Share

บทที่14

last update Last Updated: 2025-03-30 13:39:52

บทที่14

รอยยิ้มหวานหยดย้อยเต็มดวงหน้า ในดวงตามีน้ำตาคลอหน่วยเล็กน้อย ร่างบางมองบุรุษที่เดินเข้ามาภายในงานชมบุปผาด้วยความดีใจ ราวกับรอวันเวลานี้มาเนิ่นนาน ราวกับรอคนที่เดินทางรอนแรมจากบ้านไปนานได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แทบอยากจะโผทั้งร่างเข้าไปโอบกอดบุรุษคนนั้นเอาไว้แนบกายไม่ให้ห่างหายจากไปไหนอีก ความดีใจที่ได้พบชายหนุ่มฉายออกมาผ่านใบหน้ากระจ่างใสชัดเจน แต่ก็สำนึกได้ว่านางกับเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้ากันเท่านั้น

“แม่ทัพซ่งเชิญนั่ง” เจ้าเมืองผายมือให้ แม่ทัพซ่งเว่ยหลงที่เพิ่งมาถึงงาน หยางไท่จงจัดงานชมบุปผาที่จวนเจ้าเมืองเพื่อเปิดโอกาสให้หยางจื่อได้ทำความรู้จักกับแม่ทัพ เห็นแววตาวูบไหวแม้เพียงเล็กน้อย แต่เป็นปฏิกิริยาครั้งแรกที่เขาเห็นจากบุรุษชายชาติทหารคนนี้ ไม่ว่าเขาจะหาหมากตัวใดมาหลอกล่อ ก็ไม่เคยทำให้คนผู้นี้เอนเอียงมาได้ ผู้เฒ่าซ่อนรอยยิ้มกริ่มเอาไว้

หยางจื่อเมื่อได้ยินหยางไท่จงเรียกชื่อบุรุษผู้นั้นชัดเจน จึงคลี่ยิ้มส่งให้อย่างเปิดเผย ไม่สนใจว่าคนในงานจะมองว่านางนั้นไร้อย่างอายแต่อย่างใด คนที่นางตกหลุมรักเมื่อแรกพบ กับคนที่หยางไท่จงสั่งให้นางทำให้เขามาสนใจนั้นคือคนเดียวกัน งานนี้ต่อให้ยากแค
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่15

    บทที่15“ข้าชอบท่าน ท่านแม่ทัพ” หยางจื่อ เอ่ยบอกเสียงดังฟังชัด นางนั้นรู้ดีว่าเพิ่งเคยพบ และไม่เคยแม้แต่จะคุยกัน เพียงความรู้สึกที่มีต่อบุรุษตรงหน้ามันเอ่อล้นจนต้องเอ่ยออกมาให้เขารับรู้“ข้าไม่เคยพบเจ้ามาก่อน “ ซ่งเว่ยหลงหันกลับมายืนประจันหน้ากับสตรีที่ใจกล้าเอ่ยบอกรักเขา แม้สายตาของนางนั้นจะจริงใจและแน่วแน่ แต่เขารู้ดีว่านางคือคนของหยางไท่จง คงถูกสั่งหรือถูกมอบหมายมาเป็นแน่“ข้าชอบท่านจริงๆ ข้าก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพียงข้าสบตาท่านที่เก๋งเมื่อคราวก่อน ใจข้าก็มีเพียงท่านเท่านั้น”คำพูดของนางทำเอาเขาหวนนึกถึงตัวเอง ตอนที่เจอองค์หญิงจ้าวเว่ยครั้งแรก และสภาพความในใจกับจ้าวเว่ยเขาก็พูดประโยคนี้เช่นกัน นั้นสินะ ความรักไม่มีเหตุผล แต่..“ต่อให้เจ้าชอบข้า แต่ข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว”“ข้ารู้ว่านางคือใครสตรีที่อยู่ในใจท่าน ข้ายังรู้อีกว่านางกับข้ามีใบหน้าคล้ายกัน ท่านอย่าเพิ่งตัดรอนข้าเลย ยิ่งท่านรักมั่นต่อนางเพียงใด ข้ากลับยิ่งรู้สึกประทับใจในตัวท่านมากเท่านั้น ให้โอกาสข้าได้พิสูจน์ว่าข้ากับนางนั้นไม่ใช่คนเดียวกัน แค่เปิดใจรับข้า ยังไม่ต้องรักข้าก็ได้แค่อย่าเพิ่งหันหลังเดินหนีจากไป” หยางจื่อพ

    Last Updated : 2025-03-30
  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่16

    บทที่16นางกำนัลคนสนิทนั่งกอดร่างบางเนื้อตัวสั่นเทาเอาไว้ภายในอ้อมกอด“ชิงชิงข้ากลัว”“อีกไม่ถึงชั่วยามก็จะท่าเรือเมืองหยางไห่แล้วเพค่ะองค์หญิง” นางกำนัลคนสนิทพูดปลอบใจองค์หญิงจ้าวเว่ย ลูบไล้เนื้อตัวเพื่อปลอบโยน อากาศในเวลานี้หนาวเหลือเกิน อีกทั้งหมอกก็ลงหนาจัด ทั้งสี่เดินทางหลบหนีออกมาจากวังหลวงได้เกือบอาทิตย์แล้ว ทั้งเดินเท้า นั่งเกวียนเทียมวัว กว่าจะหาทางลงเรือได้ก็ลำบากไม่น้อยยามอิ๋น (คือ 03.00 – 04.59 น.)เรือลำเล็กกำลังลอยคออยู่นอกฝั่งไม่ไกลมาก ไม่มีใครรู้ว่าภายในเรือลำน้อยนั้นจะมีองค์หญิงสูงศักดิ์และนางกำนัลนั่งอยู่บนเรือ และมีทหารอารักขาเพียง 2 คน ฝีพายอีกไม่กี่คนองค์หญิงจ้าวเว่ยขดตัวอยู่ในเสื้อคลุมฟาง ปลอมตัวแต่งกายเฉกเช่นหญิงสาวชาวบ้านทั่วไป เหน็บหนาวไปทั้งกายและใจ ภาพเลือดและร่างของนางกำนัลมากมายที่ล้มตายเกลื่อนไปทั้งวังหลวงยังคงติดตาในคืนพระจันทร์สีเลือดเกิดเหตุนองเลือดขึ้นภายในพระราชวัง รัชทายาทนำทหารบุกเข้าวังสังหารฮองเต้และฮองเฮาทหารของรัชทายาทบุกสังหารเหล่านางสนมทุกตำหนัก ไม่เว้นแม้กระทั่งตำหนักขององค์หญิง และองค์ชายที่ยังไม่มีตำหนักภายนอกวังหลวง ทุกคนล้วนถูกสังหารภ

    Last Updated : 2025-03-30
  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทนำ

    บทนำร่างบางนั่งมองสีฟ้าของทะเลที่ทอดไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา เธอหมดแรงนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่พระอาทิตย์ตรงกับศีรษะจนตอนนี้พระอาทิตย์คล้อยต่ำเคยไหมที่รู้สึกแปลกแยก เหมือนเข้ากับใครยาก รู้สึกเหมือนไม่ใช่คนบนโลกนี้เธอชื่อหยางจื่อ มีชื่อเล่นว่า นาเดีย แค่ชื่อก็รู้แล้วเนอะว่าเชื้อชาติไหน เธอเป็นคนจีน จีนแท้ๆ เลย พ่อแม่ของเธอเชื้อสายจีนทั้งคู่หยางจื่อ เธอนั้นรู้สึกว่าตนเองเข้ากับใครก็ไม่ได้ อารมณ์แปรปรวน บางทีก็หดหู่ใจ บางทีก็รู้สึกเศร้าหมองขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ พออาการเป็นบ่อยๆ และหนักขึ้น จึงต้องเข้าพบแพทย์ตามความต้องการของบิดา หมอวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าอ่อนๆ ต้องรับยาต้านโรคซึมเศร้าอาการนี้เริ่มเป็นมาตั้งแต่เธอฟื้นจากอุบัติเหตุ เธอเดินทางตามบิดามารดาที่มาทำธุรกิจสัมปทานโรงแรมที่เกาะแห่งหนึ่งในประเทศไทย ระหว่างที่เดินทางมาครอบครัวของเธอประสบอุบัติเหตุ พ่อกับแม่บาดเจ็บเล็กน้อย ส่วนเธอนั้นได้รับการกระทบกระเทือนที่ศีรษะ จนทำให้ความจำหายไปไม่เหลืออะไรเลย ขนาดตอนที่ฟื้นขึ้นมายังจำบิดามารดาของตัวเองไม่ได้ อยู่โรงพยาบาลนานนับเดือนก็ยังจำอะไรไม่ได้ บิดามารดาจึงอยากให้เธอไม่ต้องสนใจความทรงจำเ

    Last Updated : 2025-03-27
  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่1

    บทที่1 ⚠️ Trigger Warning มีเนื้อหาอ่อนไหว suicidal thoght, depression โรคซึมเศร้า/มีอาการซึมเศร้าพ่อแม่รังแกฉัน สำหรับนาเดียนั้นไม่เกินจริงเลย คุณหนูลูกสาวคนเดียวของหยางเว่ย เจ้าของสัมปทานโรงแรมและรังนกของเกาะแห่งหนึ่งในประเทศไทย ไม่ว่าเธอจะทำอะไรบิดาและมารดาล้วนตามใจ ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม่ มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่ตามใจคือ ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว ต้องมีพี่เลี้ยงและบอดี้การ์ดตามติดดังเงา ซึ่งตัวเธอเองนั้นก็ชินเพราะตั้งแต่รู้สึกตัวจากอุบัติเหตุก็ถูกปฎิบัติแบบนี้ ราวกับว่าที่ผ่านมาก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุก็มีคนคอยดูอยู่ไม่ห่างตลอดเวลาแต่สำหรับพนักงานที่เกาะและคนในเกาะแล้วกลับรู้สึกว่า หยางเว่ยโอ๋ลูกสาวจนเกินไป แต่อย่างว่าล่ะ คนมีเงินชอบทำอะไรโอเวอร์แม้นาเดียจะยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่แต่ก็มาช่วยงานที่โรงแรมเสมอเพราะเบื่อที่จะอยู่บ้านเฉย วันๆ เอาแต่เรียนๆๆตอนนี้เธออายุ 22 แล้ว แต่ยังเรียนมหาวิทยาลัยไม่จบ คนอื่นจึงมักจะดูแคลนเธอเสมอว่าถูกบิดามาราตามใจคนเสียคน ใครจะรู้ว่าแทนจริงแล้ว เธอใช้เวลาเพียง 2 ปี เริ่มหัด พูด อ่าน เขียนทั้งภาษาไทยและอังกฤษ เรียนหลักสูตรพื้นฐานจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แ

    Last Updated : 2025-03-27
  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่2

    บทที่2“ถามจริงเถอะ อยากโดนไล่ออกหรือไง” เสียงดังมาจากด้านหลัง นาเดียหรี่ตามอง ผู้จัดการโรงแรม และพนักงานหลายคนที่ยืนอยู่หน้าฟ้อนท์ของโรงแรม กวาดตามองทีล่ะคนอย่างช้าๆ และใจเย็น“คุณนาเดีย!” พนักงานทุกคนหันมามองตามเสียง พอรู้ว่าเป็นใครก็ประสานเสียงอุทานออกมาเสียงดัง“คุณพัดเชิญไปคุยที่ห้องเดียนะคะ เดี๋ยวนี้!” เสียงแหวดังไม่สนใจหน้าอินหน้าพรหมไม่สนใจหน้าไหนทั้งนั้นตอนนี้เรียกผู้จัดการโรงแรมให้ตามไปพบที่ห้องทำงานทันที หมุนตัวหน้าเชิด เดินฉับๆ ตรงไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปห้องทำงานของตัวเอง“พี่พัด ทำไงดี นางมารร้ายองค์ลงแล้ว”“ตายแน่งานนี้ แม่งซวยซิบหาย ไหนแกบอกว่าวันนี้ยัยนาเดียไม่เข้ามาไง” พัดชาหันไปต่อว่าพนักงานรุ่นน้อง“ก็เมื่อวานคุณเดียบอกเมย์ว่าวันนี้จะอ่านหนังสือสอบ ไม่เข้ามาจริงๆ นะพี่” เมย์รีบแก้ตัว เธอถามคุณนาเดียแล้วจริงว่าเธอจะเข้ามาวันไหนบ้าง“ทำไงดีพี่พัด”“เออเดี๋ยวพี่เข้าไปคุยเอง พวกแกทำงานต่อไปแล้วกัน” พัดพรูลมหายใจยาวเหยียด รีบเดินเข้าไปลิฟต์ก๊อกๆ“เชิญค่ะ” นาเดียหมุดเก้าอี้หันหน้าตรงมายังประตูทางเข้า“คุณนาเดียเรียกพี่ มีงานอะไรสั่งพี่หรือเปล่าค่ะ” พัดทำใจดีสู้เสือ“พี่ทำอ

    Last Updated : 2025-03-27
  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่3

    บทที่3“อาจื่อ ทำไมไม่ไล่คุณพัดออกไปเลย ในเมื่อหนูก็เห็นเต็มสองตาว่าคุณพัดทุจริต”นาเดียเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ป๊ากับม๊าฟัง เธอไม่เคยมีอะไรปิดบังพวกเขาทั้งสองคน“เดียอยากให้โอกาสพี่พัดค่ะ” รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏที่ริมฝีปาก แม้จะยิ้ม แต่แววตาไม่เคยยิ้มเลย“ปวดหัวอีกแล้วเหรอลูก” หยางเหม่ย เห็นสีหน้าและแววตาลูกสาวก็รีบ เอามือทาบหน้าผากมนของนาเดีย กวักมือเรียกให่พี่เลี้ยงไปหยิบยาแก้ปวดหัวมาให้“เดียหยุดกินยาค่ะม๊า อาทิตย์หน้าเดียมีสอบ” นาเดียต้องกินยารักษาโรคซึมเศร้าตลอด แต่ช่วงนี้เธอหยุดกินเพราะอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลย อีกไม่มีวันก็จะสอบแล้ว ไหนจะมีเรื่องของพนักงานวันนี้อีก เลยทำให้ปวดหัว“เรียนไม่จบ สอบไม่ได้ก็ชั่งมัน สมบัติป๊ามีให้ลูกสาวคนเดียวใช้ได้อีกสิบชาติ”“ป๊าาาา เดียอยากเรียนให้จบ อย่างน้อยๆ ก็ปริญญาตรี พนักงานจะได้นับถือเดียขึ้นอีกซักนิด” เธอรู้ว่าสกิวการเข้าถึงคนของเธอ มีผลทำให้พนักงานไม่ชิบเธอ และไม่นับถือเธอว่าเป็นเจ้านาย ด้วย้พราะเธอนั้นยังเด็กและเรียนยังไม่จบนั้นเอง“ใครไม่นับถือลูกสาวม๊าก็ไล่มันออกไปเลย มีอย่างที่ไหนมาทำงานกับเราแต่ไม่นับถือเจ้านายเปิดรับสมัครใหม่เลยที่พักฟ

    Last Updated : 2025-03-27
  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่4

    บทที่4หลังจากสอบเสร็จเรียบร้อย นาเดียก็พาพี่เลี้ยงไปช๊อปปิ้งซื้อของใช้มากมาย บอดี้การ์ดที่ตามมาอีกสองคนช่วยถือจนล้นมือ กว่าจะขนขึ้นเรือได้ เล่นเอาผู้ชายตัวโตสองคนลิ้นห้อย ให้ฝึกต่อสู้ยิงปืนยังไม่เหนื่อยเท่ากับเดินตามผู้หญิงช๊อปปิ้งนาเดียรีบขึ้นเรือ เธอซื้อของใช้มากมายตุนไว้สำหรับ 3-4เดือนเลยทีเดียว เพราะสอบคราวนี้คือการสอบครั้งสุดท้ายแล้ว ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะได้เข้าเมืองอีก เธอไม่ชอบอยู่ในเมืองที่มีแสงสีเสียงมากมาย รู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเธอไม่ใช่โลกที่เธอควรจะอยู่ สงสัยจะอยู่บนเกาะ อยู่กับธรรมชาติมากจนเกินไปนาเดียนั่งเรือเรือยอร์ชกลับไปยังเกาะ ร่างบางนั่งอยู่ท้ายเรือชมวิวท้องทะเลสีฟ้าอ่อนที่สะท้อนสีของท้องฟ้าแต่อยู่ๆ ผมของเธอก็ชี้ตั้งราวกับไฟฟ้าสถิต ผมยาวชี้ออกไปคนละทิศคนละทาง เพียงแค่อึดใจเดียว แสงสีขาวก็สว่างวาปจนตาพร่าร่างบางนั่งมองสีฟ้าของทะเลที่ทอดไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา เธอหมดแรงนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่พระอาทิตย์ตรงกับศีรษะจนตอนนี้พระอาทิตย์คล้อยต่ำ เธอฟื้นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนชายหาดเพียงคนเดียว ไม่รู้ว่าตัวเองมาเกยตื้นบนหาดได้อย่างไร สลบไสลไปนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เร

    Last Updated : 2025-03-27
  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่5

    บทที่5นาเดียอาศัยอยู่ในกระท่อมกับหญิงชรามาหลายวันแล้ว ฝนตกเกือบทุกวัน จึงยังไม่สามารถเดินเข้าเมืองไปได้ อีกทั้งเธอก็ไม่กล้าเดินไกลออกจากกระท่อมมากนัก เพราะกลัวหลงทาง แม่เฒ่าม่านม่านคือที่พึ่งเดียวของเธอในตอนนี้ ‘ป๊าม๊า เมื่อไหร่จะหาเดียเจอ’ ผ่านมาหลายวันแล้วก็ไม่มี เฮลิคอปเตอร์บินค้นหาหรือป๊าม๊าคิดว่าเธอเสียชีวิตแล้ว“แม่เฒ่าเดินเข้าหมู่บ้านหรือในเมืองไกลไหมคะ” นาเดียตัดสินใจถาม เริ่มร้อนใจกลัวทุกคนจะคิดว่าเธอตายแล้วและหยุดการค้นหา“หมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดก็เดินเท้า 1 ชั่วยาม หากจะเข้าเมืองก็เดินเท้า 2 ชั่วยาม” หญิงชราล่ะมือจากกอป่านที่กำลังปั่นเป็นเชือกเอาไว้สานเสื้อกันฝน หันมาตอบหญิงสาวที่เธอช่วยมาจากชายหาด“ชั่วยาม? แม่เฒ่า เมืองที่ว่าชื่อเมืองอะไรคะ” นาเดียรู้สึกแปลกในคำแทนเวลาของหญิงชรา แม้ตอนแรกจะแปลกใจที่หญิงชราพูดภาษาจีน ก็เพียงคิดว่าคงเป็นคนรุ่นเก่าแก่ของเกาะ ต้นตระกูลเดินทางจากเมืองจีนมาตั้งรกรากที่เกาะแบบเธอและครอบครัว ยังใช่ภาษาของบรรพบุรุษในการสื่อสาร แม้เสื้อผ้าจะแปลก แต่เธอก็เพียงคิดว่าในเกาะห่างไกล นาเดียมีเพียงชุดที่ติดตัวมากับสร้อยคอที่สวมใส่เท่านั้น มีเสื้อผ้าที่แม่เ

    Last Updated : 2025-03-27

Latest chapter

  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่16

    บทที่16นางกำนัลคนสนิทนั่งกอดร่างบางเนื้อตัวสั่นเทาเอาไว้ภายในอ้อมกอด“ชิงชิงข้ากลัว”“อีกไม่ถึงชั่วยามก็จะท่าเรือเมืองหยางไห่แล้วเพค่ะองค์หญิง” นางกำนัลคนสนิทพูดปลอบใจองค์หญิงจ้าวเว่ย ลูบไล้เนื้อตัวเพื่อปลอบโยน อากาศในเวลานี้หนาวเหลือเกิน อีกทั้งหมอกก็ลงหนาจัด ทั้งสี่เดินทางหลบหนีออกมาจากวังหลวงได้เกือบอาทิตย์แล้ว ทั้งเดินเท้า นั่งเกวียนเทียมวัว กว่าจะหาทางลงเรือได้ก็ลำบากไม่น้อยยามอิ๋น (คือ 03.00 – 04.59 น.)เรือลำเล็กกำลังลอยคออยู่นอกฝั่งไม่ไกลมาก ไม่มีใครรู้ว่าภายในเรือลำน้อยนั้นจะมีองค์หญิงสูงศักดิ์และนางกำนัลนั่งอยู่บนเรือ และมีทหารอารักขาเพียง 2 คน ฝีพายอีกไม่กี่คนองค์หญิงจ้าวเว่ยขดตัวอยู่ในเสื้อคลุมฟาง ปลอมตัวแต่งกายเฉกเช่นหญิงสาวชาวบ้านทั่วไป เหน็บหนาวไปทั้งกายและใจ ภาพเลือดและร่างของนางกำนัลมากมายที่ล้มตายเกลื่อนไปทั้งวังหลวงยังคงติดตาในคืนพระจันทร์สีเลือดเกิดเหตุนองเลือดขึ้นภายในพระราชวัง รัชทายาทนำทหารบุกเข้าวังสังหารฮองเต้และฮองเฮาทหารของรัชทายาทบุกสังหารเหล่านางสนมทุกตำหนัก ไม่เว้นแม้กระทั่งตำหนักขององค์หญิง และองค์ชายที่ยังไม่มีตำหนักภายนอกวังหลวง ทุกคนล้วนถูกสังหารภ

  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่15

    บทที่15“ข้าชอบท่าน ท่านแม่ทัพ” หยางจื่อ เอ่ยบอกเสียงดังฟังชัด นางนั้นรู้ดีว่าเพิ่งเคยพบ และไม่เคยแม้แต่จะคุยกัน เพียงความรู้สึกที่มีต่อบุรุษตรงหน้ามันเอ่อล้นจนต้องเอ่ยออกมาให้เขารับรู้“ข้าไม่เคยพบเจ้ามาก่อน “ ซ่งเว่ยหลงหันกลับมายืนประจันหน้ากับสตรีที่ใจกล้าเอ่ยบอกรักเขา แม้สายตาของนางนั้นจะจริงใจและแน่วแน่ แต่เขารู้ดีว่านางคือคนของหยางไท่จง คงถูกสั่งหรือถูกมอบหมายมาเป็นแน่“ข้าชอบท่านจริงๆ ข้าก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพียงข้าสบตาท่านที่เก๋งเมื่อคราวก่อน ใจข้าก็มีเพียงท่านเท่านั้น”คำพูดของนางทำเอาเขาหวนนึกถึงตัวเอง ตอนที่เจอองค์หญิงจ้าวเว่ยครั้งแรก และสภาพความในใจกับจ้าวเว่ยเขาก็พูดประโยคนี้เช่นกัน นั้นสินะ ความรักไม่มีเหตุผล แต่..“ต่อให้เจ้าชอบข้า แต่ข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว”“ข้ารู้ว่านางคือใครสตรีที่อยู่ในใจท่าน ข้ายังรู้อีกว่านางกับข้ามีใบหน้าคล้ายกัน ท่านอย่าเพิ่งตัดรอนข้าเลย ยิ่งท่านรักมั่นต่อนางเพียงใด ข้ากลับยิ่งรู้สึกประทับใจในตัวท่านมากเท่านั้น ให้โอกาสข้าได้พิสูจน์ว่าข้ากับนางนั้นไม่ใช่คนเดียวกัน แค่เปิดใจรับข้า ยังไม่ต้องรักข้าก็ได้แค่อย่าเพิ่งหันหลังเดินหนีจากไป” หยางจื่อพ

  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่14

    บทที่14รอยยิ้มหวานหยดย้อยเต็มดวงหน้า ในดวงตามีน้ำตาคลอหน่วยเล็กน้อย ร่างบางมองบุรุษที่เดินเข้ามาภายในงานชมบุปผาด้วยความดีใจ ราวกับรอวันเวลานี้มาเนิ่นนาน ราวกับรอคนที่เดินทางรอนแรมจากบ้านไปนานได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แทบอยากจะโผทั้งร่างเข้าไปโอบกอดบุรุษคนนั้นเอาไว้แนบกายไม่ให้ห่างหายจากไปไหนอีก ความดีใจที่ได้พบชายหนุ่มฉายออกมาผ่านใบหน้ากระจ่างใสชัดเจน แต่ก็สำนึกได้ว่านางกับเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้ากันเท่านั้น“แม่ทัพซ่งเชิญนั่ง” เจ้าเมืองผายมือให้ แม่ทัพซ่งเว่ยหลงที่เพิ่งมาถึงงาน หยางไท่จงจัดงานชมบุปผาที่จวนเจ้าเมืองเพื่อเปิดโอกาสให้หยางจื่อได้ทำความรู้จักกับแม่ทัพ เห็นแววตาวูบไหวแม้เพียงเล็กน้อย แต่เป็นปฏิกิริยาครั้งแรกที่เขาเห็นจากบุรุษชายชาติทหารคนนี้ ไม่ว่าเขาจะหาหมากตัวใดมาหลอกล่อ ก็ไม่เคยทำให้คนผู้นี้เอนเอียงมาได้ ผู้เฒ่าซ่อนรอยยิ้มกริ่มเอาไว้หยางจื่อเมื่อได้ยินหยางไท่จงเรียกชื่อบุรุษผู้นั้นชัดเจน จึงคลี่ยิ้มส่งให้อย่างเปิดเผย ไม่สนใจว่าคนในงานจะมองว่านางนั้นไร้อย่างอายแต่อย่างใด คนที่นางตกหลุมรักเมื่อแรกพบ กับคนที่หยางไท่จงสั่งให้นางทำให้เขามาสนใจนั้นคือคนเดียวกัน งานนี้ต่อให้ยากแค

  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่13

    บทที่13ร่างสูงก้าวเดินออกจากเก๋ง เขาเพิ่งร่วมสนทนากับหยางไท่จงเสร็จ มองดูทิวทัศน์ในสระบัวเพลิน รู้ตัวอีกที่คนอื่นก็หายไปหมดแล้ว เขาจำเป็นต้องมาเข้าร่วมประชุมกับเจ้าเมืองหยางไห่และข้าราชการประจำเมืองทุกอาทิตย์ กองทัพของเขาตั้งอยู่ห่างจากเมืองไม่กี่หลี่ มีทหารตั้งค่ายรักษาการอยู่ 3 หมื่นนาย ตัวเขาเองก็พักอาศัยเฉกเช่นเดียวกับทหารทั้งหมด ไม่ได้มีจวนอาศัยอยู่ภายในเมือง อาศัยหลับนอนในกระโจมใหญ่เท่านั้นแม่ทัพซ่งเวย ปรายตามองสตรีนางหนึ่งเพียงนิด ด้วยความเป็นนักรบ อยู่ในสนามรบมาตั้งแต่เยาว์วัย เพียงมีสายตาจับจองเพียงนิดก็รู้สึกได้ สตรีนางนั้นยืนจ้องมองเขาราวกับตกอยู่ในพวัง แต่เขาไม่หลงกลตื้อเขินของหยางไท่จงหรอกเพราะเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก ตั้งแต่เขาตัดสินใจนำทหารมาประจำการที่เมืองท่าหยางไห่ หลังจากที่องค์หญิงจ้าวเว่ยสิ้นพระชนม์ เจ้าเมืองเฒ่าผู้นั้นก็นำพาสตรีที่ใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับจ้าวเว่ยมาให้ใกล้ชิดกับเขามาตลอด 5 ปี หากให้นับนางคือคนที่ 7 แล้วเขารู้ดีว่าเจ้าเมืองต้องการเกี่ยวดองผูกสัมพันธ์กับเขาดั่งเก่า แต่เป็นเขาเองที่ไม่อาจรับพวกนางเอาไว้ได้ ทุกห้องของหัวใจถูกสะกดเอาไว้

  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่12

    บทที่12ในที่สุดหยางจื่อก็ได้พบฮูหยินเฒ่า ทั้งที่อายุไล่เลี่ยกันกับแม่เฒ่าม่านม่าน แต่ฮูหยินเฒ่ากลับดูชรากว่ามาก สภาพร่างกายผอมแห้ง นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ที่ริมหน้าต่าง ผมดอกสีดอกเลาถูกผูกด้วยผ้าแถบสีขาวเท่านั้น ไม่ได้หมวยปักปิ่นเขกเช่นฮูหยินตระกูลอื่นๆ“ท่านยายเจ้าค่ะ ข้าชื่อหยางจื่อ ต่อไปนี้จะมาคอยดูแลท่านยายทุกวัน” หยางจื่อเดินเข้าไปใกล้ แต่ฮูหยินเฒ่ากลับไม่แม้แต่ชายตาหันมามอง จึงต้องเอ่ยแนะนำตัว“ฮูหยิน ท่านหันมาดูซักนิดว่าใครมาหาท่าน” แม่เฒ่าม่านม่านน้ำตาคลอ เดินไปข้างแล้วคุกเข้าลง กุมมือเหี่ยวย่นเอาไว้แน่น ฮูหยินเฒ่าตรมใจเหลือกิน อยู่ก็เหมือนไม่อยู่ ฮูหยินเฒ่าปรายตามองเล็กน้อยจำได้ว่าพี่เลี้ยงคนสนิทเพิ่งมาเยี่ยมเมื่อไม่กี่วันก่อน วันนี้เหตุใดจึงมาอีก“ม่านม่านเจ้าเพิ่งมาเมื่อไม่กี่วันก่อน มาอีกแล้วหรือหลานสาวเจ้าไม่บ่นแย่เหรอ”“ฮูหยินข้าน้อยมาเมื่อเดือนก่อนไม่ใช่อาทิตย์ก่อน”“ฮ่าๆ อย่างงั้นหรือ ข้าก็หลงลืมๆ” ฮูหยินเฒ่าหัวเราะออกมา แต่ดวงตากลับไม่ยิ้ม พลันสายตามองเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านข้าง ตาฝ้าฟางเบิกโพลง พึมพำออกมาเบาๆ “จ้าวเหว่ย” น้ำตาคลอเต็มไปทั้งหน่วย เห็นนางอีกแล้ว จ้า

  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่11

    บทที่11“ทำไมต้องเป็นข้า” หรือเพราะนางไม่มีญาติพี่น้องหรือครอบครัวงั้นเหรอ“เพราะเจ้ามีใบหน้าคล้ายคู่หมั้นของแม่ทัพซ่ง”“หากข้าทำไม่สำเร็จล่ะ ใจคนมันบังคับกันไม่ได้”อ้อมิน่า นอกจากจะมีใบหน้าคล้ายหลานสาวแล้ว ยังคล้ายคู่หมั้นแม่ทัพด้วย“ข้าก็แค่หาคนอื่นมาทำแทนเจ้า” เจ้าเมืองหยางไห่ยิ้มเหี้ยม น้อยคนหนักที่จะมีคนเห็นใบหน้าในด้านนีเของเขาโอบอ้อมอารี ปกครองเมืองดุจบิดาดูแลบุตร เขาต้องการอำนาจชี้เป็นชี้ตายกองทัพ เขารู้ดีว่าแม่ทัพซ่งสามารถสั่งการกองทัพได้ เพราะอดีตแม่ทัพ บิดาของแม่ทัพซ่งสร้างกองทัพมากับมือ เพียงแต่แท่ทัพซ่งไม่คอดที่จะทำมันมากกว่า เขาจมปลักอยู่กับสตรีที่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว เขาก็ไม่คิดว่าแม่ทัพซ่งจะรักมั่นขนาดนี้ บุรุษสามารถรักสตรีได้หลายคน“แล้วหลังจากนั้นล่ะ” หยางจื่อถามหากทำไม่สำเร็จถอดตัวได้ใช่ไหม“หลานรัก หมากที่ทำงานไม่สำเร็จ ตาจะปล่อยให้มาแวงกัดข้าอย่างนั้นหรือ”“แค่ทำให้ชอบก็พอใช่ไหม” ไม่ได้สินะ เอาว่ะ ไม่ลองไม่รู้ ถ้าไม่ทำก็ตาย ไหนจะแม่เฒ่าที่เคยช่วยเหลือนางอีก“อาทิตย์หน้าข้าจะจัดงานชมดอกไม้ เจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน ข้าจะแนะนำว่าเจ้าคือหลานสาวจากตระกูลสายร

  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่10

    บทที่10หยางจื่อตามแม่เฒ่าม่านม่านเข้ามาอยู่ที่จวนของเจ้าเมือง ตลอด 1 เดือน นางไม่เคยพบฮูหยินเฒ่าหรือเจ้าเมืองเลยซักครั้ง กลับถูกกักตัวเอาไว้ภายในเรือนท้ายจวน ไม่ให้พบผู้ใดเลย โดยมีนางกำนัลเก่าแก่ที่เคยอยู่ในวังมาค่อยสอนมารยาทต่างๆ ซึ่งหยางจื่อก็ทำได้ดี ดีจนนางกำนัลไม่รู้จะสอนอะไรแล้ว“คุณหนูหยาง ข้าน้อยไม่มีอะไรจะสอนท่านอีกแล้ว “ นางกำนัลชราถูกจ้างวานให้มาสอนคุณหนูของจวนเจ้าเมืองมาตลอดหลายปี ผ่านการเคี่ยวเข็ญคุณหนูมาหลายคน หยางจื่อคือคนแรกที่นางสอนเพียงครั้งเดียวก็ทำได้ทั้งหมด กริยาดุจดังหงส์ ทวงท่ามิผิดกับองค์หญิงหรือเชื้อพระวงค์ในวังเลยสักนิด“ถ้าอย่างนั้น ข้าคงพบท่านแม่เฒ่าได้แล้าสิน่ะ” หยางจื่อแทบจะจบหมดความอดทนอยู่หลายครั้งไม่ใช่ในเรื่องของการฝึกฝนมารยาท แต่นางรู้สึกเหมือนถูกหลอกมากักขังเอาไว้ ก่อนมาบอกจะให้มาเป็นหลานบุญธรรม แต่พอย่างกายเข้าจวนเจ้าเมืองมากลับถูกขังเอาไว้ท้ายจวน ไม่เคยได้พบใครเลย น้องจากแม่เฒ่าม่านม่านและสาวใช้อีกหนึ่งคนเท่านั้นหากไม่เห็นแต่แม่เฒ่าบอกเลยว่านางคงจะไม่ทนอยู่“เจ้าค่ะ ข้าจะเรียนนายท่านว่าไม่มีอะไรจะสอนคุณหนูแล้ว” นางกำนัลชราค้อมศีรษะ และวออกจากเรือน

  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่9 ️ Trigger Warning มีเนื้อหาอ่อนไหวทางอารมณ์

    บทที่9 ⚠️ Trigger Warning มีเนื้อหาอ่อนไหวทางอารมณ์ยามห้าย (คือ 21.00 – 22.59 น.) แม่เฒ่าม่านม่านเรียก หยางจื่อมาพบที่ห้องนอน วันนี้แม่เฒ่าถูกเจ้าเมืองตามให้ไปคุย แม้เรื่องที่เจ้าเมืองขอร้องนางนั้นจะยาก แต่แม่เฒ่าคิดไตร่ตรองดูแล้ว แม้บางคำพูดของท่านเจ้าเมืองจะสะกิดใจแม่เฒ่า แต่การที่ท่านยื่นข้อเสนอมาทั้งหมดนั้นก็ดีสำหรับหยางจื่อไม่น้อย“ท่านยายมีเรื่องอะไรจะคุยกับข้า” หยางจื่อมานั่งได้ซักพักแล้ว แต่แม่เฒ่าม่านม่านก็ยังไม่ปริปากพูดจึงเอ่ยถามขึ้นมาก่อน“วันนี้ข้าไปพบท่านเจ้าเมืองมา ท่านอยากรับเจ้าเป็นหลานบุญธรรม”“ห๊า” หยางจื่อตกใจดีดตัวลุกจากเก้าอี้“คนในสมัยนี้รับบุตรบุญธรรมหรือหลานบุญธรรมเป็นเรื่องปกติ ท่านเจ้าเมืองเสียหลานสาวไปเมื่อหลายปีก่อน ฮูหยินเฒ่าของท่านเจ้าเมืองเสียใจมากจนตรมใจ เพราะนางมีหลานสาวสายตรงเพียงคนเดียว พอท่านเจ้าเมืองเห็นเจ้าแล้วก็นึกถึงหลานสาวที่จากไปแล้ว จึงอยากขอให้เจ้าไปช่วยดูแลฮูหยินเฒ่า ข้าก็เห็นว่าเป็นการดีกับตัวเจ้าเอง เจ้าก็ไม่มีใคร อีกทั้งไม่ต้องมาทำงานงกๆ แบบนี้ ข้าหลับตาดูก็รู้ว่าเจ้าไม่เคยทำงานแบบนี้ ไปเป็นหลานเจ้าเมืองเจ้าจะสุขสบาย” แม่เฒ่าม่านม่านพย

  • ท่านแม่ทัพ โปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย   บทที่8

    บทที่8หยางจื่อช่วยม่านเจียวทำงานอยู่ที่ร้านเต้าหู้ แม้จะไม่เคยหยิบจับทำงานหนักมาก่อน แต่นางก็พยายามอย่างเต็มที่ อีกทั้งยังต้องเรียนรู้เรื่องต่างๆ จากแม่เฒ่าไปด้วย แต่แปลกที่นางกลับมีความสุขกว่าการใช้ชีวิตอย่างคุณหนูที่เกาะกับครอบครัว“เจ้ายิ้มหน่อยเถอะ แม้เจ้าจะมีใบหน้างดงามเพียงใดแต่ถ้าหากไม่ยิ้มแย้มเลยก็ไม่มีใครชอบเจ้าหรอกนะ” ม่านเจียวตักเต้าหู้ใส่ถ้วยยื่นให้ลูกค้า ตั้งแต่หยางจื่อมาช่วยงานที่ร้าน ลูกค้าหนุ่มๆ ที่มานั่งทานเต้าหู้ที่ร้านก็มีมากขึ้น แต่นางกลับไม่เคยยิ้มหรือชายตาให้ชายใดเลย อีกไม่นานคนก็คงเลิกเห่อใบหน้างามแต่ไร้ซึ่งรอยยิ้มของนาง“หน้าข้าก็เป็นแบบนี้ล่ะ ข้าไม่เห็นมีความจำเป็นต้องยิ้มหวานให้บุรุษที่ข้าไม่ชอบ” นางมีหน้าที่เก็บล้างและช่วยทำเต้าหู้ งานก็หนักมากเรียกว่าเกินกำลังคุณหนูแบบนางไปมากโข แล้วยังจะให้มานั่งปั้นหน้ายิ้มอีกคงทำไม่ได้และไม่เคยทำและจะไม่ทำด้วยม่านเจียวพรูลมหายใจ สั่งให้หยางจื่อทำอะไร นางทำโดยไม่อิดออด ท่าทางเงอะงะมือบางอ่อนนุ่มนิ่มดูก็รู้ว่าไม่เคยหยิบจับทำงานหนักมาก่อน แต่นางก็พยายามช่วยงานในร้านทุกอย่าง การให้นางยิ้มมันกลายไปเป็นเรื่องยากไปซะอย่างงั้น

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status