All Chapters of หนี้รักจำเลยปรารถนา: Chapter 21 - Chapter 30

แม้จะเลิกรากันไป แต่ใช่ว่าติณณ์นั้นจะทนกับความรักที่แสนเจ็บปวดได้ ชายหนุ่มนั่งมองรูปถ่ายเก่าๆ ระหว่างเขาและณัฐชยา แต่ละรูปต่างบอกเล่าเรื่องราวในตัวของมันเอง อยู่ๆ ความคิดก็หวนไปยังรูปที่ชัชชัยส่งให้ ติณณ์ขยี้รูปในมือจนยับไม่เป็นท่า แต่ก็ใช่ว่าติณณ์จะลืมณัฐชยาได้ เพราะหญิงสาวนั้นก็ยังคงคิดถึงชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องอยู่กับปัจจุบัน เพราะคงทำได้แค่คิดถึงเท่านั้น ความสัมพันธ์ระหว่างชายหนุ่มกับคู่หมั้นสาวก็ค่อยเป็นค่อยไปจากวันก็เป็นอาทิตย์ เดือนและหลายเดือน ติณณ์ไม่เคยแตะต้องธัญชยาอย่างที่ตั้งใจไว้ว่าให้ถึงวันแต่งงานก่อน ส่วนหญิงสาวในเมื่อคู่หมั้นไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวเธอ ทั้งๆ ที่ทำได้เนื่องจากได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นกันแล้วก็ตามธัญชยาจึงให้ชายคนอื่นแตะเนื้อต้องตัวเธอแทน บางครั้งธัญชยาก็พูดจากระทบกระเทียบชายหนุ่มด้วยการหยิบเอาเรื่องของณัฐชยามาพูดซ้ำๆ ยิ่งตอกย้ำให้ติณณ์นั้นเจ็บปวด และทางออกของชายหนุ่มคือการประชดประชันที่เข้าทางธัญชยาพอดี ด้วยอารมณ์ชั่ววูบที่ถูกยั่วยุ บวกกับต้องการทำให้ณัฐชยาเจ็บปวดที่ล้อเล่นกับความรักของเขา ติณณ์จึงตัดสินใจขอธัญชยาแต่งงาน“จริงเหรอคะพี่ติณ เ

เย็นวันนั้นแบรดขับรถสปอร์ตสุดหรูมูลค่าสิบกว่าล้านมารับธัญชยาที่บ้าน ยังดีที่มนตรีออกไปกินเลี้ยงกับลูกค้าจึงไม่เห็น ลินดายืนมองว่าที่ลูกเขยคนใหม่อย่างสนอกสนใจ ความหล่อ ความรวยของแบรดเป็นไปตามที่ธัญชยาบอกจริงๆ ป้าอ้วนเองก็สังเกตเห็นอีกคน แต่ทำได้แค่ยืนถอนหายใจ รู้สึกสงสารทั้งณัฐชยาและติณณ์ ที่ถูกลินดาและธัญชยาพรากความรักไปแบบนี้ สถานที่ดินเนอร์ระหว่างธัญชยากับแบรดก็สุดหรูหรา ชายหนุ่มจองโต๊ะชั้นบนสุดของโรงแรมชื่อดัง ที่สามารถนั่งมองวิวกรุงเทพฯ ได้แบบสามร้อยหกสิบองศาก็ว่าได้ อาหารที่นำมาเสิร์ฟก็ล้วนราคาแสนแพงที่ติณณ์ไม่มีวันทำให้ธัญชยาได้ ข้อเปรียบเทียบระหว่างแบรดและติณณ์เกิดขึ้นมากมายจนธัญชยาไม่อยากใส่ใจ สมองตอนนี้เธอมีไว้คิดแค่เรื่องของแบรดเท่านั้น แบรดมอบช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้ทันทีที่ธัญชยานั่งบนเก้าอี้ “มีความสุขไหมครับฮันนี่”“ค่ะ” เสียงสดใสของธัญชยาเอ่ยรับ สีหน้าของหญิงสาวนั้นแสดงออกว่าเธอมีความสุขมาก แบรดเซอร์ไพรส์เธอได้ในทุกๆ ครั้งที่พบกัน ทำให้ธัญชยาราวกับเป็นเจ้าหญิง“ทานนี้หน่อยนะครับ ผมสั่งพิเศษให้พิณโดยเฉพาะ” พูดจบแบรดก็ตักอาหารจานพิเศษให้ธัญชยา หญิงสาวยิ้มหวานรับความน่ารักของ

แม้จะไม่ได้คุยกันทุกวัน แต่มนตรีก็รับรู้ถึงความผิดปกติ เพราะพักนี้ว่าที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวที่ใกล้จะลั่นระฆังวิวาห์กันทุกขณะ กลับหมางเมินใส่กันแปลกๆ ธัญชยาออกไปนอกบ้านแทบทุกวัน บางวันก็มีผู้ชายที่ไม่ใช่ติณณ์มาส่ง นั่นทำให้มนตรีเรียกบุตรสาวคนโตมาพบเพื่อพูดคุยด้วย“ตกลงเรื่องงานแต่งงานไปถึงไหนแล้วพิณ ไม่เห็นมาเล่าให้พ่อฟังเลย”“คุณพ่อสนใจเรื่องนี้ด้วยเหรอคะ” แทนที่จะตอบคำถาม ธัญชยากลับพูดประชดบิดากลับไป “ทำไมลูกถึงคิดว่าพ่อไม่สนใจ”“ก็คุณพ่อทำแต่งาน งาน ไม่มีเวลาอยู่บ้าน พิณก็เลยคิดว่าคุณพ่อคงเห็นงานสำคัญกว่าพิณ” “ถ้าพ่อเห็นงานสำคัญกว่าลูกจริงๆ พ่อคงไม่ถามหรือเห็นว่ามีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาส่งลูกหรอกนะ อย่าลืมว่าพิณกำลังจะแต่งงานกับติณณ์เขาอยู่แล้ว ทำอะไรก็ให้เกียรติวงศ์ตระกูล ให้เกียรติตัวเองบ้าง ที่สำคัญพิณกำลังตั้งท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ” คำพูดของบิดาทำให้ธัญชยารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ จนต้องรีบแก้ต่างให้ตัวเอง“พิณรู้ค่ะว่ากำลังทำอะไร”“รู้ก็ดี” มนตรีเอ่ยทิ้งหางเสียง ไม่ใช่เขาไม่รู้ไม่เห็นอะไร เพียงแค่อยากได้ยินจากปากของบุตรสาวคนต้นเรื่องเท่านั้นเอง “แล้วนี่ไปฝากครรภ์อะไรเสร็จแล้วหรือยัง” “เ

หลังเสร็จสิ้นพิธีฉลองมงคลสมรสก็ได้เวลาส่งตัวเข้าหอ มนตรี ลินดา และนัยนา รวมถึงญาติผู้ใหญ่คนอื่นๆ เข้ามาอวยพรบ่าวสาวด้วยประโยคอันเป็นมงคลในการครองชีวิตคู่ จากนั้นพวกเขาก็ออกไปจากห้องเพื่อให้คู่รักข้าวใหม่ปลามันได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน“พี่ติณไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวพิณขอแกะผมก่อน”“ครับ” ติณณ์เอ่ยรับสั้นๆ อย่างไม่เซ้าซี้ เพราะวันนี้เขานั้นผิดหวังหลายเรื่อง โดยเฉพาะที่ไม่ได้พบณัฐชยาในงาน จึงไม่ได้ถามหญิงสาวอย่างที่ตั้งใจไว้ เมื่อเห็นติณณ์เข้าไปในห้องน้ำแล้ว ธัญชยาก็รีบออกจากห้องหอ ซึ่งที่หน้าห้องมีมารดายืนรออยู่แล้ว ทั้งคู่หายเข้าไปในห้องที่อยู่ติดกับห้องส่งตัว ซึ่งในนั้นมีณัฐชยาที่ถูกขังไว้นานหลายชั่วโมงจนตอนนี้เธอค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วหลังจากที่ฤทธิ์ของยาสลบรอบสองหมดฤทธิ์ไป หญิงสาวงุนงงทันทีที่ได้สติ ว่านี่เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ทำไมถึงมานอนในห้องที่ไม่คุ้นตานี่ได้ แล้วมารดากับพี่สาวหายไปไหน เธอจำได้ว่าก่อนหน้าเธอเหมือนจะรู้สึกตัวแล้วรอบหนึ่ง แต่กลับหมดสติไปอีก เพราะมีใครก็ไม่รู้เอาผ้าขนหนูมาปิดกึ่งปากกึ่งจมูกสิ่งที่ทำให้ณัฐชยาตกใจมากไปกว่านั้น คือ ตอนนี้เธอไร้ซึ่งอิสระ เพราะถูก

“ซอเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นไหม”“ไม่” ณัฐชยาส่ายหน้าให้ เธอคิดว่าหากแช่น้ำเย็นๆ จะช่วยให้อาการประหลาดๆ ที่เกิดขึ้นลดน้อยลงไป แต่กลับไม่เป็นแบบนั้น เพียงแค่สบตาติณณ์เธอก็ยังมีความร้อนวูบวาบอยู่เช่นเคย ณัฐชยาขาดความยับยั้งชั่งใจ เธอคว้าลำคอติณณ์โน้มชายหนุ่มให้มาใกล้ ก่อนจะเป็นฝ่ายจูบเขาก่อน แม้จะจูบไม่เป็นแต่ก็คงไม่ยากอะไรหากเธอจะทำ นั่นส่งผลให้เส้นความอดทนของติณณ์ขาดผึงลงทันที ติณณ์อุ้มณัฐชยาขึ้นจากอ่างจากุชชี่ พร้อมทั้งถอดชุดแต่งงานที่เปียกชื้นออก เมื่อร่างกายไร้อาภรณ์ห่อหุ้มณัฐชยาก็ยิ่งเขินอายจนร่างกายแดงก่ำตั้งแต่ใบหน้าจรดปลายเท้าก็ว่าได้ เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองไว้ แรงเสียดสีของเสื้อผ้าดูจะสู้สัมผัสจากมือของติณณ์ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ติณณ์ค่อยๆ วางณัฐชยาลงบนเตียง ก่อนจะรั้งผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเธอไว้“รู้ใช่ไหมว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น”“ซอรู้”“พี่จะไม่หยุดจนกว่าซอจะบอกให้หยุด”“ค่ะ” เสียงแหบพร่าเอ่ยรับ เพราะร