All Chapters of ชะตารักชายาของจวิ้นอ๋อง: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 เฆี่ยนตี"ข้าขอถามเจ้าอีกครั้งนี่มันเรื่องจริงใช่มั้ยเหตุใดเจ้าไม่ตอบ" ท่านอ๋องหันกลับมาถามหลิ่งฟู่ด้วยแววตาเจ็บปวด นางเองก็เช่นกันแม้ว่านางจะบอกความจริงเช่นไรท่านอ๋องก็คงไม่เชื่อนางอยู่ดี"เรื่องจริงเพคะ หม่อมฉันให้ทหารผู้นี้เข้ามาพบบ่อยครั้งแต่หม่อมฉันไม่เคยคิดจะทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าเช่นนี้เหมือนกันนอกซะจากว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นแผนของพระชายารอง เพราะที่ข้าเรียกทหารผู้นี้เข้ามาพบนั้นเพราะให้ไปสืบเรื่องราวของมู่เอ๋อร์และได้รู้มาว่านางทำเเสน่ห์ใส่ท่านพี่ให้ท่านพี่หลงรักนาง และก่อนที่ท่านพี่จะเปลี่ยนไปนางเคยจ้างนักฆ่ามาดักทำร้ายข้าในระหว่างทางที่ข้ากลับจากบ้านท่านพ่อ และนี่คือเหตุผลที่ข้าเรียกทหารผู้นี้มาพบ""ไม่จริงเพคะท่านพี่อย่าไปเชื่อพระชายานะเพคะ นางโกหก หม่อมฉันไม่เคยทำเช่นนั้นเลย พระชายาท่านอย่าหาเรื่องหม่อมฉันสิเพคะ ท่านเป็นคนทำตัวเองแท้ๆ แต่กลับมาโยนความผิดให้หม่อมฉันได้อย่างไร ""จริงๆ เพคะท่านอ๋อง ซูฮวาผู้นี้เป็นพยานให้ได้ ในวันที่หม่อมฉันและพระชายาเกือบโดนทำร้ายร่างกายโชคดีที่ทหารผู้นี้เข้ามาช่วยไว้ทัน""หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ ข้าไม่อยากฟังเรื่องอันใดทั้งสิ้น ทหารก่อนจ

บทที่23 ดวงใจขอท่านอ๋องแตกสลายท่านอ๋องตื่นจากอาการเมามายก็ได้สติและหวนคิดถึงหลิ่งฟู่พระชายาสุดที่รัก วันเวลาและรอยยิ้มที่เคยรู้จักกำลังจะจางหายลับไปทุกที วันคืนที่เคยร่วมรักเฝ้านึกถึงคำสัญญา ท่านอ๋องพึ่งรู้ตัวว่าตนเองนั้นไม่ได้ฟังนางอธิบายเลยเพราะความโมโหของตน และนึกย้ำคิดถึงคำพูดที่เขาได้เปล่งออกไปเมื่อคืนนี้ว่าเขาได้สั่งประทานยาพิษให้พระชายาในเช้าวันรุ่ง นี่ตัวเขาทำอันใดลงไป ท่านอ๋องใคร่ครวญคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเขาอยู่กับหลิ่งฟู่ตลอดเวลา ถึงแม้จะออกไปรบทหารผู้นั้นก็ได้ตามเขาไปด้วย เขาเริ่มเอะใจท่านอ๋องรีบวิ่งไปที่ห้องขังของทหารผู้นั้นด้วยความเร่งรีบ"เจ้าไปนำตัวทหารผู้นั้นออกมาหาข้าเดี๋ยวนี้" ท่านอ๋องได้บอกทหารที่เฝ้าประตูคุกอยู่ ก็ได้ทำตามคำสั่งของท่านอ๋อง สัักพักเขาก็พยุงร่างที่บาดเจ็บไปทั่วร่างกายเพราะการกระทำโหดร้ายที่ท่านอ๋องได้สั่งทำโทษ จนบัดนี้ร่างกายของชายผู้นี้แทบจะทนไม่ไหวและกำลังโรยรินจากโลกนี้ไป"เจ้า ช่วยเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาให้หมดให้แก่ข้าได้ฟังเสียที แล้วข้าจะปล่อยตัวของเจ้าไป""ท่านอ๋องท่านมาถามเอาความจริงในตอนนี้มันจะทันการอะไรพะย่ะค่ะ ในเมื่อใจของท่านประจั

บทที่ 25 ข้าจะตามรักเจ้าเมื่อจวิ้นอ๋องได้รับจดหมายจากทหารที่ส่งมาจากบ้านใต้เท้าโจ เขาก็ขยำจดหมายนั้นทิ้ง และวันรุ่งขึ้นก็สั่งให้ทหารนำของกำนัลไม่ว่าจะเป็นเงินทองหรือหยกที่หายยากไปมอบให้แก่หลิ่งฟู่เพื่อแสดงความจริงใจว่าเขานั้นชอบนางจริงๆครั้งแล้วครั้งเล่าก็ถูกปฏิเสธอยู่ดี แต่ทว่าจวิ้นอ๋องก็ไม่ยอมแพ้เขาจึงไปหานางที่บ้านของ"สตรีที่งดงามมักเหมาะกับดอกไม้งามๆ เช่นนี้"ท่านอ๋องยื่นดอกไม้ให้กับหลิ่งฟู่แต่นางก็ต่อว่าเพราะความรำคาญหลายวันมานี้ท่านจวิ้นอ๋องมักจะมาหานางและส่งของมาให้แก่นางอยู่ทุกวัน นางทำถึงขนาดนั้นท่านจวิ้นอ๋องผู้นี้ก็ไม่ยอมเลิกลา นางจึงจัดสินใจต่อว่าด้วยถ้อยคำรุนแรงเพื่อไม่ให้ท่านจวิ้นอ่่องมารบกวนนางอีก"นี่ท่านจวิ้นอ๋อน ท่านเป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไรเหตุใดท่านถึงไม่เข้าใจที่ข้าทำไปทั้งหมดเพราะข้าไม่ได้ชอบท่านและท่านก็เลิกมาตามตอแยข้าได้เสียที ข้าละเกลียดขี้หน้าท่านที่สุด สตรีในใต้หล้ามีตั้งมากมายเหตุใดท่านไม่ไปหาผู้อื่น ต่อให้ท่านมาตามข้าอยู่เช่นนี้ทั้งชาติข้าก็ไม่มีวันชอบท่านหรอกนะเพคะ" เมื่อได้ยินคำพูดของหลิ่งฟู่ท่านอ๋องก็มีแววตาเศร้าสร้อยและเปล่งเสียงเล็ดลอกตามไรฟันออกมาอ

บทที่ 27 ฝันร้าย"รอยยิ้มของเจ้าก็ยังคงสวยงามเหมือนเดิม ข้าคิดว่าข้าจะไม่ได้พบเห็นมันอีกแล้ว" ท่านจวิ้นอ๋องเผลอหลุดปากพูดออกมา"ท่านว่าอย่างไรนะเพคะ ข้าไม่ค่อยได้ยิน"เสียพลุที่ดังสนั่นทำให้หลิ่งฟู่พออ่านปากท่านจวิ้นออกแต่ทว่านางก็ไม่แน่ใจว่าเขาพูดเช่นที่นางอ่านปากเขาออกหรือไม่ นางจึงได้ถามเขาออกไป ท่านจวิ้นอ๋องเอียงกายมาใกล้ๆ ตัวนางและกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มและเยือกเย็นทำให้หลิ่งฟู่ได้ยินถึงกลับยิ้มกริ่มออกมา นางปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้นางรู้สึกดีเมื่อมีท่านจวิ้นอ๋องเข้ามาในชีวิตของนาง"รอยยิ้มเจ้าช่างสวยงามยิ่งนัก ข้าชอบที่เจ้ายิ้มมากกว่าร้องไห้เสียอีก โปรดยิ้มอย่างนี้ให้ข้าตลอดไปเถอะนะ"หลิ่งฟู่เขินอายจนหน้าแดงระเรื่อและหันไปด้านอื่นเพราะไม่อยากให้ท่านจวิ้นอ๋องได้เห็นใบหน้าของนางตอนนี้"ข้าไม่ได้ยิ้มให้ท่านเสียหน่อย " นางเดินหนีท่านจวิ้นอ๋องอย่างเร็ว"ข้าแค่ชมแค่นี้เจ้าอย่าเดินหนีข้าสิ เดี๋ยวข้าจะไปส่งเจ้าที่บ้านเสียก่อน"หลังจากนั้นท่านจวิ้นอ๋องก็ได้เดินไปส่งหลิ่งฟู่ที่หน้าบ้านของนาง คืนนั้นทั้งคืนทำให้หลิ่งฟู่นอนแทบไม่ได้เมื่อนึกถึงถ้อยคำหวานๆ ของท่านจวิ้นอ๋อง ไม่รู้ว่าเมื

บทที่ 29 อย่าได้พบเจอกันอีกเลยข้าไม่อยากมีชะตาเช่นดังอดีตเมื่อใกล้แจ้งนางจึงรีบไปหาท่านจวิ้นอ๋องที่จวนของเขา และนางจำได้ดีว่าทางไปที่จวนของท่านจวิ้นอ๋องนั้นไปทางใด แม้ตอนนี้นางฝนยังคงตกอยู่ไม่รู้จักหยุดแต่ก็ไม่ได้ทำให้นางหวนกลับบ้านของตน วันนี้นางต้องไปพบเจอท่านจวิ้นอ๋องให้ได้ นางไม่ลืมที่จะคว้านำปิ่นที่เขานำมาให้นางกลับไปให้เขาดังเดิม และถือร่มเดินตากฝนไปที่จวนของงท่านจวิ้นอ๋องโดยไร้ความกลัวใดๆเมื่อนางมาถึงที่จวนของจวิ้นอ๋องก็ได้บอกให้ทหารแจ้งต่อท่านอ๋อง เมื่อเขารู้ว่านางมาหาเขาถึงที่จวน เขาดีใจอย่างมากและเป็นเห่วงนางซะเหลือเกินที่เดินผ่าฝนมาทหารได้พาหลิ่งฟู่ไปพบท่านจวิ้นอ๋องที่ตำหนักของเขา ทันทีที่เห็นหน้าหลิ่งฟู่ท่านจวิ้นอ๋องยิ้มในนางด้วยความดีใจแต่ทว่าเมื่อหลิ่งฟู่เข้ามาถึงนางก็โยนปิ่นอันนั้นใส่หน้าของท่านจวิ้นอ๋องอย่างแรง"ที่ท่านนำปิ่นมาให้ข้าเพราะว่าจะให้ข้าได้รับรู้ว่าปิ่นอันนี้ข้าใช้ปลิดชีพตนเองหรือไร ไม่ว่าเมื่อใดท่านก็ยังคงใจร้ายเช่นเคย" นางเปล่งเสียงออกมาอย่างติดขัดเพราะตอนนี้น้ำตาของนางกำลังไหลรินออกมาด้วยความคับแค้นใจและเจ็บปวดเจียนตายจวิ้นอ๋องหุบยิ้มทันที เขาไม่เข้า