All Chapters of ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม: Chapter 31 - Chapter 40

"หลู่ซินหราน" "อ่า…" นึกย้อนไปแล้วนางก็ติดเรียกอย่างนั้นมาตั้งแต่พึ่งพบกันครั้งแรก จะให้แก้คงยาก เขาไม่ได้คิดอะไรกับนางเสียหน่อย "หากเจ้าไม่สบายใจ คราวหลังข้าจะเว้นระยะห่างจากนาง" โจวเยี่ยนเฉินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม้ภายหลังที่เขาแต่งงานแล้วก็เว้นระยะห่างจากหลู่ซินหรานมาหลายเดือนแล้ว วันนี้แค่บังเอิญเจอนางเท่านั้น "เจ้าค่ะ" สวี่ซือเหยาตอบรับอย่างว่าง่าย อาจเพราะอยู่ช่วงตั้งครรภ์อารมณ์นางจึงอ่อนไหวได้ง่าย "ไปดูที่ร้านมาเป็นอย่างไรบ้าง" โจวเยี่ยนเฉินหาโอกาสเปลี่ยนเรื่องคุย สามีพูดขึ้นมาแล้ว ก่อนหน้านี้นางก็ตั้งใจจะหาโอกาสคุยเรื่องนี้อยู่พอดี ก็พูดไปตอนนี้เลยก็แล้วกัน "กำไรค่อนข้างสม่ำเสมอแล้ว ข้าจึงคิดว่าบางทีเราอาจจะขยับขยายร้านไปเปิดที่ต่างเมือง ท่านพี่ว่าดีหรือไม่" "หากเจ้าว่าดี ข้าก็ไม่ค้าน ไปดูที่ทางมาแล้วหรือ" "ข้ารอท่านว่าง หากข้าไปเอง ไม่พ้นท่านต้องห่วงจนพลิกเรือนหา"โจวเยี่ยนเฉินหัวเราะเบา ๆ นางช่างรู้ใจเขาจริง ๆ โจวเจิ้นหรานมองครอบครัวบุญธรรมที่พึ่งมีปากเสียงกันไปเมื่อครู่ ไม่นานก็กลับมาหวานชื่นกันแล้ว เขาอมยิ้มพลางกอดถุงแป้งทอดที่ยังเหลืออยู่ไว้ เฝ้ารอวันที่

"ตื่นแล้วไม่ปลุกแม่เล่า พี่เลี้ยงวิ่งหากันให้ควัก" "เจอคุณชายน้อยแล้วหรือเจ้าคะ" เหอเหลียนพี่เลี้ยงวิ่งตาตื่นตามหลังมา พอเห็นคุณชายน้อยนั่งต่อตัวต่อไม้อยู่กับพี่ชายก็แทบหมดแรง โจวอี้หมินติดพี่ชายบุญธรรมมาก หากต้องวิ่งหาใครคนใดคนหนึ่ง เขาจะวิ่งเข้าใส่พี่ชายอย่างไม่ต้องสงสัย กับบิดายังเมินหน้าใส่เสียอย่างนั้น แต่โจวเจิ้นหรานก็ไม่ปล่อยให้บิดาได้น้อยใจนาน เขาเข้าไปปลอบบิดาบ่อยครั้งและมักจูงมือน้องไปด้วยทุกครั้ง สวี่ซือเหยาเห็นภาพนี้ก็ชื่นใจ เด็ก ๆ รักใคร่กลมเกลียวกันดี อนาคตคงไม่ต้องห่วงแล้ว "ฮูหยินเจ้าคะ คุณชายเฉินมาหาเจ้าค่ะ" "เสี่ยวหราน แม่ฝากดูน้องด้วยนะ" "ขอรับ" สวี่ซือเหยายิ้มพอใจ ความจริงมีพี่เลี้ยงดูอยู่ด้วยแต่นางอยากปลูกฝังความสัมพันธ์ของทั้งคู่เท่านั้น เมื่อวางใจแล้วจึงเดินออกไปยังศาลารับรองที่ญาติผู้พี่มักใช้เป็นสถานที่หารือ ถึงก่อนหน้านี้ปากจะบอกว่าตัวเองเสเพลไม่เหมาะกับการบริหารร้าน แต่พอลงมือเข้าจริง ๆ เขากลับทำไม่ได้อย่างปากว่าสักอย่าง ร้านสาขาที่สองได้กำไรเป็นสองเท่าตั้งแต่เดือนแรก นางจึงเพิ่มเงินพิเศษให้เขาก้อนใหญ่จนพอจะเป็นหุ้นส่วนร้านได้จริง ๆ และเลิกอคติกั

 โจวเยี่ยนเฉินคิดจะมอบความกตัญญูให้เป็นครั้งสุดท้าย ด้วยการแอบช่วยเหลือสักเล็กน้อย แล้วก็ตั้งใจจะห่างจากครอบครัวบุญธรรมเสีย แต่เห็นภรรยากังวลจนเป็นเช่นนี้แล้ว ทั้งก่อนหน้านี้ยังถูกมารดาของตนต่อว่า ชายหนุ่มจึงปัดตกความคิดที่ว่าจะให้ความช่วยเหลือนั้นทิ้งไป "ทำไมนางจึงไม่สบายได้เล่า" เขาหันมาถามสาวใช้ที่ติดตามอยู่ข้างกาย "ฮูหยินตั้งครรภ์จึงรู้สึกอ่อนเพลียเจ้าค่ะ" ตั้งครรภ์… โจวเยี่ยนเฉินคิดว่าตัวเองหูฝาดไปจึงถามซ้ำอีกครั้ง แล้วก็ได้คำตอบกลับมาแบบเดิม เขาอมยิ้มกรุ้มกริ่มยังเก็บอาการ เพราะกลัวว่าตนจะเสียงดังจนทำให้สวี่ซือเหยาตกใจตื่น เขาส่งสัญญาณให้ฉางเหลียนใช้เสียงเบา ๆ ก่อนตัวเองจะเดินไปที่ห้องครัวแล้วทำน้ำแกงบำรุงด้วยตัวเอง หมอคนเดิมที่มาตรวจได้จัดยาบำรุงไว้แล้ว โจวเจิ้นหรานเห็นบิดาเดินมาที่ห้องครัว จึงแอบตามมาระหว่างทาง ยืนเกาะขอบประตูกับน้องชายดูว่าบิดาจะทำอะไร เพราะปกติท่านก็ไม่ค่อยมาที่นี่ "ท่านพ่อ!" แต่โจวอี้หมินคิดว่าพี่ชายกำลังพาเล่นปิดตาซ่อนหา จึงเอ่ยเรียกบิดาเสียงดัง โจ

"ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากออก เจ้าอย่างพึ่งเศร้าใจไป เพียงแต่อาจารย์ของข้าเป็นผู้มีพระคุณที่อย่างไรก็ต้องตอบแทน อย่างน้อยก็จนกว่าสำนักจะเข้ารูปเข้ารอยกว่านี้เพราะพึ่งเปลี่ยนผู้สืบทอดตำแหน่งไป" "เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แต่ท่านต้องระวังตัวให้ดีนะเจ้าคะ หากมีงานที่ต้องเดินทางผ่านเขาหลิ่วขอให้ปฏิเสธเจ้าค่ะ ข้าขอแค่เรื่องนี้เท่านั้น ช่วยรับปากกับข้านะเจ้าค่ะ" สวี่ซือเหยามองสามีด้วยแววตาแน่วแน่ นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง วอนขอด้วยความกังวลที่โจวเยี่ยนเฉินสัมผัสได้ผ่านการแสดงออกของนาง "ข้ารับปาก" โจวเยี่ยนเฉินให้คำมั่น วันนี้เขาไม่ได้รับงานจากสำนักคุ้มภัยมาเพิ่ม จึงคิดพานางออกไปผ่อนคลายและเปลี่ยนอารมณ์ด้านนอก ที่ที่นางเคยพาเขาและลูกชายบุญธรรมไปนั่งชมลำธาร "คราวนี้พาเสี่ยวอี้ไปด้วยนะ" "ไปไหนเจ้าคะ?" นางถามอย่างแปลกใจเพราะไม่ได้นัดหมายกันมาก่อน "ลำธารที่เราเคยไป คราวนี้พาลูกไปด้วยเถิด" สวี่ซือเหยาอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเช่นกัน นางเองก็รู้สึกว่าช่วงนี้เคร่งเครียดเกินไปจนทำให้กินข้าวไม่อร่อย โจวเยี่ยนเฉินไปบอกโรงครัวให้เตรียมอาหา

 สวี่ซือเหยามานั่งวาดแผนกิจการที่ริมระเบียง อีกไม่นานบุตรชายบุญธรรมก็จะกลับมาจากศาลาศึกษา นางจึงตั้งใจมารอรับเขาด้วยเสียเลย ทว่าเลยบ่ายมาแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา นางนึกแปลกใจ บุตรชายคนโตไม่เคยเถลไถลที่ไหน หรือจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น สวี่ซือเหยาลุกพรวดตั้งใจจะออกไปเดินตามหา แต่พอเดินมาถึงหน้าประตูเรือน ก็พบเด็กชายเดินวนซ้ายวนขวา ลุกลี้ลุกลนไม่กล้าเข้าไปในบ้านตัวเอง "เสี่ยวหราน?" คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือก หันมามองหน้าตื่น ๆ เห็นสภาพของบุตรชายบุญธรรมก็รู้แล้วว่าเหตุใดเขาจึงลังเลไม่อยากกลับบ้านเสียที เนื้อตัวมอมแมมเหมือนไปตกน้ำตกท่าที่ไหนมา ทั้งเลอะโคลนเป็นบางจุดเหมือนล้มถลาไปด้านหน้า ผ้าผูกผมหลุดลุ่ย "ท่านแม่คือข้า…" "เสี่ยวหราน มาทางนี้มา" สวี่ซือเหยาอ้าแขนรอ ยังไม่คิดทักท้วงอะไรในตอนนี้ บุตรชายบุญธรรมเดินเข้ามาหาอย่างช้า ๆ หน้างอคอตกน้ำตาซึม นางจูงมือเขาเข้าไปในบ้าน "เกิดอะไรขึ้นหรือ บอกมารดาได้หรือไม่" โจวเจิ้นหรานอึกอัก นางเห็นเช่นนี้ก็คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โตพอสมควร "มีสห