Semua Bab ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย: Bab 21 - Bab 30

บทที่20หยางจื่อนอนโซมด้วยพิษไข้อยู่ถึง 3 วัน หยางไท่จงให้คนมาแจ้งข่าวสำคัญกับนางแล้วว่า แม่ทัพซ่งยินดีจะรับนางเป็นฮูหยินรองเพราะช่วยนางขึ้นมาจากสระน้ำถูกเนื้อต้องตัวนาง ไม่พอเขายังจุมพิตนางต่อหน้าขุนนางทั้งเมือง หยางจื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น นางเพียงแต่คว้าราวสะพานเอาไว้ ด้วยแรงสตรีบอบบางเช่นนางไม่น่าจะทำราวนั้นหักได้ทันทีที่สัมผัส“ดูเจ้าหายดีแล้ว เตรียมตัวไว้ให้ดีอีกสามวันจะมีงานหมั้น ของเจ้ากับแม่ทัพซ่ง” ชายชราเดินเข้ามาเห็นว่าหลานสาวบุญธรรมนั่งตากลมอยู่ที่ริมหน้าต่าง คงจะหายดีแล้ว“ท่านวางแผนขนาดนั้น ทำได้เพียงให้ข้าหมั้นหมายเท่านั้นหรือ ทำไมไม่ให้ข้าแต่งไปเลยล่ะ” หยางจื่อยกน้ำชาขึ้นจิบไม่อยากหันไปมองคนที่ได้ชื่อว่าตา“ข้าแค่จะช่วยให้เจ้ามีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆ แม่ทัพซ่ง ไม่คิดว่าเจ้าจะตกลงไปในน้ำ” หยางไท่จงยอมรับ เขาสั่งคนไปทำให้ราวชำรุดเพียงจับราวเบาๆ ราวก็สะพานก็จะหลุดออกจากกัน ทางเดินออกจากสวนดอกไม้ตต้องข้ามสะพานเท่านั้น ตอนที่เขาเห็นแม่ทัพและนางเดินออกมาจาก เขาก็รีบสั่งให้คนดำเนินการ เพียงนางหรือแม่ทัพสัมพัสราวเพียงนิดก็นะเกิดอุบัติเหตุขี้น ทำให้ทั้งคู่ได้มีเวลาได้อยู่ด้ว

บทที่22มือหนาสั่นระริก เอื้อมไปรับหยกชิ้นเล็กๆ มาไว้ในมือ อีกมือล้วงเข้าไปในสาบเสื้อ หยิบหยกสีเดียวกันเพียงแต่ชิ้นใหญ่กว่าเล็กน้อย สองมือค่อยๆ ประกบหยกทั้งสองชิ้นเข้าด้วยกัน น้ำตาร่วงเผาะจากตาคม หยกลงบนฝ่ามือ หยกทั้งสองชิ้นประกบกันได้พอดี อีกทั้งลวดลายที่สลักบนหยกก็ประกอบกันจนกลายเป็นชิ้นเดียวกันแม่ทัพซ่งค่อยๆ เงยหน้าออกจากฝ่ามือตนเอง มองใบหน้านวลลออที่เปาะเปื้อนไปด้วยน้ำตาไม่ต่างจากเขา ไหนหยางไทจ่งบอกว่านางตายไปแล้ว ถูกมือสังหารของฮองเต้หลงฆ่าตายก่อนที่เรือจะเทียบท่า เรือถูกเผาจนไหม้อับบางลงนอกท่าจอดเทียบเรือไม่ไกล“เจ้าเชื่อข้าหรือไม่” หยางจื่อรับรู้ว่าสายของเขาที่มองนางตอนนี้เปลี่ยนไปจากวันแรกที่กลับมาพบกัน แต่ก็ยังกลัวว่าเพียงแค่หยกชิ้นเดียว ไม่รู้ว่าจะพิสูจน์ได้มากน้อยแค่ใด“หยางไท่จงบอกว่าเห็นเรือองค์หญิงจ้าวเว่ยไหม้กับตาตนเอง” น้ำตายังไหลอาบแก้มของทหารหนุ่ม ร่างสูงใหญ่ไหล่แกร่งไหวสะท้าน“คนที่เผาเรือของข้าคือท่านตา แต่ข้ารอดมาได้”“หากรอดมาได้ ทำไมไม่กลับมาหาข้า ข้ารอเจ้าที่หยางไห่มาตลอด” ร่างสูงทรุดเข่าแทบเท้าสตรีในชุดแดง ซุกหน้าเปื้อนน้ำตาลงบนหน้าท้องแบนราบ หยกนี้มีเพียงนาง

บทที่24 ในวันพิธีแต่งงานหยางไท่จงขุ่นเคืองไม่น้อยที่หยางจื่อไม่ยอมให้สาวใช้ติดตามไปอยู่จวนแม่ทัพหลังแต่งงาน แต่ความขุ่นเคืองนั้นพลันหายไปทันทีที่สายที่ให้ไปตีสนิทกับบ่าวในจวนแม่ทัพซ่งแจ้งมาว่าหลังจากคืนเข้าหอ แม่ทัพซ่งไม่เคยออกมากจากเรือนของฮูหยินอีกเลย มีเพียงสั่งการให้สาวใช้นำสำรับและเตรียมน้ำอาบให้เท่านั้น ไม่คิดเลยว่าแผนใช้สตรีที่มีใบหน้าเช่นเดียวกับองค์หญิงจ้าวเว่ยจะสำเร็จง่ายดายเพียงนี้ ต่อให้ซ่งเว่ยหลงจะแข็งดุจหินปานใด แต่เมื่อเจอเลห์ของสตรีย่อมต้องพ่ายแพ้ แผนใช้สาวงามนั้นล่มเมืองมานักต่อนักแล้ว“ท่านว่าหยางจื่อจะกลับมาเยี่ยมบ้านเก่าวันไหน ข้าเป็นห่วงนางเหลือเกิน แม่ทัพซ่งแข็งกระด้างวันๆอยู่แต่กับบุรุษ ไม่รู้ว่าจะรู้วิธีเอาอกเอาใจสตรีหรือไม่ หยางจื่อนางเพิ่งมาอยู่เมืองหยางไห่ ไม่ทันไรก็ต้องแต่งออกไป หากไม่เพราะอุบัติเหตุที่สระบัวทำให้นางเสียเกียรติข้าคงไม่ยอมให้นางแต่งออกไปไวขนาดนี้” ฮูหยินเฒ่า นั่งชะเง้อคอมองประตูจวนตั้งแต่เมื่อวานที่หยางจื่อแต่งออกไปชายชรานั่งมองฮูหยินเฒ่าที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาตลอดชีวิต ช่วงเวลาที่หยางจื่ออาศัยอยู่จวนเจ้าเมือง ฮูหยินของเขานั้นยิ้มแย้มได้มากข

บทที่26ข้อมือขาวผ่องตวัดพู่กันอย่างคล่องแคล่ว กระดาษทั้งแผ่นเต็มไปด้วยข้อความมากมายที่อ้างถึงเรื่องราวในหนังสือประวัติศาสตร์ที่ป๊าให้เธออ่าน อีกสิบห้าปีหลังจากนี้ ฮองเต้จ้าวหลงจะถูกคุณชายทั้งสี่จากตระกูลจูร่วมมือกับแคว้นฉู่บุกเข้าวังลอบปลงพระชน และคุณชายใหญ่จูล่งได้สถาปนาตนเองขึ้นเป็นฮองเต้แทน กล่าวเอาไว้ว่า ฮองเต้จูล่งนั้นคือบุตรชายคนโตของ จูฮูหยิน องค์หญิงที่เกิดจากฮองเฮาเจียวเอินจวิ้นและฮองเต้พระองค์ก่อน ซึ่งถูกสลับตัวไปตั้งแต่ยังเป็นทารก ส่วนฮองเต้จ้าวหลงไม่ได้มีเลือดในกายแม้แต่หยดเดียวที่เป็นสายเลือดมังกรหยางจื่อยกยิ้ม รอยยิ้มร้ายกาจที่หายไปจากใบหน้าจิ้มลิ้มนี้เป็นเวลาถึง 7 ปี ปรากฏขึ้นอีกครั้ง นางยิ้มเยาะให้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับฮองเต้หลง พี่ชายต่างสายเลือดที่ลงมือกระทำการอย่างเหี้ยมโหดกับคนทั้งราชวงศ์ สุดท้ายเขาก็เสวยสุขอยู่บนบัลลังก์มังกรนั้นได้ไม่ได้ เจ้าของตัวจริงก็กลับมาทวงคืนตอนนี้หยางจื่อมั่นใจแล้วว่าคนที่สังหารพระมารดาของนางสุดท้ายก็ได้ตายตามตกกันไป นางจึงไม่คิดที่จะแก้แค้นกับฮองเต้หลง นางจะไหลตามน้ำ ไหลไปตามกระแสของประวัติศาสตร์ อย่างไรบทสุดท้ายคนชั่วช้าก็กรรมตามสนอ

บทที่28ซ่งเว่ยหลงไม่ปิดบังความรักที่มีต่อหยางจื่อแม้แต่น้อย เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าในสายตาของเขานั้นมีเพียงนาง แม้ผู้อื่นจะคิดว่านางคือตัวแทนขององค์หญิงจ้าวเหว่ย แต่สำหรับตัวเขานั้นที่รู้ความจริงทุกอย่างเป็นอย่างดี ก็ไม่คิดที่จะแก้ไขความเข้าใจผิดนั้น เพราะนางสั่งเอาไว้ แม่ทัพมองใบหน้าของฮูหยินเฒ่า ที่นั่งอยู่เก้าอี้ถนัดจากฮูหยินของเขานางดูรักและเอ็นดูหยางจื่อ ตั้งแต่ลงรถม้ามามือเหี่ยวหย่นนั้นไม่ปล่อยออกจากมือฮูหยินของเขา นั่งแนบข้างนางไม่ห่างไปไหน คงจะมีเพียงฮูหยินเฒ่าล่ะมั่งที่รอการกลับมาขององค์หญิงจ้าวเหว่ยเช่นเขา ต่างจากชายชราที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ประธานของห้องโถง ไม่ใช่สายตายินดีเปรมปรีดิ์ที่หลานสาวกลับมาเยี่ยมบ้านหลังจากเพิ่งแต่งงานออกไป แต่กลับเป็นสายตาของผู้ชนะ หยางไท่จงชนะสิ่งใดกันเขาอยากรู้นัก“หยางจื่อ ตามีของจะมอบให้เจ้า เจ้าตามไปเอาที่เรือนอักษรที ข้าขอยืมฮูหยินท่านแม่ทัพซักครู่” หยางไท่จงเห็นว่าฮูหยินของเขาชวนหยางจื่อคุยนานเกินไปแล้ว เขามีเรื่องสำคัญจะคุยกับนาง จึงตัดบทขึ้นมากลางวงสนทนา หันไปขออนุญาตพาตัวหลานสาวไปยังเรือนหนังสือน้ำเสียงในประโยคที่เอ่ยออกมาไม่ได้ต้องการกา