All Chapters of รอยรักร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

รถยนต์คันสีขาวค่อนข้างเก่าแล่นมาจอดหน้าบ้านหลังสีฟ้าในเวลาหกโมงเย็นไปแล้ว ระยะทางจากบ้านพักครูถึงบ้านหลังนี้ไม่ไกลหรอก ใช้เวลาขับรถไม่กี่นาทีก็ถึง หากวันนี้สองแม่ลูกสมัครใจที่จะขับรถออกนอกเส้นทางไปยังตลาดขายส่งของสดและผลิตผลทางการเกษตรที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก...แม้คนเป็นแม่จะไม่ได้อะไรกลับมาเป็นชิ้นเป็นอัน แต่สำหรับเด็กชายนั้นกำลังปลื้มอย่างหนักกับของที่แม่ยอมซื้อให้เมื่อหญิงสาวนำรถเข้าไปจอดภายในรั้วบ้านอย่างเรียบร้อย หล่อนจึงอนุญาตให้ลูกชายลงจากรถได้ อชิระปีนลงมา ในมือถือถุงพลาสติกใสที่มีถุงน้ำอยู่ข้างใน...และเจ้าตัวก็ลืมข้าวของชิ้นอื่นของตัวเองไปเสียสิ้น“คุณตาคร้าบ อชิมีปลาหางปายูนเยอะแยะเลย อชิจะเลี้ยงให้มันตัวโตๆ เลยครับ” เด็กชายบอกเสียงเจื้อยแจ้ว พลางยกถุงในมือให้คุณตาข้างบ้านดู อชิระจะเรียกทุกคนที่เป็นผู้ใหญ่วัยเดียวกับคุณตาของตัวเองว่าคุณตาแทบทั้งสิ้น“อชิจะเลี้ยงปลาอะไรนะ ตาฟังไม่ถนัด”“ปลาหางปายูนครับ” เด็กชายบอกเสียงดังฟังชัด แถมท่าทียังมั่นใจเสียด้วย จนคนเป็นแม่ต้องบอกตามหลัง“ปลาหางนกยูงค่ะคุณตา พาไปซื้อที่ตลาดมาเมื่อกี้”“ใช่ครับๆ อชิจะเลี้ยงปลาหางปายูน” อชิระพยักหน้

เสียงเล็กสั่นเครือเกาะกินหัวใจของคนเป็นแม่ วินาทีนั้นไปรยาไม่คิดอะไรอีก หล่อนเปิดประตูรั้วออกแล้วอ้าแขนรับร่างของลูกชายที่วิ่งเข้ามาโถมใส่เต็มแรงอชิระกอดคอแม่ไว้แน่น เนื้อตัวสั่นระริก ไปรยารู้ว่าตนทำให้ลูกหวาดกลัวอีกแล้ว“อชิไม่อยู่บ้านนะครับ อชิจะอยู่กับแม่ อชิไปกับแม่ด้วย” เด็กชายร้องไห้สะอื้นขณะซุกใบหน้าอยู่กับแม่ หญิงสาวลูบหลังลูบไหล่ของลูกอย่างปลอบประโลม“ไม่ร้องนะครับคนดี อชิอยู่กับแม่แล้ว เราจะไปด้วยกันนะ”หญิงสาวออกแรงยกร่างเล็กอวบของลูกชายวัยสามขวบ น้ำหนักของลูกทำให้หล่อนต้องเกร็งข้อมือ อชิระมีหล่อนแค่คนเดียว การปล่อยให้ลูกอยู่ตามลำพังเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ หล่อนรู้ดี แต่การพาลูกออกไปกับเจ้าหนี้ของพี่ชายในเวลานี้ มันก็เป็นทางเลือกที่หล่อนยังหวั่นๆ “ฉันจะพาลูกไปด้วย” ไปรยาบอกเขาหลังจากล็อกประตูรั้วเสร็จ ดวงตาหวานส่อแววระแวดระวัง หล่อนไม่วางใจ เพราะกลัวเขาจะทำอะไรที่กระทบจิตใจของอชิระ ดูก็รู้ว่าอาณัติไม่ได้เอ็นดูลูกชายของหล่อนสักเท่าไร ที่สำคัญก็คือเด็กชายโตพอจะรู้ความแล้วอาณัติอ่านสายตาของไปรยาออก หากเขาเพียงไหวไหล่แล้วเปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสารให้หล่อนเข้าไปนั่งกลิ่นหอมอ่

“กุ๊บกิ๊บอยู่บ้านหลังนั้นกับลูกแค่สองคนใช่ไหม” อาณัติเปิดฉากถามถึงเรื่องที่กวนใจเขา หากความหวังที่มีเพียงริบหรี่ก็มอดดับ“มีคนอื่นด้วยค่ะ เขา เอ่อ...ไปๆ มาๆ” ไปรยาไม่ได้โกหก พ่อของหล่อนมาเยี่ยมทุกเดือน บางทีก็มาสัปดาห์เว้นสัปดาห์ มาแต่ละครั้งก็ขนผักและผลไม้จากบ้านสวนอัมพวามาให้เต็มคันรถ เพราะพ่ออยากให้อชิระได้กินของสดปลอดสารพิษที่พ่อปลูกเอง แต่เมื่อพูดไปแล้ว หญิงสาวก็ต้องกลั้นลมหายใจ ชำเลืองมองเขาอย่างประเมินท่าที “ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ” อาณัติยังคาใจ หากเขาเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงคนคนนั้น “ค่ะ” ไปรยาตอบสั้นๆ หล่อนไม่อยากให้อาณัติรู้ความจริง แต่ไม่อยากทำให้เขาเข้าใจผิดอีก เพราะเท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ตนกับพี่ชายก็กลายเป็นคนเชื่อถือไม่ได้ในสายตาของเขาอยู่แล้ว…หญิงสาวจึงเปลี่ยนไปพูดถึงเรื่องที่คิดว่าสำคัญไม่น้อยกว่ากัน“ฉันอยากคุยเรื่องเงินที่เรายังค้างคุณอยู่ค่ะ”หญิงสาวพูดเกริ่น พลางเหลือบมองเจ้าหนี้ที่ยืนล้วงกระเป๋าด้วยท่าทีผ่อนคลายอยู่ข้างๆ สายตาของเขาทอดมองไปทางอื่น“ว่าไปสิ”“เราไม่ได้ลืมหนี้ของคุณ แต่พี่ป้องมีเจ้าหนี้หลายคน เราจึงต้องทยอยใช้ค่ะ”“ทยอยใช้ใครไปบ้างแล้วล่ะ”“เกือบหมด

ชายหนุ่มยอมส่งลูกชายให้หล่อนแต่โดยดี อชิระรู้สึกตัว งอแงงัวเงียครู่เดียวแล้วหลับคาไหล่บางของแม่ต่ออาณัติถอยออกห่างจากประตูบ้านหลังสีฟ้า หากสายตายังมองไปในทิศทางที่สองแม่ลูกนั้นอยู่ แม้มองไม่เห็นคนทั้งคู่เพราะบานประตูปิดกั้นก็ตามมือหนายกขึ้นมาวางบนแผงอกตัวเอง ยามเด็กชายซบอยู่กับเขามันอุ่นซ่านถึงหัวใจ...สัมผัสจากร่างจิ๋วและกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของเด็กทำให้เขาไม่อยากส่งเจ้าตัวเล็กคืนให้ไปรยา เขาอยากยื้อไว้เพื่อจะได้อุ้มเด็กชายให้นานที่สุดคนร่างสูงแข็งแรงเดินผ่านประตูรั้วออกมาแล้วหยุดอยู่แค่ตรงนั้น เขายืนปักหลักอยู่หลายนาที จนเห็นไปรยาตามออกมาอาณัติรอให้หญิงสาวล็อกประตูรั้วเสร็จแล้วเดินกลับไป จนเห็นว่าหล่อนเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้ว เขาจึงตรงไปยังรถที่จอดไว้ จากนั้นรถคันสีดำก็เคลื่อนจากไป ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นพอหมาดๆ บรรจงซับดวงหน้าเล็กกลมของคนที่นอนหลับสนิท ตามด้วยซับซอกคอ ข้อพับแขน และข้อพับขาเพื่อระบายความร้อน จากนั้นจึงเช็ดแขนและขาด้วยต้องการทำความสะอาดไปในตัว อชิระขยับตัว แต่ไม่ได้ตื่นขึ้นมา เด็กน้อยเพียงพลิกตัวกอดหมอนข้า

“แม่จะเข้าครัว อชิจะไปกับแม่ไหม”“อชิเล่นกับปลาหางปายูนได้ไหมครับ”ดูเหมือนว่าหล่อนจะปิดเรื่องนี้กับลูกไม่ได้ เพราะอชิระคงติดใจอีกนาน หญิงสาวจึงจับมือของลูก แล้วบอกตามตรง“เมื่อคืนปลาหางนกยูงไม่ได้กลับมาพร้อมเราค่ะ”“พี่ปลาไม่อยู่หรือครับแม่กุ๊บกิ๊บ แล้วพี่ปลาไปไหน”สีหน้าตื่นๆ ของอชิระทำให้ไปรยาต้องระมัดระวังคำพูดมากขึ้น แม้ผู้ใหญ่บางคนอาจมองเป็นเรื่องเล็ก แต่สำหรับเด็กชายมันเป็นเรื่องใหญ่และสำคัญมาก“ตอนนี้พี่ปลาอยู่กับคุณลุงจ้ะ”“คุณลุงเอาพี่ปลาของอชิไปหรือครับ พี่ปลาเป็นของอชินะครับแม่กุ๊บกิ๊บ”อชิระตั้งท่าโวยวาย ไปรยาจึงรีบอธิบาย หล่อนไม่อยากให้เรื่องนี้เข้ามาก่อกวนจิตใจของเด็กชายตั้งแต่เช้าตรู่“คุณลุงไม่ได้เอาปลาหางนกยูงของลูกไป แต่แม่ฝากให้คุณลุงช่วยดูแล เมื่อวานอชิเล่นกับคุณลุงเสร็จก็นอนหลับเลย แม่เลยพาอชิกลับมาบ้าน แล้วฝากพี่ปลาไว้กับคุณลุงก่อน วันนี้แม่จะไปรับพี่ปลากลับมาให้อชินะครับ พออชิกลับมาจากโรงเรียน อชิก็ค่อยเล่นกับพี่ปลา”“อ๋อ