All Chapters of มาเฟียพลาดรัก: Chapter 21 - Chapter 30

มาเฟียพลาดรักตอนที่ 21ใจสลาย“น้องภูผาครับ คุณแม่จะไปส่งของข้างนอก หนูช่วยตากผ้าเช็ดเท้าสามผืนที่แม่ซักไว้ในห้องน้ำได้ไหมครับ” เจ้าเอยหันไปบอกลูกชายของตนที่ตอนนี้นั่งดูดนมกล่องอยู่ที่หน้าทีวี“ได้ครับคุณแม่ เดี๋ยวผมตากให้ครับ แต่ขอดูการ์ตูนเรื่องนี้จบก่อนได้ไหมครับ”“ได้สิครับ แม่ไปแป๊บเดียวเดี๋ยวกลับมานะคะเด็กๆ ใครมาหาก็ไม่ต้องเปิดประตูให้เขาน่ะเข้าใจไหมคะ”“ค่ะ / ครับ” เด็กๆทั้งสองรับทราบพร้อมกับตะเบ็งมือเหมือนทหารที่ได้รับคำสั่ง ก่อนที่ทั้งสองจะหันไปสนใจที่หน้าจอของทีวีต่อ ซึ่งตอนนี้ก็กำลังฉายการ์ตูนเรื่องโปรดเลยทำให้งานที่แม่สั่งต้องเอาไว้สุดท้ายเจ้าเอยมองกล่องพัสดุต่างๆเพื่อเช็คความเรียบร้อยก่อนจะปิดท้ายรถและขับออกไปที่ขนส่งทันที ดีหน่อยที่ขนส่งที่เธอเลือกใช้บริการไม่ได้อยู่ห่างจากบ้านที่เธออยู่มากนัก ใช้เวลาประมาณ1-2ชั่วโมงก็เสร็จแล้ว แต่วันนี้อาจจะนานหน่อยเพราะเธอต้องไปซื้อกล่องพัสดุและเทปมาตุนสำรองไว้ก่อนที่อันที่มีใช้อยู่มันจะหมดรายได้ที่เธอขายขนมออน์ไลน์ก็ถือว่าดีในระดับที่พึงพอใจเพราะมันสามารถเลี้ยงปากท้องของเธอและลูกๆได้ในทุกๆวัน ถ้าวันไหนที่มีคนดังมารีวิวขนมของเธอวันน

มาเฟียพลาดรักตอนที่ 23คุณยุง“สวัสดีค่า คุณยุงมาหาใครคะ?” ฟิสซิสขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้าก้อนๆน้อยวิ่งตรงมาสวัสดีตัวเองหลังจากที่กดกริ่งหน้าบ้านไปเมื่อกี้เด็กอย่างนั้นหรอ ลูกใคร? แต่ผมรู้สึกคุ้นๆใบหน้าของเด็กน้อยตรงหน้ายังไงก็ไม่รู้แหะ เหมือนใครสักคนที่ผมน่าจะรู้จัก แต่คิดเท่าไหร่มันก็คิดไม่ออกว่าหน้าเหมือนใคร “สวัสดีครับเจ้าหนูน้อย บ้านหลังนี้เป็นของหนูหรอ”“ม่ายช่ายค่าๆ บ้านหลังนี้เป็นของคุณแม่” คุณแม่? หรือว่าเอยเอยจะขายบ้านหลังนี้ทิ้งเหมือนกันกับคอนโดที่เขาเคยซื้อไว้ให้เธอ“งั้นหรอ แล้วแม่ของหนูอยู่ไหม ลุงขอคุยกับแม่หน่อยสิ” อย่างน้อยๆเขาก็ขอลองคุยกับแม่ของเจ้าตัวน้อยดูหน่อย เผื่อบางทีอาจจะพอมีช่องทางติดต่อกับเอยเอยได้ เขาลองถามช่องทางการติดต่อกับคู่รักสองคนก่อนหน้านี้มาแล้ว แต่คนพวกนั้นติดต่อผ่านเอเจนท์เลยทำให้ไม่มีช่องทางการติดต่อกับเอยเอยเลย“แม่หนูไปส่งของค่า ไม่ยู้ว่าแม่หนูจะกาบมาตอนไหน” ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเด็กน้อยตรงหน้าบอกว่าแม่ของตนไม่อยู่ นี่กล้าปล่อยให้เด็กตัวเท่ากำปั้นอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง ไม่กลัวอันตรายเกิดขึ้นกับเด็กน้อยเลยหรือ“แล้วมีใครอยู่ในบ้านอีกล่ะ

มาเฟียพลาดรักตอนที่ 25ลูกค้าVIP“เฮ้อ วันนี้ขนมเหลือเยอะจัง หรือว่าเราต้องหาอาชีพอื่นมารองรับไว้เสียแล้ว” เจ้าเอยได้แต่บ่นกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่มองดูยอดของขนมที่ยังไม่มีออเดอร์สั่งเข้ามา ช่วงนี้คนทำขนมชายออน์ไลน์มีเพิ่มเรื่อยๆเหมือนดอกเห็ด เลยทำให้คนเริ่มไปเทใจให้กับสินค้าใหม่ ส่วนมากที่มาซื้อกับเธอก็จะเป็บลูกค้าประจำและคนที่ถูกบอกต่อมามากกว่าลูกค้าขาจร“วันนี้คงต้องไลฟ์เพิ่มช่วงดึกแล้วแหละตัวฉัน” ปกติฉันจะไลฟ์แค่วันละครั้ง ครั้งละหลายชั่วโมงจนขนมหมด แต่วันนี้ไลฟ์เท่าไหร่ออเดอร์ก็ไม่ออก เลยต้องหยุดพักก่อน“คุณแม่ครับ”“ว่าไงครับน้องภูผา” หลังจากทานข้าวเย็นด้วยกันแล้วฉันและลูกๆก็มานั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่นกัน โดยสิ่งที่ดูก็จะเป็นพวกการ์ตูนของลูกๆนั่นแหละ“ผมง่วงแล้ว” น้องภูผาบอกพร้อมกับขยี้ตาไปด้วย ฉันเหลือบไปดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้ก็จะสองทุ่มแล้ว นี่ฉันเครียดเรื่องขนมขายไม่ออกจนไม่ได้ดูเวลาเข้านอนของลูกๆเลยหรอเนี่ย ถ้าน้องภูผาไม่มาบอกฉันก็คงไม่ได้สนใจเรื่องนี้ต่อ“โอเคครับ น้องภูพิงค์คะ เลยเวลาเข้านอนและน่ะลูก ปิดทีวีแล้วพวกเราขึ้นไปนอนกันเถอะค่ะ”“โอเคค่ะคุณแม่” ทั้งฉันและลูกๆช่วยก

มาเฟียพลาดรักตอนที่ 27นายเป็นใคร?“อะแฮ่ม อะแฮ่ม” เจ้าเอยที่ยืนคนส่วนผสมขนมอยู่ก็สะดุ้งโหยงเมื่อมีคนมากระแอมเสียงดังอยู่ข้างหลัง“โธ่พี่ที เอยตกใจหมดเลย ถ้าเอยเผลอเควี้ยงไม้พายใส่หัวพี่จะทำยังไงเนี่ย” เจ้าเอยบ่นให้ทีอย่างไม่จริงจัง ก่อนจะหันหลับมาสนใจขนมตรงหน้าของตัวเองต่อ ส่วนทีก็เดินเข้ามาด้านข้างของเจ้าเอยพร้อมกับช่วยหยิบจับของต่างๆให้กับเจ้าเอย“พี่หยอกเล่นหน่อยเดียวเอง แต่ถ้าเราเควี้ยงมาจริงๆพี่ก็คงหัวโนนั่นแหละ555”“คราวหน้าไม่เอาแบบนี้อีกแล้วนะคะ เดี๋ยวก็ได้หัวโนตามที่พี่พูดจริงๆหรอก”“คร๊าบๆ พี่ขอโทษคร๊าบ”“แล้ววันนี้ว่างหรอคะ คุณช่างใหญ่” เจ้าเอยเอ่ยแซวพี่ทีเล็กน้อย ตอนแรกตัวเจ้าเอยก็เข้าใจว่าที่พี่ทีทำงานที่ร้านซ่อมรถเป็นเพียงแค่ลูกจ้างคนหนึ่งเท่านั้น แต่ตัวของเธอก็ต้องเข้าใจใหม่เมื่อตอนคลอดเจ้าแฝดว่าพี่ทีไม่ใช่แค่แค่ลูกจ้างของร้านซ่อมรถเพียงเท่านั้น แต่พี่ทีเป็นถึงเจ้าของร้านซ่อมร้านนั้นนั่นเอง ไม่ใช่แค่ลูกจ้างอย่างที่เธอคิด เพราะราคาห้องพักที่พี่ทีจ่ายให้เธอนั้นก็เกือบแสนและยังไม่รวมค่าคลอดอีก เรียกได้ว่าฉันมีเพื่อนบ้านเป็นมหาเศรษฐีเลยก็ว่าได้“หึหึ ครับคุณแม่ขี้บ่น เหลื

มาเฟียพลาดรักตอนที่ 29ปะติดปะต่อทำไมเอยเอยถึงไล่ผมมาน่ะ หรือว่าเธอจะไม่ได้มีเยื่อใยต่อผมแล้ว เพราะผู้ชายคนนั้นสิน่ะ หึ! เจ็บดีชิบหายเลยว่ะ ไม่คิดว่ามันจะเจ็บยิ่งกว่าตอนที่ผมคิดไว้เสียอีก ไม่มีสักนิดเลยที่เอยเอยจะหันมาสบตาผม เพียงแค่เราเห็นหน้ากันเอยเอยก็ก้มหน้าหนีพร้อมกับร้องไห้ปล่อยโฮออกมาทันที ผมอยากดึงเข้ามากอดปลอยเสียเหลือเกินแต่ดูเหมือนว่าที่ตรงนั้นมันจะไม่ใช่ที่สำหรับผมอีกแล้วหรือเปล่าฟิสซิสได้แต่คิดต่างๆนานาเกี่ยวกับเรื่องที่เขาพึ่งไปเผชิญมาเมื่อกี้ ทั้งเรื่องที่มีเด็กอยู่ในบ้านหลังนั้นถึงสองคน และผู้ชายที่อยู่ข้างๆเมียของเขานั่นก็ด้วย“โอ๊ยยยย! เครียดโว๊ย!!!” ผมได้แต่ตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อระบายอารมณ์ให้มันเย็นขึ้น แต่เหมือนจะไม่ค่อยช่วยเท่าไหร่ฟิสซิสขับรถไปตามทางเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ก่อนจะมองกระจกเพื่อดูรถด้านหลังพร้อมกับเห็นใบหน้าของตัวเองอยู่ในนั้น“เชี้ยยยย!!! เหมือนกูเป๊ะๆเลย” ผมแทบจะเสียการควบคุมรถเมื่อเห็นหน้าของตัวเองในกระจก ก่อนจะหักเลี้ยวรถจอดข้างทางก่อนที่มันจะเกิดอุบัติเหตุเพราะความตกใจของผมเมื่อกี้“หน้ากูเหมือนเด็กน้อยผู้หญิงคนนั้นเลย ร…หรือว่า มะ…ไม่จริงน