All Chapters of มาเฟียพลาดรัก: Chapter 31 - Chapter 40

มาเฟียพลาดรักตอนที่ 32หนูอยากมีพ่อไหม?“คุณแม่ครับ ไหนคุณแม่บอกผมว่าคุณลุงกลับไปแล้วยังไงล่ะครับ” “แม่ก็ไม่รู้ครับ น้องภูผาต้องถามคุณลุงเขาดูน่ะครับ ว่าทำไมถึงกลับมาอีก” รู้สึกประโยคหลังเหมือนเจ้าเอยจะแอบเน็บผมมากกว่าน่ะเนี่ย“คุณลุงครับ ทำไมคุณลุงถึงกลับมาล่ะครับ” เมื่อไม่ได้คำตอบจากแม่น้องภูผาก็หันมาถามผมต่อ“ก็เพราะว่าพ่…..เอ่อ…ก็เพราะว่าลุงคิดถึงน้องภูผาน่ะสิครับ น้องภูผาคิดถึงลุงเหมือนที่ลุงคิดถึงน้องภูผาหรือเปล่า”“เอ๋? ทำไมผมต้องคิดถึงคุณลุงด้วยล่ะครับ” โอ๊ยยยย เพราะความใส่ซื่อของลูกก็ทำเอาผมจุกจนแทบจะกระอักเลือด“ช่างมันเถอะครับ ว่าแต่นั่นใช่พี่พิงค์ที่น้องภูผาบอกลุงหรือเปล่าครับ” เขาลองแกล้งถามดูเผื่อว่าท่าทีของลูกสาวเขาจะลดความกลัวที่มีต่อเขาลงบ้าง ตอนยืนอยู่หน้าบ้านก็ไม่ได้ดูมีท่าทีกลัวเขาเลย แต่พอตอนนี้กลับกลายเป็นว่าไปยืนหลบอยู่ที่หลังเจ้าเอยแล้ว แต่ก็แอบมีชะโงกหัวมาดูผมอยู่เรื่อยๆบ้าง“ใช่ครับ นั่นพี่พิงค์พี่สาวผมเอง เป็นฝาแฝดกันครับ”“งั้นหรอครับ น่ารักทั้งสองคนเลย” ตอนนี้เหมือนเบ้าตาของผมจะรู้สึกร้อนผ่าวยังไงไม่รู้ ยิ่งได้มองพินิจพิจารณาใบหน้าเด็กๆทั้งสองแล้วผมก็ยิ่

มาเฟียพลาดรักตอนที่ 34สวีท“ที่รักครับ” หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ต่างๆมา นี่ก็ผ่านมาร่วมชั่วโมงได้แล้ว เจ้าเอยก็ยังคงนั่งแพ็คของอยู่ดังเดิม โดยที่ตอนนี้น้องภูผาลูกชายสุดหล่อของผมก็ยังคงนั่งหน้างอใส่ผมอยู่แถมยังนั่งห่างกันเป็นเมตรทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แทบจะสิงผมอยู่แล้ว แตกต่างจากของพิงค์ลูกสาวสุดสวยของผมที่ตอนนี้ก็ยังคงกอดคอผมไว้แน่นเหมือนเดิมราวกับกลัวผมหายไปไหนอย่างไงอย่างงั้น“…….” เจ้าเอยหันมาตามเสียงเรียกของผมแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าผมเรียกเธอทำไม“พี่ขอนอนที่นี่ด้วยสิครับ” ผมทำหน้าอ้อนๆหลังจากที่พูดประโยคนั้นออกไปแล้ว แต่เจ้าเอยยังไม่ได้ทันได้ตอบก็มีเสียงจากคนข้างๆดังขึ้นมาก่อน“คุณพ่อจะมานอนที่บ้านของคุณแม่ด้วยหรอคะ หนูดีใจจังเลยค่ะ หนูอยากดูการ์ตูนก่อนนอนกับคุณพ่อค่ะ”“ครับ น้องพิงค์ขออนุญาตของแม่ให้คุณพ่อหน่อยสิครับ” เมื่อเจ้าเอยไม่ยอมตอบผมเลยต้องใช้ตัวช่วยที่ดูแล้วมีแนวโน้วว่าผมจะได้นอนที่นี่แน่นอน“คุณแม่ขา ให้คุณพ่อนอนที่นี่ได้ไหมคะ นะคะๆคุณแม่ น้องพิงค์อยากดูการ์ตูนกับคุณพ่อก่อนนอน” น้องพิงค์รีบกระโดดออกจากตัวผมไปก่อนจะไปออดอ้อนแม่ของตนพร้อมกับใช้หัว

มาเฟียพลาดรักตอนที่ 36ชุบแป้งทอดเคร้ง เคร้ง เคร้ง“ฮะ อื้ออออ อืมมมม อ๊า ปวดหลังชิบหาย” ฟิสซิสขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงรบกวนยามเช้า ก่อนจะตื่นขึ้นมาอย่างมึนงงและบิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยล้าที่ต้องมานอนขดตัวอยู่โซฟากลางบ้านแบบนี้เมื่อสติกลับมาครบหมดแล้วเขาก็เดินตามเสียงรบกวนนั่นไปก็พบกับเมียคนสวยของเขากำลังเข้าครัวทำอะไรสักอย่างอยู่ฟิสซิสค่อยๆย่องเข้าไปใกล้เจ้าเอยอย่างช้าๆ ก่อนจะใช้แขนแกร่งโอบเอวของเจ้าเอยไว้พร้อมกับดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอดเพื่อมอนิ่งคิส“จุ๊บ จุ๊บ มอนิ่งครับที่รัก”“เพี๊ยะ มอโน่งมอนิ่งอะไรกัน ปล่อยค่ะไข่จะไหม้” เมื่อเจอฝ่ามือพิฆาตเข้าไปฟิสซิสก็รีบปล่อยแขนออกจากเอวของเจ้าเอยอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทำหน้ามุ้ยเมื่อเมียไม่ยอมมอนิ่งคิสตัวเองกลับ“ที่รักอ่า ทำไมไม่มอนิ่งคิสพี่คืนบ้างล่ะครับ พี่เสียใจน่ะ”“กลับไปนอนเถอะค่ะ ถ้ายังเพ้อแบบสติไม่กลับมาแบบนี้” แรง พูดได้เลยว่าเมียด่าเขาแรงมาก แงงง ผมเสียใจ“จุ๊ๆๆ ไม่เอาครับๆ พี่อยากอยู่กับหนูตลอดเวลาเลยนี่น่า อย่าไล่พี่เลยน่ะครับที่รัก” เจ้าเอยไม่ตอบอะไรฟิสซิสกลับไปก่อนจะตั้งใจทำอะไรของตัวเองต่อไป วันนี้เธอทำเป็นออมเล็ตง่ายให้กั

มาเฟียพลาดรักตอนที่ 38พ่อค้าขายขนม“หมดหรือยังคะ?ฉันต้องกลับไปทำงานต่อนะคะ ไม่นั่งว่างมาเฝ้าคุณเก็บของทั้งวัน” เจ้าเอยกอดอกถามคนตัวโตที่ก้มหน้าก้มตาเก็บของด้วยความเร่งรีบ ถามว่าเธอช่วยเขาเก็บไหม ก็ต้องตอบเลยว่า ‘ไม่’ ทำไมฉันต้องเข้าไปช่วยเขาด้วยล่ะ ในเมื่อเขาอยากมาอยู่ที่นั่นเอง ก็ต้องเก็บเองสิ“ใกล้เสร็จแล้วครับที่รัก เหลืออีกหนึ่งกล่อง” ทั้งชีวิตเขาไม่เคยต้องมาเก็บของแบกของอะไรขนาดนี้ ปกติจะมีคนเก็บให้ แต่นี่อยู่กับเมียไง แถมเมียยังไม่แม้แต่จะหยิบช่วยแม้แต่ชิ้นเดียว แต่ถึงจะบอกอยากช่วยผม ผมก็ไม่ให้ทำหรอกครับ เดี๋ยวเมียเหนื่อย ยิ่งตัวเล็กๆอยู่ด้วย“อีกครึ่งชั่วโมงไม่เสร็จฉันจะกลับแท็กซี่” เจ้าเอยยื่นคำขาดให้ฟิสซิส เขาที่ได้ยินอย่างนั้นก็กวาดทุกอย่างลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว และหอบขึ้นรถเข็นทันที“ไปครับ พี่เก็บเสร็จแล้ว” ฟิสซิสยื่นมือจะไปจับมือเล็กของเจ้าเอยแต่ก็โดนเจ้าตัวเบี่ยงหลบ เขาเลยต้องเดินเข็นรถเข็นตามคนตัวเล็กไปอย่างนั้น ส่วนห้องนี้เขาคงไม่ได้มาอยู่แล้วแหละ ไว้จะหานายหน้ามาปล่อยเช่าเอา ไม่ขายหรอก ผมจะเก็บไว้ให้ลูกๆของผมทั้งสองเดินไปที่ลาดจอดรถ ก่อนเจ้าเอยจะขอกุญแจจากฟิสซิส เพร

มาเฟียพลาดรักตอนที่ 40คุณพ่อคร๊าบบบ3ชั่วโมงผ่านไป“เฮ้อ โอ๊ยยยยยยปวดหลังงงงง” ชายร่างสูงบ่นโอดครวญขึ้นมาหลังจากที่เขานั้นได้นั่งอยู่ที่พื้นเป็นเวลานานมากพอสมควรแล้ว“ปวดก็ไปพักค่ะ” เจ้าเอยหันไปมองพนักงานจำเป็นของเธอที่ตอนนี้นอนราบไปกับพื้น เธอพาเขามาแพ็คของตั้งแต่ลงไลฟ์เสร็จ ลากยาวมาหลายชั่วโมง ทำให้มีอาการปวดเมื่อยตามมาบ้าง แต่สำหรับเธอเรื่องแค่นี้มันชินไปแล้ว“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวหนูเหนื่อย อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว” ฟิสซิสลุกขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ลงไปนอนเกลือกกลิ้งอยู่พื้นให้พอได้หายเมื่อยตัวแล้ว“อ๊ะ นี่มันได้เวลาที่จะไปรับลูกแล้วนี่น่า” เจ้าเอยหันไปดูนาฬิกาก็พบว่าเธอกับพี่ฟิสซิสนั่นทำงานไม่ดูเวลากันเลยทีเดียว ดีน่ะที่เธอหันไปดูก่อน ไม่งั้นลูกๆได้งอนเธอแน่ที่ไปรับสาย“จริงหรอ เอาไงดีล่ะ เราพักงานตรงนี้แล้วไปรับลูกๆก่อนดีไหม” ฟิสซิสเสนอแนวทางออกไป เพราะเขาก็เริ่มขี้เกียจนั่งแพ็คของต่อแล้ว อยากพักสักสองสามชั่วโมงแล้วค่อยมาทำต่อ“งั้นคุณไปรับลูกคนเดียวได้ไหม มันเหลืออีกไม่เยอะฉันไม่อยากให้มันค้างคา อีกอย่างพอตกดึกก็ต้องอบขนมใหม่อีก” เจ้าเอยบอกกึ่งขอร้องเขาออกไป เพราะยังไงเขาก็รู้จักท