Semua Bab แฟนเพื่อน: Bab 21 - Bab 30

ผั๊วะ!!! ผั๊วะ!!! ผั๊วะ!!!" อ๊ากกก...ก "เสียงไม้กระทบกระดูกพร้อมเสียงคำรามบ่งบอกถึงความเจ็บปวดไม่ขาดสาย ทำหญิงสาวที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ลุ้นแทบขาดใจ เธอถ่างสายตาออกตลอดเวลา ภาวนาอย่าให้เขาคนนั้นต้องเสียหลัก หรือเป็นอะไรเลย ในขณะดูแล้วเหมือนเขาจะได้เปรียบ ผู้คนที่เข้าไปมีอันต้องถูกตี บ้างก็ถูกถีบกลับมา และมีบางจังหวะที่พอจะมีช่วงเวลาให้ เคลก็ใช้โอกาสนั้นถอดเสื้อนอกออก ทิ้งมันลงพื้นถนน ไม่สนว่ามันจะยับเยิน แต่แลกมาซึ่งความถนัด เบาตัวต่อการต่อสู้ลงไปเปราะนึง มันก็คุ้ม ผั๊วะ!!! จนวินาทีสุดท้ายที่คิดว่าคงจะชนะ และผ่านพ้นมันมาช่วยเธอได้แล้ว คนแพ้กลับพาลทำเรื่องสกปรกจนได้" เฮ้...! พี่ชาย!! หยุดก่อน "" นี่จะทำอะไรน่ะปล่อยฉันนะ "" ผมรู้ว่าพี่น่ะโคตรจะเก่ง แต่ตีเพื่อนผมข้างเดียวอย่างนั้นมันจะไปสนุกอะไร... มันไม่น่าดูเลยนะ "คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังหญิงสาว ขึงเธอยังไม่ปล่อยเป็นอิสระ ตะโกนผ่านสายฝนมา ทำเคลชะงัก หันมามองแล้วขมวดคิ้ว ใช่ม่านตาเพ่งเล็ง รอเชิงไปด้วย ฟังมันพล่ามไม่หยุดไปด้วย พลางกัดฟันกรอด" งานนี้ผมเปล่าต้องการให้ตัวเองแพ้นะครับ ฉะนั้น..หยุดเถอะ ให้เมียพี่ได้เห็นอะไรดีๆ จะดีกว่

เวลา 9.00 น.ถึงคิวนัดหมายระหว่างลูกคนโตกับแม่บังเกิดเกล้า คนร่างสูงในชุดลำลองสบายๆ ที่มีแผนจะอยู่บ้านเพียงอย่างเดียว กับคนรักข้าวใหม่ปลามันที่เธอบอกว่าลาหยุดวันนี้ ก้าวเท้าเข้ามาในห้องกว้างใหญ่ตกแต่งด้วยสีสันโทนผู้ดี มีเฟอร์นิเจอร์หรูราคาแพงหูฉี่ประดับประดาให้ดูคลาสสิค หญิงสาวรู้ทันทีว่ามันคือห้องทำงาน ในขณะเจ้าของวัยกลางคนนั่งก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารบางอย่างในแฟ้มใหญ่เกลื่อนโต๊ะ ทำขิมกลืนน้ำลายเฮือกนึง เผลอมีความตื่นเต้นขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพียงแค่มวลคลื่นที่แผ่กระจายไปทั่วห้อง ก็สัมผัสได้ถึงความดุดันและเด็ดขาดแล้วของคุณนายอารีย์“ นายแม่ ““ มากันแล้วรึ “แว่นสายตาหนาเตอะถูกถอดออกวางบนแฟ้ม พร้อมกับหน้าที่เงยขึ้นมามองหญิงสาวนิ่ง ใช้ม่านข้างในขยายตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วหันมามองลูกชายต่อ พลางพยักหน้าให้นั่งลงบนโซฟารับแขกตรงกันข้าม“ ชื่อขิมเหรอ ““ ค่ะ “เจ้าตัวพยักหน้ารับพลางยกมือไหว้อีกครั้ง หลังจากนั่งลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว“ ลูกเต้าเหล่าใครล่ะเรา พ่อแม่อยู่ด้วยกันรึเปล่า“เสียงแหบใหญ่ทว่าคือโทนหญิงมาถึงก็เข้าประเด็นเลยทันที ทำขิมเผลอหันไปมองหน้าเคล ในจังหวะที่เขาเองก็หันมามองหน้

​‘ แฟนเก่ากลับมาเหรอคะ ‘หญิงสาวร่างบางในชุดนักศึกษาปีหนึ่งกระโปรงยังพลีท มองร่างใหญ่ยืนคุยโทรศัพท์นิ่ง ก่อนจะถามเสียงเย็นยะยือกในจังหวะที่เขาหันกลับมาพอดี“ ขิม...”เธอไม่ได้มีอาการตกใจ หรืออาการที่คล้ายเคียงกันใดๆทั้งสิ้น หากแต่ยืนนิ่งไม่หืออืออะไรต่อจากประโยคนั้น เท่านั้น“ ขอโทษค่ะที่เสียมารยาท “บอกแค่สิ่งที่ตัวเองนั้นผิด แต่ไม่ได้คิดจะอธิบายอะไรต่อ“ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ “ในขณะที่คนตัวสูงตรงหน้าตอนนี้เสียศูนย์ไปแล้ว ยืนมองเข้าไปในดวงตากลมนั่น เหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่าง ทว่า กลับหาไม่เจอ ร่างบางสนองกลับมาแค่เพียงรอยยิ้มที่มุมปากเท่านั้น“ มาตั้งแต่ที่พี่เริ่มเสียงสั่น ประหม่าซะจนคุณเอเดลอะไรนั่น มีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ““ ขิม..”“ ทำไมพี่ไม่รีบบอกไปล่ะ ว่ามีคนใหม่แล้ว “สะดุ้งโหยงหนักมากกับประโยคคำถามนี้ ที่เด็กสาวตรงหน้าแสดงออกมา สายตาจ้องจิกมายังเคลนั้น บ่งบอกให้รู้ว่าเธอจะไม่มีวันยอม ให้ใครมากระตุกหนวดเสือแน่“ กำลังจะบอก แต่เธอวางซะก่อน ““ โทรกลับไปสิคะ ““ ครับ? ““ โทรกลับไป อีกห้านาทีเชียวกว่าจะมาถึง ““ ขิม...ใจเย็นสิ...”“ งั้นขิมโทรเอง “เธอบอกเสียงขรึม ทำท่าจะถลาเข้า

เช้าของวันถัดมา วันนี้ขิมตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เนื่องจากนอนบ้านใหญ่ ระยะทางห่างไกล หากตื่นปกติ การจราจรติดขัด เธอคิดว่าคงไม่ทัน และจะให้รอเคล ก็คงจะทำไม่ได้ รายนั้นมีเรื่องจะต้องเคลียร์ตอนเช้า และอีกอย่างมีเอกสารจะต้องอ่านก่อนเข้าประชุม เพื่อกันความยุ่งยาก ขิมเลยให้ชาญขับรถมาส่งแทน ส่วนขากลับค่อยว่ากันอีกที...มหาลัย...นับตั้งแต่มาถึง ขิมยังไม่ได้พักหายใจให้คล่องเลย งานท่วมหัวเอาตัวแทบไม่รอด ไหนจะกิจกรรมต่างๆนาๆที่เข้ามาแทรกอีก แถมมีข่าวดีว่าแม่จะมาเยี่ยมเธอด้วยนะ เพราะได้ข่าวว่าเธอนั้นคืนหอส่วนเหตุผลที่คืนหอ...เรื่องนี้ คุณนายนภายังไม่รู้ แล้วรู้มาจากไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่ .. เฮอะ ก่อนเธอจะรู้ว่าสิงขรนั้นคือเพื่อนคิมหันต์ด้วยซ้ำ' แม่โทรหาพรีมเหรอ '' ก็ขิมไม่รับสาย โทรไปไม่รู้ตั้งกี่รอบต่อกี่รอบ '' โทรศัพท์ขิมพังค่ะ ตกน้ำ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้โทรไปบอก ทำให้แม่เป็นห่วง '' ฮึ แม่ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอก ก่อนหน้านั้นก็แค่เป็นห่วงเห็นขิมเงียบไป แต่ที่โทรมาตอนนี้น่ะ แม่อยากรู้ เหตุผลที่เราทิ้งพรีมให้อยู่ลำพัง แล้วเราไปอยู่กับแฟน หมายความว่ายังไง ขิมเหลวไหลใหญ่แล้วนะลูก '' แม่!! พรีมบ

‘ เอ่อ..พาไปไม่ได้หรอกค่ะ ตอนนี้หนูกะว่าจะเลิกกับเขา ‘‘ ห๊ะ!!’สองคนผสานเสียง หญิงสาวถึงทีสะดุ้งเฮือก ทบทวนประโยคใหม่ ตัวเองพูดอะไรผิดไป ปาดน้ำตาทิ้งยามที่สิงขรจ้องหน้า เค้นยิ้มเสมือนรู้สันดานน้องสาว“ เลิกเรอะ! โอเค งั้นกลับบ้าน แล้วไหนเสื้อผ้าล่ะ “แกล้งถาม ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ใช่เลย เสื้อผ้าเธอไม่มีติดตัวสักชิ้น รู้อยู่แก่ใจตั้งแต่ก้าวออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้น คนมันคิดจะเลิก มีโอกาสขนาดนั้น ทำไมยังคงทิ้งไว้อยู่“ เอ่อ...”“ แม่ ขิมมันได้กับเขาแล้ว”เงยหน้าเบิกตาโตเท่าที่เคยทำ ครั้นได้ยินประโยคที่พูด พร้อมฝ่ามือใหญ่อีกรอบ บินว่อนแล้วลงตรงกลางหัวผั๊ว!!!“ โอ้ยแม่! ““ รู้แล้ว!! แกจะย้ำให้ฉันอกแตกตายเลยรึไง แค่นี้เป็นลมมาสิบตลบ ยังไม่สาแก่ใจอีกรึ ““ ฮ่าๆๆๆ “ขณะคนเปิดประเด็นย้ำขำลั่น ต่างจากเจ้าตัวอย่างขิม คราวนี้ก้มหน้าสลดหนักกว่าเก่า ความกดดันทำเธอผสานมือเข้าหากัน หยดน้ำตาหล่นแมะลงพื้นกระเบื้อง“ ขอโทษจ๊ะแม่ “ยกมือไหว้ รู้สึกแย่สุดๆ“ เฮ้อ...ขิมเอ๊ย มาตายน้ำตื้นๆ แกห่างบ้านมาได้กี่วันทำไมแม่จะไม่รู้เล่า คบกันไม่พ้นเดือน ได้กันก็ว่าทำใจลำบากแล้ว นี่มาบอกว่าจะเลิก คิดดีแล้วหรือ...”