ทวงรักนายหัว LoveSick의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

บทที่ 20 คืนสุขสม 🔥🔥🔥🔥🔥นิ้วเรียวยาวของสามีขยับเข้าออกในกายสาวพลางเร่งจังหวะ โดยหวังจะให้คนถูกกระทำเสร็จสมอารมณ์หมาย พิมพ์พธูขยับร่างกายขึ้นลงด้วยตัวเองเพราะอยากให้นิ้วของเขาสัมผัสภายในมากขึ้น สหรัฐยังคงหยอกเย้าอยู่กับอกอวบของหญิงสาว เพราะมันเป็นอีกหนึ่งจุดที่จะทำให้เธออ่อนไหวต้องยอมเป็นทาสกามารมณ์ของเขา ยิ่งได้เห็นเธอดิ้นพล่านอย่างสุขสมและทรมานเขาก็ยิ่งพอใจ"อ๊ะ ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ ไม่ไหวแล้ว อ๊า!"เธอปลดปล่อยออกมาจนได้ มือหนาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยสายธารแห่งความสุขจากภรรยา เขาพลิกตัวหญิงสาวให้หันกลับมาก่อนจะกดศีรษะเธอลงไปจนใบหน้าของคนตัวเล็กอยู่เหนือท่อนเอ็นร้อนที่กำลังตื่นตัวแกนกายของเขามันผงาดดันเนื้อผ้าจนโด่ขึ้นมา หญิงสาวเข้าใจและรู้หน้าที่ดีจึงดึงกางเกงของชายหนุ่มให้ร่นลงแล้วครอบครองความใหญ่โตนั้นด้วยปากของตนเองทันที เธอดูดเลียมันอย่างไม่รังเกียจ ชักเข้าชักออกอยู่ในโพรงปากนุ่มจนได้ยินเสียงครางต่ำจากสามี เธอช้อนตาขึ้นมองเล็กน้อยพร้อมส่งแววตายั่วยวนอย่างพึงใจ เพราะปฏิกิริยาของสามีมันหมายถึงเขากำลังพอใจอย่างถึงที่สุดสองมือใหญ่จับศีรษะเล็กเอาไว้แล้วเริ่มบังคับด้วยตนเอง หล่อนต้องเก

บทที่ 22 อ่อนยวบ"พ่อจ๋า"เสียงหวานเอ่ยเรียกบิดาด้วยความดีใจ เมื่อวันนี้สหรัฐพาหญิงสาวขึ้นฝั่งมาเพื่อซื้อผ้าและใยนุ่นสำหรับทำหมอนเปลือกหอย เพื่อเป็นของที่ระลึก พิมพ์พธูจึงลองขอให้ชายหนุ่มพามาหาผู้เป็นพ่อสองพ่อลูกสวมกอดกันแน่นด้วยความคิดถึง พศินเองก็ดีใจไม่น้อยที่เห็นลูกสาวดูมีความสุขดี หน้าตาอิ่มเอมต่างจากที่เขากังวลในทีแรก"มาได้ยังไงเหรอพิมพ์""คุณรัฐพามาจ้ะพ่อ หนูได้งานที่โรงแรมของคุณรัฐด้วยนะ"หญิงสาวพูดโอ้อวดด้วยความดีใจ ร่างสูงที่ยืนมองอยู่ก็อดยิ้มไม่ได้เพราะรอยยิ้มกว้างที่สดใสของภรรยา มันทำให้เขามีความสุขตามไปด้วย หากแต่ยังคงพยายามวางฟอร์มทำขรึมเอาไว้หน้าคมคายหุบยิ้มทำนิ่งทันที เมื่อสองพ่อลูกหันมาทางตน"สวัสดีครับคุณพ่อ"เขายกมือไหว้พ่อตา ทำตัวสมกับเป็นลูกเขยที่ดี"สวัสดีครับคุณรัฐ ต้องขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับ บ้านที่คุณหาให้ กับงานที่คุณฝากให้ ทุกอย่างพลิกชีวิตของผมจากหลังมือเป็นหน้ามือเลยครับ""อย่าพูดอย่างนั้นสิครับคุณพ่อตา คุณเป็นพ่อของภรรยาผม ผมก็ต้องช่วยเหลือทุกอย่างอยู่แล้ว"คำตอบของเขาสร้างความอุ่นใจให้กับหญิงสาวไม่น้อย เธอเริ่มจากเคยชินกับนิสัยปากหนักปากร้ายของชายหนุ่มแ

บทที่ 24 ฮันนีมูน (1)สหรัฐออกมาเดินเล่นแถวชายฝั่ง เพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศให้ชีวิตไปเรื่อย ๆ ตั้งแต่กลับมาอยู่อันดามัน...เขาใช้ชีวิตสลับไปมาระหว่างอยู่ที่เกาะมุกดากับอยู่ที่บ้านบนฝั่งแผ่นดินใหญ่ หนึ่งปีแล้วตั้งแต่เลิกกับพิมพ์พธูไป แน่นอนว่าเขายังลืมเธอไม่ได้ ชีวิตทุกวันนี้เหมือนอยู่ในความมืดมิดไร้ซึ่งแสงสว่าง เขาไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนถึงจะลืมรักแรกที่จบไปแล้วได้เสียที'ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน!'ขณะกำลังเดินทอดน่องไปเรื่อย ก็ได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากในซอยที่เขาเพิ่งเดินผ่านมาเมื่อครู่ และด้วยความสงสัยร่างสูงจึงย้อนถอยหลังกลับไปเพื่อดูผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังดีดดิ้นเพราะถูกชายฉกรรจ์สองคนพยายามลากไปขึ้นรถตู้ที่จอดอยู่ ทั้งที่เขาอุตส่าห์เดินมาแถวนี้เพื่อหาความสงบสุขแท้ ๆ แต่ดูท่าความสงบจะไม่เหมาะกับชีวิตของเขา'เอามันไปเลยครับ เอามันไปเลย แต่ฝากบอกเสี่ยด้วยว่าคืนโฉนดที่ดินให้พวกเราด้วยนะครับ'ชายสูงวัยที่มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยแววตาเฉยเมย ที่ยืนอยู่ตรงหน้าบ้านเอ่ยขึ้น ทำเอาคนที่กำลังจะถูกลากขึ้นรถถึงกับน้ำตาไหลพราก'ทำไมพ่อทำกับฉันแบบนี้ ฉันเป็นลูกพ่อไม่ใช่หรือ พ

บทที่ 26 ฮันนีมูน (3) 🔥เข็มจิราที่กำลังเตรียมยกมื้อเที่ยงขึ้นไปให้สัญชัยผู้เป็นสามี ดวงตาคู่สวยหากแต่แววตากลับร้ายกาจ เธอหันซ้ายแลขวาเพื่อมองดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ตรงบริเวณนี้ เมื่อเห็นว่าทางสะดวกหล่อนจึงหยิบเอาซองพลาสติกเล็ก ๆ ขึ้นมาแล้วเทผงสีขาวลงไปในชามข้าวต้มของสามีรอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าสวยอำมหิต เธอใช้ช้อนคนในชามเพื่อให้ผงสีขาวนั้นละลายกลืนไปกับข้าวต้ม ขณะที่ดวงตาเลื่อนลอยคล้ายกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง“หึ หึ...โทษฉันไม่ได้นะคะที่รัก”เข็มจิราปั้นหน้ายิ้มเป็นปกติ ก่อนจะยกชามข้าวต้มขึ้นมาเสิร์ฟให้กับสัญชัยถึงในห้องนอน ระยะหลังชายสูงวัยป่วยเจ็บออด ๆ แอด ๆ ไม่สามารถลุกเหินได้สะดวกอย่างเมื่อก่อน ข้างกายมีเพียงหญิงสาวคราวลูกคอยดูแลปรนนิบัติไม่ห่างกาย"ข้าวต้มมาแล้วค่ะ"เข็มจิรายังคงทำหน้าที่เหมือนเดิมอย่างทุก ๆ วัน ไม่มีพิรุธให้สงสัย สัญชัยยิ้มรับ ก่อนจะค่อย ๆ ชันตัวเองขึ้นมานั่ง"ฉันโชคดีจริง ๆ ที่ได้แต่งงานกับเธอ"เขาเอ่ยชมภรรยาสาวของตัวเองที่อายุห่างกันถึงยี่สิบห้าปี สัญชัยทั้งรักทั้งหลงหญิงสาว ชนิดที่เรียกได้ว่าหลงจนโงหัวไม่ขึ้น แม้ว่าทั้งคู่จะแต่งงานกันมาได้ถึงห้า

บทที่ 28 ความสุขผ่านไปเร็วช่วงเวลาแห่งความสุขของการดื่มด่ำน้ำผึ้งพระจันทร์ ผ่านไปไวราวกับความฝัน วันนี้ทั้งเธอและเขาต้องกลับไปยังเกาะมุกดา กลับไปสู่โลกของความเป็นจริง ช่วงเวลาสามวันสองคืน...พิมพ์พธูกับสหรัฐตัวติดกันแทบไม่ห่างกันเลย เขาพาเธอล่องเรือไปตามเกาะเล็กเกาะน้อยต่าง ๆ การได้ใช้เวลาร่วมกันทำให้ความทรงจำของวันเวลาเก่า ๆ ที่เกือบจะหลงลืมไปย้อนกลับมามากมาย"ไว้เรา..หาเวลามาเที่ยวแบบนี้กันอีกดีมั้ย?"ความอ่อนโยนของสหรัฐเองก็กลับคืนมา ผู้ชายหยาบกระด้าง แสนร้ายกาจคนนั้นได้หายไปแล้วพิมพ์พธูรู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้คนรักเมื่อแปดปีก่อนกลับคืนมา เธออยากจะรู้เหลือเกินว่าก่อนหน้านี้ตนเองใช้ชีวิตอยู่มาได้อย่างไรโดยที่ไม่มีเขา เพราะหลังจากนี้หากมันต้องเป็นอย่างนั้นอีกครั้ง เธอแน่ใจแล้วว่าเธอต้องอยู่ไม่ได้แน่หากไม่มีสหรัฐ"ดีสิคะ พิมพ์อยากไปเที่ยวกับพี่รัฐอีกตั้งหลายที่ อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันเยอะ ๆ อยู่ด้วยกันให้เหมือนวันนี้เป็นวันสุดท้าย""แบบนั้นคงต้องใช้เวลาอยู่บนเตียงอย่างเดียวแล้วล่ะ ถ้าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเรา"อดไม่ได้ต้องหยิกเข้าที่ท่อนแขนล่ำ ๆ เมื่อสามีนั้นทะลึ่งเหลือเกิน เมื่อวา