All Chapters of ทวงแค้น แสนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

-KAOTU PART-ย้อนกลับไป...02.00 น.ตุบ!!! ตุบ!!! ตุบ!!! ตุบ!!!"อือออออ" ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเสียงที่ดังมาจากด้านล่าง ก่อนจะมองไปรอบๆห้องก็พบว่าฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องของตัวเอง 'เขาพาฉันขึ้นมา' ฉันถามกับตัวเอง 'แต่ก็ช่างเถอะ' เขาคงย่ำยีฉันจนพอใจแล้วถึงได้พาฉันขึ้นมาบนนี้"เสียงใครคุยกันอะ?" ฉันพูดออกมาด้วยความสงสัยก่อนที่ฉันจะ "อะ" ฉันรีบลุกเพื่อจะไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ทันทีที่ฉันขยับตัวฉันก็ต้องชะงักเพราะบริเวณตรงนั้นของฉันมันเจ็บไปหมดฉันจึงพยายามข่มความเจ็บปวดเพื่อที่จะลุกไปใส่เสื้อผ้าและเดินลงไปด้านล่างเพื่อดูว่ามามันเกิดอะไรขึ้น 'เขาคงจะไม่สร้างเรื่องอะไรอีกนะ'"มึงตอบกูมา มึงอย่าเงียบดิวะไอ้โซ" เสียงนี้ 'พี่ปั้น' ฉันรีบสาวเท้าลงบันไดทันทีที่ได้ยินเสียงพี่ปั้น"มึงคิดว่าน้องมึงมีค่ามากกว่าจีหรอวะ" เสียงของผู้ชายใจร้ายคนนั้นเอ่ยออกมามันทำให้ขาทั้งสองข้างของฉันชะงักไปทันที ฉันพอจะรู้สถานะของตัวเองอยู่แล้วแหละ แต่พอมาได้ยินแบบนี้หัวใจเจ้ากรรมมันก็เจ็บแปลกๆเนอะ"..."ทำไมกันนะน้ำตาของฉันถึงได้ไหนออกมาล่ะ ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวฉันชาไปหมด ราวกับว่าขาทั้งสองข้างจะไม่มีแรงพ

อีกด้านหนึ่ง..."จี" เสียงของข้าวปั้นเอ่ยเรียกจีน่าทันทีที่เห็นเธอกำลังเดินผ่านเขาไป"อ่าว! ปั้นไม่ได้อยู่ในห้องหรอ?" จีน่าเอ่ยถามข้าวปั้นออกไปด้วยความสงสัย..."เราออกมาคุยกับหมอ เรื่องที่เราคุยกันพรุ่งนี้เจอกันที่เดิมนะ" ข้าวปั้นเอ่ยบอกกับจีน่าอย่างกล้าๆกลัวๆ กลัวว่าหญิงสาวตรงหน้าของเขาจะปฏิเสธ"อืมได้สิ" จีน่าตอบกลับข้าวปั้นเสียงอ่อน ทำให้คนฟังยิ้มออก"มาเยี่ยมข้าวตูหรอ ไปพร้อมเราเลยสิ""ค่ะ" จีน่าตอบกลับข้าวปั้นออกไปก่อนที่เธอจะเดินตามเขาไปยังห้องข้าวตู"ไอ้ปั้น กูขอคุยอะไรกับมึงหน่อย" เสียงโซโล่เอ่ยเรียกข้าวปั้นทันทีที่เขาเดินออกมาจากห้อง และพบว่าข้าวปั้นกำลังจะเดินเข้าห้องพร้อมกับจีน่า"ว่ามา""กูขอโทษเรื่องข้าวตู..." โซโล่เอ่ยบอกกับข้าวปั้นเสียงอ่อน"กูไม่รับเพราะกูไม่ใช่ข้าวตู และกูก็จะไม่แก้แค้นแบบที่มึงทำด้วยไอ้โซ""...""แค่กูอยู่เฉยๆ เดี๋ยวเวรกรรมมันก็ตามมาสนองมึงเอง" ข้าวปั้นเอ่ยตอบกลับโซโล่ออกไปเสียงเรียบก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา เพราะเขารู้ดีว่าข้าวตูเป็นคนอย่างไงและโซโล่กำลังคิดอะไรกับน้องของเขาอยู่“…”“วันนี้มึงกลับไปเถอะ ข้าวยังไม่อยากเห็นหน้ามึง”"เออกูรู้ ปะจีวันนี้กล

@โรงพยาบาล SE"วี" ฉันเอ่ยเรียกวีนัสออกไปทันทีที่เดินเข้ามาในห้องเพื่อรอผลตรวจจากคุณหมอ ก่อนที่ฉันจะไปคว้ามือวีนัสมาจับไว้แน่น..."ไม่ต้องกลัวนะข้าวเราจะอยู่ข้างๆข้าวเอง" วีนัสเอ่ยบอกกับฉันก่อนจะส่งยิ้มมาให้ฉัน พร้อมกับมือบางของเธอที่ลูบแผ่นหลังฉันอย่างอ่อนโยน"อืม" ฉันพยักหน้าเป็นการตอบกลับวีนัสแอ๊ดดดดดด!!!"ขอโทษนะคะที่ทำให้ต้องรอ" คุณหมอเดินเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ของเธอพร้อมกับก้มลงอ่านเอกสารในมือ ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน"ยินดีด้วยนะคะ คุณตั้งครรห์ได้ 4 สัปดาห์แล้วค่ะ""..." เหมือนโลกทั้งใบของฉันหยุดลงไปชั่วขณะหูฉันอื้อไม่ได้ยินเสียงใดๆรอบตัว แขนและขาทั้งสองข้างไม่มีแม้แต่เรียวแรงจะขยับหนีไปไหน"คุณแม่ต้องทานอาหารให้ครบ 5 หมู่นะคะ และเดี๋ยวหมอจะจัดยาบำรุงไปให้ด้วยค่ะ""...""ขอบคุณนะคะคุณหมอ ปะข้าว" เป็นเสียงที่วีนัสที่เอ่ยบอกกับหมอก่อนจะพาฉันลุกเดินออกมาด้านนอกเพื่อรอรับยา ฉันไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยสักนิดที่ตัวเองกำลังมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้อง แต่ฉันกลัว กลัวแม่และพี่ปั้นจะผิดหวังในตัวฉัน กลัวว่าแม่จะเสียใจ ฉันยังไม่เคยทำอะไรให้พวกเขาภูมิใจในตัวฉันเลยสักอย่าง

-KAOTU PART-"จอดรถเถอะนุ่นปล่อยข้าวตูไป น้องไม่เกี่ยวอะไรด้วย" เสียงของผู้หญิงที่ชื่อจีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนคนข้างๆ"เป็นห่วงกันจริงๆเลยน้องผัวเนี่ย อ้อไม่สิหรือต้องเรียกว่าพี่สะใภ้กันนะถึงจะถูก" ฉันอึ้งไปกับคำพูดของผู้หญิงตรงหน้า 'หมายความว่าเธอคนนี้ที่ชื่อจีน่า เธอเป็นน้องสาวของผู้ชายใจร้ายคนนั้น และเธอก็เป็นแฟนเก่าของพี่ปั้นพี่ชายของฉันงั้นหรอ' ฉันพูดกับตัวเองอยู่ภายในใจพร้อมกับมองไปที่คุณจีน่าไปด้วยความงุนงง ทำไมความสัมพันธ์มันซับซ้อนจัง"หยุดเถอะนุ่น" คุณจีน่าพูดเสียงเเข็ง ตอนนี้สีหน้า ท่าทางของเธอดูเหมือนกับพี่ชายของเธอไม่มีผิดทั้งท่าทีที่ดูน่าเกรงขามและน้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นฉันว่า 'บรรยากาศบนรถมันเริ่มจะไม่ปลอดภัยแล้วสิ' คิดได้ดังนั้นฉันจึงขยับตัวเองไปนั่งติดกับที่พิงด้านหลัง แล้วมือทั้งสองข้างฉันจับเบาะรถไว้เเน่น ฉันไม่ได้ห่วงตัวเองเลยสักนิดแต่ฉันเป็นห่วงเจ้าตัวเล็กในท้องฉันต่างหาก"กูไม่หยุด มึงจะสนมันทำไมมึงไม่เกลียดพี่มันแล้วหรอ" เธอตวาดคุณจีเสียงดัง"ฉันไม่มีทางเกลียดปั้น" คุณจีก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน"..." ฉันนั่งฟังที่เขาคุยกันอย่างเงียบๆ เพราะเรื่อง

-SOLO PART-@บ้านข้าวตูผมขับรถสปอร์ตหรูของตัวเองเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของข้าวตู ผมไม่รู้ว่าแม่ของข้าวตูเธอรู้เรื่องของผมมากน้อยแค่ไหนแต่สิ่งที่ตอนนี้ผมควรจะทำมากที่สุดคือเล่าความเลวของตัวเองที่ได้กระทำไว้กับข้าวตู ให้แม่ของเธอได้รับรู้จากปากของผมเอง ผมไม่ได้คาดหวังว่าท่านจะให้อภัยผม เพราะถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับลูกของผม ผมก็คงไม่ให้อภัยใครง่ายๆ เหมือนกัน แต่อย่างน้อยผมก็อยากจะขอโอกาสอีกครั้งเพื่อปรับปรุงตัวเองกริ๊ง!!! กริ๊ง!!!ผมเดินลงจากรถและไปกดกริ๊งหน้าบ้านของข้าวตู รอไม่นานแม่ของข้าวตูเธอก็เดินตรงมาหาผม"คุณมาทำไมคะ" เธอเอ่ยถามทันทีที่เธอเห็นว่าคนที่มาเป็นผม ท่าทีเธอดูนิ่งจนผมเริ่มจะแปลกใจ"สวัสดีคับ ผมขอเข้าไปข้างไนได้ไหม?" ผมกล่าวทักทายแม่ข้าวตูด้วยถ่อยคำที่สุภาพ"เชิญค่ะ""ขอบคุณครับ" พูดจบผมจึงเดินตามแม่ข้าวตูเข้าไปในบ้านของเธอ"นั่งก่อนค่ะเดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้""ไม่เป็นไรครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณแม่""ค่ะ!!!" เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ ทำให้ผมไปไม่เป็นเลยทีนี้ผมว่าผมเรียกเธอว่าแม่ก็ถูกแล้วก็เธอเป็นแม่ของเมียผมนิ"เอ่อ...ผมขอโทษนะครับเรื่องที่ผมทำร้ายข้าวตู" ผมเอ่ยขอโทษแม่ขอ