All Chapters of ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม: Chapter 21 - Chapter 30

จูเจียซินได้ฟังก็กัดฟันจนหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ แต่เฉินเมิ่งหยางหาได้สนใจไม่ หมดธุระแล้วเขาก็เดินออกไป ท่านพ่อของเขามีสิทธิ์ในการจัดการดูแลเรื่องภายในบ้าน และสวี่ซือเหยาก็จ่ายค่าตอบแทนให้ตามสมควร แม้พ่อของเขาจะไม่อยากรับก็ตาม ที่ทำอยู่นี้ก็สมน้ำสมเนื้อดี เมื่อนางไม่ได้คิดเอาเปรียบ เขาก็จะสนับสนุนแผนการอะไรสักอย่างของนางไปเรื่อย ๆ แล้วกัน เฉินเมิ่งหยางไม่รู้ว่าญาติผู้น้องมีอะไรในใจ แต่จากสีหน้าและการกระทำของนางในช่วงหลังมานี้ เขาคิดว่านางรอบคอบขึ้นมาก สวี่ซือเหยายื่นเรื่องรับบุตรบุญธรรมเสร็จเรียบร้อยก็นั่งรถลากกลับทันทีไม่ได้แวะที่ไหน ครั้นพอกลับมาถึงก็เป็นดังที่คาดไว้ว่าแม่เลี้ยงสามีต้องมาคอยพูดเอาใจและหว่านล้อมให้นางเปลี่ยนเรือนให้ "หากท่านแม่อยู่ลำบากข้าก็รู้สึกละอายใจเจ้าค่ะ แต่ครั้นจะสร้างเรือนใหม่คงใช้เวลาหลายเดือน คงต้องขอให้ท่านแม่กลับไปพักที่บ้านเก่ารอก่อนนะเจ้าคะ" สวี่ซือเหยาทำหน้ารู้สึกผิดได้อย่างเป็นธรรมชาติจนหญิงวัยกลางคนไม่รู้สึกสงสัย คิดแต่ว่านางเป็นคุณหนูหัวอ่อนที่ลูกเลี้ยงโชคหล่นทับคว้ามาได้ "หย่า ๆ ไม่เป็นไร ๆ แม่จะอยู่เรือนนั้น ระหว่างนี้เจ้าก็ต่อเติมเรือนไปแล

"เห็นท่านติดป้ายหน้าร้านไม่ทราบว่าได้คนหรือยังขอรับ" แม้จะแต่งกายไม่มีราศีจับแต่คำพูดหวานหูก็มักหลอกล่อใจได้จนลืมข้อด้อยก่อนหน้าไปหมด "ตายจริง มาสมัครงานหรอกหรือ มาคุยกันทางนี้ก่อนสิ" สวี่ซือเหยาลอบยิ้มในใจ เมื่อเป็นไปตามแผน นางซื้อเครื่องประดับกลับไปหนึ่งชุดและปล่อยพี่ชายของสามีไว้ให้กลับเอง ถึงอย่างไรนางก็คงไม่รอให้อีกฝ่ายตกลงจ้างงานกับเจ้าของร้านเสร็จก่อนแน่ โจวเหวินซานมีความโลภล้นตัวเหมือนมารดา เหมาะกันดีกับภรรยาผู้มักมากในทรัพย์สินคนอื่น ถึงขั้นจะฆ่าแกงกันให้ตาย ทีนี้นางก็รอดูผลของการกระทำที่มันจะสัมฤทธิ์ผลในไม่ช้าเท่านั้น หลังโจวเหินซานกลับมาถึงเรือนก็ป่าวประกาศไปทั่วว่าได้เป็นหลงจู๊ที่ร้านเครื่องประดับแล้ว จากนี้จะร่ำรวยและมีกินมีใช้เทียบเท่าสวี่ซือเหยา บ่าวในเรือนต่างไม่พอใจที่คนผู้นี้ยกตนมาเทียบนายหญิง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมาตรง ๆ แค่หลีกเลี่ยงและหมางเมินไปเสียประหนึ่งบุรุษผู้นี้ไม่มีตัวตน สวี่ซือเหยาว่างจากงานจัดการภายในเรื่องมรดกแล้วก็มีเวลาคิดเรื่องในอนาคตอย่างจริงจัง อีกทั้งตอนนี้ครอบครัวแม่เลี้ยงของสามีก็ไม่ได้อยู่กวนใจ มีแค่พี่ชายคนละสายเลือดที่เริ่มเข้าออกโรงพนัน ชา

ยามสายก็มีคนมาสมัครถึงห้าคน สวี่ซือเหยาเป็นที่รู้จักในเมืองดีว่าสตรีร่ำรวยคนหนึ่ง อีกทั้งยังไม่เคยมีข่าวเสีย ๆ หายๆ ทำให้คนตัดสินใจได้ไม่ยากว่าจะมาหรือไม่ สวี่ซือเหยาตัดสินใจจ้างทั้งหมดโดยมีสองคนเป็นคนยกอาหาร อีกสองเป็นผู้ช่วยอยู่ในครัวและนางตั้งใจจะดูฝีมือเพื่อให้เป็นแม่ครัวหลักในวันหน้า อีกคนนั้นมีความสามารถด้านการคำนวณรวดเร็ว จึงวางให้เขาเป็นเสี่ยวเอ้อร์ การเตรียมตัวเปิดร้านในวันถัดไปนั้นยุ่งมาก เป็นเวลาที่เหมาะเจาะเหลือเกิน เพราะฉางเหลียนยืนส่งสายตาให้นางอยู่พักหนึ่งแล้ว หลังแจกจ่ายงานนายหญิงของบ้านก็เดินออกไปกับสาวใช้ประจำตัว "คราวนี้อะไรล่ะ " "ปิ่นนกหงส์หยกของนายหญิงเจ้าค่ะ" สวี่ซือเหยามือกำแน่นทันที ปิ่นเล่มนั้นไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรมากมาย แต่เป็นของที่ท่านยายมอบให้ท่านแม่ของนาง นางจึงรักและหวงแหนมาก เช่นเดียวกับปิ่นเล่มโปรดของนางที่ไม่เคยห่างตัว ฉางเหลียนทำงานได้ไร้ที่ติ รู้ว่าอะไรควรทำทันทีและอะไรควรรอ ตอนนี้สัญญาซื้อขายจึงอยู่ในมือนางแล้ว พี่ชายสามีคงไม่คิดว่าจะมีใครตามตัวจึงลงชื่อผู้ขายไว้เด่นหรา ใบรับจำนำก็เช่นกัน ที่นำไปกระจายหลายร้านเช่นนี้ก็คงพอมีหัวคิดอยู่บ้าง แ

"นี่มันอะไรกัน! ทำแบบนี้กับพี่เจ้าได้อย่างไร!?" จูเจียซินเดินมาตีมือเขาให้ปล่อยลูกชายตน แต่ยังไม่ทันตีโดนโจวเยี่ยนเฉินก็ชิงปล่อยมือก่อนแล้ว "เขาขโมยของในเรือน ขโมยแม้แต่ร้านที่ให้ความเมตตาจ้างทำงาน แบบนี้เรือนสวี่จะเลี้ยงไว้ทำไม!" "พูดเกินไปแล้วนะ เจ้าลูกอกตัญญูคนนี้นี่!" เสียงของจูเจียซินเรียกให้คนบ้านใกล้เรือนเคียงออกมามุงกันหมด "น่าขันเหลือเกินท่านแม่ เขาทำอะไรท่านก็ให้ท้ายจนออกมาเป็นเช่นนี้ ขโมยแล้วยังแก้ตัวหน้าด้าน ๆ น้ำขุ่น ๆ เล่นพนันจนเงินหมดแล้วยังไม่รู้ตัวอีกว่าถูกความโลภกลืนไปแล้ว บ้านของภรรยาข้าไม่ใช่ที่ที่พวกท่านจะมาทำอะไรตามอำเภอใจก็ได้ ตั้งแต่นี้แยกกันอยู่เถิด อย่าได้มาข้องเกี่ยวกันอีกเลย" เสียงซุบซิบนินทาเริ่มดังหนาหู จูเจียซินรู้สึกเสียหน้าอย่างมาก แต่นางจะปล่อยมือจากอู่ข้าวอู่น้ำนี้ได้อย่างไร "เอาล่ะ ๆ อาเยี่ยนใจเย็นก่อน ไม่ต้องแยกกัน พี่ชายก็สำนึกผิดแล้วไง" "เรื่องนี้คงให้ท่านไม่ได้จริง ๆ อย่างไรข้าก็จะไม่กลับมาอีก" "ไม่ได้นะ! นี่เจ้าจะทิ้งมารดาที่แก่ชราให้อยู่ลำพังหรือ!?" "ลูกชายสุดรักสุดหวงของท่านก็ยังอยู่มิใช่หรือ หากยังดื้อดึงอีกข้าจะนำตัวเขาส่งทางการ เช

มีเม็ดเหงื่อซึมออกมาตามกรอบหน้าจนผู้เป็นสามีรู้สึกไม่ดี เขาพานางกลับแล้วฝากน้าชายดูงานทำบ่อปลาต่อ ฉางเหลียงไปตามท่านหมออาวุโสมาตามคำสั่ง ทุกคนถอยห่างจากร่างที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้หมอชราตรวจดูได้สะดวก เขาลูบเคราครู่หนึ่งแล้วงึมงำกับตัวเองด้วยเสียงแหบสั่นตามอายุ "นางเป็นอย่างไรบ้างขอรับ" "นางไม่ได้เป็นกระไร แค่อ่อนเพลียเท่านั้น แต่หลังจากนี้ก็ระมัดระวังหน่อย ใครให้คนท้องคนไส้ไปยืนตากแดดนาน ๆ กัน" ประโยคนั้นทำให้สามชีวิตที่อยู่ในห้องรู้สึกมึนงงเหมือนถูกของแข็งตีที่ศีรษะ ฉางเหลียนได้สติก่อนใคร ถามเสียงดังว่า "นายหญิงมีครรภ์หรือเจ้าคะ!?" "จริงหรือท่านหมอ!" "ข้าจะมีน้องหรือขอรับ!" ทั้งสามแข่งกันโวยวายเสียงดัง จะเอาคำตอบเสียให้ได้ ทำให้สวี่ซือเหยารู้สึกตัวขึ้นมาเพราะถูกรบกวน "คงประมาณสี่สัปดาห์ได้แล้ว ข้าจะจัดยาบำรุงไว้ให้ ระหว่างนี้ก็ระวังอาการแพ้ท้องด้วยนะขอรับ" ท้อง? สวี่ซือเหยากระเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอน มองคนในห้องหน้าตาตื่น "ท้องหรือ?" "ขอรับ ยินดีกับฮูหยินด้วย ข้าขอไปจัดยาสักครู่" นางไม่ได้ยินอะไรแล้วหลังจากนั้น เพราะตอนนี้นางเต็มไปด้วยความกังวล สีหน้าซีดเซียวและอาการใจไม