเงียบสงบ แต่ยังมีกิจกรรมหลากหลายให้ผู้มาเยือนได้เพลิดเพลินกันตลอดวัน หยางเฟยอวี่พาหญิงสาวนั่งเรือเล็กพายล่องไปตามผืนน้ำที่เป็นประกายระยิบระยับ แดดอ่อน ๆ ในยามสายสาดแสงลงมากระทบร่างของปราณปรียา ทำให้ผิวเนียนสว่างของเธอดูงดงามดุจต้องมนต์ หยางเฟยอวี่แอบมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความภูมิใจ เขาไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าตัวเองโชคดีเพียงใดที่คว้าหญิงสาวผู้เปรียบดั่งนางฟ้าองค์นี้มาอยู่เคียงข้างได้ปราณปรียาหัวเราะเบา ๆ เมื่อหยางเฟยอวี่แกล้งพายเรือให้แกว่งเล็กน้อย น้ำทะเลกระเซ็นขึ้นมาโดนผิวของทั้งคู่ ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสดใส“อย่าแกล้งปริมสิคะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงขำขัน แต่ใบหน้ายังคงแดงระเรื่อจากสายตาอบอุ่นของเขาที่มองมา“ถ้าพี่ทำให้ปริมยิ้มได้ พี่ยินดีจะแกล้งแบบนี้ทุกวัน” หยางเฟยอวี่ตอบพร้อมกับยิ้มละมุน เสียงของเขานุ่มนวลพอ ๆ กับสายลมที่พัดผ่าน แดดที่กำลังจางลงยิ่งเพิ่มความโรแมนติกให้ช่วงเวลานี้ จนเหมือนทั้งโลกหยุดหมุน มีเพียงพวกเขาสองคนที่อยู่ด้วยกัน ทั้งสองได้พักผ่อนกันไม่นาน เ

เช้าวันใหม่มาพร้อมกับแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง แต่สิ่งที่ปลุกปราณปรียาให้ตื่นไม่ได้มาจากแสงแดด หากแต่เป็นความรู้สึกหนัก ๆ ที่บริเวณบั้นเอว เธอเลิกผ้าห่มขึ้นดูและต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นแขนแข็งแรงของหยางเฟยอวี่พาดอยู่บนตัวเธอ อีกทั้งยังมีลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดอยู่ข้างหู ใจดวงน้อยเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมา“คนดี ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มนุ่มสะลึมสะลือดังขึ้นเหนือหัว ราวกับรู้ว่าเธอกำลังทำตัวไม่ถูก ปราณปรียาทำได้เพียงพยักหน้าตอบเบา ๆหยางเฟยอวี่ลืมตาขึ้นมาครึ่งหนึ่งพร้อมกับยิ้มอ่อนในใจเมื่อเห็นท่าทางกระต่ายตื่นตูมของคนในอ้อมแขน เขาเอื้อมมืออีกข้างมาลูบหัวเธอเบา ๆ“ข้างนอกยังเช้าอยู่เลย นอนต่ออีกนิดไหมครับ” เขาเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แต่คำพูดนั้นยิ่งทำให้ปราณปรียารู้สึกประหม่า“ปริมอยากเข้าห้องน้ำค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเบา แม้ว่าในความเป็นจริงเธอไม่ได้ต้องการเข้าห้องน้ำเลยก็ตามหยางเฟยอวี่หัวเราะเบา ๆ สูดกลิ่นหอมจากต้นคอของเธอเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะยอมปล่อยมืออย่างไม่เร่งรีบเมื่อได้รับอิสระ ปราณปรียารีบลุกจากเตียงทันที ร่างบางแทบจะวิ่งไปที่ห้องน้ำโดยไม่หันกลับมามอง ทิ้งให้หยางเ

หลังจากที่หยางเฟยอวี่บอกว่าจะพาปราณปรียาไปยังที่แห่งหนึ่งในอีกสองวัน หญิงสาวก็รีบลางานล่วงหน้าที่ร้านดอกไม้ฮวาฮวา ร้านนี้เป็นที่ที่เธอทำงานเพราะหลงใหลในการดูแลดอกไม้ และอีกเหตุผลหนึ่งคือ "มิวมิว" แมวสีขาวที่นับวันก็ยิ่งอ้วนกลมจนเธออดหยิกแก้มมันไม่ได้ทุกครั้ง“ปริม คุณหยางมาถึงแล้วจ้ะ” เจียวมีฮวา เจ้าของร้านดอกไม้ตะโกนเรียกจากด้านหน้า เมื่อปราณปรียาเงยหน้าขึ้นจากช่อดอกไม้ที่เธอกำลังจัด ก็เห็นร่างสูงในชุดทำงานยืนพิงรถอยู่หน้าร้านหยางเฟยอวี่ถือโทรศัพท์ไว้ในมือ เขาแต่งตัวเรียบร้อยอย่างมีระดับ ทว่าท่าทางเย็นชาและใบหน้าคมคายที่นิ่งสงบของเขาทำให้คนที่เดินผ่านไปมาอดเว้นระยะออกห่างไม่ได้ แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปทันทีที่เขาเหลือบเห็นหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวเดินออกมาจากร้าน ดวงตาคมอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และริมฝีปากที่เคยเรียบเฉยกลับยกยิ้มกว้างจนปิดไม่มิด“วันนี้ทำงานเหนื่อยไหมครับ” หยางเฟยอวี่เอ่ยถามขณะเดินเข้ามาหาเขาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว“ไม่ค่ะ พี่เฟยอวี่รอนานไหมคะ” หญิงสาวตอบพลางส่งยิ้มบาง“ไม่นานหรอกครับ คนดี” เขาตอบเสียงนุ่มก่อนจะจับมือของเธออย่างอ่อนโยนและพาเข้าไปในรถเมื่อท