Semua Bab หมวยอยากลอง วิศวะร้ายสอน(เล่น)​รัก NC18+: Bab 11 - Bab 20

หมวยยกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเองที่แมนเพิ่งจูบเมื่อครู่ สัมผัสอุ่นๆนั้นยังคงอยู่ เธอหลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้“ไอ้บ้านั่น...ทำไมต้องเรียกแบบนั้นด้วย...”หมวยบ่นกับตัวเอง มือยังคงแตะหน้าผากอยู่ ความคิดสับสนพลุ่งพล่านในหัวใจ“ทำไมกูต้องมีความสุขกับอะไรแบบนี้ด้วย...” หมวยพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายเธอพลิกตัวกอดหมอนข้างแน่น ใบหน้าฝังลงในเนื้อหมอนเพื่อกลบยิ้มเขินๆของตัวเอง“บ้าจริงๆ...”หลังจากที่ออกไปเรียนตั้งแต่เช้า แมนก็ตั้งใจฟังบ้างหลุดเหม่อบ้างเพราะยังคิดถึงคนที่นอนอยู่ที่ห้อง เขาเช็กเวลาอยู่เรื่อยๆจนถึงช่วงพักกลางวัน รีบแวะซื้อข้าวกล่องและของกินเล็กๆน้อยๆกลับไปให้หมวยเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาเห็นหมวยนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นดี แมนวางของลงบนโต๊ะก่อนเดินเข้าไปนั่งข้างเตียง มือใหญ่ยื่นไปอังหน้าผากของเธออย่างเบามือ“ตัวร้อนนิดหน่อยนี่หว่า” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเรียกเธออย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เธอตกใจ “หมวย ตื่นก่อน มากินข้าว กินยา ไข้จะได้ลด”หมวยขยับตัวเล็กน้อยก่อนลืมตาขึ้นมองหน้าเขา ใบหน้าของเธอมีร่องรอยของความเพลีย “อะไรของมึง

วันถัดมา หมวยรู้สึกดีขึ้นหลังจากพักผ่อนเต็มที่ เธอลุกขึ้นไปแต่งหน้า แต่งตัวเตรียมไปเรียน ส่วนแมนที่ตื่นก่อนนั่งมองเธอพลางยิ้ม ขณะที่หมวยกำลังแต่งหน้าอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แมนเดินเข้ามาจากด้านหลัง กอดเธอเอาไว้แน่นก่อนจะก้มลงหอมซอกคอของเธอ“ไอ้แมน! มึงจะทำอะไรเนี่ย รำคาญ!” หมวยดุพร้อมขยับตัวหนี แต่ไม่ได้ผลักเขาออกจริงจังแมนยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็เมียกลิ่นหอม จะให้กูอดใจไหวได้ไงวะ”หมวยเบ้ปากแต่หน้าแดงทันที “เรียกเมียอยู่นั่นแหละ กูยังไม่ได้แต่งงานกับมึงเลย!”“ไม่ต้องแต่งหรอก อยู่กับกูก็เมียแล้ว” แมนพูดหน้าตาย ก่อนจะซุกหน้าไปที่คอเธออีกครั้ง“ไอ้บ้า! ออกไปไกลๆ กูจะแต่งหน้า!” หมวยดุพลางดันหัวเขาออกแมนหัวเราะ “ไม่ต้องแต่งเยอะหรอกมึง สวยอยู่แล้ว”หมวยหยุดชะงักไปนิดนึงกับคำพูดนั้น ก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการเบะปาก “หยอดกูทำไม เดี๋ยวก็โดนตบหรอก”“ไม่ได้หยอด พูดจริง” แมนพูดพร้อมมองหน้าหมวยในกระจก เธอแอบหลบสายตาเขาแล้วหันกลับไปแต่งหน้าต่อไม่นานทั้งคู่ก็แต่งตัวเสร็จเตรียมจะออกจากห้อง แต่ก่อนเปิดประตู แมนดึงหมวยเข้ามากอดอีกครั้ง “ขอจูบเมียก่อนออกไปหน่อยดิ”หมวยหันไปมองเขาตาเขียว “จูบอะไรของมึง กูจะไปเ

แมนหัวเราะในลำคอ “แต่เมียรู้มั้ย ผัวรอไม่ไหวหรอก ไปห้องน้ำด้วยกันนี่แหละ จะได้ไม่เสียเวลา”พูดจบเขาก็อุ้มหมวยขึ้นอย่างง่ายดาย หมวยร้องอุทานด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเมื่อแมนพาเธอเข้าห้องน้ำและเปิดน้ำอุ่นให้ไหลผ่านร่างทั้งสอง น้ำที่ชโลมผิวกายไม่ได้ช่วยดับความร้อนแรงระหว่างพวกเขาเลยแม้แต่น้อย แมนเริ่มจูบหมวยอย่างลึกซึ้ง มือหนาของเขาลูบไล้ไปทั่วตัวเธอ ก่อนจะเลื่อนต่ำลงไปยังจุดอ่อนไหว“อ๊ะ...ไอ้แมน...” หมวยครางออกมาเมื่อเขาเริ่มสัมผัสเธอในจุดนั้นนิ้วของแมนเริ่มลูบไล้และแหย่เข้าไปอย่างอ่อนโยน เขาขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆ แต่เน้นที่จุดเสียวด้านใน ทำให้หมวยเสียวจนเผลอเด้งสะโพกสู้มือของเขาโดยไม่รู้ตัวแมนหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ “อืม...เมียกูเด้งเก่งแบบนี้ ไม่ต้องให้กูช่วยสอนแล้วมั้ง”หมวยหน้าแดงจัด เธอกัดปากพยายามกลั้นเสียงคราง แต่ก็ทำไม่ได้ มือเล็กๆของเธอเกาะไหล่แมนไว้แน่น สะโพกของเธอขยับตามจังหวะมือของเขา“อื้อ...ไอ้แมน...กู...เสียว...” เสียงของเธอสั่นพร่าแมนยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็ผัวอยากให้เมียเสียวอยู่แล้ว”เขาขยับนิ้วเร็วขึ้น พร้อมกับเลื่อนปากลงไปดูดซอกคอของเธอ หมวยครางกระเส่า เสียงด

แมนยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินคำตอบนั้น มือหนาที่เคลื่อนไปแตะหน้าขาของเธอชะงักเล็กน้อย ก่อนจะบีบเอวของเธออย่างหยอกล้อ “แค่อีกรอบเดียว? คิดว่ากูจะหยุดได้เหรอ ถ้ามึงน่ารักขนาดนี้...”“แมน!” หมวยทำเสียงดุแต่กลับกลายเป็นแฝงไปด้วยความขัดเขิน ร่างบางในอ้อมแขนเริ่มร้อนผ่าวเมื่อแมนก้มลงจูบซอกคอเธออีกครั้ง“งั้นไปต่อที่เตียงนะที่รัก...” เขาพูดพร้อมอุ้มเธอขึ้นจากพื้น แล้วพาไปยังห้องนอนโดยไม่รอคำตอบจากเธออีกแล้วแมนอุ้มร่างบางขึ้นอย่างง่ายดาย ก่อนจะพาเธอตรงไปที่เตียงในห้องนอน หมวยไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อย แถมยังเอามือโอบรอบคอเขาไว้ด้วยท่าทีที่แสดงออกถึงความเต็มใจ“แต่นี่รอบสุดท้ายแล้วจริงๆนะ” เธอย้ำอีกครั้งเสียงอ่อย แต่ในน้ำเสียงนั้นมีแววออดอ้อนปนอยู่ เธอคิดว่าหากอ้อนเขาดูแมนอาจจะหยุดก็ได้แมนวางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ร่างสูงคร่อมอยู่เหนือตัวของเธอ ดวงตาคมมองเธออย่างเร่าร้อน “รอบสุดท้ายก็ได้... แต่กูขอจัดหนักหน่อยนะ”หมวยหลุดหัวเราะกับความหน้าด้านของเขา ก่อนจะดึงเขาลงมาจูบเพื่อปิดปากเขาไม่ให้พูดอะไรอีก ทั้งคู่ปล่อยตัวปล่อยใจให้กับความปรารถนาที่ไม่มีอะไรหยุดยั้งได้อีกแล้วแมนไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาจับขาเร

ตั้งแต่นั้นมา แมนกับหมวยก็ไม่ได้พยายามปิดบังอะไรอีกแล้ว เวลาพวกเขาอยู่ด้วยกัน สายตาของคนรอบข้างก็เริ่มคุ้นชินกับภาพที่ทั้งคู่จับมือกัน เดินเคียงข้าง หรือบางครั้งแมนก็โอบเอวหมวยไว้อย่างไม่เคอะเขิน มีแซวกันบ้างประสาเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานาน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือสายตาของแมนที่มองหมวยในมุมมองของคนอื่น สายตาของแมนดูอ่อนโยนกว่าที่เคย ทุกครั้งที่เขามองหมวย จะมีรอยยิ้มเล็ก ผุดขึ้นที่มุมปากอย่างไม่รู้ตัว โดยเฉพาะเวลาที่หมวยกำลังตั้งใจทำอะไรสักอย่าง หรือพูดจาโวยวายตามประสา สายตานั้นทำให้ใครหลายคนในกลุ่มเพื่อนถึงกับล้อว่าแมนดูเป็น คนละคน กับเมื่อก่อนแต่หมวยกลับไม่ค่อยรู้ตัว เพราะส่วนใหญ่เวลาเธอหันไปหา แมนก็มักจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นแบบเดิม กวน ขี้เล่นตามสไตล์ของเขา แต่ในจังหวะที่เธอเผลอหรือไม่ทันสังเกต แมนก็มักจะใช้เวลานั้นมองเธออย่างตั้งใจราวกับเธอเป็นภาพที่เขาอยากจดจำในบ่ายวันเสาร์ที่เป็นวันหยุดของทั้งคู่ แมนกับหมวยพากันย้ายของเข้าห้องใหม่ที่ทั้งคู่ตัดสินใจเช่าร่วมกัน ห้องขนาดกะทัดรัดตกแต่งเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยบรรยากาศอบอุ่น ทั้งคู่ช่วยกันจัดของตั้งแต่เช้าจนเกือบเสร็จ“หมวย! ตู้ใบนี้