All Chapters of ทวงแค้น แสนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

-KAOTU PART-แสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องผ่านช่องว่างของต้นก้ามปูต้นใหญ่ที่ตั้งเด่นสง่าอยู่ใจกลางสวนสาธารณะภายในหมู่บ้านของฉัน ความร่มรื่นของที่นี่ไม่ได้ช่วยให้หัวใจที่ร้อนรุ่มของฉันสงบลงได้เลย“เฮ้ยยย” ฉันทำได้แค่ถอนหายใจออกมาด้วยความอึดอัดใจ ฉันรวบรวมความกล้าก่อนที่จะเดินเข้าไปเปิดประตูบ้าน“แม่ค่ะ” ฉันเอ่ยเรียกแม่ไปทันทีที่เดินเข้ามาถึงในบ้าน“กลับมาแล้วหรอลูก” แม่พูดออกมาอย่างอ่อนโยนพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ใบหน้าหวานที่ฉันแสนจะคุ้นเคยไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันหันกลับมา ฉันจะไม่ได้รับรอยยิ้มจากใบหน้านี้“ฮึก ฮือออ” ฉันเดินเข้าไปกอดแม่พร้อมกับร้องไห้ออกมา ความรู้สึกอัดอั้นที่ฉันเก็บสะสมมาตลอด พอได้เห็นผู้หญิงที่เป็นเหมือนกับทุกอย่างในชีวิตฉัน ทุกสัมผัสที่ท่านทำให้ฉันรู้ว่าท่านรักฉันมากมันยิ่งทำให้ฉันไม่สามารถเก็บกดความรู้สึกไว้ได้อีก“เป็นอะไรรึป่าวลูก” แม่เอ่ยถามฉันเสียงอ่อน ก่อนที่มือบางของท่านจะลูบลงที่หัวของฉันอย่างรักใคร่เอ็นดู“ฮึก ข้าวคิดถึงแม่ค่ะ” ฉันตอบแม่กลับไปแบบนั้น ทั้งๆที่จริงแล้วมันไม่ใช่เลยความรู้สึกและคำพูดมากมายที่มันอัดแน่นอยู่ในอกฉัน แต่ฉันก็ไม่สามารถพูดมันออกไปได้ เพร

-KAOTU PART-21.00 น.เมื่อครั้งนั้นเขาก็ไม่ได้ป้องกันหนิ ‘โอ๊ย ข้าวตูเอ๊ยทำไมไม่นึกถึงนะ’ ทำไงดี“อ่ะ” ฉันคิดได้ดังนั้นก็รีบลุกพรวดขึ้นมาทันที ฉันครางออกมาด้วยความเจ็บร้าวบริเวณช่วงล่าง“ไปไหน” เขาเอ่ยถามฉันพร้อมกอดฉันไว้แน่นไม่ยอมให้ฉันลุกไปไหน ฉันได้แต่หันหน้าหนีเขาด้วยความเขินอาย“ปะ ไปเข้าห้องน้ำค่ะ”“ไปไหวหรอฮึ” เขาเอ่ยถามฉันก่อนที่จะอุ้มฉันขึ้นแล้วพาเดินไปยังห้องน้ำ“นะ หนูเดินไปไหวค่ะ” ฉันตอบเขาไปแต่เหมือนว่าเขาจะไม่ฟังสิ่งที่ฉันพูดออกไปเลยแอ็ดดด!!!“เสร็จแล้วเรียกพี่นะ” เขาเอ่ยพร้อมกับว่างฉันลงอย่างแผ่วเบา“ค่ะ” ฉันตอบเขาก่อนที่เขาจะเดินออกไปปัง!!!“เฮ้ยยย ข้าวจะชดใช้ให้พี่ปั้นเองนะ” ฉันเอ่ยบอกกับตัวเองในขณะที่กำลังยืนมองสภาพตัวเองที่สะท้องออกมาจากกระจกเงาตรงหน้า ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาแค้นอะไรพี่ปั้นนักหนา ฉันก็ได้แต่หวังว่าความแค้นที่เขามีจบลงที่ฉันไม่อยากให้เขาไปแก้แค้นคนที่ฉันรักอีก อยากให้มันจบลงที่ฉันอยากให้เขาพอ ฉันเหนื่อย ฉันเจ็บ และฉันก็กลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะไปต่อไม่ไหวมันไม่ใช่แค่ร่างกายของฉันอย่างเดียวที่ถูกย้ำยี แต่หัวใจดวงน้อยๆของฉันก็บอกช้ำไปด้วย…หลังจากที่

-KAOTU PART-@N_ROB PUB22.00 น.“ปะข้าว เข้าไปข้างในกัน” วีนัทพูดขึ้นก่อนที่จะหันมาจับมือฉันให้เดินตามเธอไป เราทั้งคู่เดินมาต่อแถวเพื่อให้การ์ดตรวจอาวุธและบัตรฉันเดินตามวีนัสเข้าไปด้านในอย่างเก้ๆ กังๆ เพราะฉันไม่ค่อยมั่นใจในชุดที่วีนัสให้ฉันใส่สักเท่าไหร่ก็มันทั้งสั้นทั้งโป๊แถมหนุ่มสาวนักท่องราตรียังเดินเบียดเสียดกันแน่นไปหมด...“คนเยอะจังวี” ฉันเอ่ยบอกกับวีนัสออกไปอย่างมึนๆ จากเสียงดนตรีที่ดังอื้ออึงกว่าจะปรับตัวให้เข้ากับบรรยากาศก็เล่นเอาหลายนาทีอยู่เหมือนกัน"ข้าวเราอยู่ผับนะ ไม่ได้อยู่บ้านถึงจะได้มีแค่เราสองคน" วีนัสเธอก็เอ่ยตอบฉันกลับมาอย่างประชดประชัน"จ้า ทราบจ้า" ฉันก็ตอบกลับเธอออกไปอย่างหมั่นไส้เช่นกันในผับค่อนข้างมืด ตอนนี้มีเพียงแสงไฟหลากสีที่เปิดขึ้นตามจังหวะของเสียงเพลง เหล่านักท่องราตรีหลายคนพากันโยกย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะของเสียงดนตรี บางก็กำลังดื่มด่ำกับเครื่องดื่มตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย"รับอะไรดีครับ?" เสียงพนักงานเอ่ยถามพวกฉันทั้งสองคนทันทีที่พาพวกเรามาถึงโต๊ะที่วีนัสได้จองเอาไว้"จัดเหล้ามาเลยค่ะ" วีนัสเอ่ยบอกกับพนักงานออกไป"ได้ครับ สักครู่นะครับ" ว่าจบเขาก็กำ

-KAOTU PART-ตอนนี้ฉันกลัวเขามากๆภาพเมื่อคืนนี้ที่เขาทำร้ายฉันอย่างไร้ความปราณีทั้งๆ ที่ฉันพยายามอ้อนวอนขอให้เขาหยุดแต่เขาก็ทำราวกับว่าเสียงของฉันไม่มีความหมาย ภาพเหล่านั้นมันยังคงฉายชัดอยู่ในหัวของฉันอยู่เลย"อ๊ะ" ฉันพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของผู้ชายตรงหน้าแต่ก็ต้องชะงักเพราะบริเวณช่วงล่างของฉันมันเจ็บไปหมด และแถมตอนนี้หัวฉันก็หนักจนแทบจะยกไม่ขึ้นราวกับว่าฉันไปโดนใครเอาค้อนทุบหัวมาแต่ไม่ใช่หรอกต้องเป็นเพราะเหล้านั่นแน่ๆ และไหนจะไข้ที่กำลังเล่นงานฉันอยู่ตอนนี้ 'ข้าวตูจะไม่เข้าใกล้เหล้าอีกแล้ว ฮืออ' ฉันบอกกับตัวเองอยู่ในใจก่อนที่"ไม่ร้องนะครับเด็กดี และก็นอนเฉยๆไม่ต้องดิ้นเดี๋ยวมันอักเสบอีก" เสียงพี่โซโล่เอ่ยบอกกับฉันพร้อมกับมือของเขาที่ยกขึ้นมาปาดน้ำตาให้กับฉันทั้งสองข้างอย่างอ่อนโยน ช่างแตกต่างจากคนเมื่อคืนราวกับคนละคน ‘ไม่ได้นะข้าวตูอย่าหวั่นไหวนะ’ ฉันได้แต่บอกตัวเองอยู่ภายในใจ"..." ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขากลับไป ฉันเพียงแค่จ้องมองการกระทำของเขาด้วยแววตาสับสบอยู่อย่างนั้น'ตัวตนที่แทนจริงของเขาคืออย่างไรกันแน่นะ' ฉันได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจตอนแรกที่เขาทั้งโกรธทั้งเกลียดฉันเพราะเขาต้องกา

-KAOTU PART-@บ้านข้าวตู"ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง" ฉันเอ่ยขอบคุณพี่โซโล่ทันทีที่รถของเขาขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของฉัน..."...""พะ พี่โซโล่" ฉันเอ่ยเรียกพี่โซโล่อีกครั้งพร้อมกับสะกิดที่แขนของเขา"เข้าบ้าน..." พี่โซโล่เขาเอ่ยบอกกับฉันก่อนที่เขาจะเดินลงจากรถไป"คะ? ค่ะ" ฉันขานรับเขาออกมาอย่างงงๆ ก่อนที่ร่างบางของฉันจะลงจากรถสปอร์ตคันหรู ก่อนที่จะเดินตามร่างสูงที่ตอนนี้เขาเดินนำฉัน ไปหยุดรออยู่ที่หน้าประตูทางเข้าบ้านของฉัน"...""อยากรู้ไม่ใช่หรอว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?" ชายร่างใหญ่เอ่ยถามฉันออกมาเสียงเรียบในขณะที่ฉันกำลังไขกุญแจเพื่อเข้าไปยังข้างใน"คะ?" ฉันรู้สึกว่าตอนนี้พี่โซโล่เขาดูแปลกไป ตั้งแต่ตอนที่เขาเจอกับผู้หญิงคนนั้นที่ร้านอาหารและวันนี้ที่หน้าบ้านของเขาอีกเขาดูโกรธ ไม่สิพี่โซโล่เขาดูเกลียดเธอเอามากๆเลย ฉันไม่ได้อยากไปยุ่งเรื่องของเขานักหรอกนะ ฉันแค่รู้สึกเป็นห่วงคนตรงหน้าฉันอย่างไงไม่รู้ ดูจากลักษณะท่าทางของเธอแล้ว เธอต้องไม่ธรรมดาแน่ๆถึงได้กล้ามาต่อกลอนกับพี่โซโล่ได้แบบนี้"..." พี่โซโล่เดินเข้าไปในบ้านของฉัน โดยที่เขาไม่พูดอะไรกับฉันเลยสักคำ ท่าทางที่น่าเกรงขามของเขาตอนนี้ไม่