All Chapters of Love At First Sight ปิ๊งรักยัยสวยเวอร์: Chapter 31 - Chapter 40

"นี่ค่ะ" น้ำส้มที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของนักรบ โดยที่เธอไม่ได้แจ้งล่วงหน้า เธอวางเงินจำนวนหนึ่งมัดมูลค่าหนึ่งแสนบาท ลงบนพื้นโต๊ะจนเกิดเสียง"อะไรครับ คิดถึงผมจนทนไม่ไหวเลยต้องมาหาถึงบริษัทเลยเหรอ" ในขณะที่เขากำลังเซ็นเอกสารตรงหน้าอย่างตั้งใจ แต่ต้องมาสะดุ้งเมื่อเสียงเงินวางกระแทกลง จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นถามไถ่"ฉันมาใช้หนี้ของมะนาวค่ะ อย่าเข้าใจผิดจนเข้าข้างตัวเอง" น้ำส้มตอบคำถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง "หนึ่งแสนบาทถ้วนไม่ขาดไม่เกิน แต่ถ้าเกินก็โปรดคืนฉันด้วย ขอบคุณค่ะ" พูดจบอย่างใจหมาย น้ำส้มก็เดินดิ่งออกมาจากห้องทำงาน ส่วนนักรบก็ได้แต่มองตามหลังอ้าปากหว๋อ เขาตั้งรับไม่ทันกับการที่น้ำส้มมาหาวันนี้"ดะ เดี๋ยวสิคุณ! น้ำส้ม...หนี้หมดแล้วจะต่อรองยังไงวะทีนี้" เขาตะโกนตามหลังแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว กว่าที่จะดึงสติได้เธอก็เดินหายไปจนลับตา เขาได้แต่นั่งเกาหัวพลางใช้ความคิด จะหาทางยื้อและใกล้ชิดยังไงต่อไป มันคือแผนการที่เขาต้องคิดตอนนี้ ไม่อย่างนั้นน้ำส้มได้ตีตัวออกห่างจากเขาอีกเป็นแน่ "นึกออกแล้ว!"ทันทีที่บางอย่างผุดเข้ามาในหัว ใบหน้าที่เปล่งรัศมีความชั่วร้าย เขารีบลุกไปคว้ากุญแจรถแล้ววิ่งออกมาจากห

“ถึงบ้านแล้วครับน้องมะนาว” เขาปลุกเด็กหญิงตัวน้อยที่นอนหลับสนิททันทีที่รถยนต์จอดอยู่หน้าบ้านของเธอ แต่น้องมะนาวก็ยังนิ่งเฉย “น้องครับถึงบ้านแล้ว” เขาเลยลูบหัวเด็กน้อยเรียกขานอีกครั้ง“น้องลุกไม่ไหว ตาน้องจะปิดแล้ว คุณอาอุ้มน้องได้ไหมคะ?” ปากเปล่งเสียงแต่เปลือกตายังคงปิดมิดชิด เหมือนกับว่ามันหนักอึ้งจนทำให้เธอไม่สามารถขยับให้ลืมตาตื่นได้ จึงอ้อนวอนต่อนักรบด้วยความออเซาะ“โอเค ว่าแต่หลังอาจะหักไหมนะ” นักรบถึงกับส่ายหัวระอา ทว่ากับเป็นความน่าเอ็นดูที่เด็กหญิงมี เขาตอบตกลงอย่างว่าง่าย แล้วเดินไปอีกฟากรถฝั่งเด็กหญิง สะพายกระเป๋าให้และอุ้มเธอออกมา เอ่ยแซวทีเล่นทีจริงก็ไม่ทำให้เด็กหญิงเปิดเปลือกตามองโดยรอบ“คุณอาพลังเยอะแยะไม่หักหรอกค่ะ น้องตัวเบานิดเดียวเอง” น้องมะนาวอยู่ในอ้อมแขน สองขาสั้น ๆ เกี่ยวเอวสอบของนักรบ สองแขนโอบรอบคอ ซบหน้าลงกับไหล่อันแข็งแรงของนักรบ แล้วเธอก็ตอบโต้เขาทั้งที่ดวงตายังปิดสนิท“ใครบอกเธอยัยจี๊ดส์ ฮึบ! กินเยอะเกินไปแล้วนะเราอะ ถ้าปวดท้องขึ้นมาแม่ของน้องดุอาแน่ ๆ" เขาแซวเด็กน้อยในอ้อมกอด จากนั้นจึงปิดประตูรถยนต์ให้สนิท แล้วยืนกดกริ่งอยู่หน้าบ้าน ปากก็ยังพูดคุยกันไปเรื

ปิ๊งรักยัยสวยเวอร์ตอนที่ 37-เขินใช่ไหม?“น้องอดทนนะคะ เดี๋ยวแม่พาไปหาหมอนะ” น้ำส้มบอกลูกสาวด้วยความห่วงใย อาการเหมือนทรมานทำให้หัวใจของผู้เป็นแม่เจ็บร้าวไปทั้งดวง พยายามอุ้มลูกขึ้นสู่อ้อมอก แต่ด้วยน้ำหนักตัวที่มากเกือบครึ่งของแม่ จึงทำให้น้ำส้มดูอุ้มลำบาก“ผมอุ้มเองครับ” นักรบอาสา แม้ว่าเขาจะเจ็บข้อเท้า“แต่ขาคุณเจ็บอยู่?” การบาดเจ็บของนักรบที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ทำให้น้ำส้มทักท้วง เธอห่วงว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บซ้ำอีก“ผมไหวครับ เดี๋ยวอุ้มไปรอที่รถ...รถผมจอดอยู่ข้างนอกสะดวกกว่าไม่ต้องเสียเวลาถอยรถคุณออก” เขาห่วงใยเด็กหญิงไม่ต่างไปจากผู้เป็นแม่ พูดจบรีบอุ้มน้องมะนาวแล้วเดินไปยังรถยนต์ทันที“โอเคค่ะ เดี๋ยวฉันไปหยิบกระเป๋าแป๊บค่ะ” ตกลงกันได้เสร็จสรรพน้ำส้มรีบขึ้นไปจัดการเตรียมเอกสารสำคัญ เธอน้ำตาไหลเพราะห่วงลูกสาวเพียงคนเดียว มือไม้สั่นเทาจนแทบทำอะไรไม่ถูก ยิ่งให้ลูกตัวงอลงกับพื้นยิ่งทำให้หัวใจของคนเป็นแม่เจ็บปวด“คุณอาน้องปวดท้อง ปวดตรงนี้มาก ฮึกฮือ” น้องมะนาวที่กำลังต่อสู้กับอาการปวดท้องรุนแรง เธอร้องไห้และบอกออกมาทั้งน้ำตา เด็กหญิงเริ่มปวดมากขึ้นจนแทบทนไม่ไหว เจ็บในท้องเหมือนไส้จะขาดดั่งเข

“เดี๋ยว ๆ แดดดี๊บ้าบออะไร?” คำเรียกผิดแปลกจนน้ำส้มชักเสียงแข็งใส่ สีหน้าของเธอเคร่งขรึมปะปนความงุนงง ที่เขาและลูกสาวตกลงกัน ซึ่งเธอไม่รู้เรื่องราวด้วยแม้แต่น้อย“หึ...เอาอะไรไหมผมจะลงไปซื้อของ ถ้าไม่เอาผมไปนะ”“คุณนักรบ! อีตาบ้านี่อะไรของเขาวะ ทำไมฉันต้องมาปวดหัวกับเขาด้วยล่ะเนี่ย”“คุณแม่ขา” เสียงอันแสนแหบแห้ง ทำให้น้ำส้มที่กำลังหัวร้อนต้องหันหลังกลับมามอง น้องมะนาวรู้สึกตัวตื่น เธอจึงรีบกรูเข้าไปหาลูกสาวที่นอนบนเตียง“น้องเป็นยังไงบ้างลูก ยังเจ็บอยู่ไหมคะ?” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวด้วยความห่วงใย ถามไถ่ถึงอาการด้วยความกังวล“เจ็บค่ะ น้องเจ็บท้องตรงนี้เวอร์ ๆ คุณแม่ขา ฮึก ฮึก” เด็กหญิงบอกผู้เป็นแม่ มือน้อย ๆ ชี้ไปตรงท้องที่มันยังมีอาการเจ็บปวด ก่อนจะปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา นั่นยิ่งสร้างความเจ็บร้าวแก่ผู้เป็นแม่ ที่ต้องเห็นลูกน้อยได้รับความทรมาน“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะคะน้องอดทนเก่งมากเลยค่ะ เดี๋ยวก็หายแล้วนะแป๊บเดียว” เธอปลอบลูกลูกสาว โอบกอดเด็กหญิงไว้แนบอก มือลูบหัวอย่างปลอบประโลมให้กำลังใจ“แดกดี๊ไปไหน น้องอยากหาแดกดี๊ ฮือ” ถ้อยคำที่ไม่ชัดเจนเด็กหญิงพูดออกมาทั้งน้ำตา อาการป่วยทำให้น้องมะนาวเ

“จะตายเพราะกินจุแล้วมะนาวเอ๊ย”เอมอรเอ่ยถามพี่ชายด้วยความห่วงใย นักรบให้คำตอบอย่างไม่รีรอ อาการที่ไม่หนักหนาทำให้เอมอรรู้สึกโล่งใจ เธอรู้ดีว่าน้องมะนาวชอบการกินแค่ไหน แต่ก็อดห่วงไม่ได้เพราะเด็กกำลังอยู่ในวัยเจริญเติบโต“มะนาวไหนตารบ เด็กที่แกพาไปบริษัทตอนนั้นนะเหรอ” การพูดคุยของลูกสาวกับลูกชาย ชื่อของเด็กน้อยที่คุ้นหู ทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้“ใช่ครับแม่ เด็กคนนั้นแหละที่ตัวกลม ๆ เรียกแม่ว่าคุณป้าคนฉวย” เขาให้คำยืนยัน“แล้วอาการเป็นไงบ้าง น่าสงสารจัง แม่ชอบเด็กคนนั้นนะพูดเก่งดูฉลาดดี” อาการเจ็บป่วยของน้องมะนาว ทำเอาคนที่เพิ่งรู้จักนึกห่วง“พรุ่งนี้หมอบอกว่าขอดูอาการอีกหน่อย ถึงจะรู้ว่าจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่” นักรบตอบผู้เป็นแม่ สายตากวาดมองคนในครอบครัว สื่อถึงคำตอบพร้อมเพรียงกันทางสายตา“เด็กหนอเด็กน้อย” หญิงมีอายุที่เอ็นดูเด็กหญิง พร่ำเพรียกด้วยความนึกสงสาร กับอาการป่วยที่คงจะแสนทรมาน“ผมผิดเองแหละแม่ที่ตามใจเธอ ปล่อยให้เธอกินแบบไร้ขีดจำกัดจนป่วยแบบนี้” เมื่อย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น นักรบพานกล่าวโทษตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าหมอง การที่น้องมะนาวเจ็บปวดท้อง ทำให้เขารู้สึกผิด“