Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นพระชายาของอ๋องไร้ใจ: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 12 อย่าทำอะไรเสี่ยง ๆหานเฟยเยี่ยยิ้มตาเยิ้มใช้มือแตะที่อกของจางอี้ซือเงยหน้าขึ้นหวังจะจูบที่ริมฝีปากหนาครานั้นเองนางได้สลบพรึบบนอกของเขา“เฮ้อ ...!! ข้าคิดว่าวันนี้จะเสร็จนางเสียแล้วโชคดีที่นางคออ่อน ” จางอี้ซือจับกายของนางนอนลงบนเตียงพลางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแต่ก็คิดไม่ตกเรื่องที่ได้ยินเมื่อครู่“ใต้เท้าหานตั้งใจจะก่อกบฏและตั้งใจวางแผนกำจัดฮ่องเต้เพื่อให้องค์ชายสามขึ้นครองตำแหน่งและคอยชักใยอยู่ด้านหลังสินะ ข้าตั้งใจอยากล้วงความลับเรื่องรายชื่อแต่หานเฟยเยี่ยคงไม่มีทางรู้เป็นแน่ เช่นนั้นอีกสองวันข้าจะไปเยือนที่เรือนตระกูลหานเสียหน่อยแล้ว” จางอี้ซือจัดแจงถอดเสื้ออาภรณ์ของหานเฟยเยียให้ไม่อยู่ในสภาพเดิมก่อนจะเดินออกไปจากห้อง โชคดีที่ยามนี้ไป๋ลี่ซูไม่ได้อยู่หน้าประตูจึงไม่ถูกสงสัย เขาเดินกลับตำหนักของตนยามนั้นเองเขาเห็นสตรีที่คุ้นเคยกำลังเดินไปที่ใดอย่างหน้าสงสัย ปกติหากเป็นเวลานี้นางควรจะนอนไปแล้วสิ นางทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ หลบบ่าวรับใช้ทำไมกัน คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยเดินตามนางไปทันทีฝั่งด้านเมิ่งซูเหยานางนอนไม่หลับจึงเดินออกมารับลมด้านนอก แต่ทว่าสายตากลับมองไปเห็นชายฉกรรจ

บทที่ 14 น่าแปลกใจเมิ่งซูเหยามองเด็กชายตัวน้อยเดินจากไปก่อนจะหันไปพูดกับเหมยหลง“เรื่องที่ข้าให้เจ้าไปจัดการเป็นเช่นไรบ้าง”“ตอนนี้หม่อมฉันหาทหารได้แล้วเพคะ ผู้ที่มีฝีมือสามารถดูแลความปลอดภัยพระชายากับคุณหนูคุณชายได้อย่างไร้ความกังวล”“ดีเช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะพาเด็ก ๆ ออกไปเที่ยวงานเทศกาล”“เพคะ”‘ช่างน่าแปลกเรื่องที่สาวใช้มาแจ้งเมื่อครู่ และเรื่องที่ข้าเจอชินอ๋องเมื่อคืนนี้ ปกติเขาจะอยู่กับหานเฟยเยี่ยทุกคืนมิใช่หรือ? เหตุใดถึงออกมาด้านนอกในยามวิกาลมิใช่ว่ากลัวข้าจะเห็นหรือรู้อะไรเข้าหรอกหรือ? เอ๊ะ! หรือชายฉกรรจ์เมื่อคืนที่ข้าเห็นเป็นคนของหานเฟยเยี่ยให้มาจัดการข้า แต่คงมิใช่หรอกหากลงมือทำที่จวนนี้อุกอาจเกินไป ไม่รู้ล่ะยามนี้เชื่อใจใครไม่ได้ระวังตัวเอาไว้จะดีที่สุด’เมิ่งซูเหยาเดินไปที่หน้าต่างครุ่นคิดคำพูดของสาวใช้ที่มาแจ้งนางเมื่อครู่ยิ่งคิดยิ่งน่าแปลกใจ ก่อนที่จะหยุดคิดทุกอย่างและไปทำหน้าที่ของตนเองคือการดูแลหลังจวนไม่ว่าจะอาหารหรือแม้แต่ของใช้ในเรือนนางต้องเป็นผู้จัดการทุกอย่างตำหนักหยุนซีช่วงบายของวันยามนี้หานเฟยเยี่ยตื่นขึ้นมาหลังจากที่ดื่มน้ำแกงสร่างเมาและหลับต่อไปอีกครู่ นางใ

บทที่16 ปลดปล่อย"นี่ท่านเป็นบ้าไปแล้วอย่างนั้นหรือ? ปล่อยนะเพคะ" เมิ่งซูเหยากล่าวพลางใช้มือดันอกของเขาให้ปล่อยนางออกจากอ้อมแขนครั้นนั้นนางได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงอีกทั้งลมหายใจของเขาที่เริ่มเต้นถี่ระรัวและติดขัด"เกิดอะไรขึ้นทำไมสีหน้าของท่านถึงแดงเช่นนี้""ทำไมจู่ ๆ เกิดเป็นห่วงข้าขึ้นมาหรือไง " เขาเอ่ยพลางเดินย่างเท้าไปที่ห้องบรรทมของเมิ่งซูเหยา"ที่หม่อมฉันเอ่ยถามเพราะสงสัยหรือว่าท่านไม่สบายทำอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นนี้อีกด้วย เมื่อไหร่จะปล่อยหม่อมฉันเพคะ ""เมื่อถึงเตียงนอน" เขาพูดออกมาหน้าตาเฉยแต่ทว่าใจของเมิ่งซูเหยากลับกลายเป็นฝ่ายที่เต้นแรงระรัว นางไม่รู้และคาดเดาไม่ได้เลยว่าชายคนนี้ต้องการอะไรกันแน่"ท่านมีแผนอันใดมาทำเช่นนี้กับข้า ข้าไม่ใจสั่นหรือรู้สึกดีกับท่านหรอกนะ""อย่างนั้นต้องลองดู " เอ่ยจบเขาวางกายของนางลงเตียงหนานุ่มจับปลายคงมนของนางให้เชิดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากของนางอย่างนุ่มนวล เมิ่งซูเหยาเบิกตาโพลงโตด้วยความตกใจคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเช่นนี้ นางรีบใช้มือดันอกของเขาให้ออกจากตนเองทันที"นี่ท่านมันเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ มาทำสิ่งสกปรกกับข้าเช่นนี้ได้ยังไ

บทที่ 18 เจอหลักฐานชิ้นสำคัญฝั่งด้านถังอู่ฟงเขาลอบเข้ามาด้านหลังเรือนรีบเดินไปที่ห้องทำงานของใต้เท้าโชคดีที่เขาเคยมาที่นี่แล้วหลายครั้งทำให้รู้หนทางว่าไปทางใด“ใต้เท้ากำชับพวกเจ้าให้ตรวจตราให้ดี แต่วันนี้มีองค์ชายสามกับท่านชินอ๋องมาคงไม่มีผู้ใดอุกอาจเข้ามาหรอกน่า เจ้าเองก็เหนื่อยมากเช่นกันมิใช่หรือ? ไปหาอะไรกินกันเถอะ”“นั่นสิ ไปเพียงชั่วครู่คงไม่เป็นอะไรหรอกกระมั่ง” บ่าวรับใช้ที่เดินตรวจตราอยู่พูดคุยกันเสียงดังพร้อมชักชวนกันไปหาอะไรกิน ทำให้ถังอู่ฟงโล่งใจเพราะความปลอดภัยละหลวมทำให้เขาทำการได้ง่ายเมื่อเห็นว่ายามนี้ไม่มีผู้ใดเขารีบย่องเข้าไปที่ห้องของท่านใต้เท้าซอกหาหนังสือลงนามและจัดวางของทุกอย่างให้เป็นเช่นเดิมเหมือนไม่มีผู้ใดเข้ามาด้านใน ไม่ว่าจะหาตรงไหนก็ไม่พบเจอเหลือเพียงที่เดียวที่เขายังไม่ได้หาคือห้องเคารพบรรพบุรุษ เมื่อหาที่นี่ไม่พบถังอู่ฟงเปลี่ยนเป้าหมายรีบจ้องมองด้านนอกไม่เห็นบ่าวในเรือนรีบปลีกตัวออกมาและลัดเลาะไปที่ห้องเคารพบรรพบุรุษของตระกูลหานฝั่งด้านหานเฟยเยี่ยนางเดินออกมารับลมด้านนอกจ้องมองหน้าท้องของพี่สาวที่กำลังใหญ่อย่างอิจฉานางพึ่งคลอดบุตรคนแรกไปไม่นานก็ตั้งครรภ์อี

บทที่ 20 จับกบฏหลังจากนั้นเมิ่งซูเหยาพาร่างกายที่สั่นเทากลับเข้างานเทศกาลไปหาบุตรทั้งสองและชักชวนกันกลับจวนอ้างว่าตนเองรู้สึกไม่ค่อยสบาย และไม่มีผู้ใดที่ขัดคำสั่งเพราะยามนี้เด็ก ๆ ก็เหน็ดเหนื่อยอยากจะเข้าบรรทมแล้วเมื่อมาถึงตำหนักเมิ่งซูเหยาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรงเมื่อครู่นี้นางแสร้งทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าทุกคนไม่แสดงว่านางเองก็หวาดกลัวไม่น้อยกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งเมื่อครู่ยังติดจมูกนางกลับมาที่จวน จนเหมยหลงผิดสังเกตและสงสัยว่าเมื่อครู่พระชายาหายตัวไปที่ใดมา แถมยังกลับมาด้วยใบหน้าซีดเซียว“พระชายาไม่สบายตรงไหนหรือไม่เพคะ ใบหน้าของพระชายาซีดเซียว แล้วเมื่อครู่ท่านออกไปที่ใดมา”“เหมยหลงข้าไม่รู้ว่าสิ่งที่ข้าทำลงไปถูกหรือผิด ข้าสั่งให้ทหารลงมือฆ่าคน หากมีคนตามเจอข้าจะถูกลงโทษหรือไม่”“พระชายาสั่งให้ทหารลงดาบฆ่าคนหรือเพคะ แล้วคนผู้นั้นเป็นผู้ใดกันเพคะ”“ก็สารถีที่พาข้าไปเรือนตระกูลเมิ่ง วันนี้ข้าเห็นเขาที่งานเทศกาลจึงตามไปเพื่อสอบถามความจริง ตอนนั้นข้าเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นเดียวกันทำไมถึงได้โมโหจนสั่งทหารไปเช่นนั้น ตอนนี้ข้ากลัวกลัวเหลือเกิน” ร่างบางเริ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเ