บทที่ 11 ดื่มสุรา

บทที่ 11 ดื่มสุรา

ตำหนักมู่หลัน

“พระชายาเพคะหม่อมฉันได้ยินมาว่าอีกไม่นานจะมีเทศกาลอยู่ใกล้ ๆ แถมยังเป็นช่วงที่ฤดูหนาวจะผ่านพ้นเราพาคุณหนูและคุณชายไปเดินเล่นงานเทศกาลดีมั้ยเพคะ”

“ว่าดีก็ดีแต่ข้าก็ยังคงกังวลเรื่องความปลอดภัยอยู่ดี คราก่อนก็เกิดเรื่องระหว่างที่ข้าอยู่นอกจวน หากจะออกไปต้องให้เจ้าไปตามหาทหารฝีมือดีมาคอยคุ้มกันข้ากับลูกเสียก่อนถึงจะออกไปเดินเล่นอย่างไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือว่าแม้จะเกิดอะไรขึ้นก็ยังมีคนดูแล”

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นกังวลเพคะ หม่อมฉันจะจัดหาทหารที่มีฝีมือที่สุดในจวนชินอ๋องเพื่อดูแลพระชายาเลยเพคะ ว่าแต่หม่อมฉันได้ยินมาว่าท่านชินอ๋องมาที่นี่ความสัมพันธ์ของท่านทั้งสองคงจะดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่เพคะ” เหมยหลงเงยหน้าขึ้นมองลอบดูดวงหน้าของพระชายาอย่างใจจดใจจ่อ

“ดีอะไรของเจ้ากันล่ะ ชินอ๋องบ้าผู้นั้นมาเตือนให้ข้าอยู่นิ่ง ๆ ห้ามทำอะไรสักอย่างต่างหาก น่าหงุดหงิดใจที่สุดทั้ง ๆ ที่ตนเองยังไม่เคยห้ามหานเฟยเยี่ยสักนิด ไม่ได้การแล้วต่อจากนี้ข้าจะไม่อยู่นิ่งให้ทั้งสองได้ใจคงเป็นเพราะวันนี้ข้าต่อว่าพระชายารองสินะเขาถึงข่มขู่ให้ข้าอยู่นิ่ง ๆ” ทันทีที่ได้ยินคำถามของสาวใช้เมิ่งซูเหยาถึงกับชักหน้าพร้อมตอบด้วยอารมณ์โมโหอย่างเห็นได้ชัด

“เช่นนั้นพระชายาจะทำเช่นไรต่อไปเพคะ”

“ตอนนี้ยังไม่รู้ เจ้าไปพักเถอะข้าง่วงเสียแล้ว” เมิ่งซูเหยาปัดมือไล่เหมยหลงออกไปก่อนที่จะเอนตัวลงนอนบนเตียงหนานุ่ม โดยมีเหมยหลงดึงผ้านวมมาห่มกายให้

“เพคะ” กล่าวเสร็จร่างบางก็ออกไปด้านนอกทันที ส่วนเมิ่งซูเหยานั้นไม่ได้นอนหลับอย่างที่บอกเพราะตอนนี้นางกำลังคิดหาหนทางให้จางอี้ซือหย่ากับตนในเร็ววัน

ยามซวี (20.00)

ตำหนักหยุนซี

หานเฟยเยี่ยแช่น้ำเกสรดอกไม้ให้ร่างกายติดกลิ่นความหอมให้ชินอ๋องตราตรึงใจ ก่อนที่จะลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำแต่งกายยั่วยวนเนื้อผ้าบางแนบเนื้อเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของชินอ๋อง วันนี้นางต้มยาที่ท่านแม่ให้มาคราที่นางกลับเรือนวันนี้นางจะต้องตั้งครรภ์บุตรของชินอ๋องให้ได้

“วันนี้ข้าจะทำให้ท่านพี่ไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืน เพราะวันนี้ข้าจะต้องตั้งครรภ์ให้ได้ ข้าเกลียดหน้านังเมิ่งซูเหยาอยากจะรู้นักหากข้าท้องขึ้นมาจะทำอย่างไร” ตอนแรกนางคิดจะหาทางกำจัดโดยการใส่ร้ายว่าบุตรทั้งสองไม่ใช่บุตรของจางอี้ซือแต่เมื่อเขาเอ่ยมาอย่างมั่นใจว่าช่วงนี้ร่างกายเขาไม่ค่อยแข็งแรงนางจึงยังไม่คิดที่จะทำตามแผนการณ์เดิม หากครั้งนี้นางยังไม่ตั้งครรภ์อีกนางมั่นใจแล้วว่าชินอ๋องคงไร้น้ำยาและเด็กทั้งสองคงมิใช่บุตรที่เกิดจากชินอ๋องเป็นแน่

“พระชายาเพคะท่านชินอ๋องให้บ่าวในเรือนยกสุราพร้อมอาหารกินเล่นเข้ามา หม่อมฉันขอเข้าไปนะเพคะ” เสียงไป๋ลี่ซูดังขึ้น หานเฟยเยี่ยจึงตอบออกไปทันที

“นำเข้ามา ไม่คิดเลยว่าวันนี้ท่านพี่อยากดื่มดีเหมือนกันยิ่งดื่มสุรายิ่งทำให้เพลิดเพลินเมื่อเจ้านำสุรามาวางไว้ในห้องของข้าเสร็จแล้วหลังจากท่านพี่มาที่นี่เจ้าจงกลับไปพักผ่อนไม่ต้องคอยปรนนิบัติเพราะค่ำคืนนี้ข้าจะใช้เวลาร่วมกับท่านพี่ทั้งคืน” นางเอ่ยไปพลางยิ้มระรื่นคิดเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นและเหมือนว่าไป๋ลี่ซูจะรู้ความคิดของนายหญิงนางยิ้มกริ่มออกมาทันที

“เพคะหม่อมฉันจะรีบไปพักทันทีขอให้ครั้งนี้พระชายาสมหวังนะเพคะ” เพียงไม่นานเสียงของบ่าวหน้าเรือนได้กังขึ้นเพื่อแจ้งว่ามีผู้มาเยือน

“ท่านชินอ๋องเสด็จพะย่ะค่ะ” หานเฟยเยี่ยฉีกยิ้มเต็มดวงหน้ารีบไล่ไป๋ลี่ซูออกไปจากห้องนอนของนาง

“หมดเวลาเจ้าแล้วออกไปอย่าลืมปิดประตูให้มิดชิด”

“เพคะพระชายา” ไป๋ลี่ซูเดินออกไปสวนกับจางอี้ซือนางก้มโค้งลงคารวะผู้เป็นนายก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ

“พระชายาวันนี้ห้องของเจ้าช่างมีกลิ่นชวนให้ข้าสบายใจยิ่งนักมันคือกลิ่นอะไรหรือ?”เมื่อสองเท้าของจางอี้ซือเดินเข้ามาตำหนักหยุนซีกลิ่นหอมคละคลุ้งในอากาศจนเขาอดที่จะเอ่ยถามมิได้

“เป็นกลิ่นเกสรดอกไม้เพคะ หายากนักในช่วงนี้แต่หม่อมฉันให้สาวใช้เก็บเอาไว้ยามไม่ถึงฤดูเหมันต์ว่าแต่วันนี้ท่านพี่ดูแปลกไปจากเดิมนะเพคะ”

“ข้าเป็นอย่างไรอย่างนั้นหรือ?”

“เพราะท่านพี่ของหม่อมฉันดูสง่างามมากกว่าทุกคืนวัน วันนี้หม่อมฉันขอไม่ดับเทียนนะเพคะ หม่อมฉันอยากเห็นใบหน้าของท่านพี่ยามที่มีความสุข” นางเดินเข้ามาใกล้แตะมือเรียวลงที่หน้าอกแกร่งของเขาเลื่อนต่ำลงมาอย่างช้า ๆ จนทำให้เขาขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัวก่อนที่ทุกอย่างจะเกิดขึ้นเขาจับมือของนางเอาไว้ก่อนและดึงให้นางมานั่งที่เตียงด้วยกัน

“เจ้าช่างร้อนแรงเสียจริง วันนี้ก่อนที่เราจะเล่นสนุกกันเหมือนเคยข้าอยากดื่มและพูดคุยกับเจ้าเสียก่อน”

“ได้สิเพคะ หม่อมฉันจะรินให้นะเพคะ” นางไม่ได้เอะใจคิดว่าจางอี้ซือต้องการจะดื่มจริง ๆ ลุกขึ้นรินสุราให้แก่เขา

“ข้าดื่มผู้เดียวจะอร่อยได้อย่างไร เจ้าเองก็ดื่มด้วยกันสิสตรียิ่งดื่มสุรามีใบหน้าแดงระเรื่อยิ่งน่ามองยามร่วมรัก ข้ายังไม่เคยเห็นใบหน้าของเจ้ายามมีความสุขเช่นนั้นวันนี้ข้าจะตามใจเจ้าจะไม่ดับเทียนเพื่อได้จ้องมองไปหน้ายามที่เจ้าโยกตัวบนกายของข้าว่าจะเร้าร้อนชวนมองเพียงใด” หานเฟยเยี่ยเชื่อคำพูดของจางอี้ซือไม่เคลือบแคลงใจนางยกจอกดสุรายื่นมอบให้แก่จางอี้ซือก่อนจะรินสุราให้ตนเองอีกหนึ่งจอก

“เช่นนั้นสุราจอกนี้หม่อมฉันดื่มให้ท่านพี่นะเจ้าคะ” นางยกสุราดื่มจนหมดจอกเขาเห็นอย่างนั้นจึงยกจอกสุราของตนดื่มจนหมดเหมือนนาง

อึก อึก

“อื้ม..สุราช่างหอมหวานนิ่งนักหม่อมฉันไม่เลยดื่มสุราเลิศรสถึงเพียงนี้เลยเพคะ”

“มิใช่แต่สุราเลิศรสหรอกแต่ทว่าเจ้าดื่มกับข้าต่างหาก ค่ำคืนนี้อากาศยังคงเย็นมากนักเจ้าสวมใส่เสือบางเช่นนี้ไม่หนาวหรืออย่างไรกันมาใกล้ ๆ ข้าสิข้าจะโอบกอดเจ้าไว้ในอ้อมอกของข้า”

“เพคะ” จางอี้ซือดึงกายนางเข้ามากอดแน่นเพียงไม่นานใบหน้าของนางแดงระเรื่อราวกับมะเขือเทศอย่างเห็นได้ชัดดวงตาเริ่มสะลึมสะลือทำให้รู้ว่านางนั้นคออ่อนเพียงใด

“พระชายารองของข้าอยากตั้งครรภ์บุตรของข้ามากสินะ เช่นนั้นวันนี้เรามาดื่มกันแป็นครั้งสุดท้ายหากเจ้าต้องการตั้งครรภ์จริง ๆ มิอาจจะดื่มสุราได้ เรามาฉลองความสุขก่อนที่เจ้าจะต้องอุ้มท้องถึงเก้าเดือนกันเถิดคืนนี้ข้าจะไม่ให้เจ้าได้นอนเลย”

“นั่นสิเพคะหม่อมฉันลืมเสียสนิทอย่างนั้นหม่อมฉันคงจะดื่มได้แค่วันนี้ต่อจากนี้คงต้องดูแลตัวเองให้ดี ” จางอี้ซือเอี้ยวตัวไปจับไหสุราพร้อมจอกของหานเฟยเยี่ยรินก่อนจะมอบให้กับนาง

“รับไปสิ จอกนี้ข้าขอรินให้เจ้าที่เจ้าจะเสียสละเวลาต่อจากนี้เพื่อลูกของข้า” นางรับจอกสุราพร้อมดื่มจนหมดจอกส่วนด้านจางอี้ซือเขาคอแข็งสมควรจึงดื่มอีกจอกและกอดหานเฟยเยี่ยแนบแน่นชิดอก พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาทำให้ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดรู้สึกได้

“ท่านพี่มีเรื่องอันใดทุกข์ใจหรือเพคะ”

“ข้าคิดไม่ตกนะสิ ยามที่ข้าเข้าวังหลวงยามใดพวกใต้เท้าชั้นต่ำมักจะมองข้าอย่างกับข้ามิใช่ราชวงศ์ ดูหมิ่นตำแหน่งข้าเหลือเกิน ข้าอยากมีอำนาจในมือเหลือเกิน แม้จะเป็นชินอ๋องใช่ว่าจะมีอำนาจมากพอ”

“เรื่องนี้หรือเพคะที่ทำให้ท่านพี่ทุกข์ใจ ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วงไปเพคะยามนี้ท่านพ่อของข้ากำลังทำทุกอย่างอีกไม่นานอำนาจจะอยู่ในกำมือของเราอีกไม่นานผู้คนในใต้หล้าต้องก้มหัวให้เราเพคะ” เสียงตอบกลับมาอย่างเอื้อนเนิบช้า คล้ายว่ายามนี้นางถูกฤทธิ์สุราครอบงำถึงกล้าเอ่ยเรื่องนี้ออกมา จางอี้ซือก้มหน้ามองใบหน้าของนางเพื่อความั่นใจอีกครายามใบหน้าของนางแดงมากกว่าเดิม ตาของนางเคลิ้มไปหมดทั้งดวงตามือไม้เริ่มอ่อนระทวยเขาจึงเอ่ยแสร้งถามออกไปในแผนการของใต้เท้าหาน

“ทำไมพระชายาของข้าถึงได้มั่นใจว่าอำนาจจะอยู่ในมือของเรา หรือว่าใต้เท้าหานหาหนทางเพื่อยึดอำนาจทั้งหมดมาเป็นของตนเช่นนั้นไม่ต่างจากกบฏเลยนะ”

“มิใช่เพคะ เรื่องนั้นท่านพ่อมิได้บอกกับหม่อมฉันแต่ว่าท่านพ่อเพียงแต่บอกว่าอีกไม่นานบัลลังก์จะเป็นขององค์ชายสามหรือพี่เขยของหม่อมฉันและเมื่อนั้นหลานชายของหม่อมฉันจะได้เป็นองค์รัชทายาท ตอนนั้นอำนาจทั้งหมดจะตกอยู่ในมือของตระกูลหานอย่างไรเพคะ เมื่อนั้นหม่อมฉันจะให้ท่านพ่อช่วยเหลือท่านพี่ไม่ว่าใต้เท้าชั้นต่ำผู้ใดที่เคยกล่าวหาท่านพี่นำไปตัดลิ้นโบยจนตายเจ็ดชั่วโคตรเลยเพคะ ท่านพี่อารมณ์ดีแล้วมาต่อเรื่องของเราดีกว่าเพคะ”