ดูแลแฟน

หมวยยกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเองที่แมนเพิ่งจูบเมื่อครู่ สัมผัสอุ่นๆนั้นยังคงอยู่ เธอหลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“ไอ้บ้านั่น...ทำไมต้องเรียกแบบนั้นด้วย...”

หมวยบ่นกับตัวเอง มือยังคงแตะหน้าผากอยู่ ความคิดสับสนพลุ่งพล่านในหัวใจ

“ทำไมกูต้องมีความสุขกับอะไรแบบนี้ด้วย...” หมวยพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

เธอพลิกตัวกอดหมอนข้างแน่น ใบหน้าฝังลงในเนื้อหมอนเพื่อกลบยิ้มเขินๆของตัวเอง

“บ้าจริงๆ...”

หลังจากที่ออกไปเรียนตั้งแต่เช้า แมนก็ตั้งใจฟังบ้างหลุดเหม่อบ้างเพราะยังคิดถึงคนที่นอนอยู่ที่ห้อง เขาเช็กเวลาอยู่เรื่อยๆจนถึงช่วงพักกลางวัน รีบแวะซื้อข้าวกล่องและของกินเล็กๆน้อยๆกลับไปให้หมวย

เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาเห็นหมวยนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นดี แมนวางของลงบนโต๊ะก่อนเดินเข้าไปนั่งข้างเตียง มือใหญ่ยื่นไปอังหน้าผากของเธออย่างเบามือ

“ตัวร้อนนิดหน่อยนี่หว่า” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเรียกเธออย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เธอตกใจ “หมวย ตื่นก่อน มากินข้าว กินยา ไข้จะได้ลด”

หมวยขยับตัวเล็กน้อยก่อนลืมตาขึ้นมองหน้าเขา ใบหน้าของเธอมีร่องรอยของความเพลีย “อะไรของมึง