Lahat ng Kabanata ng Bad Boy จำนนรัก มาเฟียร้าย: Kabanata 1 - Kabanata 10

“อ๊ะ! อ๊า! นาย อื้อ นายคะ ลูกน้ำจะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ อื้อ เจ็บ นะ...นาย...”เสียงร้องครวญครางทรมานดังขึ้นไม่ขาดสายเมื่อวันนี้ลูกน้ำ เด็กใหม่ในคาสิโนถูกเรียกให้ขึ้นมาบำเรอกามให้กับไรอัน ด้วยความด้อยประสบการณ์เพราะพึ่งจะอายุแค่ยี่สิบปี ทำให้หญิงสาวแทบทานทนต่อบทรักอันรุนแรงและหนักหน่วงของมาเฟียหนุ่มไม่ไหว แต่ไรอันกลับไม่ได้สนใจ มือใหญ่กอบกำสะโพกผายเอาไว้แน่นพร้อมกับกระหน่ำกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าใส่อย่างเอาเป็นเอาตายตามความต้องการอันมากมายและดุดันของตัวเองพับ!พับ! พับ! พับ! พับ!พับ!พับ!พับ! “ฮึ่ม! หยุดแหกปากสักที หรืออยากให้พวกนั้นลากออกไปต่อ ห๊ะ!”เสียงแหบแห้งจากการออกกำลังกายอย่างหนักหน่วงมาร่วมครึ่งชั่วโมงเอ่ยขึ้น ทำเอาลูกน้ำรีบดึงผ้าขึ้นมากัดเอาไว้แน่นกันเสียงของตัวเองเล็ดลอดออกมา เมื่อก่อนที่จะขึ้นมาที่นี่พวกเพื่อนๆที่ทำงานด้วยกันเตือนเอาไว้ว่าอย่าขัดใจมาเฟียหนุ่มเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นอาจโดนโทษหนักกว่าแค่ทนมอบความสุขให้แก่เขาก็ได้ตอนไหนจะเสร็จสักที จะทนไม่ไหวอยู่แล้วลูกน้ำได้แต่คิดขึ้นมาในใจ เมื่อแรงที่มีกำลังจะหมดลงพร้อมกับตากลมเริ่มปรือหลับเล็กลงเรื่อยๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป“อ๊

และสุดท้ายไรอันก็ดื้อจนถึงที่สุด เมื่อตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งวันนี้ก็สามวันแล้วที่คุณไบรอันต้องรอคำตอบจากบุตรชาย เมื่อไรอันไม่ยอมกลับไปกับเขาแถมยังตีเนียนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ขนาดจอห์นที่พยายามแล้วก็ยังไม่สำเร็จแถมโดนไรอันโกรธเข้าให้อีกคน“ไรอันไปไหน”“อยู่ห้องทำงานครับนาย”“อืม ไปบอกมาหาฉันที่สระน้ำหลังคาสิโนหน่อยไป”“ครับ”พอสั่งเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องทำงานไป เมื่อนี่คงเป็นวิธีสุดท้ายที่จะทำให้ไรอันกลับไปกับคุณไบรอันแล้ว ส่วนไรอัน เมื่อลูกน้องเดินไปบอกว่าจอห์นให้ไปพบเขาก็แทบอยากหนีออกจากคาสิโนไป แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อหนีไปไหนก็คงหนีไม่พ้นอยู่ดี เลยตัดสินใจเดินออกไปหาบิดาตามที่สั่งมา“ลูกว่าอะไรนะ! คุณแม่...คุณแม่หกล้มเข้าโรงพยาบาลเหรอ! แล้วตอนนี้คุณแม่เป็นยังไงบ้าง! งั้นเดี๋ยวพ่อจะบินกลับไปวันนี้เลย ใจเย็นๆแล้วคอยรายงานพ่อ ไม่นานพ่อคงถึง โอเคๆ”“คุณแม่...คุณแม่เป็นอะไร...”ไรอันที่เดินเข้ามาเหมือนกับคนละเมอ เมื่อเขาได้ยินที่คุณไบรอันคุยโทรศัพท์เมื่อกี้“แกสนใจด้วยเหรอ ตั้งแต่แกหนีออกจากบ้าน แม่แกก็ร่างกายย่ำแย่ไม่แข็งแรง เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ตอนนี้ฉันหมดเวลาที่นี่แล้ว ถ้าแกไม่กลับไ

“อืม ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้ ฉันจัดการได้”“ครับ ผมคงต้องอยู่นี่นานหน่อย ถ้าเกิดมีปัญหาอะไรก็โทรมาเลยนะผมจะได้ขึ้นไป”“อืม พ่อของแกน่ะ ยกโทษให้ได้แล้ว แกลงโทษเขามานานมากพอแล้วนะไรอัน”“มันก็นานพอกับที่ผมลงโทษตัวเอง งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ผมต้องจัดการอีกหลายอย่าง ไว้เดี๋ยวผมจะโทรหาอีกที”ไรอันกดวางสายทันทีที่พูดจบเมื่อไม่อยากฟังที่จอห์นบ่น ก่อนจะหันมาหาหาเตชิน ที่พาลูกน้องอีกสี่ห้าคนตามมาคอยปกป้องไรอันตามที่จอห์นสั่งเอาไว้“ไปหาซื้อคอนโด เอาที่ปลอดภัยและกว้างขวางพอที่จะอยู่ได้หมดนี่ ฉันคงต้องอยู่ที่นี่นานหน่อย”“ครับนาย เดี๋ยวผมจัดการให้เลย น่าจะไม่เกินพรุ่งนี้”“ต้องได้วันนี้”“ครับ...”เตชินรีบรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปทันที ส่วนไรอันตอนนี้เขาคงต้องคอยรับมือกับอีกหลายเรื่อง เมื่อยังไงก็ตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ที่นี่วันต่อมา ไรอันก็เข้ามาทำงานที่สำนักงานใหญ่ของโรงพยาบาล ที่แยกออกมาตั้งอยู่ที่ตึกสูงเสียดฟ้าไม่ไกลจากโรงพยาบาลใหญ่เท่าไหร่นัก“อะไรนะ! ลูก...ลูกชายของท่านประธานอย่างนั้นเหรอ? ไหนใครว่าตายไปแล้ว ไหนว่า...”“อย่าพูดออกมานะครับท่าน เห็นว่าเมื่อวานมีคนโดนซ้อมเพราะดันไปโม้ว่ากำลังคบกับค

“อะไรนะคะ! ที่พี่ไรอันทำร้ายพวกนั้น...”“อืม พวกนั้นดูถูกเราน่ะ แล้วเราไปรู้จักพวกเลวพวกนั้นได้ยังไงล่ะ”“พวกนั้นเหรอคะ ไรอาว่าไรอาไม่เคยรู้จักนะคะ คนพวกนี้เป็นใครก็ไม่รู้”ไรอาบอกออกมาตามความเป็นจริง เพราะคงเป็นพวกที่เข้ามาจีบเธอนั่นแหละและมันก็เยอะจนนับไม่ถ้วนจะให้เธอจำได้หมดคงไม่มีทาง“ต่อไปนี้ก็ระวังหน่อยล่ะ เราโตเป็นสาวแล้วนะ ระวังพวกผู้ชายเอาไว้ให้ดี คนดีๆหายากนะ จะคุยหรือคบกับใครก็บอกพ่อก่อน เข้าใจไหม”“ค่ะคุณพ่อ แหมหวงลูกสาวเหรอคะ ถ้าหวงก็หาให้เองเลยไหมคะ เอาหล่อๆ ล่ำๆ เหมือนพี่ไรอันนะคะ อิอิอิ ไม่ต้องรวยก็ได้ เพราะไรอารวยม๊ากกกกกมากค่ะ”คุณไบรอันยิ้มให้กับความขี้เล่นของบุตรสาว ก่อนจะอดนึกไปถึงบุตรชายไม่ได้ เมื่อตอนนี้เรื่องหนักใจที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องของไรอัน เขาจะทำยังไงให้ไรอันเป็นที่ยอมรับของคนที่บริษัท“แล้วคุณแม่เป็นยังไงบ้าง”“ดีขึ้นเหมือนกับได้น้ำทิพย์มาชโลมจิตใจเลยค่ะ เอาแต่พูดถึงพี่ไรอันจนไรอาอดอิจฉาไม่ได้ ตอนเย็นพี่ไรอันก็แวะเข้ามาหาคุณแม่นะคะ คุยกันนานสองนานก่อนจะกลับไปทำเอาคุณแม่นี่ยิ้มแก้มแทบแตก”“เรานี่นะ แล้วเรื่องที่นี่เป็นยังไงบ้าง ตอนไหนจะเลิกเป็นหมอแล้วไปช่

“อื้อออออ ไอ้บ้าเอ้ย! ไปตายอดตายอยากมาจากไหน อ๊ะ! เจ็บ อื้อ เจ็บกว่าตอนฝึกอีก”เช้าวันต่อมา เพชรพราวที่พึ่งรู้สึกตัวหลังจากรองรับบทรักหนักหน่วงของมาเฟียหนุ่มทั้งคืน ค่อยๆลุกขึ้น เมื่อวันนี้เธอต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทวันแรก อุตส่าฝ่าฟันมาจนถึงวันนี้ ถ้าเสียโอกาสนี้ไปคงไม่มีโอกาสดีๆแบบนี้อีกแล้ว“นี่มันกี่โมงแล้วห๊ะ! ทำไมยัยพราวยังไม่โผล่หัวมาอีก!”ทางด้านคุณมนัส ที่ตอนนี้กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เมื่อเพชรพราวยังไม่โผล่มาที่บริษัททั้งๆที่สัญญาเอาไว้ว่าจะเข้ามาทำงานวันนี้ และตำแหน่งที่เธอขอเขาก็อุตส่าจัดการให้เรียบร้อยแล้ว แต่นี่เกือบเที่ยงยังไม่มีวี่แววว่าจะโผล่มา“ผมพยายามติดต่อแล้วครับท่าน แต่คุณหนูปิดเครื่อง หรือว่าคุณหนูจะเปลี่ยนใจ...”“ไม่มีทาง ฉันรู้จักลูกสาวฉันดี ถ้าบอกว่าจะทำแล้วยัยพราวไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่นอน”“ครับ...”คุณมนัสบอกขึ้นพร้อมกับคิดหาทางออก เพราะปกติแล้วเพชรพราวไม่ใช่คนเหลวไหลแบบนี้ที่หายเงียบไปโดยไม่รับผิดชอบ แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ ร่างบางที่กำลังเป็นหัวข้อสนทนาก็โผล่มา“ยัยพราว! นะ...นี่แกมาทำไมเวลานี้ห๊ะ!”“อ่าว ไม่ให้ทำแล้วเหรอคะ นั้นพราวกลับเลยแล้วกัน”