Semua Bab รักอันตรายของเจ้าชายมาเฟีย : Bab 31 - Bab 40

[DEEN’S PART]“แด๊ดดดดด...” ผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคยร้องเรียกผมมาจากทางด้านหลัง ไม่ทันที่ผมจะหันกลับไปมองปัง! ปัง!เสียงปืนนัดแรกก็ดังขึ้นมากระสุนพุ่งตรงไปหาร่างบางของบัว และด้วยความเร็วของไอ้ริวมันก็ยิงคนร้ายกลับไปทันทีเช่นกัน“บัว” หัวใจของผมกระตุกวูบที่หันไปเห็นร่างบางของคนที่ผมรักโดนยิงเข้าอย่างจังและกำลังจะทิ้งตัวลงอย่างหมดสติ ผมรีบวิ่งเข้าไปรับร่างบางที่นอนแน่นิ่งจนเข่าของผมทรุดลงกับพื้น“บัวครับได้ยินแด๊ดดี้ไหม ตื่นมาคุยกับแด๊ดก่อน” ฉันตะโกนบอกร่างบางตรงหน้าเสียงสั่นเครือความกลัวเข้ามาเกาะกุมหัวใจของผมจะเต็มไปหมด ชีวิตนี้ผมเกิดมาไม่เคยกลัวตายเลยสักครั้งแต่วันนี้ผมกลัว กลัวว่าร่างบางตรงหน้าจะไม่อยู่ให้คนไม่ได้เรื่องอย่างผมได้รัก ผมกลัวไปหมดทุกอย่างอย่างที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน“บัว ได้ยินพี่ไหมที่รัก” ผมฉีกเสื้อของตัวเองออกจนขาดวิ่น ก่อนจะนำมาพันแผลของร่างบางตรงหน้าอย่างน้อยก็เผื่อว่ามันจะช่วยห้ามเลือดให้กับเธอได้บาง“โธ่เว้ย! ไปเอารถมาเดี๋ยวนี้” ผมตะโกนบอกกับลูกน้อยที่รีบวิ่งออกมาจากมุมต่างๆของห้างมารวมตัวกันและยืนล้อมบริเวณจุดที่เกิดเหตุ บางส่วนก็วิ่งตามคนร้ายออกไปอย่างรู้งา

ผมมองไปที่ไอ้แม็กซ์เวลอย่างเวทนา เด็กที่เคยมีทุกอย่างมันอยู่มาวันหนึ่งทุกอย่างที่เคยมีกลับหายไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวมันไม่ง่ายเลยที่จะยอมรับความจริง ถึงผมจะไม่ใช่คนดีแต่ผมคิดว่ามันยังเด็กเกินไปที่จะรับเรื่องนี้และอีกอย่างนอกจากมันจะชอบยั่วโมโหหรืออยากฆ่าผมกับน้องให้ตาย เด็กที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองอย่างมันทำอันตรายพวกผมไม่ได้หรอก“ริวเอาแม็กซ์เวลออกไป” ผมเอ่ยบอกกับร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังเสียงเรียบ ยังไงแม่กับพ่อแท้ๆของมันก็ไม่รอดและมันจะโหดร้ายเกินไปที่ให้ลูกชายอย่างมันมาเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น แม็กซ์เวลมันยังเด็กเกินไปที่จะรับเรื่องอะไรพวกนี้ได้“ฮือออออออ ฮึก” แม็กซ์เวลร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ก่อนจะโดนริวคนสนิทของผมลากตัวออกไป“แกจะเอาลูกฉันไปไหน” เสียงของแมรี่ตะโกนถามออกมาเสียงดังราวกับคนเสียงสติที่เห็นลูกชายของตัวเองถูกลากตัวออกไป“ไม่ต้องห่วง ฉันจะเลี้ยงดูมันอย่างดี” พ่อแท้ๆของผมพูดขึ้นเสียงเรียบ เขาเลี้ยงดูของเขามาตั้งแต่เกิดถึงจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่เขาก็คงตัดใจทิ้งไอ้แม็กซ์เวลไปไม่ได้หรอกคิดไปคิดมาก็น่าสงสัยเพราะเขาสามารถทิ้งผมและน้องได้อย่างเลือดเย็น ‘ช่างมันเถอะ’ มาคิดทบทวนตอน

2 อาทิตย์ต่อมา...“แด๊ดดี๊หนูออกไปเดินเล่นข้างนอกได้ไหมคะ” ฉันเอ่ยถามร่างสูงที่กำลังนั่งอ่านเอกสารในมือด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดเขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มหวานๆ มาให้ฉัน“หนูไม่เจ็บแผลแล้วหรอครับ หืมมมม...” ร่างสูงวางไอแพดในมือลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฉัน“แด๊ดดี๊หนูไหวคะ ไม่มีแผลแล้วด้วย หนูอยากออกไปเจอแสงแดดบ้าง” ฉันนั่งกอดอกพร้อมกับทำหน้ายู่ใส่เขาอย่างงอลๆฉันออกมาจากโรงพยาบาลมาพักรักษาตัวต่อที่บ้านได้ 1 อาทิตย์แล้ว รวมกับที่ฉันนอนโรงพยาบาลตลอด 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันทำได้เพียงกินกับนอนพี่ดีนไม่ให้ฉันทำอะไรเลยส่วนตัวของเขานั้นก็ได้ย้ายที่ทำงานมาอยู่ที่คอนโดของฉันอย่างเต็มรูบแบบ เขาเฝ้าฉันแบบนี้ทั้งวันทั้งคืนไม่ออกไปไหนเลย พอฉันขอออกไปทำงานที่บริษัทเฮียผาก็ไม่ให้ไปบอกให้ฉันหยุดไปเลย 1 เดือน เนี่ยทุกคนพร้อมใจกันกักขังฉัน“งั้นเตรียมตัวนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้แด๊ดพาไปเที่ยวทะเล” ร่างสูงบอกกับฉันก่อนจะอุ้มฉันไปนั่งลงบนตักแกร่งของเขา“คะ? ไปทำงานหรอคะ”“ใช่ครับ...”“ฮึ่ย แด๊ดดี้ทำไมพึ่งบอกล่ะคะ”“จริงๆแด๊ดดี้ให้ใครทำงานให้ก็ได้ครับแต่เห็นหนูอยากไปเจอแสงแดดพอดี แด๊ดดี้เลยคิดว่าน

2 วันต่อมา...ซู่! ซู่! ซู่!วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องเดินทางกลับแล้วเวลาของความสุขมันมักจะผ่านไปไวเสมอเลยเนอะ ฉันยืนมองออกไปยังท้องทะเลตรงหน้าก่อนจะค่อยๆหลับตาลงเพื่อซึมซับเสียงของคลื่นที่กระทบชายฟังได้ชัดเจนยิ่งขึ้น“หืมมมม” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาทันทีที่แขนแกร่งที่คุ้นเคยกอดฉันเอาไว้จากทางด้านหลัง ฉันไม่ตกใจกับการกระทำเขาแล้วล่ะเพราะมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นแหละที่กล้าทำแบบนี้กับฉัน“แด๊ดดี๊หายไปไหนมาแต่เช้าคะ” ฉันซบลงที่อกแกร่งของเขาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถามเขาออกไปด้วยความสงสัย“แด๊ดดี๊ไปเตรียมอาหารเช้าให้หนูมาครับ” ร่างสูงบอกกับฉันก่อนจะก้มลงซุกหน้าของเขาลงกับไหล่มนของฉัน“อะไรนะคะ แด๊ดดี๊ทำอาหารหรอคะ ไปฝึกมาตอนไหนเนี่ย” ฉันรัวคำถามใส่ร่างสูงที่อยู่ด้านหลังเป็นชุด ก็เขาชอบทำให้ฉันประหลาดใจอยู่เรื่อยเลยนี่นา“ความลับครับ ไปกันเถอะเดี๋ยวอาหารเย็นหมด” พี่ดีนพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะเดินจูงมือของฉันให้เดินตามเขาออกไป“เรากำลังจะไปไหนกันหรอคะ”“…”“แด๊ดดี๊”“เดี๋ยวถึงแล้วหนูก็รู้ครับ”เขาพาฉันเดินมาจากหาดทรายกว้างๆ ก็ได้เปลี่ยนมาเป็นทางเดินเล็กๆ ลัดเลาะไปตามแนวของต้นไม้ ก่อนที่เราจะมาหยุดอยู่หน้าปากถ้ำ

Christmas Day…@คฤหาสน์วงค์อัครหิรัญวันนี้เป็นวันคริสต์มาสเป็นเหมือนวันรวมพลของหลายๆ ครอบครัว ซึ่งครอบครัวของพวกเราก็มารวมตัวกันที่คฤหาสน์หลังนี้เพื่อรับประทานอาหารและได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวซึ่งกันและกัน หลังจากนั้นพวกเราจึงจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนในช่วงสิ้นปีฉันกับพี่ดีนแต่งงานกันมาปีกว่าๆ แล้วเขายังคงเป็นผู้ชายคนเดิมเสมอต้นเสมอปลาย วันแรกเขาปฏิบัติต่อฉันอย่างไรวันนี้เขาก็ยังคงปฏิบัติกับฉันอย่างนั้น เราทั้งคู่ยังไม่มีทายาทหรอนะฉันเคยคุยเรื่องนี้กับพี่เขาแล้วสุดท้ายก็จบลงด้วยคำพูดแบบเดิม ‘พี่ยังไม่พร้อมครับ’ เขาบอกฉันแบบนี้ทุกครั้งที่เราคุยกันถึงเรื่องนี้“หนูบัวช่วงนี้หนูดูซูบไปนะลูก” ม๊าถามฉันขึ้นมาทันทีที่ฉันเดินตามท่านเข้ามาในห้องนั่งเล่น ในห้องนี้มีแต่ผู้หญิงส่วนพวกผู้ชายแยกไปดื่มกันอีกห้องซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องนี้เท่าไหร่นัก“ช่วงนี้หนูงานเยอะน่ะค่ะ” ฉันเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงอ่อน ฉันรีบเคลียร์ให้เสร็จเพราะจะลาพักร้อนเพื่อไปเที่ยวกับคุณสามีของฉันน่ะสิ อาทิตย์ที่ผ่านมาฉันจึงหักโหมทำงานอย่างหนัก“แอร๊...” เสียงน้องไข่มุกลูกสาวของพี่เบลซกับดาร้องขึ้นมาเบา พร้อมกับทำท่าทางเ