Lahat ng Kabanata ng ยมบาลเจ้าขา ลงทัณฑ์ข้าเถิด: Kabanata 11 - Kabanata 20

ผมสีดำขลับยาวสยายถึงกลางหลัง รูปร่างอ้อนแอ้นอรชร ใบหน้างดงามยิ่งกว่านางอัปสร แม้ว่าเดินอยู่ในเมืองนรกที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเศร้าหมองมัว แต่เรือนกายนางกลับกระจ่างแจ้งประดุจดอกบัวบานเหนือโคลนตม“องค์อินทร์ท่านสั่งลงมา ให้ลงทัณฑ์นางตามสมควร แต่อย่าได้ให้ความงามของนางมีอันต้องมลทิน รอเวลากลับสู่สรวงสวรรค์ แล้วกำชับให้ข้าดูแลนางเป็นพิเศษ”ท่านยมบาลกล่าวเสียงเรียบกากีได้ยินคำกล่าวเช่นนั้นก็ยิ้มอย่างเย้ยหยันให้กับโชคชะตาตนเอง ชีวิตของนางไม่ว่าจะเกิดกี่ภพกี่ชาติ ล้วนถูกบุรุษกำหนดตีตรา และจองจำ“เจ้ายิ้มอันใด”ยมบาลมิได้ละสายตาไปจากวิญญาณสตรีผู้นั้นเลย จึงทำให้รู้ว่านางยิ้ม แม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะแย้มเพียงน้อยนิด“ข้ามิได้ทำอันผิด แต่กลับถูกสั่งให้ลงทัณฑ์ครั้งแล้วครั้งเล่า”น้ำเสียงนั้นทั้งตัดพ้อทั้งน้อยใจกับชะตาชีวิตที่มีความงามเป็นหนึ่ง แต่หาความรักจริงใจจากผู้ใดไม่ได้แม้น้อยนิด“เจ้าลักลอบคบชู้สู่ชาย มักมากในกาม เมื่อตายแล้วต้องถูกลงทัณฑ์โดยการโยนลงไปทะเลน้ำกามกรด จากนั้น ก็ต้องปีนป่ายต้นงิ้วที่มีหนามแหลมคม หากเจ้าตกลงมาก็จะถูกสุนัขกัดกินอวัยวะโสมมที่เจ้าใช้ล่อผู้ชาย”น้ำเสียงยมบาลเยือกเ

“จริงอย่างเจ้าว่า ไอ้เด็กหนุ่มคนนี้ตัวมันหอมน่ากิน ใบหน้ายังจิ้มลิ้มน่าลอง ลูกพี่ ข้าว่าจับมันกลับไปเป็นชายบำเรอความสุขให้พวกเราดีกว่า”มันเอ่ยจบก็ยื่นมือเข้ามาหมายจะลูบแก้มเนียน“อย่ามาแตะต้องตัวข้านะ เจ้าโจรชั่ว” องค์หญิงเก็จมณีปัดมือมันออกด้วยความโกรธจัด “รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร”“พวกข้าไม่สนหรอกนะว่าเจ้าจะเป็นใคร เพราะอย่างไรเสียพวกข้าก็จะได้ทั้งเงินแล้วก็ตัวเจ้า เฮ้ยพวกเรา จับมันกลับไปที่รังโจร”สิ้นคำ พวกมันก็รุมกันเข้ามาหมายจะจับนางร่างเล็ก ๆ หลบวูบรอดพ้นจากโจรผู้หนึ่ง แล้วอาศัยความว่องไววิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด“เฮ้ย ! พวกเราตาม มันหนีไปไม่ได้ไกลหรอก”เสียงฝีเท้าโห่ร้องของพวกโจรใจชั่ววิ่งไล่ตามมาราวกับผีร้าย“ช่วยด้วยยยย ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยย ข้าถูกโจรปล้นแล้วววว”องค์หญิงเก็จมณีทั้งวิ่งทั้งตะโกนไปด้วยความหวาดกลัว หัวใจเต้นระทึก ในหูอื้ออึงไปหมด วิ่งเตลิดเข้าไปในป่าลึกไม่สนใจว่าจะถูกกิ่งไม้ขีดข่วนทิ่มแทงเข้าไปในเนื้ออ่อนจนเจ็บแปลบ“โอ๊ย !”องค์หญิงเก็จมณีสะดุดล้มลงบนพื้น พวกโจรจึงวิ่งตามมาทัน แล้วล้อมนางไว้อีกครั้ง“ฮ่า ๆ เจ้าหนุ่มหน้าหวาน จะวิ่งให้เหนื่อยทำไม ยังไงก็หนีไม่พ้นอย

ในขณะที่แม่ทัพยมราชอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น เขาก็ได้ยินเสียงแว่ว ๆ ว่า“ไม่.. ไม่นะ อย่า”เสียงนั้นทำให้เขาสะดุ้งตื่นตามสัญชาตญาณนักรบที่ต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา เมื่อปรับสายตาให้คุ้นเคยกับความมืดแล้ว เขาจึงเห็นว่าที่แท้เป็นเสียงของหนุ่มน้อยอาการของคนที่นอนอยู่ข้างเตียงเขาคล้ายกับกำลังฝันร้ายมาก มีเหงื่อผุดซึมตามหน้าผาก ปากพึมพำ“ยะ อย่าทำข้าเลย ไม่นะ อย่า”แม่ทัพยมราชจึงเอื้อมมือไปหมายจะปลุกให้ตื่นจากฝันร้าย แต่กลับกลายเป็นว่าหนุ่มน้อยผู้นั้นกลับผวาคว้าเอามือเขาไปจับไว้แน่น“ช่วยด้วย ช่วยข้าที ข้ากลัวเหลือเกิน”เขารู้สึกว่าเสียงของหนุ่มน้อยช่างเวทนาเหลือเกิน จึงไม่ดึงมือกลับ อีกทั้งยังลงจากเตียงนอนของตน แล้วล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เด็กชาย“เจ้าอยู่กับข้าที่นี่ ไม่มีผู้ใดจะทำร้ายเจ้าได้”แม่ทัพยมราชกระซิบบอกอย่างแผ่วเบา แล้วคนที่ฝันร้ายเมื่อครู่ก็มีอาการสงบลง อีกทั้งร่างบางพลิกตัวซุกใบหน้าหาอกอุ่น คล้ายกับลูกแมวที่กำลังซุกเข้ากับอกแม่เขาก้มลงมองใบหน้างดงามในอ้อมแขน ทั้งกลิ่นหอมรัญจวนทั้งดวงหน้างดงามเกินบุรุษ ทำให้เขาเกิดความรู้สึกจนยากจะบรรยาย จึงปล่อยให้หนุ่มน้อยนอนกอดตนจนถึงรุ่งสาง

องค์หญิงเก็จมณีขานรับเสียงสั่นอย่างประหม่า ตั้งแต่นางเกิดมายังไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ชายเช่นนี้มาก่อน“เอาล่ะ คราวนี้ก็ลองทำเองดู”แม่ทัพยมราชปล่อยมือจากนาง แล้วถอยห่างออกมา ดูนางฝึกอยู่ใกล้ ๆ“ขอรับ”องค์หญิงเก็จมณีรับคำ แล้วฝึกตามคำบอกแม่ทัพยมราชดูข้ารับใช้คนใหม่ฝึกได้สักพักก็เอ่ยขึ้นว่า“เรื่องที่นอนของเจ้า.....”องค์หญิงเก็จมณีหยุดชะงัก รีบเอ่ยขึ้นว่า “ข้าขอนอนที่ห้องท่านแม่ทัพต่อได้หรือไม่ ข้าไม่อยากไปนอนรวมกันกับเหล่าทหาร”แม่ทัพยมราชขมวดคิ้วแปลกใจระคนดีใจที่เจ้าเด็กหนุ่มอยากนอนร่วมห้องกับตน “ทำไมไม่อยากนอนกับเหล่าทหารล่ะ”“ไม่ใช่ว่าข้ารังเกียจพี่ ๆ ทหารหรอกขอรับ แต่เพราะว่านอนกับท่านแล้วข้าหลับสนิทไม่ฝันร้ายเหมือนที่ผ่านมาเลย”“เจ้าฝันร้ายทุกคืนหรือ”“ใช่ขอรับ ตั้งแต่จำความได้ ข้าก็ฝันว่ามี...”องค์หญิงเก็จมณียั้งปากตนเองไว้ได้ทัน นางจะบอกได้อย่างไรเล่าว่า ตัวเองฝันว่ามีบุรุษหน้าตาโหดเหี้ยมเข้ามารุมข่มขืนนางทุกคืน ฝันร้ายนี้ทำให้นางนอนไม่หลับ จนต้องขอร้องให้เสด็จพ่อนำทหารมาเฝ้าที่ตำหนักองค์หญิงถึงร้อยนาย และมีนางกำนัลนอนเฝ้ารอบเตียงอีกห้าสิบนาง เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีบุรุษใ

แม่ทัพยมราชสาวเท้ากลับมาที่เรือนเพื่อสงบสติอารมณ์ ยังไม่ทันจะก้าวขึ้นบันได กล้าก็วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับเรียกเสียงหลงว่า“ท่านแม่ทัพ แย่แล้วท่านแม่ทัพ”“โวยวายกระไรของเอ็งว่าไอ้กล้า”“คุณท้าวอิ่ม แม่นมขององค์หญิงน่ะสิขอรับ จู่ ๆ ก็นำกองกำลังทหารรักษาวังมาที่ค่ายทหารของเรา แล้วบอกว่าจะมารับตัวองค์หญิงกลับวัง”กล้ายังเอ่ยไม่ทันจบท้าวอิ่มทรงเครื่องนางกำนัลหลวงเต็มยศก็เดินนำกองทหาร พร้อมกับคนแบกเสลี่ยงเข้ามาจนถึงเรือน“มานั่นแล้วขอรับ ข้าบอกพวกเขาไปแล้วว่าที่นี่ไม่มีองค์หญิง พวกเขาก็ไม่ยอมเชื่อขอรับ แล้วยังกล้าบุกเข้ามาถึงค่ายทหารส่วนใน”กล้ารีบถอยหลบข้างหลังท่านแม่ทัพยมราชด้วยความตื่นตระหนกแม่ทัพยมราชยืนรอรับอย่างองอาจ สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นตามลำดับ หัวใจของเขายามนี้ เหตุใดจึงรู้ใจหายอย่างบอกไม่ถูก“ท่านแม่ทัพ ข้ามารับองค์หญิงเก็จมณีกลับวัง”คุณท้าวอิ่มเอ่ยขึ้นก่อนแม่ทัพยมราชเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “คุณท้าวอิ่มคงจะมาผิดที่แล้วกระมัง ข้าไม่พบหรือได้ยินว่าองค์หญิงเสด็จมาประทับที่นี่ อีกทั้งในค่ายทหารแห่งนี้มีเพียงบุรุษเท่านั้น”“ที่นี่ไม่ผิดแน่ ทหารองครักษ์ที่ข้าให้ไปสืบหาร่องรอยขององค์หญิงรายงานว