Semua Bab ใครจะอยากเป็นนางร้ายที่ต้องตายกัน: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่[9]โง่ไปคนเดียวเถิด “ฝูมามาเหตุใดจึงกล่าวหาข้าเช่นนั้นเล่า มิใช่ว่าวันนั้นท่านเป็นคนมาบอกข้าด้วยตนเองมิใช่หรือ ว่าองค์ชายชอบเสวยอาหารรสจัดและของทอดต่าง ๆ กินได้ชนิดที่ว่าผู้ใหญ่ยังยอมแพ้ แต่นี่องค์ชายเพิ่งเสวยไปไม่เท่าไรเอง จะเกิดอันใดขึ้นได้อย่างไร” “กุ้ยเฟยอย่าปรักปรำหม่อมฉันเลยเพคะ หม่อมฉันไม่เคยบอกอะไรเช่นนั้นไปเลย” ดวงตาของฝูมามาเริ่มมีน้ำตาคลอ ใบหน้าเลื่อนไปทางฮ่องเต้ราวกับขอความยุติธรรม ระหว่างนั้นหมอหลวงก็มาถึง ทันทีที่เขาได้ตรวจอาหารขององค์ชายดวงตาก็เบิกกว้างขึ้น “นี่องค์ชาย!!” ฝูมามาที่เห็นท่าทางเช่นนั้นของหมอหลวงก็ลอบเหยียดยิ้มในใจ ก่อนจะแสดงท่าทางเดือดดาล “ซูกุ้ยเฟย พระองค์มันสตรีร้ายกาจ หม่อมฉันก็หลงดีใจคิดว่าพระองค์จะดีต่อองค์ชาย จึงได้ทำใจปล่อยองค์ชายให้มาอยู่กับพระองค์ แต่นี่พระองค์คิดจะเอาชีวิตองค์ชายเลยหรือ หม่อมฉันจะไม่ยอมให้พระองค์ทำร้ายองค์ชายเด็ดขาด” ฝูมามาว่าแล้วก็ปรี่จะเข้าทำร้ายซูซีหลินทันที “ฮ่า ๆ ๆ” ทว่าระหว่างนั้นกลับได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบจากอีกด้านหนึ่ง “ฝ่าบาท….” อวี๋กงซู่ฮ่องเต้นั้นแม้จะแย้มพระสรวลแต่สายพระเ

ตอนที่[10]อาจารย์คนใหม่ โดนใจจริง ๆ นับตั้งแต่วันที่เกิดเหตุการณ์สะเทือนวังหลังที่ทุกคนไม่คาดคิด นางก็ไม่ได้พบฮ่องเต้อีก เขาเพียงส่งคนมาบอกว่าให้นางดูแลหลงเออร์ให้ดี และอย่าพยายามก่อความวุ่นวายอะไรอีก นี่มันเป็นการใส่ร้ายกันชัด ๆ นางจะไปก่อความวุ่นวายอะไรได้ นอกจาก… อั่ก! “กรอกใส่ปากนางให้หมด” วางยาฝูมามา….. “ท่านคิดจะทำให้หลงเออร์พบกับความทรมานจนตาย แต่ข้าไม่สามารถทำให้ท่านตายในตอนนี้ได้ เพราะยังมีโทษประหารรอท่านอยู่ เช่นนั้นก็รับความทรมานที่หลงเออร์จะได้รับหากว่าแผนการสำเร็จไปก่อนแล้วกัน” “หึ ซูซีหลิน อย่าได้มาอ้างเรื่ององค์ชาย เจ้ามิใช่คนใส่ใจในเด็กผู้หนึ่งถึงเพียงนั้น เจ้าแค่แค้นใจข้าที่วางแผนเล่นงานเจ้าก็เท่านั้น” ฝูมามาที่มีคราบยาไหลเปรอะเปื้อนไปทั่วกายมองไปที่ซูซีหลินอย่างเคียดแค้น แผนการที่จะทำให้ซูซีจ้านและจือหลินซวงต้องเจ็บปวดเจียนตายไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ด้วยมือของตนเองแล้ว “หากกล่าวถึงความใส่ใจ แน่นอนว่าข้ามีให้เขามากกว่าท่านที่ดูแลเขามาถึงสองปีแน่ พวกเจ้ากรอกยาให้นางอีก” ซูซีหลินหันไปสั่งการสองนางกำนัลที่นางตั้งใจคัดเลือกมาเป็นอย่างดี หลังจากที่ได้สร้างความ

ตอนที่[11]ต้องสำรวมกิริยา สามวันให้หลังอวี๋กงซู่เริ่มรู้สึกได้ว่ามีหลายอย่างผิดแปลกไป นับตั้งแต่ซูซีหลินกล่าวว่าจะไม่มาข้องเกี่ยวกับเขาอีกนางก็ไม่มาหาเขาอีกเลย มีแต่เขาเสียอีกที่เป็นฝ่ายไปหานางที่ตำหนัก ไม่สิ เขาไปหาหลงเออร์มากกว่า แต่อย่างไรแล้วอวี๋กงซู่ก็ไม่รู้เช่นกันว่ามีอะไรที่รบกวนใจเขา “หลงเออร์เป็นอย่างไรบ้าง” แม้ว่าสหายอย่างเจิ้งชงอวี้จะมารายงานเขาทุกวันว่าการเรียนของหลงเออร์เป็นอย่างไร แต่เขาก็มักจะถามเช่นนี้กับเผยกงกงเพื่อฟังข้อมูลอีกด้านหนึ่งเสมอ ทูลฝ่าบาท องค์ชายตั้งใจเล่าเรียนเป็นอย่างมากพ่ะย่ะค่ะ แม้เรียนเพียงไม่กี่วันก็สามารถจดจำและเข้าใจตำราพื้นฐานที่อาจารย์เจิ้งสอนไปทั้งหมดได้แล้ว “ดี หากเป็นเช่นนี้ต่อไป วันใดที่เขาอยากจะฟื้นฟูแคว้นจ้าว หนทางข้างหน้าจะได้ไม่ลำบากมากนัก” อย่างไรจูจิ่งหลงก็เป็นเชื้อพระวงศ์ที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของแคว้นจ้าว แม้วันนี้แคว้นจ้าวจะอยู่ในความดูแลของแคว้นหลงหยวน แต่สักวันก็ต้องคืนให้กับเจ้าของที่แท้จริง “แล้วนางเล่า วุ่นวายอันใดหรือไม่” เผยกงกงเผยสายตาเลิ่กลั่กเล็กน้อยไม่นานก็ตอบคำถามองค์เหนือหัว “ทูลฝ่าบาทพระสนมก็ดูแลองค์ชายดี

ตอนที่[12]นางกำนัลคนสนิท กว่าจะกลับมาจากตำหนักเฉินไท่หลงเออร์ก็รออยู่ที่ตำหนักซิ่วอิงเสียแล้ว “หลงเออร์ เรียนวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง” นี่เป็นคำถามที่นางถามเขาอยู่ทุกวัน ดวงหน้าที่แม้อายุเพียงเจ็ดหนาวเมื่อได้รับการดูแลที่ดีก็เริ่มมีเค้าของความหล่อเหลาปรากฏแล้ว จูจิ่งหลงแย้มยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะตอบ “วันนี้ท่านอาจารย์สอนบทเรียนใหม่แล้วพ่ะย่ะค่ะ แม้จะยากขึ้นแต่ก็น่าสนใจไม่น้อย” ในการร่ำเรียนเพียงไม่กี่วันก็ทำให้เขามีความสุขุมยิ่งขึ้น ซูซีหลินลอบชื่นชมเจิ้งชงอวี้อาจารย์ของเด็กน้อยที่สามารถสอนเด็กเจ็ดหนาวให้อยู่ในร่องในรอยได้ภายในเวลาเพียงไม่กี่วัน “เช่นนี้หลังจากกินอาหารเย็นแล้ว เรามาทบทวนบทเรียนกันเสียหน่อย” ว่ากันว่าเมื่อเรียนมาแล้ว หากได้ทบทวนอีกรอบก็จะยิ่งเข้าใจและจดจำในบทเรียนได้มากยิ่งขึ้น นางเห็นว่าอนาคตของหลงเออร์นั้นต้องยิ่งใหญ่เป็นแน่ หลังผ่านความตายมาแล้ว เห็นได้ว่าเส้นทางชีวิตของเขาต้องเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแน่ ดังนั้น นางจะพยายามช่วยเหลือเขาให้มากที่สุด ยามค่ำคืนตำหนักซิ่วอิงมิได้เงียบเหงา ยังคงมีเสียงพูดคุยกันเป็นระยะระหว่างเจ้าของตำหนักและองค์ชายที่รู้ความตั้งใจท

ตอนที่[13]ไม่มีวันรักซูซีหลิน“เสด็จลุงเสวยเยอะ ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ ซูกุ้ยเฟยทำอาหารอร่อยทุกอย่างเลยพ่ะย่ะค่ะ” จูจิ่งหลงหลังจากคีบอาหารให้เสด็จลุงของตนด้วยท่าทางสุภาพเสร็จก็ฉีกยิ้มอย่างสดใส “อร่อยถึงเพียงนั้นเชียว” อวี๋กงซู่ฮ่องเต้เลิกพระขนงขึ้น แม้เขาจะรู้อยู่แล้วว่าฝีมือของซูซีหลินนั้นไม่ธรรมดาเพียงใดเพราะเขากินอยู่ทุกวัน แต่ก็อดจะหยอกล้อกับพระนัดดาไม่ได้ “จริงพ่ะย่ะค่ะ ฝีมือของกุ้ยเฟยอร่อยที่สุดพ่ะย่ะค่ะ” “ปากหวานนักนะ” ซูซีหลินหยิกที่แก้มของเด็กน้อยเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว “กระหม่อมพูดจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ ไม่เชื่อท่านลองชิมดู” ว่าแล้วก็คีบอาหารให้ซูซีหลินด้วย “ข้าย่อมรู้อยู่แล้วว่าฝีมือตนเองเป็นอย่างไร อร่อยเช่นเจ้าว่า” ซูซีหลินว่าแล้วคีบอาหารเข้าปากก่อนจะหัวเราะออกมา “หลงตัวเองจริง ๆ” ก่อนจะได้ยินเสียงเหน็บแนมจากใครบางคนลอยมา หญิงสาวกลอกตามองบนก่อนจะทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจเขา “หลงเออร์ การเรียนช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง มีอันใดที่ไม่เข้าใจหรือไม่” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่สนใจ อวี๋กงซู่จึงหันไปถามพระนัดดาแทน “การเรียนดีมากพ่ะย่ะค่ะ ท่านอาจารย์สอนได้ดีมาก กลับมาก็ยังมีซูกุ้ยเฟยคอยทบทวนเนื้อห