Semua Bab ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย: Bab 11 - Bab 20

บทที่11“ทำไมต้องเป็นข้า” หรือเพราะนางไม่มีญาติพี่น้องหรือครอบครัวงั้นเหรอ“เพราะเจ้ามีใบหน้าคล้ายคู่หมั้นของแม่ทัพซ่ง”“หากข้าทำไม่สำเร็จล่ะ ใจคนมันบังคับกันไม่ได้”อ้อมิน่า นอกจากจะมีใบหน้าคล้ายหลานสาวแล้ว ยังคล้ายคู่หมั้นแม่ทัพด้วย“ข้าก็แค่หาคนอื่นมาทำแทนเจ้า” เจ้าเมืองหยางไห่ยิ้มเหี้ยม น้อยคนหนักที่จะมีคนเห็นใบหน้าในด้านนีเของเขาโอบอ้อมอารี ปกครองเมืองดุจบิดาดูแลบุตร เขาต้องการอำนาจชี้เป็นชี้ตายกองทัพ เขารู้ดีว่าแม่ทัพซ่งสามารถสั่งการกองทัพได้ เพราะอดีตแม่ทัพ บิดาของแม่ทัพซ่งสร้างกองทัพมากับมือ เพียงแต่แท่ทัพซ่งไม่คอดที่จะทำมันมากกว่า เขาจมปลักอยู่กับสตรีที่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว เขาก็ไม่คิดว่าแม่ทัพซ่งจะรักมั่นขนาดนี้ บุรุษสามารถรักสตรีได้หลายคน“แล้วหลังจากนั้นล่ะ” หยางจื่อถามหากทำไม่สำเร็จถอดตัวได้ใช่ไหม“หลานรัก หมากที่ทำงานไม่สำเร็จ ตาจะปล่อยให้มาแวงกัดข้าอย่างนั้นหรือ”“แค่ทำให้ชอบก็พอใช่ไหม” ไม่ได้สินะ เอาว่ะ ไม่ลองไม่รู้ ถ้าไม่ทำก็ตาย ไหนจะแม่เฒ่าที่เคยช่วยเหลือนางอีก“อาทิตย์หน้าข้าจะจัดงานชมดอกไม้ เจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน ข้าจะแนะนำว่าเจ้าคือหลานสาวจากตระกูลสายร

บทที่13ร่างสูงก้าวเดินออกจากเก๋ง เขาเพิ่งร่วมสนทนากับหยางไท่จงเสร็จ มองดูทิวทัศน์ในสระบัวเพลิน รู้ตัวอีกที่คนอื่นก็หายไปหมดแล้ว เขาจำเป็นต้องมาเข้าร่วมประชุมกับเจ้าเมืองหยางไห่และข้าราชการประจำเมืองทุกอาทิตย์ กองทัพของเขาตั้งอยู่ห่างจากเมืองไม่กี่หลี่ มีทหารตั้งค่ายรักษาการอยู่ 3 หมื่นนาย ตัวเขาเองก็พักอาศัยเฉกเช่นเดียวกับทหารทั้งหมด ไม่ได้มีจวนอาศัยอยู่ภายในเมือง อาศัยหลับนอนในกระโจมใหญ่เท่านั้นแม่ทัพซ่งเวย ปรายตามองสตรีนางหนึ่งเพียงนิด ด้วยความเป็นนักรบ อยู่ในสนามรบมาตั้งแต่เยาว์วัย เพียงมีสายตาจับจองเพียงนิดก็รู้สึกได้ สตรีนางนั้นยืนจ้องมองเขาราวกับตกอยู่ในพวัง แต่เขาไม่หลงกลตื้อเขินของหยางไท่จงหรอกเพราะเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก ตั้งแต่เขาตัดสินใจนำทหารมาประจำการที่เมืองท่าหยางไห่ หลังจากที่องค์หญิงจ้าวเว่ยสิ้นพระชนม์ เจ้าเมืองเฒ่าผู้นั้นก็นำพาสตรีที่ใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับจ้าวเว่ยมาให้ใกล้ชิดกับเขามาตลอด 5 ปี หากให้นับนางคือคนที่ 7 แล้วเขารู้ดีว่าเจ้าเมืองต้องการเกี่ยวดองผูกสัมพันธ์กับเขาดั่งเก่า แต่เป็นเขาเองที่ไม่อาจรับพวกนางเอาไว้ได้ ทุกห้องของหัวใจถูกสะกดเอาไว้

บทที่15“ข้าชอบท่าน ท่านแม่ทัพ” หยางจื่อ เอ่ยบอกเสียงดังฟังชัด นางนั้นรู้ดีว่าเพิ่งเคยพบ และไม่เคยแม้แต่จะคุยกัน เพียงความรู้สึกที่มีต่อบุรุษตรงหน้ามันเอ่อล้นจนต้องเอ่ยออกมาให้เขารับรู้“ข้าไม่เคยพบเจ้ามาก่อน “ ซ่งเว่ยหลงหันกลับมายืนประจันหน้ากับสตรีที่ใจกล้าเอ่ยบอกรักเขา แม้สายตาของนางนั้นจะจริงใจและแน่วแน่ แต่เขารู้ดีว่านางคือคนของหยางไท่จง คงถูกสั่งหรือถูกมอบหมายมาเป็นแน่“ข้าชอบท่านจริงๆ ข้าก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพียงข้าสบตาท่านที่เก๋งเมื่อคราวก่อน ใจข้าก็มีเพียงท่านเท่านั้น”คำพูดของนางทำเอาเขาหวนนึกถึงตัวเอง ตอนที่เจอองค์หญิงจ้าวเว่ยครั้งแรก และสภาพความในใจกับจ้าวเว่ยเขาก็พูดประโยคนี้เช่นกัน นั้นสินะ ความรักไม่มีเหตุผล แต่..“ต่อให้เจ้าชอบข้า แต่ข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว”“ข้ารู้ว่านางคือใครสตรีที่อยู่ในใจท่าน ข้ายังรู้อีกว่านางกับข้ามีใบหน้าคล้ายกัน ท่านอย่าเพิ่งตัดรอนข้าเลย ยิ่งท่านรักมั่นต่อนางเพียงใด ข้ากลับยิ่งรู้สึกประทับใจในตัวท่านมากเท่านั้น ให้โอกาสข้าได้พิสูจน์ว่าข้ากับนางนั้นไม่ใช่คนเดียวกัน แค่เปิดใจรับข้า ยังไม่ต้องรักข้าก็ได้แค่อย่าเพิ่งหันหลังเดินหนีจากไป” หยางจื่อพ

บทที่17จ้าวเว่ยมั่นใจแล้วว่าท่านตาคงไม่อยากให้นางมีชีวิตรอด อำนาจมันน่ากลัวจริงๆ พี่น้องร่วมสายเลือดแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ฆ่าล้างทุกชีวิตที่ขวางหน้า แม้กระทั่งท่านตาแท้ๆ ของพระองค์ยังไม่อยากให้พระองค์มีชีวิตรอด มือบางยกแขนขึ้นมองดูหยกที่ห้อยไว้ที่ข้อมือ ของแทนใจที่ซ่งเว่ยหลงมอบให้ก่อนเดินทางไปประจำการที่หยิ่งตู มือบางยกหยกจรดริมฝีปาก กระซิบแผ่วเบาผ่านรูเล็กๆ คนโบราณกล่าวไว้ว่าหากอธิษฐานหรือกระซิบผ่านรูนี้จะสามารถสื่อสารไปยังอีกโลกหนึ่งได้“ซ่งเว่ยหลง เจ้าได้ยินข้าหรือไม่ ข้าไม่อยากตาย ข้าอยากมีชีวิตรอด ท่านแม่สละชีวิตเพื่อข้า แต่ข้ากลับต้องมาตายด้วยน้ำมือของท่านตาของข้าเอง เว่ยหลงเจ้าได้ยินข้าไหม หากมีโอกาสอีกครั้งข้าจะไม่ใจร้ายกับเจ้าแล้ว ข้าจะไม่แกล้งเจ้าแล้ว ข้าจะรักและดีกับเจ้าให้มากๆ ข้ารักเจ้า ซ่งเว่ยหลง” ร่างบางทิ้งตัวไปกับเสาเรือ กำหยกในมือเอาไว้แน่น ครั้งสุดท้ายที่คุยกันพระองค์โกรธที่เขาจัดเพียงงานหมั้นไม่ยอมจัดงานแต่งงานและพานางไปเมืองหยิ่งตู่ด้วย จึงพูดจาไม่ดีกับเขาไปหลายประโยค อยากย้อนกลับไปแก้ไข แต่ก็ทำไม่ได้แล้ว ได้แต่บอกผ่านหยกแทนใจที่เขามอบเอาไว้ให้ ไฟลามเข้ามาไกล้เ

บทที่19หยางจื่อค่อยๆ ลืมตาขึ้นในความมืด หลังจากแน่ใจว่าสาวใช้ที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงกลับเรือนพักของสาวใช้ไปแล้ว ตอนนี้นางจำได้ทั้งหมดแล้ว อาจเป็นเพราะประสบอุบัติเหตุคล้ายกับวันนั้นเมื่อ 5 ปีก่อน และการขาดยากดประสาทมาเป็นเวลานาน ทำให้ความทรงจำทั้งหมดกลับมา ตลอดเวลาที่อยู่ในยุคปัจจุบันหลงลืมทุกสิ่งอย่างไปจนหมดสิ้น แต่ในใจลึกๆ กลับรู้สึกตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าไม่ใช่คนของโลกนั้น ทำให้เกิดภาวะวิตกจริตและกังวลใจไปมากมาย ประกอบกับได้รับการยืนยันจากหมอที่รักษาว่าเธอนั้นเป็นโรคซึมเศร้านางไม่รู้ว่าเหตุใดป๊ากับม๊าถึงได้โกหก สวมตัวตนให้นางเป็นหยางจื่อ หวนคิดถึงตรงนี้ก็นึกถึงบุคคลทั้งสอง ป่านนี้คงจะตามหาตัวเธอให้ควัก แม้ไม่รู้ว่าท่านทั้งสองหลอกลวงนางทำไม แต่ความรักและความเมตตาที่แสดงออกมาตลอดเวลาที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ย่อมไม่อาจหลอกได้ แม้ไม่ได้สายเลือดเดียวกัน ไม่ได้เป็นลูกสาวแท้ๆ ของหยางเว่ยและหยางเหม่ย แต่ท่านทั้งสองรักนางด้วยใจจริงผิดกับคนที่มีโลหิตสีเดียวกันกลับไม่เคยรักและเมตตาหลานคนนี้แม้แต่น้อย ลงมือได้อย่าเหี้ยมโหดและเลือดเย็น ไม่ว่าจะเป็นเสด็จพี่จ้าวหลง หรือท่านตาหยางไท่จง ทั้งสองไม่เคยรักใ