Semua Bab ขย่มรักมาเฟีย: Bab 181 - Bab 190

ภาริตาก็มองอลิเซียแล้วก็ยิ้มให้ก่อนจะเดินตามลูก้าไปแบบเลี่ยงไม่ได้เพราะเขาเล่นจับมือเธอดึงออกมากับเขาแล้ว พอออกมาแล้วปิดประตูห้องแล้ว ภาริตาก็ถอนมือที่ลูก้าจับมาตีแขนของเขาทันที“เพี๊ยะ! คุณลูก้า ทำไมคุณไปไล่คุณอลิเซียเขาให้ย้ายไปอยู่อีกฝั่งแบบนั้นล่ะคะ...มันเสียมารยามมากเลยนะคุณ เมื่อกี้คุณอลิเซียเขาหน้าเสียเลยนะคุณ...ที่คุณบอกเขาแบบนั้นน่ะ” ภาริตาต่อว่าเขาไป“เสียมารยาทตรงไหนกันคุณ ผมแค่ให้ย้ายไปอยู่อีกฝั่ง ไม่ได้ไล่ไปอยู่ที่อื่นสักหน่อย ผมมารับกลับไปอยู่กับผมที่อิตาลีแต่คุณก็ไม่อยากกลับ ผมก็ต้องมาอยู่กับคุณที่นี่ ดังนั้นผมก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวกับการอยู่กับเมียของผมมันผิดตรงไหน หรือคุณจะให้เขามาอยู่ดูเราหวานใส่กันทุกวันล่ะ...” ลูก้าพูดไปแบบอดไม่ได้“ก็ไม่หรอกค่ะ แต่บอกอ้อมๆก็ได้นิคะ ทำไมต้องพูดตรงซะขนาดนั้นด้วยล่ะ” ภาริตาพูดไป“เบน...คุณลืมไปหรือเปล่าว่าอลิเซียเขาเคยชอบผมมาก่อนนน่ะแล้วผมกับเขาก็เคย...เฮ้อ...ช่างมันเถอะ เรื่องนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว ผมไม่อยากจะพูดถึงอีก แต่ที่ผมทำแบบนี้เพราะผมต้องการให้เขารู้ว่าผมแบ่งแยกชัดเจน และผมก็ไม่อยากจะให้ความหวังอะไรเขาอีก ตอนนี้คุณอาจจะคิดว่

กรุงโรม...ประเทศอิตาลี....หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลแล้วมัซซิโม่ก็กลับมาอยู่ที่โรม แล้วเขาก็พยายามให้ลูกน้องออกตามหาอลิเซียไปทุกที่แต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย รวมถึงลูก้าก็เช่นกันเพราะมันหายเงียบไปตั้งแต่วันที่เขาเข้าโรงพยาบาล จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีข่าวคราวอะไรของมันเลย“ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วนะ พวกแกไม่ได้ข่าวของอลิเซียกับไอ้ลูก้ามันบ้างหรือไง...คนแค่สองคนมันจะตามหายากเย็นอะไรวะ” มัซซิโม่พูดบ่นไปอย่างอารมณ์เสียเลยที่ตามหาสองคนนี้ไม่ได้“ผมพยายามแล้วนะครับ แต่คนของคุณลูก้าก็สกัดทุกทางจนเราตามไม่ได้เลยครับ...เครื่องบินเจสส่วนตัวที่บินออกไปต่างประเทศ ก็ไม่มีจุดชี้ชัดว่าไปที่ไหนเลยครับ” ครูซรายงานไปเพราะไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักนิด“มันต้องเอาตัวอลิเซียหนีไปจากฉันแน่ๆ ไม่งั้นมันไม่รีบไปทันทีที่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก...ไอ้ลูก้ามันกำลังใช้อลิเซียเพื่อทำให้ฉันยอมรับมันเป็นพี่ ฉันรู้....” มัซซิโม่พูดไปแบบรู้ทัน“แต่ถ้ามองอีกแง่หนึ่ง...ถ้าคุณลูก้าไม่ได้ต้องการใช้คุณอลิเซียเพื่อให้นายยอมรับเขาเป็นพี่ชาย..แต่ว่าเขาทำเพราะอยากอยู่กับคุณอลิเซียล่ะครับ...นายอย่าลืมสิครับว่าเขาสองคนน่ะเป็นคู่หมั้นกัน...แล้วคุ

“หึ...ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะเป็นห่วงเป็นใยความรู้สึกของเมียฉันขนาดนี้น่ะ...งั้นฉันจะอธิบายให้นายเข้าใจละกัน นายจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเมียของฉันอีก” ลูก้าได้ยินแบบนั้นก็แสยะยิ้มใส่ แล้วเขาก็พูดบอกไป“ฉันไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อเบนเขาเลย และฉันก็รักเขามากกว่าที่นายคิดซธอีก ดังนั้นฉันจะไม่มีวันทำร้ายความรู้สึกของเขา อีกอย่างที่นายควรจะรู้เอาไว้ อลิเซียเขาไม่ได้เป็นคู่หมั้นของฉันแล้ว...และฉันก็ไม่เคยทำอะไรลับหลังเบนเขาแบบที่นายคิด...” ลูก้าพูดบอกไป“แล้วคุณอลิเซียเขาอยู่ที่ไหนล่ะครับ ทำไมคุณต้องพาเขามาไทยด้วย” ราเชนถามไปแบบไม่เข้าใจ ในเมื่อเขายืนยันว่ารักภาริตาและไม่ได้หักหลังเธอ แล้วเขาจะพาอลิเซียมาด้วยทำไม“มัซซิโม่มันให้นายมาสืบล่ะสิว่าอลิเซียอยู่ที่ไหนน่ะ...นายถึงได้พยายามที่จะหลอกถามฉันแบบนี้น่ะ ไปบอกไอ้มัซซิโม่มันก็แล้วกัน ว่าถ้ามันอยากจะเจออลิเซียก็ให้มันมาหาฉันที่นี่...” ลูก้าพูดบอกไปแล้วก็ลุกขึ้นทันที เพราะธุระที่ราเชนจะคุยก็คงจะมีแค่นี้แล้วล่ะ“เดี๋ยวสิครับ แล้วเรื่องเบนล่ะครับ...” ราเชนพูดไปเมื่อลูก้าลุกขึ้น“เรื่องเบนไม่มีอะไรให้ต้องห่วง เพราะเขาเป็นเมียของฉัน เป็นแม่ของลูกฉัน..ฉัน

สองชั่วโมงต่อมา จังหวัดกระบี่ โรงแรมหรูในอ่าวนางลูก้าก็เหมาโรงแรมริมทะเลชื่อดังในอ่าวนางหนึ่งอาทิตย์เต็มๆเพื่อที่จะจัดงานแต่งงานของเขาและภาริตา เพราะเขาตัดสินใจที่จะแต่งงานกับเธอทั้งแบบไทยแบบฝรั่ง และเขาก็ต้องการความเป็นส่วนตัว จึงจองไว้เผื่อเวลาพักผ่อนและเตรียมสถานที่จัดงานด้วย ทำให้ผู้บริหารของโรงแรมนั้นมาต้อนรับเขาและทุกคนอย่างดีเลย“โรงแรมของเรายินดีต้อนรับครับ....ทางเราได้เตรียมห้องพักพูลวิลล่าที่ดีที่สุดของโรงแรมเราให้กับคุณลูก้าและภรรยาเรียบร้อยแล้วนะครับ ส่วนห้องพักสำหรับแขกของคุณลูก้าพวกเราก็จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ ส่วนแขกคนอื่นๆที่ทางเรายกเลิกไม่ได้ก็มีไม่ถึงยี่สิบคนครับ ดังนั้นจะไม่รบกวนงานแต่งงานของคุณแน่นอนครับ...” ผู้บริหารหนุ่มพูดไปอย่างนอบน้อมเลย เพราะนักธุรกิจหนุ่มคนนี้เหมาโรงแรมเขาหนึ่งอาทิตย์เลย จนเขาเคลียร์ลูกค้าที่จองมาก่อนให้พักอีกโซนเลย“ขอบคุณครับ.....ถ้าแขกที่มากับผมเขาต้องการอะไรช่วยจัดการให้ด้วยนะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดผมรับผิดชอบเอง...” ลูก้าบอกไปเพราะเขาจะไม่ทำให้ภาริตาต้องเสียหน้าเด็ดขาด“ได้ครับ...รับทราบแล้วครับ” ผู้บริหารหนุ่มตอบรับไป เพราะแค่นี้เขาก

พอช่วงเย็นทุกคนก็เจอกันที่ร้านอาหารของทางโรงแรมที่อยู่ริมทะเล ก็ร่วมรับประทานอาหารด้วยกันไป โยษิตาก็พยายามมองลูก้าตลอดดินเนอร์นั้น แต่ว่าลูก้าก็ไม่มองเธอแม้แต่หางตาเลย มันก็ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดมากๆ เธอจะเข้าหาเขาก็ไม่ได้เพราะเขาตัวติดกับภาริตาไม่ยอมห่างเลยจนจบมื้อค่ำ ทำให้เธอต้องแบกความผิดหวังกลับไป“เบน...ผมไม่ชอบลูกของพ่อเลี้ยงของคุณเลย ให้เขากลับไปได้ไหม...” ลูก้าบอกไปเมื่อเขาและภาริตากลับมาที่ห้องพักแล้ว“ทำไมคุณถึงไม่ชอบเขาล่ะคะ...หรือว่าเพราะฉันไม่ถูกกับเขา” ภาริตาถามไป เพราะสีหน้าของลูก้าดูไม่ชอบใจเท่าไหร่“ตอนทานข้าวเมื่อกี้คุณไม่เห็นเขามองผมหรือไง...เขาเล่นจ้องเหมือนเขมือบผมอย่างนั้นแหละ...” ลูก้าบอกไปตามตรง ถึงเขาไม่สนใจจะมองตอบเธอไป แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเธอมองเขาอยู่ตลอด“หึๆ...สงสัยว่าเขาจะสนใจคุณมากเลยนะคะเนี่ย....แต่เขาไม่มีทางได้กินคุณหรอกค่ะ เพราะคุณน่ะเป็นของฉัน...มีแค่ฉันที่กินคุณได้คนเดียวเท่านั้น...” ภาริตาพูดไปก็เอามือสอกเข้าไปโอบกอดลูก้าแล้วมองสบตากับเขาไปแบบยั่วยวน“อืม....ผมยอมให้คุณกินผมทั้งตัวเลยล่ะเบน.....อ่า..” ลูก้าตอบไปแล้วกลืนน้ำลายลงคอทันที แล้วเขาก็มอ