Semua Bab แฟนเพื่อน: Bab 11 - Bab 20

กิ๊งก๊อง กิ๊งก๊องเสียงกระดิ่งหน้าห้อง ทำคนนอนอยู่ยักยิ้ม ควานหารีโมทมาปิดทีวี ก่อนจะเดินไปเปิดประตูแอด..วินาทีแรกก่อนจะสบตากัน หลังประตูถูกเปิด“ ว้าย! “ขิมถึงกับยกมือบางปิดตาตัวเองแทบไม่ทัน“ ชู่วววว “ในขณะที่เคลหน้าตาตื่น ใช้นิ้วขึ้นมาแตะปาก ปรามคนมาใหม่ตรงหน้า“ อย่าเสียงดังสิ ตึกนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวนะ ““ ...”ทว่าสาวเจ้าร่างสูงระหง ไม่คุยด้วย เธอเอาแต่ยืนตัวตรงมือปิดอยู่แบบนั้น ทำเคลงง“ เป็นอะไร...”โน้มตัวลงไปถาม กลั้นหัวเราะ“ ก็.. ก็คุณแต่งตัวไม่เรียบร้อยอ่ะ ““ ตรงไหน “คำบอกเล่าทำเคลต้องก้มลงไปมองตัวเองใหม่ พร้อมคิ้วที่เลิกขึ้น เหมือนพอใจที่ทำขิมเขินได้“ ไม่เห็นมีอะไรเลย "“ คุณไม่ใส่เสื้อ ““ ก็แค่ไม่ใส่เสื้อ แต่ผมใส่กางเกงนะคุณ “ถึงจะเป็นกางเกงชุดนอนก็เถอะ เขาคิด ยื่นมือมาคว้าแขนขิมไว้ ทำเจ้าหล่อนยิ่งตกใจกว่าเดิม สะดุ้งโหยงเตรียมจะโวย“ อย่านะ ““ ไม่เอาน่า มาคุยกันข้างในจะดีกว่า เดี๋ยวเขาออกมาด่าเอาหรอก “เคลออกความเห็น ทว่าขิมไม่ยอม“ คุณก็เข้าไปให้มาให้หนูสิ ““ เอาอะไร “ “ กระเป๋าไง ““ ของๆ คุณ คุณก็เข้าไปเอาเองสิ หรือจะไปเอาด้วยกัน ““ จะบ้าเหรอ พูดอะไรน่ะ

​ซ่า... ซ่า...สายน้ำที่ไหลลงมาจากฝักบัวช่วยให้ขิมเย็นก็จริง แต่ก็แค่ร่างกายเท่านั้น ใจเธอร้อนรนเพราะมีเรื่องคาใจบางเรื่องอยู่ เธอไม่เข้าใจทำไมพฤติกรรมของพรีมเปลี่ยนไปอย่างนั้น เหมือนไม่ใช่นิสัยของเพื่อนที่เธอเคยรู้จักคนเดิม เสียงหัวเราะกับท่าทีที่แสดงออกมา มันดูเหมือนแสร้งทำไร้ความจริงใจยังไงก็ไม่รู้ ถ้าจะให้บอกว่าแน่ใจได้ยังไง ก็สังเกตุจากใจที่มันอึดอัดของเธออยู่ตอนนี้นี่แหละ ที่จะวัดได้" เฮ้อ.. เครียดวุ้ย "เธอบ่นอุบกับตัวเอง ก่อนจะดึงผ้าเช็ดตัวมาพันร่างกายหลังจากชำระล้างมันเสร็จ ทำท่าจะเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ แต่กลับต้องมาชะงักด้วยเสียงนี้" อะไรกันค้า ประชุมตั้งแต่บ่ายยันเย็นเลยเหรอ.."เสียงโอดครวญไม่ต่างกับลูกแมวขี้อ้อนดังขึ้น และแน่นอนมันคือเสียงพรีม ถ้าให้เดาน่าจะคุยโทรศัพท์ ....ว่าแต่คุยกับใครกันนะ ทำไมมันตะหงิดๆใจชอบกล.... ขิมคิดแต่ทำเป็นไม่สนใจ เปิดประตูห้องน้ำอแสร้งทำเมินเฉย ในขณะเธอรู้นั่นแหละ ว่าพรีมมองเธออยู่ ทว่า..แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ แม่สอนมาดีควรมีมารยาทในการอยู่ร่วมกันกับคนอื่น เธอจะไม่ทำตัวเสมือนตนแอบฟังเด็ดขาด ทั้งๆที่จริงๆแล้ว ต่อให้ใส่หูฟังก็ยั

อุ๊บ.O.Oขิมเบิกตาโพลงหายง่วงฉับพลัน หลังจากคนตรงหน้ายื่นปากเข้ามาแนบ บดขยี้เบาๆอย่างกับมันคืออวัยวะของตัวเอง ไร้การขออนุญาตใดๆทั้งสิ้น ทำคนถูกจู่โจมลืมหายใจไปชั่วขณะ มึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่กลับนอนนิ่งเสมือนรู้เห็นเป็นใจ ใช้เพียงเล็บจิกที่นอนระบายอารมณ์เท่านั้น มาเกร็งลำตัวจริงๆก็ตอนที่เคลพยายามจะสอดลิ้นใส่ มือหนึ่งเคล้าคลึงก้อนสะโพกเธอไว้ ส่วนอีกมือเค้นเต้าอวบอิ่มเน้นๆเสมือนไม่เคยพบไม่เคยเจอในขณะความแรงของมันทำขิมสะดุ้งโหยง วินาทีนั้น สัญชาตญาณกำลังสั่งให้เธอร้องห้าม รีบขัดขืนเขาก่อนที่มันจะสาย ทว่า กลับทำไม่ได้อย่างใจคิด เมื่อคู่กรณีใช้นิ้วแข็งปริปากเธอจนมันอ้าออก" อื้อออ"ดุนลิ้นหวานเข้ามาได้สำเร็จ ควานไปทั่วเสมือนกำลังหาของที่หาย ก่อนขิมใช้อุ้งมือน้อยๆที่มีแรงเพียงนิดเดียวดันแผงอก ผลักไสทำเหมือนตัวเองนั้นไม่ต้องการมัน ทั้งๆที่ใจตอนนี้ตื่นเต้นแทบจะบ้า อยากปล่อยเลยตามเลยใจจะขาด ทว่า ด้วยจริตของหญิงบวกกับความไม่เคยนั้น จำเป็นต้องแสร้งทำ แต่แรงหญิงแค่นั้นเรอะจะมาสู้อารมณ์หื่นของชายได้ ที่ตอนนี้มันมีมากเกินไป เกินกว่าจะทนไหว“ พี่ขอได้ไหม “เคลกระซิบถามคนข้างล่างเสียงแหบ ในขณะมื

เช้าของอีกวันขิมตื่นแต่เช้าตามปกติ ลุกจากที่นอนทำเตียงสั่นครอนจนพรีมตื่นด้วย ในขณะพรีมยิ้มแฉ่งให้ขิมเหมือนจะบอกอรุณสวัสดิ์ แต่สาวเจ้าที่นั่งหันหลังเอี่ยวตัวมามองกลับไม่ยิ้มตอบ ลุกไปอาบน้ำเฉยเลย ปล่อยพรีมยิ้มเก้ออยู่คนเดียว" อะไรของมันวะ "พึมพำด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก แล้วทิ้งตัวนอนต่อครึ่งชั่วโมงผ่านไป พรีมตื่นขึ้นมาใหม่ พร้อมกับความมึนงงที่ทำเธอพึมพำมากกว่าเดิม ตวัดผ้านวมแล้ววิ่งหน้าตาตื่นเข้าห้องน้ำ" ไอ้ขิมมมม ไม่ปลุกกันเล้ย!! "ตะโกนเสียงเหว ถึงรูมเมท ที่ตอนนี้เดินทอดน่องอยู่ใต้อาคารเรียนแล้ว" เฮ้อ.."เสียงถอนหายใจทิ้งหายใจขว้าง เป็นระลอกนั้น บ่งบอกว่าเธอกำลังเบื่อ มาแต่ตัวไร้ซึ่งวิญญาณ ร่างเล็กทำหน้าขรึมเดินต่อไปเรื่อยๆ แล้วมาหยุดทั้งที่ยังไม่ได้ถึงที่หมาย เพราะสิ่งนี้หมับ!"ทำไมไม่รับสายพี่ "ที่มายื้อแขนเธอไว้ ทำให้หับขวับไปตามแรงมือ ยืนอยู่ในท่าประจันหน้า แต่สาวเจ้ากลับก้มหน้างุน ไม่ตอบ ไม่หืออืออะไรทั้งสิ้น ปากเริ่มสั่นระริก เธอเลยต้องกัดมันแน่นพอๆกับการบีบมือระบายความอึดอัดของตัวเอง" พี่ถาม ทำไมไม่ตอบ "" ไม่อยากคุยด้วยค่ะ "สุดท้ายก็เงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตา บอกเหตุผลตรงไป

‘ คือขิม ทุกอย่างมันจะไม่เป็นแบบนี้เลย ถ้าเด็กคนนั้นเธอไม่ใช่...พรีม ‘เพี้ยะ!!!!‘ เพื่อนขิม...’เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นหวั่นไหว มือขิมแทบพลิก ส่วนหน้าเคลก็หันไม่เป็นท่า เขาชาวาบไปทั้งแถบ พลางหันกลับมามองคนกระทำด้วยความงง ความเจ็บปวดที่แก้มในตอนนี้ยังไม่เท่ากับใจเขาหรอก“ ขิม..”“ เลว..อึก ..”ขมวดคิ้วมองด้วยสีหน้าที่เกิดคำถามมากมาย ในขณะคนตัวเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มีความอคติระดับสิบกับเขาไปเรียบร้อยแล้ว ฟังจากเสียงแหบพร่าที่เปล่งเบาๆ เค้นออกมาอย่างยากลำบากเสมือนจุกตอนนี้ก็พอจะรู้ เธอหมุนตัวเตรียมจะวิ่งออกจากบริเวณนั้น ทว่า เคลจับแขนไว้ทันซะก่อน“ จะไปไหน ““ ปล่อย! “ดึงเธอกลับมาอย่างแรงจนร่างบางล้มทับตักใหญ่ไม่เป็นท่า ในจังหวะที่รู้ว่าทำยังไงเธอก็ไม่ยอมฟัง เคลกอดรัดร่างนั้นเอาไว้ เผื่อมันจะช่วยอีกแรง ไม่ให้เธอหลุดหนี“ ขิม ““ ฮือๆๆ ““ ขิม! “ร้องเรียกชื่อเธอ พยายามอย่างมากที่จะทำให้เธอหยุดดิ้น เลิกโวยวาย และหันมาคุยกับเขาสักที แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ยอม เพราะตอนนี้เสียงสาวเจ้าที่คุย เธอใช้มันไปกับการร้องไห้หมดแล้ว“ปล่อยหนู! ““ ขิม ใจเย็นๆ ฟังพี่ก่อนสิ!!! ““ ขิมไม่ฟัง!