All Chapters of Love At First Sight ปิ๊งรักยัยสวยเวอร์: Chapter 41 - Chapter 50

การทำงานที่ค่อนข้างใช้เวลา ทำให้น้ำส้มแทบไม่ได้พักผ่อนไหนจะลูกสาวตัวน้อยที่เธอต้องดูแล โชคดีที่มีนักรบคอยช่วยเหลือเทียวรับเทียวส่ง ทำให้เธอเบาแรงขึ้นเยอะ สิ่งที่เขาทำให้ไม่ใช่ว่าเธอนิ่งเฉย รู้สึกเกรงใจเขามากโข แต่ก็ไม่อาจปลีกตัวทำหลาย ๆ อย่างได้ในคราวเดียวกัน เมื่อตกลงกันได้และเขาก็ยินดี จากนั้นทั้งสองคนจึงไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป“วันนี้คุณแม่ขาไม่มารับน้องเหรอคะ?” น้องมะนาวเอ่ยถามเมื่อมองเห็นเพียงนักรบเดินเข้ามารับเพียงลำพังหน้าอาคารเรียน“พอดีว่าคุณแม่ของน้องติดงานยุ่งมาก แดดดี๊ก็เลยมารับน้องแทน” นักรบให้คำตอบ“น้องก็มีแดดดี๊แต่ทำไมเพื่อนต้องล้อน้องไม่มีแดดดี๊ด้วย...นะ น้อง เสียใจ” เพียงได้ยินคำแทนตัวของนักรบ คำพูดของเพื่อนในเมื่อบ่ายช่วงที่เหล่าเด็กน้อยต้องทำกิจวัตรหลังตื่นนอน ก็ฉุดเข้ามาในหัวของเด็กหญิง มันทำให้เธอน่าเศร้า น้ำตาเอ่อคลออย่างน้อยใจ เมื่อถูกเพื่อนล้อ เด็กหญิงที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็ง แท้จริงแล้วก็บอบบางและอ่อนไหว เมื่อถูกเพื่อนรุมล้อเลียนในปมด้อยของเธอ ทำให้นักรบต้องชะงักเดิน ย่อตัวลงเสมอน้องมะนาวด้วยความรู้สึกสงสาร สองมือหนาลูบหัวน้องมะนาว เบา ๆ และดึงเธอเข้ามาในอ้อ

สาเหตุการตายของสามีเพื่อนรัก ก็เพราะพี่ชายของเธอเป็นต้นเหตุ แต่นั่นพี่ชายของเธอก็ไม่ได้ตั้งใจ ทุกอย่างล้วนเป็นอุบัติเหตุไม่คาดคิด เพราะรถยนต์ของพี่ชายเธอเบรกแตกจนไม่สามารถควบคุมรถได้ สุดท้ายจึงชนประสานงากัน แต่เหตุการณ์พี่ชายของเธอก็ปางตาย แต่อีกคนนั้นกลับไม่มีลมหายใจพี่ชายของเธอเข้าขั้นโคม่ากระทบกระเทือนไปถึงสมองจนสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป เขาลืมเหตุการณ์ลืมคนที่ไม่คุ้นเคยและสนิทสนม ใบหน้าครึ่งซีกได้รับความเสียหาย คดีนั้นถูกแม่ของเธอให้เงินและอำนาจที่มีเพื่อปิดคดี แล้วพาลูกชายของตัวเองไปรักษาที่ต่างประเทศอุบัติเหตุทำให้นักรบต้องรับการศัลยกรรมใบหน้าใหม่ เมื่อเรื่องเงียบและพี่ชายของเธอเริ่มหายดี แต่ความทรงจำก็ยังคงลบลืมไปบ้าง จึงได้กลับมาทำงานที่บริษัท แม่และเอมอรปิดบังนักรบไม่ให้รู้เรื่องราวว่าเขาขับรถชนคนตาย ตอนที่เขาฟื้นขึ้นมารับรู้เพียงเรื่องที่แม่บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี เขาเคยเจอน้ำส้มไม่กี่ครั้ง และการพบกันครั้งใหม่ทำให้เขาจำเธอไม่ได้ ใบหน้าเปลี่ยนไปจากเมื่อหลายปีก่อนที่ครั้งหนึ่งเอมอรเคยแนะนำให้รู้จัก แต่นักรบก็ไม่ได้จดจำใบหน้า และเธอก็จำเขาไม่ได้เช่นกันเพราะการเปลี่ยนแปลง แ

“ต่างประเทศอยู่ไกลเวอร์ ๆ ต่อไปน้องไม่มาแล้วค่ะ” เธอออกปากทันควัน คงจะเข็ดเพราะการเดินทางที่ยาวนาน((ฮ่าฮ่า) )“ถึงแล้วน้องง่วงเวอร์ ๆ เลยค่ะ” เมื่อถึงที่พักเด็กหญิงมองเห็นเตียงนอนแสนกว้าง ทำให้เธอรู้สึกง่วงทันที ก็การนอนบนเครื่องบินมันทำให้ร่างกายของเธอปวดเมื่อย“ง่วงก็นอนนะคะ แม่ก็เหนื่อยเหมือนกัน” ผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกสาว และดึงผ้าห่มคลุมให้ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าของนักรบ“ผมพักอยู่ห้องตรงข้าม ถ้ามีอะไรเรียกผมได้นะน้ำส้ม”“อ้าว...ฉันนึกว่า...”“นึกว่าอะไรครับ หื้ม?”คำบอกกล่าวของนักรบทำให้น้ำส้มเกิดคำถาม เธอนึกว่าเขาจะอยู่ด้วยกันเสียอีก คิดไม่ถึงว่าคนกะล่อนแบบเขาจะมีมุมสุภาพบุรุษกับเธอเช่นนี้ มันผิดแปลกไปในความคิดของเธอ แต่คนกะล่อนก็ยังคงเป็นคนกะล่อนอยู่วันยังค่ำ เขาไม่พูดเปล่าทิ้งระยะ แต่กลับโน้มตัวลงเข้ามาใกล้ จนเธอแทบเสียการทรงตัว กรูถอยหลังหลบจนตัวเอน“เปล่าค่ะ...กลับห้องคุณได้แล้วไป ฉันของีบให้หายเหนื่อยสักพัก” ความเจ้าเล่ห์ของนักรบทำให้น้ำส้มเขินอาย ใบหน้าเห่อแดงระเรื่อ จนต้องแก้เขินด้วยการดันหลังเขาให้ออกจากห้องไป“อยากให้ผมอยู่ด้วยล่ะสิ” ไม่วายแซวคุณแม่ลูกติดให้เคอะเขินหนักกว

“มากันแล้วเหรอ” เอมอรเดินออกมาต้อนรับคนที่มาใหม่“แม่อรขาน้องมาแล้วค่ะ” เด็กหญิงตัวกลมที่สนิทคุ้นเคย เธอปล่อยมือจากผู้เป็นแม่แล้ววิ่งเข้าไปหาเอมอรทันที อย่างคนที่คิดถึงกัน“คนสวยของแม่อรมาแล้ว วันนี้มีของกินเยอะแยะเลยนะ แม่อรเตรียมไว้ให้หนูโดยเฉพาะเลย” เอมอรบอกเล่าแก่เด็กหญิง สร้างรอยยิ้มอิ่มเอมให้แก่น้องมะนาวเป็นอย่างมาก เมื่อเธอได้ยินว่าของกินเยอะแยะมากมายเพื่อเธอ“มีชานมไข่มุกไหมคะ?” เด็กหญิงย้อนถามหาของสุดโปรดที่เธอชอบมาแต่ไหนแต่ไร“โอ้ อันนี้ไม่มีค่ะน้องลดน้ำหนักอยู่ไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวโดนคุณหมอดุนะคะถ้าน้ำหนักของน้องขึ้นอีก”“เฮ้อ...แย่จังชานมไข่มุกก็ไม่มี” เด็กหญิงถอนหายใจอย่างผิดหวัง เมื่อสิ่งที่เธอใฝ่หานั้นไม่มี“เข้าบ้านกันดีกว่าป้ะ” นักรบเอ่ยชวนพร้อมกับเดินจับมือน้ำส้มนำเข้าบ้านมีเพียงเอมอรที่ยืนอุ้มน้องมะนาวอยู่ด้านหลัง เธอมองพี่ชายและเพื่อนด้วยความรู้สึกกังวล การพบเจอพ่อแม่ของเธอในวันนี้ เป็นสิ่งที่พี่ชายต้องการ แต่ความกลัวในครั้นอดีตทำให้เธอพะวงอย่างมาก กลัวว่ามันจะไม่ราบรื่น ด้วยตราบาปที่ก่อขึ้นแม้จะผ่านพ้นไปนานหลายปี และแม้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป แต่มันก็ยังคงตราติดในความร

โทรศัพท์มือถือดังอย่างต่อเนื่อง นักรบก็ยังคงปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้นจนมันดับไปเอง ความเกรี้ยวกราดของนักรบที่เผยต่อหน้าแม่และน้องสาว ทำให้พวกเขาล้วนเป็นห่วงจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ เพราะใคร ๆ ก็รู้หากเขาได้โกรธหรือโมโห อะไรก็ฉุดรั้งไม่อยู่ แม้นิสัยจะเป็นคนที่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดี แต่ก็ใช่ว่าจะทุกเรื่องที่นักรบรับมือได้ เพราะเรื่องนี้มันใหญ่ถึงชีวิตของคนคนหนึ่ง รวมทั้งที่หลายชีวิตที่อยู่ข้างหลังต้องรับมือกับความเจ็บปวดที่ต่างกัน แม้กระทั่งเขาเองไม่รู้ว่าปลายทางจะไปที่แห่งหนใด เขาขับรถมาจอดยังหน้าบ้านของน้ำส้มในยามค่ำคืน ได้แต่ยืนมองหลังคาบ้านของเธอเงียบ ๆ พร้อมกับน้ำตาที่ยังทำงานด้วยความเศร้าเสียใจ เขาไม่กล้าแม้แต่จะพบหน้าเธอ ยังคงยืนแน่นิ่งดั่งคนหยุดหายใจ หากไม่มีน้ำตาที่เคลื่อนไหวบนใบหน้า คงคิดว่าเขามีเพียงร่างไร้วิญญาณ“ขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างมันพัง...ผมเสียใจและขอโทษ แม้ว่าจะบอกกี่ครั้งก็ไม่สามารถทำให้มันเหมือนเดิมได้ ผมรักคุณนะน้ำส้ม” เขายืนพูดพร่ำทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกผิดแค่คิดก็พอจะเดาได้แล้วความรักของเขาจะเป็นเช่นไร มันยากเหลือเกินที่ใครจะรับฆาตกรเป็นคนร่วมเดินทางชีวิตในอนาคต น้ำ