All Chapters of ใครจะอยากเป็นนางร้ายที่ต้องตายกัน: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่[16]วังหลวงนี้มีสิ่งที่น่าสนใจมากมาย ด้วยความที่ผูเถานั้นมีมากมาย นางจึงพยายามแจกจ่ายผู้คนทั้งคนในตำหนักซิ่วอิงและตำหนักอื่น ๆ จนทำให้เหล่าข้าราชบริพารแทบหลั่งน้ำตา ต่างพาสรรเสริญซูกุ้ยเฟยว่าทรงมีพระเมตตากับข้าราชบริพารตัวเล็กตัวน้อยมอบของราคาแพงเช่นนี้ให้ อวี๋กงซู่คราแรกแม้จะรู้สึกขัดใจเล็กน้อยที่นางนำของที่เขามอบให้นางโดยเฉพาะไปแจกจ่ายให้กับผู้อื่นด้วย แต่ในใจกลับยินดีลึก ๆ ที่ชื่อเสียงของนางในหมู่คนกลับดีขึ้นกว่าเดิมมาก แต่ทว่าก็ต้องหงุดหงิดอีกครั้งเมื่อได้ยินว่าหนึ่งในคนที่นางมอบให้ทั้งยังนำไปมอบให้ด้วยตนเอง พร้อมกับของว่างหลากหลาย ต่างกันกับผู้อื่นที่ให้บ่าวในตำหนักซิ่วอิงไปมอบให้แทน เจิ้งชงอวี้ สหายตัวดีของเขา! ระหว่างที่ซูซีหลิน เจิ้งชงอวี้และจูจิ่งหลงกำลังกินของว่างด้วยกันอยู่นั้น สายตาของเจิ้งชงอวี้ก็มองเห็นเผยกงกงที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินอยู่ไม่ไกล มุมปากชายหนุ่มพลันยกขึ้น “อาจารย์เจิ้งท่านยิ้มอันใดหรือ” “กระหม่อมเพียงขำขันอาภรณ์ของเผยกงกงที่กำลังปลิวไสวพ่ะย่ะค่ะ” เจิ้งชงอวี้ว่าแล้วพลางมองไปยังทิศทางที่ใครบางคนกำลังมา ซูซีหลินเห็นเช่นนั้นจึงได้หันไปมองเช่นกัน

ตอนที่[17]นางเอกและพระเอกในนิยายมาถึงแล้ว “หลินเออร์ อาภรณ์ชุดนี้ดีหรือไม่” อวี๋กงซู่ฮ่องเต้ว่าพลางนำพระภูษาสีแดงหรูหราที่เพิ่งให้คนตัดเย็บใหม่ พยายามทาบทับไปบนร่างของสนมของตน “ฝ่าบาท เหตุใดจึงไม่อยากหย่ากับหม่อมฉันเพคะ” กึก! พระหัตถ์นิ่งค้างไปทันที โดยที่ยังจับอาภรณ์ค้างอยู่เช่นนั้น “เราว่าเข้ากับเจ้ามากเลย เดี๋ยวเราให้คนไปตัดเพิ่ม” “ฝ่าบาทอย่าเปลี่ยนเรื่องเพคะ” “เราไม่อยาก…... ระหว่างที่ฮ่องเต้หนุ่มกำลังคิดคำตอบอยู่นั้น เผยกงกงก็รีบเข้ามารายงานบางอย่าง “ฝ่าบาทคุณหนูช่ายมาถึงเมืองหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ฉับพลันวรกายของอวี๋กงซู่ก็แข็งค้างก่อนที่จะค่อย ๆ เลื่อนพระเนตรเมียงมองไปยังซูกุ้ยเฟย “เอ่อ” “ฝ่าบาทรีบไปจัดการธุระก่อนเถิดเพคะ” ซูซีหลินว่าพลางเผยรอยยิ้มบางเบา นั่นทำให้ใจของชายหนุ่มยิ่งไม่สงบ “เจ้าอย่าเพิ่งคิดไปไกล และอย่าเพิ่งคิดเรื่องหย่าด้วย เดี๋ยวเรากลับมา” ในวันเดียวกันนั้นเขาไม่ได้กลับมาแต่อย่างใด แต่วันรุ่งขึ้นหนิงเหอและหนิงหวงก็มารายงานว่าฮ่องเต้เรียกช่ายเฟิ่งจิ่วเข้าวังเป็นการส่วนตัว “คุณหนู….” จินจูถือวิสาสะเอื้อมมือของตนมาจับผู้เป็นนายไว้ ด้วยตนสงสารผู้เ

ตอนที่[19]เผชิญหน้ากับความจริง เมื่อซูซีหลินไปถึงที่ตำหนักเฉินไท่ นางก็ได้พบกับความจริงที่ว่าเรื่องที่อวี๋กงซู่ฮ่องเต้นั้นถูกวางยาพิษเป็นเรื่องจริง นัยน์ตาหงส์สั่นไหวเมื่อเห็นว่ามีหมอหลวงมากมายต่างขวักไขว่เดินเข้าห้องบรรทมของจักรพรรดิราวกับหนูติดจั่น “นี่….” “ฝ่าบาทตรัสว่า หากวันนี้จัดการฎีกาทั้งหลายให้เบาบางลงแล้ว พรุ่งนี้จะเสด็จไปหาพระสนม เมื่อเห็นว่ามีคนของตำหนักซิ่วอิงนำกระยาหารมาให้ ฝ่าบาทยิ่งมีแรงใจในการทำงาน แม้แต่กระหม่อมจะหยิบเข็มเงินออกมาทดสอบยังไม่ทัน เป็นความผิดของกระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ” เผยกงกงเอ่ยเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดในใจ ทำไมกัน ทำไมเขาถึงให้ความสำคัญกับอาหารที่อ้างว่ามาจากนางถึงเพียงนี้ เหตุใดไม่ทำเช่นแต่ก่อน เมื่อได้รับอาหารก็ให้คนไปเททิ้งไป ความคิดมากมายตีวนอยู่ในหัวของซูซีหลินก่อนที่นางจะตัดสินใจเข้าไปนั่งข้างเตียงเขา ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หัวหน้าหมอหลวงนามว่า หลิวซุน ทำการตรวจอาการและรักษาเบื้องต้นเสร็จพอดี “ทูลพระสนมยามนี้ฝ่าบาทยังไม่พ้นขีดอันตรายพ่ะย่ะค่ะ ต้องติดตามและเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิด ทว่า….” ท่านหมอหลิวมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด

ตอนที่[21]อย่าพรากนางไปจากข้า อวี๋กงซู่สังเกตเห็นท่าทางผิดปกติของซูซีหลินจึงได้รีบเอ่ยถามขึ้น “หลินเออร์ เจ้าเป็นอันใดหรือ” “ฝะ ฝ่าบาท หม่อมฉันมีเรื่องจะอยากพูดคุยกับฝ่าบาทสักครู่เพคะ” “เอ่อ พระสนมพระวรกายของฝ่าบาท…” เจิ้งชงอวี้ทำท่าจะห้ามปรามด้วยเป็นห่วงในสุขภาพของฮ่องเต้ยามนี้ แต่ฮ่องเต้กลับยกมือขึ้น “ไม่เป็นไร เช่นนั้นทุกคนออกไปก่อน เรามีเรื่องจะพูดคุยกับซูกุ้ยเฟยสักครู่” ทุกคนเมื่อได้ยินดังนั้นก็พากันล่าถอยออกไปเหลือเพียงสองผู้สูงศักดิ์ของแคว้นในตำหนักซิ่วอิง “หลินเออร์เจ้ามีอะไรหรือ เหตุใดถึงดูแปลกไป” ฟุบ! ทว่าฮ่องเต้กลับคาดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะคุกเข่าลง สีหน้าอ้อนวอน “ฝ่าบาทได้โปรดอย่าทรงเข้าใจบิดาของหม่อมฉันผิด การเดินทางมาเมืองหลวงในครั้งนี้ท่านพ่อย่อมต้องมีเหตุผล แต่มิมีอันใดที่ผิดต่อบ้านเมืองแน่นอนเพคะ” นางกลัวว่าจะไม่สามารถพาครอบครัวหลีกหนีจากชะตากรรมอันเลวร้ายได้ “เราไม่….” อวี๋กงซู่ที่กำลังจะกล่าวบางอย่างก็ต้องชะงักไป ด้วยเมื่อครู่เขาฝืนตนเองออกหน้าจัดการเหล่าคนร้ายไป ทำให้ร่างกายที่กำลังพักฟื้นพลอยได้รับผลกระทบไปด้วย ไม่นานเมื่อฝืนตนเองไม่ได้ร่างกายก็

ตอนที่[22]ตำแหน่งฮองเฮาเป็นของเจ้าเท่านั้น ด้านอวี๋กงซู่และซูซีหลินเมื่อกลับเข้าไปในราชรถม้าเรียบร้อย เขาก็จับมือหญิงสาวมากอบกุมเอาไว้อีกครั้ง ครานี้ไม่คล้ายมีแววล้อเล่นหากทว่าเต็มไปด้วยความเปิดเปลือยความในใจ“หลินเออร์ ข้าไม่รู้ว่าเมื่อใดตั้งแต่ที่ข้าเลิกให้ความสนใจในตัวของคุณหนูช่าย แรกเริ่มข้าประทับใจในความเก่งกาจรอบด้านของนาง และนางไม่มีนิสัยเฉกเช่นสตรีในห้องหอ อีกทั้งยามนั้นเจ้าก็ทำตัวไม่น่ารัก นั่นทำให้เกิดข้อเปรียบเทียบที่ชัดเจน ทว่าหลังจากวันนั้นที่เราไปหาเจ้าและทำข้อตกลงกับเจ้าที่ตำหนักซิ่วอิง มันก็ทำให้เห็นว่าเจ้าไม่เหมือนเดิมและความไม่เหมือนเดิมนี้เป็นสิ่งที่ดึงดูดให้ข้าอยากเข้าใกล้เจ้ามากยิ่งขึ้น” “ยิ่งมีเรื่องของหลงเออร์เข้ามา นั่นทำให้ข้าเห็นว่าเจ้ามิใช่สตรีร้ายกาจที่นึกถึงแต่ตนเอง เจ้ายังเป็นห่วงผู้อื่น ถึงขั้นวางแผนเป็นขั้นเป็นตอนเพื่อช่วยเหลือ หากไม่เกิดความประทับใจก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว” ว่าแล้วก็ขยับกายเข้าไปใกล้หญิงสาวจนตัวแทบจะติดกัน “เอ่อ ไม่ต้องเข้ามาใกล้เช่นนี้ก็ได้เพคะ หม่อมฉันได้ยินที่พระองค์ตรัสอยู่” “ไม่ล่ะ เราอยากให้เจ้าเห็นความจริงใจของเรา รู้ตั