Semua Bab BE MY WIFE: Bab 11 - Bab 20

DHALIA’s POVNagising akong mugto ang aking mga mata. Halos hindi ako nakatulog kagabi. Ang bigat sa dibdib ko, hindi dahil sa pagod, kundi sa emosyon na pilit kong nilalabanan. Akala ko, kakayanin ko. Akala ko, magiging masaya ako kahit papaano, kahit alam kong isa lang itong kontrata. Pero hindi. Lalo lang akong nalilito sa mga nararamdaman ko—lalo na kapag si Henri ang pinag-uusapan. Napabuntong-hininga ako at dahan-dahang bumangon. Kailangan kong maghanda. Kailangan kong itago ang lungkot sa likod ng mga ngiti. Pero nasaan kaya si Henri? Kinuha ko ang cellphone ko at nagulat nang makita ang limang missed calls at limang mensahe mula sa kanya. Isa lang ang paulit-ulit niyang sinasabi. 'I’m sorry, Dhalia, kung medyo wala ako sa mood kanina. Sige na, inaamin kong nagseselos ako.'Napako ako sa kinatatayuan ko. Nagseselos siya? Bakit? Ano ang dahilan niya para magselos kung malinaw namang kasal lang kami sa papel? Bago ko pa maproseso nang buo ang nabasa, is

Henri’s POV Akala ko madali lang ang naisip kong plano. Isang simpleng kontrata. Isang kasal na walang halong emosyon. Pero hindi—lalo lang itong naging mapanganib. Dahil habang tumatagal, lalo akong nahuhulog sa sarili kong patibong. Mas lumalala ang pagkagusto ko kay Dhalia. Bakit ba siya gano’n? Paano ba naman at ang pasimple niyang pagkagulat, kilos, at ang inosente niyang mga mata ay hinahatak ako pabagsak sa isang bangin. Damn, Henri. Kumalma ka. Napatingin ako sa asawa kong nakatulog sa isang silya sa poolside. Nakalugay ang mahaba niyang buhok, banayad na pumapaypay sa hangin. Ang payapang mukha niya ay parang isang obra—sobrang amo, sobrang ganda. At ang suot niyang basang damit… Napalunok ako. Bakat ang bawat hubog ng katawan niya. Ang bawat kurba. Damn. Ramdam ko ang pag-init ng katawan ko. Nagtaas-baba ang dibdib ko sa bigat ng paghinga. Ilang segundo akong nanatiling nakatayo roon, nakatitig lang sa kanya, sinusubukang pigilan ang bumabango

DHALIA's POV“How’s my cook?” proud na proud na tanong ni Henri habang nakangiti siyang nakamasid sa akin. Nakatikim na ako ng maraming putahe sa buong buhay ko, pero ang sinigang na ito ang pinakamapangahas sa lahat. Pagdampi pa lang sa dila ko, agad akong napangiwi sa sobrang asim. “Masarap naman, Henri, kaso lang sobrang asim,” sagot ko, pilit iniwasan ang mata niyang puno ng pag-asa. “Hindi ba masaya ang buhay mo at grabeng asim ng timpla mo?” Napakunot ang noo niya bago napahalakhak. At sa pagtawa niyang ‘yon, parang lumiwanag ang buong paligid. Sobrang guwapo talaga ni Henri, lalo na kapag masaya siya. “Well…” Nag-cross arms pa siya, tila nagpapahaba ng suspense bago nagpatuloy, “hindi ako masaya sa naganap kagabi, nabi…tin…ako, Dhalia.” Napadila pa siya sa labi at kumindat, dahilan para manlamig ang buong katawan ko. Alam kong hindi ito biro. At alam kong totoo ang sinasabi niya. Tumikhim ako at pilit ibinalik ang atensyon sa pagkain. “Huwag kang magbiro ng gany

DHALIA's POVNapansin ni Henri na hindi ako komportable. At alam kong talo na ako sa laban na ‘to—kilala ni Irina ang lahat ng naririto, at ang mas masakit, akala ng karamihan, sila pa rin ni Henri ang mag-asawa. Naglalaro pa sila rito. At sa malas ko, tinawag ng host sina Henri at Irina para sumali. Kahit pa ilang beses tumanggi si Henri, sinasabing ayaw niyang iwanan mag-isa ang asawa niya, wala siyang nagawa. Napansin kong tila aliw na aliw ang barkada nila sa pagtutukso sa dalawa. "Are you sure it's okay, Dhalia?" tanong ni Henri, halatang nag-aalangan. Tumango ako at pinilit ngumiti. "Oo naman, Henri. Huwag kang killjoy," sagot ko, kahit sa loob-loob ko, gusto kong sigawan ang lahat ng narito. Wala ba silang pakiramdam? Hindi ba nila naiisip na asawa niya ako at hindi na si Irina? Hindi ko na kayang tingnan ang laro. Napayuko ako at itinuon ang paningin sa baso ng alak sa harapan ko. Tiningnan ko lang ang mesa, pilit nilulunok ang bigat sa dibdib. Alam kong dapat akon

HENRI's POVI'm fucked up. Napasabunot ako sa buhok habang nakaupo sa sofa ni Dennis. Hindi ko maialis sa isip ko ang nangyari noong gabing iyon. Hindi ko matanggap na nasaktan ko si Dhalia—na ako ang dahilan ng sakit na nakita ko sa mga mata niya bago siya lumayo. "Tangina," mahina kong mura habang napapikit. Ba’t hindi ko agad naisip? Ba’t hinayaan ko lang? Siguro, kung hindi ako naging duwag at hinabol ko siya agad, baka hindi niya ko iniiwasan ngayon. Naramdaman kong may tumama sa braso ko—isang lata ng malamig na beer. Pagtingin ko, si Dennis na nasa harapan ko, may kunot-noong nakatitig sa akin. “Pucha, dude. Ano bang nangyari?” tanong niya, nakakunot ang noo. Tumungga ako sa beer bago sumandal sa sofa. “May nagawa akong kalokohan, Dennis.” Napairap siya. “Malamang. Eh, ano ba ‘yun?” Napabuntong-hininga ako. “Noong birthday ni tito Armando, naalala mo ‘yung game na ginawa ni Kristoff noon?” Tumango lang ito, hinihintay ang kasunod kong sasabihin. “Si Irina an