Semua Bab อลินตคีรัน : Bab 1 - Bab 10

อลินตาเดินออกมาจากห้องด้วยประชุมใบหน้านิ่งที่ไม่แสดงอาการใดๆ ให้ใครเห็นก่อนจะเดินมุ่งตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเองพร้อมกับล็อกประตูเอาไว้ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนแม้แต่พี่กันต์ที่เดินตามหลังเขามาก็ตามประตูห้องปิดลงพร้อมกับร่างบางทรุดตัวนั่งลงตรงหน้าประตูบานใหญ่อย่างหมดภาพลักษณ์ของประธานบริษัท น้ำตาสีใสที่อลินตากักเก็บเอาไว้ข้างใน ส่วนลึกของร่างกายตอนนี้มันกำลังเอ่อคลอรอบดวงตาของเขา พลันในที่สุดน้ำตาหยดแรกก็หยดแหมะลงบนกางเกงอันแสนแพงของเขาและหยดต่อๆ ไปก็ร่วงรินไหลออกมาตามๆ กัน“ฮึก อะ อึก” เสียงร้องไห้ดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ พร้อมกับน้ำตาเจ้ากรรมที่ไหลออกมาไม่หยุด ความในใจที่มีมากจนเอ่อล้นออกมาเป็นน้ำตาที่ตนไม่สามารถพูดออกมาได้เมื่อเจอคนที่ตัวเองไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เจอ อลินตานั่งร้องไห้อยู่หน้าประตูห้องสักพักใหญ่จนคลายสะอื้นลง จึงค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่เก้าอี้ทำงานของตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์ทางฝั่งของคีรันหลังจากที่อลินตาพูดประโยคนั้นใส่หน้าเต็มๆ ขาแกร่งที่ยืนอยู่ก็แทบทรุดลงตรงนั้น แต่ก็ต้องยอมรับความเป็นจริงให้ได้เพราะเขาเป็นคนเลือกให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง แม้ตอนนี้เขาอยากจะอ

   ผลั๊ว!!“อึ่ก! ถุ๊ย!” ใบหน้าของชายหนุ่มหันไปตามแรงของหมัดที่ต่อยลงมาที่ใบหน้าของตัวเองก่อนจะพ่นของเหลวสีแดงออกมาจากริมฝีปาก ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้านายของพวกมันที่นั่งอยู่เก้าอี้ตรงหน้ามองมาที่ตัวเอง“ซ้อมกูให้ตายแม่มึงก็ไม่มีทางฟื้นกลับมาหามึงได้หรอกนะไอ้รัน หึหึ” ราเชนพูดขึ้นอย่างไม่แยแสว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานะที่จะตายอยู่รอมร่อ“ปากดีไอสัตว์! เดี๋ยวมึงจะได้ตายตามแม่กูไป”“ก็เอาสิถ้ากูตายไปแก๊งมึงก็คงจะได้ตายตามกูไปด้วย หึ”“แล้วมึงคิดว่าคนอย่างกูจะยอมตายตามมึงไปมั้ยละ คนอย่างมึงก็เก่งแต่เห่าขู่คนนั้นคนนี้ไปทั่วแต่เดี๋ยวมึงก็จะไม่ได้เห่าขู่ใครไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ” ราเชนที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าหวั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นลูกน้องของคีรันเดินมาพร้อมอุปกรณ์อะไรสักอย่างบนถาดสเตนเลส 

  ดวงตาสีน้ำตาลกะพริบตาถี่ๆปรับสายตา เมื่อลืมตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลพร้อมขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเบ้หน้าด้วยความเจ็บแผลตรงหน้าท้อง“อ่า เจ็บฉิบหาย” เสียงแหบแห้งพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองรอบๆ ห้องเพราะรู้สึกไม่คุ้นเคยกับห้องที่ตัวเองนอนอยู่ ก่อนดวงตาจะไปสะดุดเข้ากับร่างของใครสักคนที่นอนขดเหมือนลูกแมวอยู่ข้างๆ ตนมือหนาเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าเนียนขาว เผลอยกยิ้มให้กับภาพตรงหน้า คีรันนอนมองใบหน้าของร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ ก่อนจะนึกไปถึงตอนที่คนตัวเล็กพูดความในใจของตัวเองออกมาตอนอยู่ที่ผับคีรันอยากจะพูดขอโทษคนตัวเล็กเป็นพันๆ ครั้งแต่ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถหักล้างความผิดของตัวเองไปได้มากแค่ไหน เพราะเขาได้สร้างบาดแผลที่ยากจะรักษาให้มันหายขาดได้ง่ายๆ ให้กับคนตรงหน้าคีรันค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้อลินตาอย่างอยากลำบาก จนใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ห่างกับไม่ถึงคืบรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของคนตรงหน้า ใบหน้าห

  ถึงวันที่อลินตาต้องเดินทางไปเที่ยวกับสกายที่เกาะแห่งหนึ่งทางใต้ที่มีโรงแรมของเขาตั้งอยู่ที่นั่นด้วย อลินตากับสกายใช้เวลาเดินทางครึ่งค่อนวันก็ถึงโรงแรมของลิน มาถึงเขากับสกายก็แยกกันพักคนละห้องก่อนจะพากันออกไปเดินเล่นที่ริมชายหาดร่างบางในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีครีมเดินตามหลังเพื่อนลงมาที่ริมหาดหลังจากที่เดินไปบอกให้พนักงานเตรียมอาหารมื้อค่ำให้ และบอกให้พี่กันต์กับบรู๊คพักผ่อนได้ตามสบาย“อ่าา ไม่ได้มาเดินเล่นอยู่ที่ริมทะเลแบบนี้ก็นานแล้วนะ” สกายพูดขึ้น“กูก็ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้นานแล้วเหมือนกัน” สกายหันไปมองเพื่อนที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างตัวเองก่อนจะยิ้มออกมา แล้วหันไปมองทะเลตรงหน้า“เล่นน้ำกันมั้ยมึง” อลินตาหันไปมองหน้าเพื่อนก่อนจะส่ายหน้าออกมา ชวนเล่นน้ำไม่ได้ดูแดดประเทศไทยเลยสักนิดอีกนิดเขาเกรียมเหมือนไก่ย่างได้แล้วมั้ง“มึงดูแดดก่อนสิไอ้กาย ร้อนจะตายมึงจะเล่นก็เล่น

  “เรื่องสินค้าเอายังไงต่อดีครับป๊า” ราเชนเอ่ยถามกับผู้เป็นพ่อที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของเขาพร้อมกับเดินมานั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะจ้องมองไปที่ลูกชายที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่“ก็แค่รับของกับทางของไอ้ไท่น้อยลง แล้วไปซื้อกับทางคุณสายฟ้าแทนก็แค่นั้น”"แล้วทำไมป๊าไม่ยกเลิกไปเลยล่ะครับ""พวกมันยังมีประโยชน์กับเราอยู่ แล้วอีกอย่างของพวกนี้ทางฝั่งคุณสายฟ้ายังไงก็ต้องขายให้เราอยู่ดี" เซียวบอกลูกชายด้วยความมั่นใจ“ใช่คนที่ป๊าบอกให้ผมไปคุยด้วยรอบนั้นมั้ยครับ แต่คนที่ผมคุยด้วยวันนั้นชื่อลินนี่ครับ” ราเชนยิ้มมุมปากออกมา ภาพร่างกายขาวเนียนของอีกฝ่ายยังติดตาของตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าไอ้รันไม่เข้ามาขัดเขาซะก่อนของเล่นชิ้นนั้นก็คงไม่หลุดมือเขาไปไหนได้หรอก“ไม่ใช่ คนที่แกไปคุยกับเขารอบนั้นคือลูกชายของเขา ตัวจริงเขาอยู่ที่อิตาลีนู้น” เซี