All Chapters of รอยรักร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

“ผมเห็นว่าแหล่งวัตถุดิบเดิมที่จะป้อนเข้าโรงไฟฟ้าในไตรมาสต่อไปหรือปีหน้าอาจมีจำกัด ไม่ทราบว่าบริษัทมีแนวทางรับมือหรือยังครับ และในรายงานนี้แจ้งมาว่าบริษัทมีแผนเข้าซื้อบริษัทดับเบิลยูวาย ส่วนนี้ดำเนินการถึงไหนแล้วครับ”ผู้ถือหุ้นใหญ่อันดับเจ็ดของบริษัทพลังงานเทรนด์รักษ์โลกที่นั่งอยู่ใกล้หัวโต๊ะถามขึ้น หากไม่ทันที่เขาจะได้คำตอบ เครื่องมือสื่อสารที่วางตรงหน้าก็ส่งสัญญาณเตือนครืด...ครืดโทรศัพท์มือถือที่ตั้งเป็นระบบสั่นแจ้งว่ามีสายเรียกเข้า เขาจึงหยิบมาพิมพ์ข้อความตอบกลับ“อีกครึ่งชั่วโมงพี่โทร.กลับ”อาณัติวางโทรศัพท์ลงที่เดิม แล้วกลับไปให้ความสนใจกับการประชุมต่อ “ทางเราติดต่อซัพพลายเออร์ที่พร้อมทำสัญญาขายไม้สับให้กับเราไว้แล้วครับ และเราจะเปิดรับซื้อซังข้าวโพดจากเกษตรกรไว้ป้อนโรงไฟฟ้าอีกช่องทางด้วย ภายในสองปีนี้ราคาวัตถุดิบยังไม่ปรับตัว ต้นทุนเราจะยังไม่เพิ่ม ส่วนการเข้าซื้อบริษัทดับเบิลยูวาย เราจะระดมทุนจากนักลงทุนผ่านตลาดหลักทรัพย์ แต่อย่างไรก็ตาม เรามีงบสำรองสำหรับกรณีที่ระดมเงินทุนไม่ได้ตามเป้าไว้แล้ว”การ

“นั่งรอตรงนี้ ไม่ต้องตามเข้าไป เดี๋ยวลุงจะเอาปลาออกมาให้”ไปรยาหรี่ตามองตามหลังคนที่ผลุบหายเข้าไปในโถงกว้างอย่างสงสัย รู้ว่าอาณัติกำลังปิดบังบางอย่าง แต่หล่อนเลือกที่จะไม่ทักถามเมื่อเห็นว่ามีเก้าอี้วางอยู่ข้างประตู หญิงสาวจึงรั้งร่างของลูกชาย ตั้งใจจะพาไปนั่งด้วยกัน แต่เจ้าตัวเล็กก็ดึงดัน เบี่ยงตัวออกจากแม่ ตั้งท่าแต่จะพุ่งไปหาพี่ปลาท่าเดียว...จนเสียงจากด้านในดังขึ้น “โอ๊ะ! อะไรวะ ยังไม่ตายเหรอ”อชิระวิ่งเข้าไปหาอย่างไวโดยที่ไปรยาห้ามไว้ไม่ทัน พลันเสียงร้องกรี๊ดของลูกชายก็ดังขึ้น หญิงสาวตกใจ แต่เมื่อตามไปถึงแล้วจึงเห็นลูกชายกระโดดอยู่ข้างโต๊ะ พลางชะโงกหน้ามองโถแก้วใสที่มีปลาหางนกยูงแหวกว่ายอยู่ข้างในอย่างดีใจ…หากท่าทางของคนตัวโตกลับต่างจากเด็กชายโดยสิ้นเชิง“พี่คิดว่าปลาตายแล้ว เมื่อเช้ามันหงายท้องตั้งสามตัว แต่มาดูอีกที มันกลับไม่ตาย ดีนะที่พี่ไม่ทำลายหลักฐาน”อาณัติสารภาพเสียงเบา สีหน้าดูไม่จืดเอาเสียเลย ไปรยาไม่รู้จะขำหรือโกรธเขาดี หลายอารมณ์กำลังตีกันวุ่น เมื่อได้ยินเสียงใสๆ ของเด็กชาย ชายหนุ่มก็ยิ่ง

หลายวันก่อนอชิระยังเกทับว่าตนมีคุณตาที่ตัวโตกว่าเขา หากวันนี้เจ้าตัวยกให้เขาตัวโตเทียบเท่าคุณตา...อภินิหารปลาหางนกยูงสินะอาณัติยิ้มอ่อนโยนขณะทอดมองเด็กชายด้วยท่าทีนิ่งๆ ผิดกับข้างในที่กำลังสับสนและพลุ่งพล่านอย่างหนัก หัวใจของเขากำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ หากต้องบังคับตัวเองไว้ ไม่ดึงเด็กชายมากอดตามความปรารถนาที่กำลังพุ่งสูงขึ้นหากจะนับเดือนนับปี เขาจากไปรยาไปสามปีกับสิบเดือน เมื่อกลับมา เขากลับพบว่าหล่อนมีลูกชายอายุสามขวบ...‘คุณตามาหาอชิที่บ้านไหม’‘มาครับ คุณตามีของมาให้แม่กุ๊บกิ๊บกับอชิเยอะแยะเลยครับ อชิช้อบชอบ’‘แล้วมีใครมาหาอชิกับแม่กุ๊บกิ๊บอีกบ้าง’‘คุณป้าติ๋วมาด้วยครับ คุณป้าติ๋วมากับคุณตา แต่คุณป้ามาไม่บ่อย’อาณัติไม่รู้จักชื่อนี้ แต่มันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง คนสำคัญของอชิระ นอกจากแม่และคุณตาแล้ว ยังมีใครอีกคนที่เขาไม่รู้จัก แต่ไม่มีพ่อ ไม่มีลุงที่ชื่อปกป้อง ราวกับว่าสองคนนี้ไม่มีตัวตนในชีวิตของเจ้าตัวเล็ก...หรือถ้ามีก็คงรั้งท้ายเต็มที เด็กชายจึงไม่ได้พูดถึง‘คุณลุงเป็นอะไรครับ คุณลุ

“งั้นมึงไปถามจากคนข้างบ้านเขา เชื่อกู คนข้างบ้านรู้ดีที่สุดว่ากุ๊บกิ๊บมีแฟนอยู่หรือเปล่า และหลังจากที่มึงไม่อยู่ เขาคบคนอื่นอีกไหม”ข้อเสนอของเกริกวิทย์คงน่าสนใจ เพราะอาณัติถึงกับนิ่งคิดตาม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอกจนอีกฝ่ายต้องชะงักกึก“มึงไปถามให้กูหน่อย”“กูเหรอ” เกริกวิทย์ชี้เข้าหาตัวเองอย่างไม่มั่นใจในสิ่งที่ได้ยิน จนอาณัติต้องย้ำบอก“มึงนั่นแหละ เพราะนอกจากมึง กูก็ไม่มีใครอีก แล้วกูก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ด้วย”“ตกลงๆ”ไหนๆ ก็ไหนแล้ว เกริกวิทย์ยอมรับในโชคชะตาที่พาเขาให้มารับบทนักสืบ...ยายแม้นเพื่อนยายเมาท์ คนข้างบ้านของไปรยาต้องมาแล้วในจุดนี้“กูไม่เจอกุ๊บกิ๊บตั้งสี่ปี ตั้งแต่เลิกคบกับมึง ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง หน้าตาเปลี่ยนไปจากเดิมหรือเปล่า มึงมีรูปให้ดูหรือเปล่า”“มึงจะดูรูปเขาทำไม”“อ้าว! มึงจะให้กูไปสืบเรื่องของเขา แต่ไม่ให้เห็นรูปร่างหน้าตาปัจจุบันของเป้าหมาย จะให้ระลึกชาติเองหรือไง”นักสืบจำเป็นให้เหตุผล คน

“เธอชื่อไปรยา เป็นน้องของคนที่เอาเงินผมไปทำร้านเหล้า”คุณนายอรอรพยายามปะติดปะต่อเรื่องราว ล่าสุดลูกชายบอกเธอว่าจะไปทวงหนี้จากเพื่อนที่ยืมเงินไปทำร้านเหล้า แต่วันถัดมา เจ้าตัวกลับส่งรูปเด็กชายวัยอนุบาลมาให้เธอดู แล้วบอกว่าเป็นลูกของตัวเองกับน้องสาวของลูกหนี้“พวกแกเล่นอะไรกัน” “ผมไม่ได้เล่นนะแม่ ผมเอาจริงตลอด...คราวนี้ผมก็จะเอาให้ได้เหมือนกัน”“บอกให้ฉันเข้าใจหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับแก แล้วที่แกไปอยู่กรุงเทพฯ ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง มันเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยไหม”“ใช่ครับ...ผมขอโทษนะครับแม่”“ขอโทษตอนนี้แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา เด็กที่หน้าเหมือนแกก็โตขนาดนี้แล้ว แกนะแก เพิ่งจะปากดีกับฉันว่าไม่มีวันปุ๊บปั๊บรับโชคเหมือนพี่ชายแก แต่ที่ไหนได้...” คุณนายบ่นค้างไว้เท่านั้น แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ว่าแต่ลูกแกกี่ขวบแล้ว”“สามขวบครับ อยู่อนุบาลหนึ่ง อชิน่ารักมากเลยนะแม่ แกเป็นเด็กฉลาด ช่างพูด ถ้าแม่ได้เจอ แม่ต้องรักแน่ๆ”คุณนายอรอรปรับอารมณ์ตัวเองให้เข้าที่