All Chapters of คุณหนูกับพ่อบ้านทั้งเจ็ด: Chapter 71 - Chapter 80

วันรุ่งขึ้น“วันนี้เงียบจังนะคะป้าชื่น”พลอยขวัญกล่าวกับป้าชื่นในตอนใกล้ค่ำของวันหนึ่งเมื่อลงมาที่เทอเรซหน้าบ้านแล้วพบว่าบ้านดูเงียบเชียบผิดปกติ“ก็วันนี้เป็นวันเสาร์นี่คะ...คุณๆ ออกไปข้างนอกกันหมด เจ้าสัวไปตีกอล์ฟกับคุณคนางค์ คุณพีร์กับคุณวาไปตีเทนนิสอยู่ที่สปอร์ตคลับ คุณชุลีคงกำลังนั่งจั่วไพ่กับเพื่อนๆ ส่วนคุณวิไลคงกำลังอยู่ในสปานวดตัวนวดหน้า”ป้าชื่นสาธยายอย่างคนที่อยู่มานานจนรู้ว่าคนในบ้านชอบกิจกรรมอะไรกันบ้าง“แล้วคุณเสือล่ะคะ?”พลอยขวัญรีบถาม ดูเหมือนว่าที่ป้าชื่นบอกนั้นจะตกหล่นไปหนึ่งคน“อ้อ...ป้าลืมไป คุณเสือคงกำลังว่ายน้ำอยู่บนดาดฟ้า...รายนี้มีโลกส่วนตัวสูงค่ะ”ป้าชื่นตอบดวงตาของพลอยขวัญวาวขึ้นด้วยความดีใจ ใบหน้าซ่อนยิ้มเอาไว้ไม่มิด เมื่อรู้ว่าวันนี้คนที่หล่อนคิดถึงนั้นอยู่บ้านในเวลาต่อมาที่สระว่ายน้ำซึ่งอยู่บนดาดฟ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่ น้ำสีครามใสแจ๋ว หลังคาดาดฟ้าเปิดโล่งรับแสงแดด รอบๆ สระได้รับการตกแต่งเอาไว้ด้วยต้นปาล์มและลีลาวดีออกดอกสีขาวดกสะพรั่งไปทุกกิ่งก้าน ริมสระน้ำขนาดใหญ่มีเตียงอาบแดดเรียงรายเป็นแนว“เฮียคะ...”พลอยขวัญเรียกคนที่กำลังลอยคออยู่เหนือผิวน้ำ เรือนร่าง

“อย่า...”พลอยขวัญดิ้น มือใหญ่ของเฮียหื่นกดแผ่นหลังให้หล่อนคุกเข่าลงบนเตียง หันสะโพกอวบขาวออกมาหาเขาที่ยืนประกบอยู่ทางด้านหลัง งัดแก่นกายใหญ่ยาวออกมาจากกางเกงว่ายน้ำ ลำแข็งตั้งตระหง่านพร้อมกระหน่ำ“รับรองว่าใหญ่กว่าของไอ้พีร์หลายเท่า...สะใจเธอแน่ๆ”สบถหยาบพร้อมกับกระชากกางเกงว่ายน้ำลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้า ดวงตาวาวโรจน์ไปด้วยความต้องการ ดุ้นเนื้ออลังการถูกช้อนขึ้นมาจดจ่อเข้ากับกลีบสวาทที่แอ่นอ้าจนอูมทะลักออกมาจากง่ามขาทางด้านหลัง“ฮึก...”ร่างของหญิงสาวกระตุกเฮือก ก่อนจะร้องครางเสียงสั่น เมื่อดุ้นเนื้อสีเข้มคล้ำยาวใหญ่เหมือนดุ้นมะระจีนถูกกดให้ส่วนปลายเปียกเยิ้มส่ายเสียดลงในกลีบสีชมพูแบะอ้า มือใหญ่ขยำสะโพกแล้วกระชากเข้ามารับความแข็งแกร่ง เสียบแทงเข้ามาล้ำลึกสุดโคนพวงสวรรค์พั่บ...เสียงเนื้อกับเนื้อบดแน่นเข้าด้วยกัน น้ำเสียวทะลักซ่าน สาดสวนออกมาอาบท่อนเนื้อขนาดเท่าแขน เสียบคาอยู่ในรูเนื้อฟิตแน่นของหล่อนอั้ก...เสียงเนื้อกับเนื้อกระทบเข้าหากันดังสนั่น ร่างน้อยๆ ของพลอยขวัญผวาเกร็ง มือทั้งสองข้างเกาะขอบเตียงอีกฟากเอาไว้แน่น ลำตัวแอ่นโย้ โยกถลำไปข้างหน้าเพราะพยัคฆ์กระเด้าเข้ามาแรงมาก“ฮึก..

ไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะหักห้ามความรู้สึกไม่ให้คิดถึงพยัคฆ์ พลอยขวัญหยัดร่างขึ้นจากที่นอน เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า คว้าเสื้อแจ็คเก็ตยีนมาใส่นอน เพราะมันเป็นเสื้อของพยัคฆ์ที่เขาถอดมาสวมให้หล่อน ในวันที่เขาแวะไปรับที่มหาวิทยาลัยวันนั้นฝนตกหนัก พยัคฆ์เดินออกมารับ เขาถอดเสื้อยีนคลุมกันฝนให้หล่อนตอนเดินกลับมาขึ้นรถ พลอยขวัญยังแอบเก็บเสื้อยีนตัวนี้มาจนถึงทุกวันนี้ หล่อนเก็บเอาไว้โดยไม่ซัก เพราะไม่อยากให้กลิ่นกายของเฮียเสือจางหายไปจากเสื้อ...เหมือนรู้ว่ามันคือตัวแทนสุดท้ายของเฮียเสือที่หล่อนจะกอดได้‘เฮีย...ขวัญคิดถึงเฮียค่ะ...คิดถึงที่สุด’สายฝนที่กระหน่ำหนักอยู่ภายนอกบวกกับความเหงา ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกเหว่ว้ากว่าทุกๆ คืนที่ผ่านมา‘เฮีย...’ พลอยขวัญพึมพำ โอบกอดเสื้อของเขาราวกับได้กอดชายที่หล่อนคิดถึงแทบทุกลมหายใจเข้าออก กลิ่นกายของพยัคฆ์ยังติดอยู่ที่เสื้อความคิดถึงที่พลุ่งโพลงขึ้นในใจ ทำให้เลือดในกายของพลอยขวัญราวจะเดือดขึ้นมาได้ ภาพใบหน้าคมคร้ามของเฮียเสือผุดวาบขึ้นมาในห้วงอาวรณ์ถวิลของหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่า“เฮียเสือ...ขวัญคิดถึงเฮียเหลือเกิน” พลอยขวัญพริ้มตา สองมือลูบไล้ไปทั่วเรือ

“ช่วยหยิบโทรศัพท์ให้ปู่ที”บอกพลางมองไปยังโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ใกล้โซฟา กดโทรหาคนรับใช้ที่จ้างเอาไว้ดูแลเรือนไทยหลังใหญ่ที่ซื้อเอาไว้ในจังหวัดสุโขทัย สั่งการเพียงสองสามคำแล้วก็กดวางสายที่ฮ่องกง ที่ห้องทำงานของพยัคฆ์ ภายในตึกสูงเสียดฟ้าซึ่งเป็นอาคารสำนักงานใหญ่ของบริษัทไฟแนนซ์ที่มีพยัคฆ์เป็นผู้บริหาร ในฐานะลูกเขยของจางเหว่ย ซึ่งจางเหว่ยไว้วางใจให้นั่งในตำแหน่งผู้บริหาร ส่วนเจ้าตัวคอยกำกับดูแลอยู่ห่างๆ ในฐานะประธานกรรมการผู้มีอำนาจสูงสุดของบริษัทแห่งนี้ “พยัคฆ์” ประตูห้องทำงานเปิดออกมาพร้อมกับร่างเพรียวระหงของ ‘เหมยฮัว’ ผู้เป็นภรรยา “เหมย...” พยัคฆ์ยิ้มกว้าง ดีใจที่เหมยฮัวมาหา รีบอ้าแขนออกกว้าง รับร่างเซ็กซี่ที่โผเข้ามาหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ “วันนี้ว่างหรือยังไงครับ” ที่พยัคฆ์ถามก็เพราะว่าเหมยฮัวเป็นนางแบบชื่อดังของฮ่องกง ปกติหล่อนก็มีงานถ่ายแบบแฟชั่น เดินแบบและออกงานอีเว้นต์ไม่เว้นวัน นานๆ ครั้งจึงจะมีเวลาแวะมาหาพยัคฆ์สักครั้ง “วันนี้เหมยมีงานถ่ายแบบแถวๆ นี้พอดีเลยแวะมาหาคุณ” เหมยฮัวตอบ

“หนูขวัญไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”ปู่พจน์คิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องบอกความจริง“อ้าว...ออกไปอยู่ไหนครับปู่...แต่งงานแต่งการมีครอบครัวไปแล้วหรือยัง?”พยัคฆ์ถาม“ยังไม่ได้แต่งงาน...ตอนนี้หนูขวัญไปอยู่สุโขทัย ปู่ให้ไปอยู่บ้านที่ปู่เคยซื้อไว้”“แล้วทำไมต้องไปอยู่ที่นั่นล่ะครับ?”พยัคฆ์เริ่มสงสัย“ขวัญไปเลี้ยงเด็ก...”ปู่พจน์ค่อยๆ เฉลย“เด็กที่ไหนครับ?”“หลานปู่”“อ๋อ...ขวัญไปเป็นพี่เลี้ยงเด็ก”พยัคฆ์เข้าใจว่าอย่างนั้น“ขวัญเลี้ยงหลานปู่...อ้อ...ต้องเรียกว่าเหลนสินะ ตอนนี้ปู่มีเหลนอายุได้ขวบนึงแล้ว กำลังน่ารักน่าชังเชียว”ไม่ทันที่ปู่พจน์จะได้พูดอะไรต่อ พยัคฆ์ก็ชิงตัดสายไปก่อนเพราะมีสายด่วนจากพ่อตาโทรแทรกเข้ามาพอดี“ปู่ครับเดี๋ยวผมโทรกลับ”“เออ...ไม่มีอะไรแล้ว...ทำงานของแกไปเถอะ”“อาทิตย์หน้าเจอกันที่เมืองไทยครับ...ผมคิดถึงปู่นะครับ”บอกแล้วพยัคฆ์ก็ตัดสายเสียงของปู่ทำให้เขารู้สึกคิดถึงเมืองไทย หลังจากยุ่งอยู่กับงานที่ฮ่องกงจนไม่มีเวลากลับไปเยี่ยมเยียนคนที่เมืองไทยอีกสัปดาห์ต่อมาเมื่อมาถึงเมืองไทย สิ่งที่ทำให้พยัคฆ์แปลกใจก็คือปู่พจน์ไม่ได้อยู่ที่เรือนไม้หลังเดิมที่สร้างเอาไว้หลังคฤหาสน์“ปู่