Semua Bab กำราบรักท่านหญิงจอมพยศ: Bab 31 - Bab 40

หลังจากแม่นมสวีออกจากห้องหอไปแล้ว เยี่ยนหยางจงยังพยายามชักจูงให้จ้าวกุ้ยอินเปลี่ยนใจ แต่นางดึงดันจะไปคารวะน้ำชาพ่อกับแม่สามีให้ได้ ครั้นเห็นสายตามุ่งมั่นที่ส่งมาเขาจึงพยักหน้าตกลงในที่สุด“ตอนนี้ยังมีเวลา พวกบ่าวจะรีบแต่งกายให้ท่านหญิง รับรองว่าต้องงดงามแน่นอน ซื่อจื่อออกไปรอข้างนอกก่อนนะเจ้าค่ะ” นางกำนัลชิวเยวี่ยกล่าวกับท่านเขยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“ฝากพวกเจ้าด้วย” กล่าวจบเยี่ยนหยางจงก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องพอท่านเขยจากไป นางกำนัลทั้งสามที่รอท่าอยู่แล้วรีบกุลีกุจอพาจ้าวกุ้ยอินไปยังหลังฉากกั้น จัดการสวมอาภรณ์ผ้าไหมอันงดงามที่เตรียมเอาไว้อย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วจึงประคองนายหญิงไปที่โต๊ะเครื่องแป้งชิวสุ่ยบรรจงเกล้ามวยตกหลังอาชา โดยเลือกชุดปิ่นทับทิมซึ่งเป็นของหมั้นประดับบนเรือนผม ส่วนชิวอิงเปิดตลับเครื่องประทินโฉมแล้วทาแป้งลงบนใบหน้าสวยได้รูป จบด้วยการกระตวัดปลายพู่กันวาดคิ้วโก่งสมบูรณ์แบบเพียงไม่นานภาพสตรีงดงามเฉิดฉันก็สะท้อนบนคันฉ่องสำริดความเคลื่อนไหวทำให้เยี่ยนหยางจงผินหน้าไปยังต้นเสียง เห็นชิวเยวี่ยประคองจ้าวกุ้ยอินออกมาจากห้องด้านในวันนี้นางสวมกระโปรงหรูฉวินรัดใต้อกสีแดงปักลายดอก

ส่วนเรื่องน้ำชาถ้วยนั้น ก็เพื่อให้อีกฝ่ายเรียนรู้ว่าถึงเกิดมาเป็นท่านหญิง แต่หากไม่ได้รับความโปรดปรานจากแม่สามีจะส่งผลเช่นไร นางเพียงถือโอกาสประกาศความเป็นใหญ่ ต้องการให้สะใภ้รู้จักเจียมตน ไม่ทำตัวเหิมเกริม หรือออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจกับคนของตนเองอีก แต่พอเห็นความผิดหวังในสายตาของบุตรชาย ก็เริ่มลังเลกับการกระทำของตนเองเล็กน้อย จึงเสมองไปทางอื่นเสียเยี่ยนหยางจงยื่นจอกออกไปทางสาวใช้ที่ทำหน้าที่รินน้ำชา แม้จะหวาดหวั่นแต่สาวใช้ผู้นั้นก็รีบเข้าไปรับจอกชาคืน แต่ทันทีที่สบดวงตาสีนิลเข้มลึก กระแสเย็นเยียบชวนหนาวเหน็บก็แทรกลึกถึงกระดูก ความหวาดกลัวสายหนึ่งแล่นลามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ขาทั้งสองไร้เรี่ยวแรงจนไม่อาจฝืนยืนได้อีก ทรุดกายลงกับพื้น นั่งตัวสั่นงันงกอย่างหวาดกลัวแม่ทัพหนุ่มหันไปมองมารดาอีกครั้ง พอเห็นว่าอีกฝ่ายทำไม่รู้ไม่ชี้ ก็ออกคำสั่งเสียงเย็น “เด็ก ๆ เอาตัวสาวใช้ผู้นี้ออกไปโบยสิบไม้ แล้วขายออกไปเสีย”“บ่าว...บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ซื่อจื่อไว้ชีวิตด้วย บ่าวไม่กล้าแล้ว” สำหรับสตรีตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง แค่ถูกโบยก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด ยังต้องโดนขายออกไปอีก นับเป็นโทษทัณฑ์ที่หนักหนาเกินกว่าจ

“ท่านพี่ อินเอ๋อร์เหนื่อยแล้ว” นางกล่าวพลางชักมือของตนเองกลับมาอย่างไม่กระโตกกระตาก ก่อนยกขึ้นป้องปากแล้วหาวเสียทีหนึ่งเห็นท่าทางอ่อนเปลี้ยเพลียแรงของจ้าวกุ้ยอินทำเยี่ยนหยางจงนึกได้ว่ายามนี้สุขภาพของนางไม่สู้ดี และด้วยอุปนิสัยดื้อรั้น นางคงฝืนกำลังตั้งแต่เมื่อคืนมาจนถึงตอนนี้ เช่นนั้นเขาควรปล่อยให้นางพักผ่อนได้แล้ว“เช่นนั้นก็นอนกลางวันเสียหน่อย ตื่นมาค่อยดื่มยา”จ้าวกุ้ยอินพยักหน้า รีบส่งเสียงเรียกนางกำนัลที่น่าจะกลับมาถึงแล้วทันที ไม่นานชิวอิงก็เดินเข้ามาภายในห้อง ปรนนิบัติถอดรองเท้าและเสื้อคลุมตัวนอกให้นายหญิง เสร็จแล้วก็ถอยออกไปจ้าวกุ้ยอินไม่รอช้า กระเถิบเข้าไปยังเตียงด้านใน แล้วหันหลังล้มตัวลงนอนทันทีเยี่ยนหยางจงห่มผ้าให้นางอย่างใส่ใจ หลังจากนั้นจึงลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนอนจ้าวกุ้ยอินถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกโล่งอกที่ได้อยู่เพียงลำพังเสียที ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้นางยังไม่มีเวลาตรึกตรองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยภายในห้องอันเงียบสงบ จ้าวกุ้ยอินตั้งสติ ย้อนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองทีละอย่างคิดอย่างไรก็มีปัญหา นางมิได้มีใจปฏิพัทธ์ต่อเยี่ยนหยางจง ส่วนเขาก็คงแต่งงานเพื่อผลปร

ยังไม่ทันที่เยี่ยนหยางจงจะมีปฏิกิริยาตอบกลับ จ้าวกุ้ยอินก็วิ่งถลาออกไปจากห้อง แล้วร้องตะโกนอย่างไม่กลัวตาย “ข้าเป็นคนสั่งให้ชิวสุ่ยโยนมีดสั้นพระราชทานเล่มนั้นลงมาเอง ได้ยินไหมว่าข้าเป็นคนสั่ง...”“อินเอ๋อร์ หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!” เยี่ยนหยาจงได้สติคืนมา รีบหมุนกายวิ่งตามจ้าวกุ้ยอินที่กำลังจะออกพ้นประตูเรือนอยู่รอมร่อ การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วยิ่ง คว้าข้อมือของนางเอาไว้ได้ทันท่วงที ครั้นเห็นคนพยายามดิ้นรนจึงยกร่างบางประหนึ่งว่าไร้น้ำหนักขึ้นพาดบ่า เดินกลับเข้าไปในห้องนอน“เจ้าหมียักษ์สารเลว ปล่อยข้า...ปล่อยข้านะ” นางทั้งทุบทั้งตี แต่ก็เหมือนเอาไข่ไปกระทบหินไม่มีผิด“เป็นถึงฮูหยินแม่ทัพ ห้ามเอ่ยวาจาส่งเดช”“ถ้าเลือกได้ ใครอยากเป็นฮูหยินของคนป่าเถื่อน ใจคอโหดเหี้ยม โลภโมโทสันอย่างเจ้ากัน”“...” เขาสังหารศัตรูไปเรือนแสน หากจะบอกว่าเป็นคนป่าเถื่อนและโหดเหี้ยมยังนับว่าเข้าใจได้ แต่เรื่องโลภโมโทสันเห็นได้ชัดว่าห่างไกลความจริง และการต่อปากต่อคำกับสตรีที่กำลังกระฟัดกระเฟียดก็ไม่ใช่วิสัยของตน“หากชิวสุ่ยเป็นอะไรไป ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าเด็ดขาด”เยี่ยนหยางจงเดินอาด ๆ ไปยังเตียงนอนแล้วโยนคนตัวเล็กลงไป

“แสดงว่า...” จ้าวกุ้ยอินหันหน้ากลับมา หลุบสายตาซ่อนความรู้สึกไว้ภายใต้แพขนตา พลางเอ่ยพึมพำเสียงเบา“ใช่เจ้าค่ะ ชิวสุ่ย...ถูกส่งออกไปจากจวนเรียบร้อยแล้ว”จ้าวกุ้ยอินผินหน้าไปทางหน้าต่าง ทอดสายตาไปยังทิวทัศน์ภายนอก แต่มิได้เพลิดเพลินกับบรรยากาศแม้แต่น้อย อดไม่ได้ที่จะคำนึงถึงเรื่องเมื่อวาน หากยามนั้นนางกำชับให้ชิวสุ่ยระมัดระวังอีกสักนิดคงไม่เกิดเรื่องหากเป็นสาวใช้คนอื่น ไม่ใช่นางกำนัลที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันอย่างชิวสุ่ย จ้าวกุ้ยอินคงไม่รู้สึกอะไรนัก ครั้นคิดว่าตนเองเป็นสาเหตุให้นางกำนัลคนสนิทต้องมาตายอย่างอนาจ หัวใจของนางพลันบีบรัด แม้ไม่ได้ร้องไห้ออกมา ทว่าน้ำตากลับหลั่งรินอยู่ในใจถึงจะเสียใจที่นางกำนัลรุ่นใหญ่อย่างชิวสุ่ยต้องมาด่วนจากไป แต่ชิวเยวี่ยไม่อยากให้จ้าวกุ้ยอินเอาแต่นั่งหงอยเหงาเศร้าซึม เดิมทีร่างกายท่านหญิงก็ไม่แข็งแรง หากมัวแต่จมจ่อมกับความโศกเศร้า สุขภาพอาจย่ำแย่มากกว่าเดิม จึงเดินเข้าไปแล้วแสร้งยิ้มกล่าวอย่างกระตือรือร้น“วันนี้อากาศดี ท่านหญิงอยากออกไปนั่งเล่นในสวนสักหน่อยหรือไม่” แม้จ้าวกุ้ยอินส่ายหน้าเบา ๆ ชิวเยวี่ยก็ไม่ละความพยายาม ยังคงเอ่ยโน้มน้าวต่อไป “วันนี้