All Chapters of ล่ารักรุ่นพี่(live broadcast): Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากปลอบใจกันอยู่พักใหญ่ ฉันก็ได้รู้ว่า เคนทาโร่จะโดนจับคลุมถุงชนกับผู้หญิงที่เป็นคู่ค้าทางธุรกิจ แต่ติดตรงที่ว่าเคนทาโร่ชอบผู้ชาย และทางบ้านก็กดดัน ไหนจะเรื่องงานที่มีปัญหาอีก ตอนนี้จึงเกิดความเครียด "ผมเหนื่อยจริงๆนะ บางทีผมก็รู้สึกว่าอยากตายไปให้จบๆ" "ไม่คิดแบบนี้สิ ฉันเชื่อว่ามันจะต้องมีทางออก" ฉันปลอบใจเขา "เฮ้อ~ ผมไม่อยากหลอกผู้หญิงคนนั้นด้วย ทั้งเธอและตัวผมเองคงไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ทำไมนะ ผมถึงเลือกใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองชอบไม่ได้" "อาจจะเป็นเพราะคุณมีภาระหน้าที่ที่คุณต้องแบกรับ" "คาริสา...ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมอยากหลุดพ้นจากชีวิตแบบนี้สักที ชีวิตที่เต็มไปด้วยความคาดหวังจากคนอื่น" เขาทำสีหน้าเศร้าสร้อย"พวกเรามาช่วยกันคิดเถอะ ว่าจะมีวิธีไหน ที่ทำให้คุณหลุดพ้นจากเรื่องแบบนี้ได้บ้าง" "คาริสา...ขอบคุณจริงๆนะ อย่างน้อยตอนนี้ก็มีคุณที่เข้าใจผม" "ฉันเป็นกำลังใจให้นะ" ฉันจับมือเขายิ้มกว้าง"ดีจริงๆเลย ที่ผมได้เจอคุณในวันนั้น" "เคนทาโร่...ไว้ไปเที่ยวบ้านฉันบ้างสิ ฉันจะแนะนำน้องที่สนิทกับฉันให้รู้จัก ฉันรับรองว่าคุณจะได้เพื่อนสนิทเพิ่มอีกหนึ่งคนแน่ๆ" "ได้เลย...คาริสาจัง...

ช่วงค่ำ ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงหนา เริ่มรู้สึกตัวจึงค่อยๆลืมตา "กะ...กรี๊ด!!" ฉันกรีดร้อง เมื่อยังคงหวาดกลัวจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ "คาริสาจัง...คุณเป็นอะไร" เสียงเคนทาโร่ตะโกนด้วยความตื่นตระหนกพร้อมกับเร่งฝีเท้าวิ่งมาเปิดประตูห้อง"ผลั่ก" "กรี๊ด!! อย่าเข้ามานะ ฮือๆ" เมื่อฉันเห็นเขา ฉันรีบวิ่งลงจากเตียงแล้วหยิบแจกันที่วางอยู่บนหัวเตียงมาเป็นอาวุธป้องกันตัว "คาริสา...ใจเย็นก่อนนะ" เคนทาโร่ยกมือห้าม"เพล้ง!" ฉันปาแจกันใส่เขา เขาเอี้ยวตัวหลบ ฉันจึงมองหาสิ่งที่พอจะเป็นอาวุธได้ เขวี้ยงใส่เขา พร้อมกับร้องไห้ "ฮือๆ" "คาริสา...คุณกำลังเข้าใจผมผิดนะ ขอผมอธิบายก่อน" เคนทาโร่ละล่ำละลักบอก พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ "กรี๊ด!!! ออกไปนะ" ฉันถอยหลังกรูด พลางตะโกนลั่น "เสียงดังว่ะ" เสียงไม่สบอารมณ์ของร่างสูงดังขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินมาเอนตัวพิงขอบประตู มือหนึ่งข้างล้วงกระเป๋ากางเกง "ชะ...ช่วยด้วย" ฉันรีบตะโกนขอความช่วยเหลือจากเขา เขามองหน้าฉันแล้วเลิกคิ้ว ก่อนจะมองสภาพห้องที่เละเทะ "เคลียร์กันยังไม่เสร็จเหรอ?" เขาหันไปถามเคนทาโร่ "ยัง...ช่วยกูหน่อยสิ" เคนทาโร่ตอบ "สมน้ำหน้า" ร่างสูงส่งเสียเย

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่คุณใต้หล้าจะถามเคนทาโร่ว่า "มึงตัดสินใจได้หรือยัง?""กูขอคิดก่อน""มึงห่วงอะไร?""กูห่วงพนักงาน""ห่วงแต่คนอื่น...หัดห่วงตัวเองบ้าง" คุณใต้หล้าส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อว่า "เพราะกูรู้นิสัยมึง กูเลยหาทางไว้แล้ว เพราะฉะนั้นมึงไม่ต้องห่วง...ต่อจากนี้...ใช้ชีวิตแบบที่มึงต้องการเถอะ""ไอ้ใต้หล้า...ฮึก" เคนทาโร่โผกอดพี่ชายตนแล้วร้องไห้ คำพูดของพี่ชายมันสะกิดหัวใจที่เคยบอบช้ำของเขาที่มีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่นมาตลอด ใช้ชีวิตเพื่อตัวเองเหรอ...เขาก็อยากจะมีชีวิตแบบนั้นบ้างเหมือนกัน"มึงเชื่อใจกูใช่ไหม?" คนเป็นพี่ชายถามขึ้น"เชื่อ" เคนทาโร่พยักหน้า"ดี" คุณใต้หล้าตบบ่าเคนทาโร่ จากนั้นก็หันมาพูดกับฉันด้วยท่าทีจริงจังว่า "ผมจะส่งคุณกลับไทย...ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับคุณ""ได้ค่ะ" ฉันตอบรับอย่างว่าง่าย"คาริสา...ผมขอโทษนะ...อยากให้มาสนุก มามีความสุข มีความทรงจำที่ดีด้วยกันแท้ๆ ดันมีแต่เรื่อง" เคนทาโร่เดินมาจับมือฉันทั้งสองข้าง"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ" ฉันยิ้มบางๆ"ขอบคุณมากนะคาริสาจัง...ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างเลย...ผมไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี""ถ้าคุณอยากตอบแทนฉัน ก็ตอบแทนโดยกา

"ครืด ครืด" เสียงวีดีโอคอลจากเคนทาโร่ดังขึ้น ฉันจึงกดรับ"คาริสาจัง~ ทำไมจู่ๆก็ปิดไลฟ์ล่ะ?" เคนทาโร่ถามแล้วหัวเราะเบาๆ "เต้นจนเหนื่อยแล้วน่ะสิ" ฉันแก้ตัวไปมั่วๆ "จริงเปล่า?" เคนทาโร่ถามด้วยเสียงทะเล้นอย่างรู้ทันจากนั้นฉันจึงได้ยินเสียงเคนทาโร่กับคุณใต้หล้าคุยกันเบาๆ จนแทบจะจับใจความไม่ได้ ก่อนที่เคนทาโร่จะส่งมือถือให้คุณใต้หล้าแล้วเดินจากไป ตอนนี้จึงเหลือแค่เราสองคน"คาริสา" คุณใต้หล้าเรียกชื่อฉัน "คะ?" ฉันมองสบตาเขาผ่านกล้อง "สรุปยอมไหม?" "ยอมอะไรคะ?" ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้"นี่แกล้งทำเป็นไม่รู้อยู่เหรอ?" เขาเลิกคิ้วถาม "เปล่าสักหน่อย" "แล้วอยากเป็นไหม?" เขายิ้มมุมปาก "เป็นอะไรคะ?" ฉันทำหน้างง "เด็กผม" "ห๊ะ?" ฉันอึ้งอยู่สักครู่(⁠●⁠_⁠_⁠●⁠) "ทำไม ไม่อยากเป็นเหรอ?" "คิกๆ อยากสิคะ" ฉันเอาปิดปากหัวเราะเบาๆ เพราะคิดว่าเขาพูดเล่น ฉันจึงแกล้งถามต่อว่า "เป็นเด็กของพี่หนูต้องทำอะไรบ้างคะ?" "ก็ไม่ต้องทำอะไร...แค่นอนเฉยๆเดี๋ยวพี่ทำเองครับ" "แล้วหนูจะได้อะไรจากพี่บ้างคะ...พี่ใต้หล้า" ฉันยิ้มมุมปาก เอามือเท้าคางแล้วมองสบตาเขาด้วยท่าทางยั่วยวน "แล้วหนูอยากได้อะไรครับ" เขาถามพร้อมกับย

ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วนั่งทำงานจนถึงพักเที่ยง เมื่อพักเสร็จก็กลับไปทำงานต่อจนกระทั่งเลิกงาน "ไอ้สา...ฉันขอติดรถแกไปได้ไหม" เหมยเดินมาถาม เพราะจะไปงานศพของพี่ปีโป้ในคืนนี้ "ได้ๆ...แล้วนี่น่าล่ะ?" ฉันถามด้วยความแปลกใจ เนื่องจากตอนแรก เหมยบอกว่าจะไปงานศพพี่ปีโป้พร้อมกับนีน่า "จู่ๆมันก็บอกว่ารู้สึกไม่สบายท้อง สงสัยกินเยอะไปมั้ง" เหมยตอบแกมหยอกๆ "อ๋อๆ...โอเค" ฉันพยักหน้ารับ ก่อนจะบอกกับเหมยว่าให้ไปเก็บกระเป๋า จากนั้นพวกเราก็ออกจากบริษัท เมื่อมาถึงมาถึงงานศพ ฉันก็เห็นว่าภายในงานมีแค่เพื่อนร่วมงานที่บริษัทกับคนที่เป็นเพื่อนบ้านของพี่ปัโป้เท่านั้นฉันกับเหมยไปจุดธูปไหว้ศพเพื่อแสดงความเคารพและขออโหสิกรรม "ไปสู่สุคตินะคะพี่ปีโป้" ฉันพูดเบาๆแล้วปักธูปลงในกระถาง เหมยที่อยู่ด้านหลังก็ปักธูปลงในกระถาง จากนั้นพวกเราก็ไปหาที่นั่งเพื่อรอฟังสวด สักพักพี่บีมก็เดินมาสมทบแล้วบอกว่า งานของศพของพี่ปีโป้จะสวดแล้วเผาเลย เนื่องจากพี่ปีโป้ตัวคนเดียวไม่มีญาติที่ไหนอีกพวกเราอยู่ทำพิธีจนเสร็จก็ประมาณเกือบสามทุ่ม เหมยจึงขอให้ฉันช่วยไปส่งที่บ้าน ฉันก็ตอบรับด้วยความเต็มใจ "ถ้าจำไม่ผิด บ้านพี