Semua Bab สัญญาแค้น แฝงรัก: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 12“เธอจะรับรักใครก็เรื่องของเธอ แต่อย่างลืมสัญญานั้น เธอต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่างจนกว่าจะครบกำหนดตามสัญญา”พัชชาพรมองตามแผ่นหลังของชาวินที่เดินจากไป และคำพูดของเขานั้นที่พูดเมื่อครู่ ทำเอาเธอเจ็บจี๊ดที่หัวใจ แล้วเรื่องเมื่อกี้นั้นล่ะที่เขาทำกับเธอมันคืออะไร แค่เห็นเธอเป็นที่ระบายอย่างนั้นหรือ “ต้องทำตามที่สั่งทุกอย่างเลยหรือ รวมถึงเรื่องเมื่อกี้ด้วยใส่ไหม” เธอพึมพำกลับตนเองเบา ๆแค่คำพูดไม่กี่คำจากเขาก่อนจะเดินจากไป เธอก็รู้สึกจุกในอกจนพูดไม่ออกแล้ว ได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บช้ำใส่เสื้อผ้าแล้วเดินกลับห้องตนไป “หึ ปฏิเสธหรือใครจะเชื่อ เรื่องสี่ปีที่แล้วฉันได้จำไม่ลืม ….” คนตัวใหญ่เมื่อกลับมาถึงห้องยังคงนอนครุ่นคิดถึงสิ่งที่เขาเห็นปกรณ์กับพัชชาภาเมื่อหัวค่ำ ที่ดูสนิทสนมกัน กับคำพูดจากปากเธอ เขาจะไม่มีทางเชื่อและใจอ่อนกับเธออีกแน่นอน…เช้าวันรุ่งขึ้นและวันนี้ก็เป็นวันเสาร์ พัชชาภาตื่นแต่เช้าตรู่ ทำงานบ้านต่าง ๆ จนเสร็จสรรพ และจัดเตรียมอาหารไว้บนโต๊ะให้ชาวินด้วย เธอจึงรีบออกมาจากบ้านก่อนที่ชาวินจะตื่นเสียอีก โดยที่ก่อนเข้าทำงานหญิงสาวได้พาลูกชายไปฝากไว้กับป้าพิณอย่างเช่นเคย ชาวินต

บทที่ 14สองสามวันมานี้พัชชาภารู้สึกกินอะไรไม่ค่อยลง เธอรู้ตัวเองว่าคงจะคิดมาก เรื่องที่ชาวินบอกว่าจะแต่งงาน แต่หญิงสาวก็ยังฝืนพยายามที่จะทำตัวให้ปกติที่สุด“คุณน้ำครับ คุณชาวินเรียกให้ไปพบในห้อง” ศุภกฤตเอ่ยบอกเธอแล้วเดินจากไป พัชชาภาจึงได้เดินเข้าไปหาชายหนุ่มในห้องทำงานก๊อก ๆ เธอเคาะประตูเบา ๆ ก่อนจะเปิดมันเข้าไป“คุณชาวินมีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยออกไปตามหน้าที่“เดี๋ยวจะมีคนมาหา ผมจะให้คุณไปรับคนที่หน้ารีสอร์ทน่ะ” เสียงทุ่มเอ่ยขึ้นดวงตาจ้องมองไปที่ใบหน้าสวย“ได้ค่ะ” เธอก้มหน้ารับคำแล้วเตรียมจะหันออกไป“คุณจะไม่ถามเหรอว่าผมให้ไปรับใคร”“คะ..” ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับเขาพอดี“คู่หมั้นผมน่ะ ที่เคยบอก เธอชื่อ อรอิน”คู่หมั้น คำนี้ก้องอยู่ในหู แววตาหญิงสาวไหววูบเล็กน้อย มือเรียวบีบเข้าหากันจนแน่น เธอพยายามเก็บอาการถึงที่สุด ถึงแม้ว่าตอนนี้หัวใจมันจะสั่นไหวแค่ไหนก็ตาม“ได้ค่ะ น้ำจะรีบไปนะคะ เดี๋ยวคุณอรอินเธอจะรอนาน” กล่าวจบพัชชาภารีบออกมาจากห้องทำงานชายหนุ่มทันที ทิ้งให้คนด้านในโมโหกับท่าทีที่เย็นชานิ่งเฉย ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ จนต้องกำมือทุบโต๊ะทำงานเพื่อระบายโทสะหญิงสาวเดินออก

บทที่ 16“แม่น้ำมารับแล้ว….เย้” เด็กชายตัวน้อยวิ่งแจ้นมา ทิ้งตัวเข้ากอดเมื่อเห็นผู้เป็นแม่มารับที่โรงเรียน ดนตรีปะแป้งที่แก้มทั้งสองข้างจนขาวผ่องน่าเอ็นดู พาทิศยืนมองภาพนี้อยู่เบื้องหลังทำเอาน้ำตาซึม เด็กชายหลังจากกอดแม่จนพอใจแล้ว จึงมองมายังด้านหลังเห็นชายแปลกหน้ายืนอยู่ “แม่น้ำครับ มีคนแปลกหน้ายืนอยู่ด้านหลัง” เด็กน้อยกระซิบกระซาบที่ข้างหูหญิงสาว ดวงตาใสยังจ้องไปที่ชายคนนั้นพัชชาภาจึงยืนขึ้นหันหน้ากลับมาหาพี่ชาย พาทิศเอื้อมมือมาช้า ๆ ทางทั้งสอง เด็กชายตัวน้อยจึงเข้ามาขวางด้านหน้าพัชชาภาไว้ “คุณลุงจะทำอะไรครับ” เสียงเด็กชายเอ่ยถาม ขณะที่เขากำลังทำท่ากางแขนปกป้องแม่เอาไว้คนเป็นพ่อชะงักมือกลับทำตัวไม่ถูก เขาจึงย่อตัวคุกเข่า มองหน้าเด็กชายแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ดนตรีเงยหน้าขึ้นมองแม่ ทำหน้าสงสัย เธอจึงย่อตัวลงอีกครั้ง “พี่ดูสิ ดนตรีหน้าเหมือนพี่ตอนเด็ก ๆ มากเลย” พาทิศพยักหน้ารับทั้งน้ำตา ดนตรีหน้าเหมือนเขามาก ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดเข้าไปอีก “คุณลุงเขาร้องไห้ทำไมครับแม่น้ำ” “เขาคิดถึงดนตรีมากไงครับ ดนตรีโอ๋เขาหน่อยสิลูก” “โอ๋ ๆ ไม่ร้องไห้นะครับ โอ๋ ๆ…”“แม่น้ำทำไมดนตรีโอ๋ คุณลุงยิ่

ก่อนหน้านั้น หลังจากที่ปกรณ์ออกมาจากออฟฟิศ ได้โทรศัพท์ไปหาพัชชาภาจึงได้รู้ว่าเธอบาดเจ็บที่หลังมือ เพราะโดนตะหลิวร้อนกระดกมานาบที่หลังมือจนพอง พัชชาภาพยายามจะห้ามแล้ว แต่ปกรณ์ก็ยังดึงดัน ตอนแรกเขาอยากจะพาเธอไปหาหมอด้วยซ้ำ แต่เธอไม่ยอมไป เขาจึงได้ซื้อยาทั้งยาทาเเละยากินเพื่อลดอาการอักเสบมาให้เธอ“พี่กรไม่ต้องลำบากก็ได้ น้ำกำลังจะออกไปซื้อเองอยู่พอดี”“พี่ไม่ลำบากอะไรเลย น้ำนั้นแหละเจ็บมากไหม ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่บอกให้ไปหาหมอก็ไม่ไป ไหนส่งมือมาดูแผลหน่อย”หญิงสาวจึงว่างมือลงบนโต๊ะ ปกรณ์รีบจับมือเธอถึงมาดู ลงมือจะทายาให้“ไม่เป็นไรพี่ น้ำทาเอง” เธอพยายามจะดึงมือกลับ แต่ปกรณ์ก็จับไว้แน่นและทายาให้เธอ หญิงสาวจึงต้องปล่อยให้ปกรณ์ทายาให้อีกมุมหนึ่งด้านนอกรั้ว ชาวินกำลังมือแน่นเห็นภาพบาดตา สาวเท้าตรงเข้ามาด้วยความโกรธจวนจะถึงประตูรั้ว แต่เขาก็ชะงักเท้าไว้ ถอยหลังออกไปยืนดูทั้งคู่อยู่อีกมุมหนึ่งเงียบ ๆ ไม่นานปกรณ์ก็กลับออกไป เธอจึงเดินเข้ามาในตัวบ้านพัชชาภารู้สึกว่ามีบ้างอย่างเดินตามเธอเข้ามาจึงได้หันกลับไปมอง“คุณชาวิน” น้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นชายหนุ่มกลับมา เพราะนี้มันเป็นเวลาทำงานของเข

“นายจะเดินลงเขาไปแล้วขึ้นมาใหม่อีกรอบหรือ” เธอเอ่ยถามแค่คิดก็เหนื่อยแทนแล้ว“เปล่า….รถผมจอดอยู่ทางนู้นเดินไปนิดเดียว” หญิงสาวหันตามไปที่ชายหนุ่มพูด“ค่ะ” นิดเดียวแต่ฉันเดินขึ้นมาแทบตาย ทำไมมีทางขับรถขึ้นมาก็ไปบอกนะเธอได้แต่คิดในใจ ก่อนไปพาทิศยังช่วยพยุงเธอขึ้นมานั่งยังม้านั่งใกล้อีกด้วย อรอินมองตามแผ่นหลังชายหนุ่มที่เดินไป และคิดในใจ“เขาเป็นคนยังไงกันแน่นะ” เธอได้แต่คิด และกดโทรศัพท์มือถือหาชาวินไปหลายสายเขาก็ไม่รับสักที จดพาทิศเดินกลับมาพร้อมกับยาทาหลอดหนึ่งและรองเท้าแตะคู่ใหญ่ชายหนุ่มคลุกเขาลง จับข้อเท้าหญิงสาวมาทายาและค่อย ๆ นวดให้เธอเบา ระหว่างนั่นอรอินได้ลอบสังเกตุรูปร่างหน้าตาของชายหนุ่ม เขารูปร่างกำยำหน้าตาจัดว่าหล่อเหล่า แต่ดูหน้าเกรงขามแปลก ๆ จนเวลาผ่านไปสักพัก“ดีขึ้นไหม” พาทิศเงยหน้าขึ้นมามอง สบตาเข้ากับดวงตาโต ๆ ของอรอินพอดี เธอตกใจจนเล้กลั่กดวงตาเฉไฉไปมา“เอาแต่จ้องหน้าหล่อ แบบนี้จะหายไหม”“ใคร ๆ ไหนใครจ้องหน้า ไม่มี๊” อรอินปฏิเสธลั่น พาทิศรู้สึกขำกลับท่าทีไร้เดียงสาของเธอ“ผมถามว่าดีขึ้นไหม”อรอินค่อย ๆ ขยับข้อเท้าเบา ๆ มันก็ไม่ค่อยเจ็บเท่าไรแล้ว“ก็ดีขึ้นแล้วนะ” เธอบอ