All Chapters of หนี้รักจำเลยปรารถนา: Chapter 11 - Chapter 20

“นะคะพี่ติณ ไม่นานหรอก พิณไม่อยากกินคนเดียว”“ได้ครับ” เพราะเกรงใจทำให้ติณณ์ตอบรับคำชวนนั้นของธัญชยา และคิดว่าจะอยู่ด้วยไม่นาน “ขอบคุณนะคะ” ธัญชยายิ้มหวานกับคำตอบของติณณ์ แม้จะรู้ว่าชายหนุ่มตอบรับเพราะความเกรงใจ แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ไม่สน ธัญชยาพยักหน้าให้เด็กรับใช้ในบ้านเอาของว่างซึ่งเตรียมไว้ก่อนหน้าที่เธอจะชวนติณณ์มาเสิร์ฟติณณ์นั้นดูกระอักกระอ่วนใจแต่ก็เลยตามเลย ชายหนุ่มนั่งเป็นตุ๊กตาให้ธัญชยาป้อนของว่างนั่นนี่ จากที่คิดว่าจะอยู่ไม่นานชายหนุ่มกลับถูกธัญชยารั้งตัวไว้ได้นานกว่าที่คิด โดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้มีสายตาของ ณัฐชยามองดูอยู่ห่างๆ ด้วยความเจ็บปวด น้ำตานองหน้าแต่จำต้องเก็บซ่อนความอ่อนแอไว้ลึกสุด พยายามทำใจกับสิ่งที่ได้เกิดขึ้น ณัฐชยาก้มหน้ากลับห้องเพราะไม่อาจทนมองภาพบาดตาบาดใจได้อีกต่อไป กว่าที่ธัญชยาจะยอมปล่อยให้ติณณ์กลับ ชายหนุ่มก็นั่งทานของว่างกับเธออยู่นาน เพราะหญิงสาวชวนเขาคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้อย่างไม่สนใจต่อปฏิกิริยาของชายหนุ่มที่บอกว่าเขานั้นรีบก็ตามที ก้าวออกจากบ้านเพ็ญประเสริฐได้เพียงไม่กี่ก้าว ติณณ์ก็รีบโทรศัพท์หาณัฐชยาทันที หญิงสาวนั่งมองโทรศัพท์ที่ขึ้นสายเรียก

เนื่องจากลึกๆ จันทานั้นไม่ต้องการให้พี่สาวตามหาใครทั้งสิ้น เนื่องจากเธอหวังและหวงสมบัติของวาสนามาก อยากได้มาเป็นของตนทั้งหมด หากทนายจอมพลตามตัวนัยนากับลูกพบ ถ้าวาสนาตายไปสมบัติที่ควรเป็นของเธอ ของลูกก็ต้องหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา เธอยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ แต่ความในใจใครเลยจะกล้าพูดว่าแอบแช่งชักหักกระดูกกันทุกลมหายใจ “โธ่...คุณพี่ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ คุณพี่ต้องอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้น้องกับเด็กๆ ในบ้านอีกนาน เป็นร้อยๆ ปีเลยก็ยังไหว”“ให้อยู่ถึงร้อยปี ฉันก็เป็นภาระของเธอนะจันทา” คุณหญิงวาสนามองไปยังน้องสาวต่างมารดา “ไม่หรอกค่ะ น้องยินดีดูแลคุณพี่อยู่แล้ว”“ว่าแต่วันนี้ลมอะไรหอบเธอมาหาพี่ถึงที่นี่ได้จ๊ะ” คำถามของวาสนาทำให้จันทายิ้ม ก่อนจะมองไปยังทนายจอมพล คุณหญิงวาสนาจึงเปิดทางให้น้องได้คุย “วันนี้กลับไปก่อนนะจอมพล มีข่าวอะไรคืบหน้าก็รีบมารายงานฉันด้วย” “ครับคุณหญิง” ทนายจอมพลเอ่ยรับ ก่อนจะขอตัวกลับออกไป เมื่อเห็นว่าอยู่สองคนกับพี่สาว จันทาก็ลงไปนั่งข้างๆ “คุณพี่” ประโยคหวานๆ เอ่ยเรียกอย่างเคย“คราวนี้เท่าไหร่อีกล่ะ” “แหม...คุณพี่นี่รู้ใจน้องจริงๆ คราวนี้น้องขอสองล้านนะคะ น้องจะเอา

กลิ่นเหล้าลอยมาพร้อมกับการจูบเพียงฝ่ายเดียว แต่ก็ไม่ได้ทำให้ธัญชยาเสียความรู้สึกแต่อย่างใด ความช่ำชองของเธอมีความหมาย เพราะไม่นานก็สามารถส่งลิ้นเล็กๆ เข้าไปในโพรงปากของติณณ์ได้ โดยที่ธัญชยานั้นใช้มือบีบคางของชายหนุ่มให้ปากหยักห่างออกจากกัน เพื่อที่เธอจะสัมผัสเขาให้ได้มากขึ้น แต่เหมือนธัญชยาจะไม่หยุดเพียงแค่จูบเท่านั้น หญิงสาวใช้ปากร้อนๆ จูบติณณ์ต่ำลงมาเรื่อยๆ กระทั่งถึงแผงอก หน้าท้อง และขอบกางเกงยีนส์ที่เห็นไรขนลากยาวผ่านเข้าไปด้านล่างใต้กางเกง ความซุกซนของธัญชยาก็ทำให้เธออยากเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์ตัวนี้ว่าจะมีขนาดใหญ่โตมากแค่ไหน แค่คิดเธอก็รุ่มร้อนไปทั่วทั้งร่างกาย ธัญชยาเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนที่มือจะเริ่มทำตามที่สมองสั่ง ด้วยการปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกงยีนส์ออกทีละเม็ด...ทีละเม็ดกระทั่งถึงเม็ดสุดท้าย พร้อมกับรั้งกางเกงยีนส์ อันเดอร์แวร์สีขาวสะอาดลงต่ำจนหลุดออกไปจากขาของชายหนุ่มอย่างไม่ลังเล “พิณขอนะคะ” เสียงหอบกระเส่าของธัญชยาดังขึ้น ก่อนที่เธอจะใช้มือลูบไล้ความเป็นชายของติณณ์ไปมาเพื่อปลุกให้ตื่นตัว แม้สัมผัสแรกของมือท่อนเนื้อจะยังคงสงบนิ่ง แต่เมื่อ

“แม่ว่าหมั้นไว้ก่อนก็ไม่เสียหายนะลูกพิณ ลูกจะได้มีเวลาศึกษาดูใจกับติณไปอีกหน่อย”“แต่พิณอยากแต่งงานกับพี่ติณนี่คะคุณแม่” “แม่เข้าใจ แต่ในเมื่อคุณพ่อไม่อนุญาต เราจะทำอะไรได้ลูก” ลินดาโล่งอกด้วยซ้ำที่สามีพูดแบบนั้นออกไป เพราะลึกๆ แล้วเธอไม่อยากให้ ธัญชยาแต่งงานกับติณณ์ตั้งแต่แรก เนื่องจากกลัวว่าบุตรสาวต้องลำบากหากแต่งงานกับคนที่ฐานะด้อยกว่ามากแบบนี้ความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่ได้ทำลงไปเนื่องจากขาดสติ นั่นทำให้ติณณ์ไม่แตะเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์อีกเลย เมื่อผิดหวังในรักแรกอย่างเจ็บปวด ทั้งๆ ที่รักใครรักจริง จนกลายเป็นความเจ็บชนิดฝังใจ จากชายหนุ่มผู้อ่อนโยนก็กลายเป็นคนแค้นลึก จากหัวใจที่มีไว้เพื่อรัก ตอนนี้หัวใจของติณณ์กลับมีแต่ความชิงชังที่มีให้ณัฐชยา ติณณ์ให้มารดาไปพูดเรื่องหมั้นหมายระหว่างตนกับธัญชยาทันที นัยนางุนงงและคิดว่านี่เร็วไป แต่สุดท้ายเธอก็ตามใจบุตรชายไปสู่ขอธัญชยาให้ โดยคิดมาตลอดว่าธัญชยาคือณัฐชยา เพราะนัยนานั้นไม่รู้มาก่อนว่าณัฐชยามีพี่สาวฝาแฝด ของหมั้นหมายนัยนาก็หามาให้อย่างสมน้ำสมเนื้อ เธอนำเครื่องประดับเพชรและทองที่บิดาและสามีเคยซื้อไว้ให้ รวมถึงเงินสดอีกก้อนมาหมั้นหมายธัญช

“วันนี้เราไปไหนกันดีคะพี่ติณ” เสียงออดอ้อนของธัญชยาเอ่ยถาม วันนี้เธอมานั่งรอคู่หมั้นหนุ่มตั้งแต่ที่เขายังไม่เลิกงานด้วยซ้ำ การมาของธัญชยาสร้างความแตกตื่นให้หลายๆ คน โดยเฉพาะบรรดาหนุ่มๆ ในออฟฟิศ ที่มองเธอตาเป็นมัน ก่อนจะรู้สึกอิจฉาติณณ์ขึ้นมาในทันทีที่มีแฟนหน้าตาและหุ่นราวกับนางแบบ“ตามใจพิณเลยครับ”“ถ้าตามใจพิณ งั้นเราไปที่บ้านพิณดีกว่า วันนี้คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่ด้วย ไปงานการกุศล กว่าจะกลับคงเที่ยงคืน พี่ติณไปอยู่เป็นเพื่อนพิณนะคะ”“ครับ” เสียงทุ้มๆ เอ่ยรับ ธัญชยาคล้องแขนคู่หมั้นหนุ่มไปยังรถป้ายแดงคันใหม่ที่เธอเพิ่งถอยมาจากโชว์รูมสดๆ ร้อนๆ วันนี้ ก่อนจะยื่นกุญแจให้ติณณ์“วันนี้พี่ติณขับรถนะคะ” พูดจบธัญชยาก็เดินอ้อมไปนั่งฝั่งข้างๆ คนขับ ติณณ์มองกุญแจรถในมือ อยู่ๆ ชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งแล้วขับรถออกไปจากหน้าออฟฟิศ กระทั่งถึงบ้านเพ็ญประเสริฐ ป้าอ้วนรู้ทุกอย่างแต่จำเป็นต้องเก็บซ่อนความจริงไว้ ยิ่งได้เห็นว่าตอนนี้ติณณ์กับธัญชยาเป็นคู่หมั้นกัน ป้าอ้วนก็เจ็บปวดแทนณัฐชยา แต่ก็ต้องทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม บนโต๊ะอาหารวันนี้มีเพียงติณณ์กับธัญชยาสองคน เมื่อทานอาหารอิ่มหนุ