All Chapters of พ่อของลูกเป็นซุป' ตาร์: Chapter 11 - Chapter 20

“ก็อยากได้เด็กหน้าตาดี สุขภาพดี สดใส มีความสุข และเล่นฟุตบอลเป็น”“โอ๊ย ธรรมดาจะตาย เด็กสมัยนี้ก็เล่นฟุตบอลเป็นเยอะแยะ” บาลีว่า“ใช่ ฉันก็คิดแบบนั้น แต่เขาก็ดันไม่ปิ๊งเด็กที่มาแคสต์สักคนเลย เลือกมากจริงๆ ทีมงานถึงกับเครียดเลย เพราะไม่รู้จะไปหาเด็กที่ไหนมาแคสต์แล้ว”“แคสต์แปลว่าอะไรครับ” เด็กชายอิฐที่นั่งกินข้าวเงียบๆ มาพักใหญ่ก็ถามขึ้น “หมายถึงคัดเลือกคนเพื่อไปแสดงอะไรสักอย่าง หนัง ละคร โฆษณา หรืออื่นๆ” อัณญาตอบ พร้อมกับเอ็นดูในคำถามจนอดใจไม่ไหวบีบแก้มเบาๆ เจ้าตัวป้อมก็ยิ้มตาหยี “เฮ้ยๆ ฉันรู้แล้วว่าจะหาเด็กที่ไหนไปแคสต์งานนี้” อัณญาหันไปทางบาลี นอกจากน้ำเสียงตื่นเต้นแล้ว ดวงตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง“อย่าบอกนะ...” บาลีมองตาเพื่อนก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายหมายถึงใคร“ใช่แล้วเพื่อนรัก ฉันมองข้ามน้องอิฐไปได้ยังไง นี่เลย หล่อ สดใส สุขภาพดี และเตะฟุตบอลเก่ง โอ๊ย รอดแล้วฉัน” จากนั้นอัณญาก็โผเข้าไปกอดน้องอิฐ ปากก็พร่ำบอก“น้องอิฐต้องช่วยน้าเอยนะ ไม่งั้นน้าเอยตายแน่ๆ” “น้องอิฐจะช่วยไม่ให้น้าเอยตายหรอกครับ”คำพูดนั้นยิ่งทำให้อัณญาตื้นตันใจ หอมแก้มยุ้ยซ้ายขวารัวๆ บาลีมองแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ด้วยควา

ดาวดวงน้อยเช้าที่อากาศหม่นมัว พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว แต่แสงเร้นอยู่ในม่านควันจากอากาศที่เป็นพิษของเมืองใหญ่ ชายหนุ่มกำลังจะยกกาแฟขึ้นดื่ม แต่ก็ไอออกมาชุดใหญ่ เขาเจ็บคอและไอมาได้หนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ไปหาหมอ ก็บอกว่าเขาคงแพ้ฝุ่น PM 2.5 ที่นับวันจะยิ่งหนักขึ้นทุกปีอยากหนีไปอยู่ในที่อากาศดีๆ แต่งานของเขาก็อยู่ที่กรุงเทพฯ ทั้งงานแสดง งานเพลง แต่เขาก็อยากมีบ้านพักตากอากาศที่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ มากนัก กำลังหาที่สวยๆ ที่เขาใหญ่ เพราะเพื่อนนักแสดงก็ซื้อที่ดินสร้างบ้านที่นั่นหลายคนครอบครัวของเขามีบ้านพักตากอากาศที่หัวหิน นานๆ เขาถึงจะมีเวลาได้ไปพักผ่อนที่นั่นสักครั้ง ตอนนี้อยากมีบ้านพักตากอากาศอีกหลังที่อยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ จึงมองที่เขาใหญ่เป็นอันดับแรกบ้านที่อยู่ตอนนี้สร้างขึ้นจากน้ำพักน้ำแรงของเขาทั้งหมด อยู่บริเวณเดียวกันกับครอบครัว เพราะถึงจะต้องการความเป็นส่วนตัว เพราะมีห้องอัดเสียง และห้องซ้อมเพลง แต่อัทธ์ก็ไม่อยากอยู่ไกลจากครอบครัว ชายหนุ่มนั่งจิบกาแฟที่เฉลียงบ้าน พร้อมกับหยิบไอแพดขึ้นมาเพื่ออ่านบทละครที่ยังอ่านไม่จบ เป็นละครเรื่องสุดท้ายของปีนี้ จากนั้นเขาจะพักงานละคร เพื่อหันมาทำงานเพลงใ

“เฮ้ย แกควรดีใจเปล่าวะ” อัณญารู้สึกงุนงง หลังจากที่เธอบอกข่าวดีกับเพื่อนรักว่า วีราวรรณ ผู้จัดละครชื่อดังทาบทามให้น้องอิฐไปแคสต์บทละครเรื่อง ไร่แสนเสน่หา ในบทลูกชายของพระเอก ซึ่งคนที่รับบทพระเอกนั้นคืออัทธ์ ที่บาลีเป็นแฟนคลับมานานหลายปี ทว่าบาลีกลับทำหน้าเครียด จนเธอประหลาดใจ“คือแบบ...มัน...เอ่อ...” สุดท้ายก็บอกเหตุผลกับอัณญาไม่ได้ เพราะมันเกี่ยวเนื่องกับความจริงที่เธอปกปิดทุกคนไว้ “อะไรของแกเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว ในเมื่อแกเป็นแฟนคลับพี่เขามาหลายปี นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดในชีวิตของแกเลยนะโว้ยที่จะได้ใกล้ชิดพี่อัทธ์ เพราะถ้าน้องอิฐถูกเลือกเล่นบทลูกของพระเอกเรื่องนี้ แกก็ต้องไปกองถ่ายดูแลลูก โอ๊ย มันโคตรจะฟินไม่ใช่เหรอ ทำหน้าหนักใจคืออะไรเนี่ย” อัณญาบ่นยืดยาว แต่บาลีก็ยังมีท่าทีอึกอักลำบากใจ จนอัณญาโพล่งออกไปว่า“หรือว่าจริงๆ แล้วน้องอิฐเป็นลูกพี่อัทธ์จริงๆ” ตอนพูดออกไป อัณญาไม่ได้หมายความตามนั้น แค่จะหยอกเพื่อนรักเท่านั้น ทว่าปฏิกิริยาของบาลีหลังได้ยินคำพูดเธอ อีกฝ่ายชะงักและจากนั้นก็มีสีหน้าซีดเผือด หลบสายตาจับจ้องของเธอ “เฮ้ยๆ อย่าบอกนะว่ามันเป็นเรื่องจริง!” หัวใจของอัณญาก็เต้นระทึก

ความหล่อที่กินกันไม่ลง “เฮ้ยอัทธ์ มันบังเอิญหรือโชคชะตาก็ไม่รู้”“อะไรอีกล่ะ” วันนี้อัทธ์เข้ามาในออฟฟิศของบริษัทผลิตละครของวีราวรรณ หลังจากวันนี้เขาไปถ่ายแบบให้นิตยสารเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นเหตุให้เขาไม่ได้เข้ามาดูการแคสต์บทลูกชายในละครเรื่องไร่แสนเสน่หา “ก็คุณแม่ของน้องอิฐน่ะสิ เป็นแฟนคลับของอัทธ์ บอกว่าตอนท้อง เอารูปของอัทธ์ติดผนังห้องนอน มองดูรูปอัทธ์และภาวนาว่าขอให้ลูกชายในท้องหล่อเหมือนอัทธ์ไง แล้วดูสิ หน้าเหมือนอัทธ์เดะเลย” วีราวรรณส่งคลิปการแคสต์งานให้เขาดู ยอมรับว่าเด็กมีแววกับงานแสดง แถมยังจำบทเก่งด้วย สีหน้าอารมณ์อาจจะยังทำไม่ได้เต็มร้อย แต่ดูแล้วว่าสามารถฝึกและพัฒนาต่อไปได้ วีราวรรณคงมองออกว่าเด็กคนนี้มีอนาคตแน่นอน จึงให้ผ่านการแคสติ้งอย่างไม่ลังเล“น้องอายุเท่าไรนะ” เรื่องทำนองมนุษย์แม่ที่เริ่มตั้งครรภ์ เพื่อจะให้ลูกหน้าเหมือนศิลปินชื่นชอบ แล้วนั่งมองภาพศิลปินแล้วอธิษฐานนั้น ใช่ว่าจะไม่เคยได้ยิน แต่ไม่คิดว่าเด็กชายอิฐจะมาเหมือนเขาขนาดนี้ “เจ็ดขวบเอง กำลังจะขึ้นปอสอง ตอนแรกนึกว่าแปดเก้าขวบนะ เพราะน้องตัวใหญ่กว่าอายุจริง เออรู้ไหม มีเรื่องให้เหลือเชื่ออีกเรื่อง”“เรื่องไรอี

“น้องอิฐครับ นี่พี่อัทธ์ คนที่จะเล่นเป็นพ่อของเราในเรื่อง อัทธ์นี่น้องอิฐ” วีราวรรณแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน “สวัสดีครับ”เด็กชายอิฐยกมือไหว้พร้อมกับส่งยิ้มตาสระอิให้พระเอกหนุ่ม ซึ่งเขาก็ยกมือรับไหว้ แล้วสิ่งยิ้มกลับ พร้อมกับเดินไปหา “ยินดีที่ได้รู้จักนะ” “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” เด็กชายพูด แน่นอนเขาถูกแม่กับน้าเอยสอนมาอย่างดีว่าต้องพูดอย่างไรกับผู้ใหญ่ที่จะต้องร่วมงานด้วย “ได้สิ อือ อาก็ต้องฝากเนื้อฝากตัวด้วยเช่นกัน” อัทธ์เรียกตัวเองว่าอา เพราะด้วยวัยสามสิบสาม ก็ดูจะเหมาะแล้วทั้งสองก็จับมือกัน วีราวรรณเลยให้ทั้งสองนั่งใกล้ๆ กัน จากนั้นวีราวรรณก็ให้นักแสดงก็แนะนำตัวเองว่ารับบทอะไรในเรื่อง ต่อด้วยการอ่านบท ที่เป็นฉากเปิดของตัวละครนั้นๆ กระทั่งถึงคิวของเด็กชายอิฐ เด็กชายที่ถูกแม่กับน้าเอยเทรนด์มาอย่างดี ก็ท่องบทได้อย่างคล่องแคล่ว แถมทำสีหน้าท่าทางประกอบ จนเรียกเสียงปรบมือจากทีมงานและนักแสดงคนอื่นๆ“สมกับที่น้าเอยคุยไว้เลย ว่าน้องอิฐนี่ได้รับรางวัลนักแสดงงานโรงเรียนดีเด่นมาตั้งแต่ชั้นอนุบาลเลยนะ” วีราวรรณเอ่ยชมจากใจ อัทธ์ได้ยินชื่อ ‘น้าเอย’ ก็นึกสงสาร ว่าใช่แม่ของอิฐไหม แต่ทำไมเร