All Chapters of รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg]: Chapter 11 - Chapter 20

พอตั้งใจเปิดทางให้มีน กลายเป็นตัวเองว่างเสียจนไม่รู้จะทำอะไร เลยพาตัวเองนอนแช่น้ำอุ่นกับน้ำมันหอมระเหยแคโมมายล์กลิ่นโปรดของเขาเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชื่อพิจิกโชว์ขึ้นหน้าจอเป็นวิดีโอคอล รรรกดรับทันที“ว่าไงมึง”“รรร” พิจิกเมื่อเห็นภาพรรรกำลังนอนแช่น้ำอยู่ ทั้งที่ไม่ได้โป๊อะไรแต่ใจเขากลับคิดเตลิดจนแทบพูดไม่ออก“มึงโทรมามีอะไรหรือเปล่า แล้วงานเป็นไงบ้าง” รรรยังคงไม่รู้ตัว“จิกอยากกลับห้องตอนนี้เลย” สายตาหวานเยิ้มส่งผ่านวิดีโอคอลมา“มึงเป็นอะไรหรือเปล่า งานไม่โอเคเหรอ” รรรก็ยังคงไม่รู้ตัว“เปล่า...งานโอเคดี จริง ๆ พรุ่งนี้ก็น่าจะเรียบร้อย”“อ้าว!! แล้วทำไมถึงอยากกลับห้องมาตอนนี้ล่ะ”“อยากกลับไปแช่น้ำกับรรร” รรรก้มมองสภาพตัวเองตอนนี้ ถึงจะไม่โป๊แต่ก็ไม่ควร เขาเพิ่งนึกขึ้นได้“มึง...ไอ้ลามก” พอรู้สึกตัวรรรรีบกดวางสาย หน้าร้อนผ่าว รีบอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เพราะคิดว่าพิจิกคงจะโทรกลับมาอีกไม่นานนักพิจิกก็โทรกลับมาอย่างที่รรรคิดไว้จริง ๆ“อ้าว!! ทำไมไม่แช่น้ำต่อ” พิจิกถามด้วยน้ำเสียงพยายามปกติ“มึงโทรมาทำไม” รรรเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง“คิดถึงเมีย” พิจิกอ้อน “บอกให้ลางานมาด้วยกันก็ไม่ยอม”“ใครเมียมึ

ห้องติณ...“พี่ติณมากินข้าวกัน ผมซื้อมาเต็มเลย” มีนเดินเข้าห้องมาพร้อมโชว์ถุงกับข้าวที่เขาซื้อมาเต็มมือ“โทรขึ้นไปตามรรรมากินด้วยกันดีกว่า”“อย่าเลยพี่” มีนอมยิ้ม “เฮียกลับมาแล้วอย่าไปกวนเลย”“แต่ของกินเยอะเลยนะ” ติณยังมีสีหน้ากังวล“ของแค่นี้เราสามคนจัดการสบายมาก”“สามคน”“ก็หลานผมด้วยไง” มีนยิ้มให้ติณอย่างอ่อนโยน“พิจิกกับรรรเขารักกันมากเนอะ พอรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้พวกเขาต้องมีปัญหากันพี่ยิ่งรู้สึกผิดมาก”“อย่าคิดมากเลยครับ กว่าจะได้สมหวังมันก็ต้องมีอุปสรรควัดใจกันบ้างแหละ สุดท้ายจะเป็นอย่างไรมันก็ขึ้นอยู่กับพวกเขาสองคน”“อยากกินข้าวมันไก่”“มันจะหนักไปนะ กินโจ๊กดีกว่า”“อยากกินข้าวมันไก่” ติณหน้างอ “ไม่ให้กินแล้วซื้อมาให้เห็นทำไมล่ะ”“ผมก็ซื้อมากินปกตินะ พี่ไม่เห็นเคยงอแงจะกินเลย” ติณยังคงนั่งหน้างอ “ผมแบ่งให้กินนิดเดียวนะครับ”“น่ารักที่สุด”“แล้วรักไหมครับ” มีนทำเป็นงึมงำพูด แต่ตั้งใจให้ติณได้ยินด้วยติณทำเป็นไม่ได้ยิน ทั้งที่ได้ยินชัดเจน เขาทำเป็นเอร็ดอร่อยกับข้าวมันไก่ตรงหน้าตั้งแต่ติณเข้าโรงพยาบาลรอบนี้ มีนแสดงออกชัดเจนมากขึ้นว่ารู้สึกอย่างไรกับติณ แต่เขาไม่อยากเร่งเร้า เ

“เมื่อกี้นี้ตั้งตัวไม่ทัน ง้อใหม่อีกรอบหนึ่งได้ไหม” พิจิกเดินตามเข้ามากอดจากทางด้านหลัง“ครั้งเดียวพอแล้ว” รรรทำเป็นแกะมือพิจิกออก “กูจะไปอาบน้ำ”“อาบด้วยกัน” พิจิกยังตามกอดตามอ้อนไม่เลิก“ไม่เอา กูจะอาบน้ำแล้วมานอนดูหนัง ถ้ามัวแต่อาบกับมึง กูไม่ต้องทำอะไรกันพอดี” พิจิกยังไม่ยอมปล่อย “ปล่อยกูได้แล้ว กูจะไปอาบน้ำ”“อ้อนจิกก่อน แล้วจะยอมปล่อย” พิจิกต่อรอง“…” รรรอึกอัก “จิกครับ...ปล่อยรรรนะครับ”“น่ารักมาก จิกยอมก็ได้” ก่อนปล่อยเขาก้มลงหอมแก้มรรรฟอดใหญ่“ไอ้หมียักษ์บ้า” พูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไม่ทันให้หมียักษ์จับรวบอีกครั้ง พิจิกได้แต่ยืนยิ้มให้กับความน่ารักของรรร ที่ไม่ค่อยจะยอมแสดงออกมาให้เขาเห็นสักเท่าไหร่“ตามนี้นะ มีอะไรคืบหน้าค่อยโทรมา” พิจิกวางสายสีหน้าเคร่งเครียด“งานมีปัญหาเหรอมึง” รรรเดินมานั่งลงข้าง ๆ“อืม...นิดหน่อยน่ะ”“ไปอาบน้ำสิ จะได้สบายตัว แล้วมาดูหนังกัน”“อาบให้หน่อย” พิจิกอ้อน“ไม่ต้องเลย รีบไปอาบเร็ว ๆ เข้า จะได้มานอนดูหนังกันไง”“ดูอย่างอื่นแทนได้ปะ” พิจิกทำหน้าหื่นใส่ พร้อมเลียปาก“ไปอาบน้ำ” รรรเริ่มดุ พร้อมกับดึงมือให้พิจิกลุกขึ้น ตัวเองก็เดินเข้าไปเตรียมเสื้อผ

เสียงไลน์ดังขึ้น...ทำให้พิจิกรู้สึกตัว แต่คนในอ้อมกอดเขายังคงนอนนิ่ง พิจิกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความ“เฮีย ผมอยู่หน้าห้อง”“เออ เดี๋ยวออกไป”พิจิกขยับตัวรรรออกอย่างเบามือ เขายังไม่อยากปลุกรรร เพราะไม่รู้ว่ามีนมีเรื่องอะไร“ทำไมต้องทำลับ ๆ ล่อ ๆ วะ” พิจิกบ่นเมื่อปิดประตูเรียบร้อย“ไอ้ธูปมันมาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่แถวคอนโด ผมเจอมัน แต่มันไม่เห็นผมหรอก”“เออ...กูรู้แล้ว ให้คนคอยตามมันอยู่” สีหน้าพิจิกเคร่งเครียด “ไม่รู้เป้าหมายมันตอนนี้คืออะไร แต่ที่แน่ ๆ มันมายุ่งกับเมียกู”“ยุ่งกับพี่รรรเนี่ยนะ” มีนตกใจ “หรือว่าเพราะตอนที่มันมาคอนโดตอนเฮียไม่อยู่...มันมองพี่รรรเหมือนสนใจ แต่ผมเตือนมันแล้วนะว่าอย่ายุ่งกับพี่เขา”“กูก็ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร กูไม่ไว้ใจ ให้คนคอยตามทั้งมันทั้งรรร แต่อย่าบอกรรรนะ”“มันต้องการอะไรของมันกันแน่ มันไม่เหมือนคนที่ยังรักพี่ติณอยู่ ดูมันเสแสร้งจากที่ผมคุยกับมันวันนั้น”“คอยดูมันไปก่อน”“ไหนพี่รรรบอกจะลงไปห้องพี่ติณวันนี้” มีนหรี่ตาจับผิดพี่ชาย “หรือเฮีย...” มีนยิ้มเจ้าเล่ห์“เสือก...เดี๋ยวกูพาลงไปเองเย็น ๆ” พิจิกทำฟึดฟัด“ให้มันแน่นะเฮีย ผมจะได้สั่งมื้อเย็นไว้รอ” มี

“จิก” รรรเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“กูกลัว” รรรเงียบไป “กูกลัวกูท้อง”พิจิกเดินมานั่งลงข้าง ๆ ดึงตัวรรรเข้ามากอดไว้ มือลูบหัวปลอบประโลม“กูไม่เคยคิดว่ากูต้องเป็นแบบนี้ ไม่เคยมีภาพที่ต้องเป็นแม่คนอยู่ในหัว กูกลัวอะจิก” พูดจบน้ำตารรรไหลลงอาบแก้ม ตามมาด้วยเสียงสะอื้น “กูกลัวกูทำหน้าที่นี้ได้ไม่ดี” ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหล“…” พิจิกไม่พูดอะไร ตอนนี้ปล่อยให้รรรได้ระบายความรู้สึกและร้องไห้ออกมาให้เต็มที่ก่อน เขาเข้าใจรรร เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยมีภาพในหัวในแบบเดียวกัน เขาเองก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีสิทธิ์ได้เป็นพ่อคน ในเมื่อความรักของเขาเป็นเช่นนี้ตอนนี้พิจิกทำได้เพียงนั่งอยู่ข้าง ๆ โอบกอดรรรให้ได้รู้สึกว่ามีเขาอยู่ข้าง ๆ เสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น“จิก...” รรรช้อนตาขึ้นมองหน้าพิจิกทั้งคราบน้ำตาเต็มหน้า “กูไม่ใช่ไม่อยากมีลูกกับมึงนะ มึงเข้าใจกูใช่ไหม”“จิกเข้าใจ” น้ำเสียงพิจิกอ่อนโยนกับรรรเสมอ “จิกเองก็ไม่เคยมีภาพนี้อยู่ในหัวเหมือนกัน ตอนนี้มันยังมาไม่ถึง แต่ถ้าวันนั้นมาถึงจิกเชื่อว่าเราสองคนจะผ่านไปได้ โดยเฉพาะรรรจิกเชื่อ...ว่ารรรจะเป็นแม่ที่ดีได้ จิกมั่นใจ” เขาก้มลงจูบหน้าผากรรรที่ยังอยู่ในอ้อมกอดเ