All Chapters of รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg]: Chapter 21 - Chapter 30

“ทำไมถึงยอมไปกับมัน” พอรรรขึ้นนั่งบนรถได้ พิจิกก็หัวเสียใส่ทันที“ยอมไปอะไรล่ะ กูก็อยู่แค่ใต้ตึก” รรรยังไม่อยากจะหัวเสียตามไปด้วย “แทนที่จะถามกูว่าเป็นอย่างไรบ้าง แล้วบอกห่วงกู” เหมือนโดนเตือนสติ“จิก” พิจิกเงียบไป “จิกขอโทษ...รรรเป็นอย่างไรบ้าง”“ช่างเหอะ กูจะนอนถึงแล้วปลุกด้วย” รรรยังไม่อยากคุยตอนนี้ และเขาก็รู้สึกเพลียจริง ๆ เลยเลือกที่จะเอนเบาะนอนก่อนดีกว่าพิจิกได้แต่มองด้วยความสำนึกผิดที่เขามัวแต่โกรธรรรที่ยอมไปเจอกับไอ้ธูปวันนี้ เขาทั้งหวงและห่วงจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่“รรร” พิจิกสะกิดแขนรรรรรรงัวเงียตื่น “ถึงแล้วเหรอ เวียนหัวจัง”“เดินไหวไหม หรือให้จิกอุ้ม”“อุ้มอะไรของมึง กูเดินเองได้”“หลายอารมณ์เหลือเกินเมียจิก” พิจิกอมยิ้ม“ใครเมียมึง” รรรเริ่มเหวี่ยงพอถึงห้องพิจิกรีบเข้ามากอดง้อก่อนที่จะโดนโกรธไปมากกว่านี้ “จิกขอโทษ”“…” รรรยังคงเงียบ“ขอโทษที่พาลใส่รรรเรื่องไอ้ธูป จิกไม่ไว้ใจมัน”“แต่มึงต้องไว้ใจกู”“จิกไว้ใจรรร แต่คนอย่างไอ้ธูปมันเลวมันทำได้ทุกอย่างถ้ามันจนตรอก” เขากระชับกอด “จิกเป็นห่วง”“จะห่วงทำไมกัน ในเมื่อมึงก็ส่งคนตามเฝ้ากูตลอด” พิจิกอึ้ง“รรรรู้เหรอ”“หน้ากูโง่นั

มีนกลับเข้าห้องมาตอนบ่าย “ทำไมกลับเร็วจัง งานเสร็จแล้วเหรอ”“เสร็จแล้วครับวันนี้ เหลือพรุ่งนี้อีกวัน ต้องไปอีกโรงแรมหนึ่ง” มีนทิ้งตัวนั่งลงข้างติณที่กำลังนั่งดูทีวี “กินข้าวกลางวันหรือยังครับ”“ยังไม่หิวเลย”“บ่ายแล้วนะ ผมบอกแล้วไงว่าให้สั่งอะไรขึ้นมากินเลย” มีนก้มลงเอาหน้าแนบท้องติณให้ได้ตกใจ “หลานผมหิวแย่”“เล่นอะไรเนี่ย ลุกก่อนพี่หนัก” มีนยังไม่ยอมลุก“คุยกับหลานก่อน ว่าไงนะครับ อยากกินแซนด์วิช พิซซ่า กินขนาดนี้อาว่าแม่หนูจะอ้วนเอานะ” พูดจบก็จุ๊บท้อง ลุกขึ้นมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “สั่งแซนด์วิชกับพิซซ่าให้หลานกินดีกว่า” แล้วมีนก็ลุกขึ้นไปกดโทรศัพท์สั่งอาหาร“ผมขอเคลียร์งานแป๊บหนึ่งนะ เสร็จแล้วลงไปเดินเล่นริมหาดกัน” ติณไม่กวนอะไรมีนอีกปล่อยให้ทำงานไปเงียบ ๆ จนอาหารมาเสิร์ฟ มีนก็ยังคงขะมักเขม้นอยู่กับกองเอกสารที่เขาหอบกลับมาทำที่ห้อง“อ้าปาก” ติณนั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับป้อนพิซซ่าใส่ปากมีนที่เอาแต่นั่งจ้องเอกสาร“…” มีนอึ้งไปนิดหนึ่ง ก่อนที่จะทำตามที่ติณบอก “ดีจัง” เขาวางงานลง“อะไรดี” ติณทำเป็นไม่เข้าใจ“แบบนี้ไง...ดีจัง” มีนจับมือติณที่ยังถือพิซซ่าที่เหลืออยู่มาเข้าปากตัวเอง แต่ครั้งนี้กล

“เที่ยวสนุกไหมติณ”“ไปเปลี่ยนที่นอนต่างหากล่ะ”“งานมันยุ่งนี่พี่ แต่ก็ได้พาลงเล่นน้ำทะเลทุกวันนะครับ” มีนมองไปรอบห้อง “เฮียไม่อยู่เหรอพี่”“อืม...เห็นว่ามีงานด่วนเข้ามา เพิ่งออกไปไม่นาน”“งานด่วนตอนหัวค่ำเนี่ยนะ งานอะไรของเฮียวะ” มีนทำหน้าฉงน “ถ้าอย่างนั้นพี่คุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวผมลงไปเช็กกับเด็ก ๆ ข้างล่างแล้วค่อยกลับห้องพร้อมกัน” ว่าแล้วมีนก็รีบเดินออกไปล็อบบีคอนโด...“มีงานด่วนอะไรตอนนี้เฮีย” มีนเดินมาเจอพิจิกกำลังจะกลับขึ้นห้องพอดี“ไปคุยในห้องทำงานมึงดีกว่า” พิจิกเดินนำเข้าห้องทำงานของมีน “เฮียให้คนของเราตามไอ้ธูปไว้ ช่วงนี้มันมาป้วนเปี้ยนที่คอนโด แล้วยังชอบมาวุ่นวายกับรรร”“ได้ความไหมเฮีย” มีนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที“มันติดหนี้พนันหนักรอบนี้ที่บ่อนจะเอามันตาย มันเลยคิดกลับมาขอคืนดีกับติณ ครั้งที่แล้วก็จะกลับมาเอาเงินกับติณนั่นแหละ หวังให้ติณใจอ่อน”“แต่พอมันเจอรรร มันเปลี่ยนเป้าหมายเข้าหารรร ทำเป็นอยากรับผิดชอบติณให้รรรช่วยพูดกับกู” พิจิกเล่าต่อ“วันนี้มันก็ไปดักเจอรรรที่ทำงานอีก เฮียเลยส่งคนไปกระทืบแม่ง” อารมณ์พิจิกตอนนี้ใครก็เข้าหน้าไม่ติด โกรธจนน่ากลัว มีนไม่อยากนึกถึงสภาพ

“เชิญเข้าห้องครับ เดินเข้าไปดี ๆ อย่าให้ต้องใช้กำลังนะครับ”“จะทำอะไรพวกเราน่ะ” รรรตั้งสติถาม“ตอนแรกก็ว่าจะสนุกกับพี่แค่สองคน อยู่ ๆ ก็เพิ่มมาอีกหนึ่ง แต่พี่ติณท้องอยู่ด้วยสิ ทำไงดีนะ” ธูปมองติณอย่างเย็นชา“ลูกในท้องติณก็ลูกธูปนะ” รรรเตือนสติ“ใช่แน่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ทุกวันนี้ก็เห็นระรื่นอยู่กับไอ้มีนนี่” ด้วยความโมโห ติณลุกขึ้นซัดหมัดเข้าปากธูปให้ได้เลือด“ปากหมานักนะมึง อย่าคิดว่าคนอื่นจะสันดานเดียวกับมึงสิ” ติณเตรียมพุ่งตัวใส่อีกครั้ง แต่รรรรีบคว้าตัวไว้ก่อน“ติณใจเย็นก่อน”ไอ้ธูปพุ่งตัวใส่ง้างหมัด แต่รรรเข้ามาขวาง รับหมัดเข้าที่หน้าเต็ม ๆ จนเซล้มลงไปกองกับพื้น“พี่รรรผมไม่ได้ตั้งใจ” ธูปตามลงไปจับหน้ารรร บีบคางแน่น “หน้าช้ำแบบนี้ไอ้จิกเห็นมันคงจะบ้าน่าดู”มันเดินไปหยิบขวดน้ำที่โต๊ะหัวเตียง กลับลงมานั่งคุกเข่าหน้ารรร หยิบซองยาจากกระเป๋ากางเกง “พี่จะกินเองดี ๆ หรือจะให้ผมป้อน” มันหยิบยาเม็ดเล็กออกจากซอง“รรรอย่ากินนะ” ติณเห็นก็รู้ทันที เพราะที่เขาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้ยาตัวนี้...ผัวะ... ฝ่ามือมันตบลงหน้าติณ “หรือพี่อยากจะระลึกความหลังกับผมด้วย”“สารเลว” …ผัวะ... ธูปง้างมือตบลงหน้

“ไม่หรอกมั้ง” รรรยังไม่อยากจะคิดไปในทางนั้น“รรรย้ายมาอยู่กับจิกได้เดือนกว่าแล้วใช่ไหม” ติณยิ้ม“อืม...”“และก่อนหน้านั้น รรรก็ป่วย อ่อนเพลีย กินอะไรไม่ลง แต่ช่วงนั้นมันน่าจะเร็วไปสำหรับการตรวจ”“…” รรรเริ่มเงียบ สีหน้าวิตกกังวล“อาการติณก็คล้าย ๆ แบบนี้เลยนะตอนแรก จิกกับมีนลองนึกดูสิ” ติณหันไปมองสองหนุ่มที่กำลังนั่งอึ้งอยู่“เนี่ย...ร้อยวันพันปีกินของพวกนี้หรือเปล่าล่ะ รรรยังไม่เท่าไหร่นะ อาจกินเพราะเวียนหัว มึนหัว แต่จิกล่ะ ทำไมกินได้อร่อยขนาดนั้น” ติณชวนสังเกต“จริงของพี่ติณนะเฮีย เฮียกินเยอะกว่าพี่รรรอีก”“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน” พิจิกเริ่มสงสัย“เฮียไม่เคยได้ยินเหรอ...แพ้ท้องแทนเมียน่ะ” มีนลอยหน้าลอยตาแซว “ว่าแต่พี่รรรยอมรับเฮียเป็นสามีหรือยังเหอะ”“รับแล้วโว้ย” พิจิกพูดเสียงดังด้วยความภูมิใจแต่รรรกลับก้มหน้า เขี่ยยำในจานด้วยความเขิน“เลอะหมดแล้วพี่” มีนแซว“กลับห้องกันดีกว่า แกล้งพี่เขาอยู่ได้” ติณตีเข้าให้ที่แขนมีน“อีก 2 อาทิตย์จะได้รู้เพศหลานแล้วนะ”รรรเงยหน้าจากจานยำขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “รรรไปดูด้วยนะ”“อืม...แต่รรรต้องไปตรวจด้วยนะ”“พรุ่งนี้จิกพาไปตรวจนะ” พิจิกนั่งลงข้างรร