All Chapters of รักปราณปรียา: Chapter 1 - Chapter 10

ท่ามกลางความพลุกพล่านของสนามบินในเช้าวันที่อากาศอบอ้าว เสียงประกาศเที่ยวบินดังเป็นระยะ หญิงสาวผู้มีใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ กำลังนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้องโถงผู้โดยสาร เธอจ้องมองโทรศัพท์ในมืออย่างเหม่อลอย ข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอมาจากเพื่อนสนิทซึ่งส่งมารัว ๆ อย่างใส่ใจ“ถึงไหนแล้ว อยู่สนามบินหรือยัง?”“อย่าลืมกินข้าวก่อนขึ้นเครื่องนะ เดี๋ยวจะปวดท้อง!”“ถึงโรงแรมเมื่อไหร่โทรหาฉันเลยนะ ไม่งั้นเจอดี!”ปราณปรียา หรือที่เพื่อน ๆ เรียกกันว่าปริม อ่านข้อความพวกนั้นซ้ำไปมา ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะหลุดยิ้มมุมปากจาง ๆ ข้อความเหล่านี้เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูกเธอถอนหายใจเบา ๆ พลางย่นคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ข้อความตอบกลับสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงในหัวที่เหมือนกำลังบอกตัวเองไปด้วย“อื้อ”แค่คำเดียว แล้วนิ้วเรียวก็แตะปุ่มปิดเครื่องอย่างรวดเร็ว หน้าจอที่สว่างวาบดับไปพร้อมกับความวุ่นวายที่เธออยากหลบหนีไปชั่วคราวเสียงฝีเท้าของผู้โดยสารข้าง ๆ ดังสะท้อนก้องในหู ทว่าปริมกลับไม่สนใจ เธอเอนตัวพิงเก้าอี้พลาสติกเย็นชืดจนสัมผัสได้จากแผ่นหลัง ดวงตาคู่งา

“คุณชายใหญ่ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”มู่เจิ้ง ผู้ช่วยคนสนิทเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ ตั้งแต่ขึ้นรถมา หยางเฟยอวี่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดผิดปกติ แถมยังหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบแทบไม่หยุด ควันสีเทาลอยคละคลุ้งจนเต็มรถ ราวกับสะท้อนอารมณ์ที่ปั่นป่วนอยู่ภายในใบหน้าคมที่มักสงบนิ่งกลับขึ้นสีแดงจาง ๆ จนมู่เจิ้งอดสงสัยไม่ได้“ไม่มีอะไร รีบไปบริษัทเถอะ” หยางเฟยอวี่ตอบสั้น ๆ เสียงเรียบนิ่ง แต่ในดวงตากลับแฝงความสับสนมู่เจิ้งพยักหน้าเล็กน้อย เขารู้ดีว่าเมื่อเจ้านายไม่อยากพูด สิ่งที่ควรทำคือเงียบและทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปภายในรถกลับคืนสู่ความเงียบ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์และควันบุหรี่ที่ยังลอยวน แต่ในใจของหยางเฟยอวี่กลับไม่เงียบสงบเลยใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งยังคงวนเวียนอยู่ในความคิด ดวงตากลมโตที่เปล่งประกายอ่อนโยน รอยยิ้มจาง ๆ ที่ตราตรึง และท่าทางเรียบง่ายที่ไม่ปรุงแต่งอะไรเลย ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอกระชากหัวใจของหยางเฟยอวี่จนอยู่หมัดเขาสูดควันบุหรี่ลึก ๆ อีกครั้ง แต่รสขมของมันกลับไม่ช่วยให้ใจสงบได้แม้แต่น้อย ตั้งแต่เกิดมา หยางเฟยอวี่ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อนผู้หญิงในชีวิตของเขา... มักเป็นเ

ปราณปรียาเดินมาหยุดยืนหน้าร้านพรีเวดดิ้งที่ตั้งอยู่ใจกลางย่านเศรษฐกิจ ตึกสูงสามชั้นที่ตกแต่งอย่างทันสมัยโดดเด่นด้วยบานกระจกใสขนาดใหญ่สะท้อนแสงอาทิตย์ระยิบระยับ ป้ายชื่อร้านสลักด้วยอักษรสีทองที่เปล่งประกาย อ่านได้ชัดเจนว่า ร้านซินโหรวตัวอักษรที่สื่อถึงความหรูหราและเรียบง่ายในคราวเดียวกัน ช่วยเสริมภาพลักษณ์ของร้านที่ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นหนึ่งในร้านพรีเวดดิ้งที่ดีที่สุดในเมือง เมื่อสายตากวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อความมั่นใจว่าที่นี่คือสถานที่นัดหมาย เอมอรย้ำกับเธอไว้ว่าไม่ต้องรีบ แต่ปราณปรียาก็เลือกที่จะมาก่อนเวลาเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ดูเร่งรีบเมื่อมั่นใจว่าเป็นร้านที่นัดหมายหญิงสาวก็เอื้อมมือเปิดประตูร้าน เสียงกระดิ่งเหนือประตูดังกรุ๊งกริ๊งเบา ๆ ต้อนรับผู้มาเยือน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้สดในแจกันภายในร้านลอยมาแตะจมูกทันทีที่ก้าวเข้าไป บรรยากาศภายในอบอุ่นและโปร่งโล่งด้วยการตกแต่งสไตล์โมเดิร์นที่แฝงกลิ่นอายโรแมนติก“ยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้าได้นัดไว้หรือเปล่าคะ”พนักงานสาวก้าวออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าเป็นมิตรเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยเดินเข้าร้านมา ปราณปรียาเอ่ยชื่อเพื่อนสาวออกไป พนักงานสาวจึงเดิ

ย้อนกลับไปเมื่อห้านาทีก่อนหยางเฟยอวี่ที่กำลังนั่งอ่านเอกสารในมืออย่างจดจ่อ ต้องชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาเหลือบมองหน้าจอเห็นชื่อผู้โทรเข้า เว่ยซานเพื่อนสนิทที่ใกล้จะสละโสดในอีกไม่กี่วันข้างหน้า“ฮัลโหล คุณชายใหญ่ว่างหรือเปล่า?” เสียงกวนประสาทดังขึ้นทันทีที่เขารับสาย“รีบพูดมา” หยางเฟยอวี่ตอบเสียงเรียบ พยายามกลั้นใจไม่ให้อารมณ์เสีย เว่ยซานเป็นคนที่ชอบยั่วโมโหเขาเป็นงานอดิเรก“บริษัทนายอยู่แถวถนนหมายเลขสองใช่ไหม? แวะรับคนให้หน่อยสิ”“ไม่ว่าง แค่นี้นะ” หยางเฟยอวี่ตอบห้วนๆ พร้อมจะกดวางสาย“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน!” เว่ยซานรีบพูด “ขอร้องล่ะเพื่อน ช่วยฉันหน่อย สุดที่รักของฉันจะได้สบายใจซะที”“ไม่ใช่เรื่องของฉัน แค่นี้นะ” เขาตอบเสียงเย็นชา แต่ในจังหวะที่กำลังจะกดวางสาย โทรศัพท์ก็ส่งเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้า รูปถ่ายที่เว่ยซานส่งมาทำให้หยางเฟยอวี่ชะงักทันทีภาพหญิงสาวที่เขาเคยพบอยู่ในความทรงจำปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เธอมีผมลอนสีน้ำตาลยาว สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้นกับกระโปรงสีดำที่ตัดกันอย่างเรียบง่ายแต่สะดุดตา“ไปส่งที่ไหน” น้ำเสียงของหยางเฟยอวี่เปลี่ยนไปทันที“ห๊ะ? เปลี่ยนใจแล้วเหรอ?” เว่ยซานถามอย่

หยางคอร์เปอร์เรชั่นเป็นบริษัทที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับห้างสรรพสินค้าและธุรกิจบันเทิงครบวงจร อาณาจักรธุรกิจของตระกูลหยางนั้นกว้างใหญ่และหลากหลาย จึงจำเป็นต้องแบ่งหน้าที่ดูแลออกเป็นหลายสาย ทว่าอำนาจในการกำหนดทิศทางหลักของบริษัทกลับขึ้นอยู่กับประธานใหญ่เพียงผู้เดียว ซึ่งในที่สุด หยางเฟยอวี่ได้รับเลือกให้เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งนี้ผู้ที่จะขึ้นเป็นประธานใหญ่ของหยางคอร์เปอร์เรชั่นได้นั้น นอกจากจะต้องเป็นสมาชิกในตระกูลหยางแล้ว ยังต้องมีความรู้ ความสามารถ และวิสัยทัศน์อันยอดเยี่ยมในด้านการบริหาร หยางเฟยอวี่ ผู้ได้รับการฟูมฟักและเลี้ยงดูจากหยางจง ปู่ผู้ทรงอิทธิพลของตระกูลมาตั้งแต่วัยเยาว์ ก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาคู่ควรกับตำแหน่งนี้ชายหนุ่มเริ่มต้นเส้นทางในวงการธุรกิจตั้งแต่อายุเพียงสิบห้าปี ด้วยการเข้ามาช่วยงานบริหารในบริษัทของครอบครัว จนเมื่ออายุสิบแปดปี เขาตัดสินใจแยกตัวไปก่อตั้งบริษัทเทียนอวี่ ซึ่งเป็นบริษัทนำส่งชิ้นส่วนเทคโนโลยีน้องใหม่ที่ได้รับการยอมรับอย่างรวดเร็วในวงการ ความสำเร็จของเขาในครั้งนั้นเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความสามารถและความมุ่งมั่นที่ไม่ธรรมดาอย่างไรก็ตาม เมื่อหยางเฟยอวี่ได้รับเล