All Chapters of ปู้ยี่ปู้ยำ เกิดใหม่ทั้งทีดันมีหนุ่มหล่อให้เลือกถึง7คน: Chapter 21 - Chapter 30

เฉิงหยิงยกมือขึ้นอังที่หน้าผากของเก๊ามู่เฉิน“ท่านไม่ต้องกลัว ท่านลุงกับท่านพ่อไม่กดดันท่านอีกต่อไปแล้วไม่แต่งก็ไม่มีใครว่า เพียงแค่กลับไปเป็นผู้นำสามกองธงขาวอย่างเดิมก็พอแล้ว ข้าจะส่งข่าวให้ท่านลุงนำองครักษ์มารับตัวท่านที่นี่คุ้มกันท่านกลับตงโก ท่านลุงจะต้องดีใจที่เราพบท่าน”เก๊ามู่เฉินยิ้มแหย๋ๆ“ขะขะข้า”จบกันการกลับบ้านที่ตั้งหน้าตั้งตามาทั้งหมดพังทลายลงไปแน่แล้วในเมื่อชัดเจนแล้วว่าเก๊ามู่เฉินมีตัวตนในที่แห่งนี้“อย่าลืมว่าท่านคือองค์ชายคนเดียวของเผ่าตงโกของเรา” เก๊ามู่เฉินอ้าปากค้างซวยล่ะ“เฉิงหยิงดีใจที่ได้พบท่าน ท่านพี่กงเหวิน”ย่อกายลงงดงามบ่งบอกฐานะของต้ากงเหวินชัดเจนว่ายิ่งใหญ่เพียงใดเก๊ามู่เฉินถอนหายใจยาวท้องพระโรงองค์ชายทั้งหมดยืนสองข้างทางเดินทอดยาวสู่บัลลังก์ คังซีฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่แห่งต้าชิงประทับบนบัลลังก์ด้วยอาภรณ์สีทองสว่างปักลวดลายมังกรงดงามราวกับเง็กเซียนอ่องเต้ก็ไม่ปาน องค์ชายทั้งหมดก้มหน้าปล่อยให้องค์ชายรองอิ๋นเหริงเดินสะเปะสะปะด้วยความเมามาย ในมือมีสุราดอกท้อของต้องห้ามที่มีไว้สำหรับฮ่องเต้เท่านั้น เก๊ามู่เฉินที่อยู่ท้ายแถวของขุนนางพยายามชะเงอคอมอง“ฮ่าาาา เ

“แน่แล้วน้องสิบสี่ องค์ชายใหญ่แม้จะไม่ถือตัวแต่ก็มีฐานันดรสูงส่ง แต่ต่อไปหวังว่าจะยังคงรักษามิตรภาพนี่ไว้”“ฮ่าฮ่าฮ่า แน่นอนอยู่แล้วข้าไม่ลืมพวกท่านหรอก องค์ชายสามที่ให้ที่พักข้าแต่ก็ผลักไสข้าไปอยู่ในห้องรกร้างจนข้าต้องทำความสะอาดเอาเอง องค์ชายสี่ที่เมตตาไว้ชีวิตข้าทั้งๆ ที่ข้าไม่ผิด องค์ชายแปดที่ผลักไสข้าไปอยู่จวนองค์ชายสามทั้งๆ ที่เป็นความขัดแย้งของท่านกับองค์ชายสี่แต่กลับโยนข้าไปให้องค์ชายสาม องค์ชายเก้าที่มักจะหาของกินให้ข้าในยามดึกเพื่อที่ข้าจะได้อ้วนตายไปเสียที องค์ชายสิบผู้ซึ่งไม่เคยให้ความเห็นอะไรที่เป็นประโยชน์ องค์ชายสิบสามที่ไม่เคยพูดว่าชอบข้าแต่ก็แอบสอดแนมข้าเป็นประจำราวกับกลัวว่าข้าจะเผาจวนองค์ชายสาม และองค์ชายสิบสี่ที่คอยเออออกับข้าไปเสียทุกเรื่องจนข้าจะเสียคนอยู่แล้ว แต่โดยรวมแล้วข้าก็ชอบพวกท่านนะ”ทั้งหมดเจ็ดคนอมยิ้มไปกับคำกล่าวที่ล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้นจวนองค์ชายสี่“ชิงหยุนเนีย ท่านพี่พูดอะไรกับเจ้ารีบบอกข้ามา”“พระชายาเอก พี่สาว องค์ชายไม่ได้พูดอะไรกับข้าแค่บอกว่าให้ข้าดูแลหงลี่ดีๆ เพราะเขาวัยกำลังซน”“เจ้าได้รับเกียรติเข้าเฝ้าฮ่องเต้ แน่ใจหรือว่าท่านพี่ไม่ได้พู

“ก็แน่ล่ะสิ ห่วงทุกคนข้าน่ะห่วงทุกคนหากข้าไม่อยู่ในเมื่อเราผูกพันกันถึงอย่างนี้แล้วข้าย่อมห่วงทุกคน องค์ชายสามเรื่องที่ท่านทำยิ่งใหญ่ไม่น้อยแต่เรื่องที่คนอื่นทำก็คือเรื่องที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน ฉะนั้นหากข้าไม่อยู่ พูดกับองค์ชายสี่ดีดี กับองค์ชายแปดท่านอยู่ห่างเขาหน่อยจึงดี ข้ารู้ว่าท่านรักพี่น้องแต่ก็ควรจะรักตัวเองให้มากกว่ารักคนอื่น เข้าใจใช่ไหม” อิ๋นจื่อกระชับอ้อมกอด“ไม่ให้เจ้าไปไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม วันที่ข้าเข้าหอไม่ได้คุยกับเจ้าก่อนนอนข้าถึงกลับต้องไปนั่งเฝ้าหน้าห้องของเจ้า แล้วหากเจ้าไม่อยู่ ข้า…..จะทำอย่างไร”เก๊ามู่เฉินตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน คิดไปเองว่าเขาคงเข้าหอมีความสุขกับชายาหน้าตาน่ารักคนนั้นแต่เขากลับไปนั่งเฝ้าหน้าห้องของเก๊ามู่เฉินจนสว่างเลยหรือ เก๊ามู่เฉินยกแขนเล็กขึ้นกอดอิ๋นจื่อด้วยความรู้สึกหลากหลายรวมทั้งความรู้สึกอบอุ่นใจและขอบคุณคนในอ้อมกอดจวนองค์ชายแปดอิ๋นสือ“พี่สี่ประกาศตัวเป็นศัตรูกับข้าชัดเจน ด้วยการแย่งชิงต้ากงเหวินกับข้า” องค์ชายแปดอิ๋นสือทำสีหน้าเคร่งเครียด“แต่จริงๆ จังหวะนั้นใครบ้างจะไม่อยากได้เขามาไว้ข้างกาย” องค์ชายสิบอิ๋นเอ๋อพูดไปตามที่คิด“พวกเจ้าค

“ฝ่าบาทเพฮะ องค์ชายสามคุกเข่าอยู่หน้าตำหนักไม่ยอมไปไหน”“คุกเข่าหรือ เจ้าสามที่ไม่ยุ่งเรื่องในราชสำนัก คุกเข่าเพื่อสิ่งใดกัน”คังซีเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างหยาดฝนโปรยปรายราวกับหลั่งน้ำตาให้ใครบางคนอิ๋นเสียงวางกระบี่ข้างกายลงบนแคร่ไม้ไผ่ กวาดตามองกระท่อมไม้ไผ่ที่เพียงแค่พอซุกกาย ยิ้มหยันให้กับโชคชะตาของตัวเอง ยกหูหลู (น้ำเต้าที่มีเชือกร้อยสะพายบ่าสำหรับเก็บน้ำดื่มหรือสุรา) ขึ้นมากระดกลงคอสุราเท่านั้นในยามนี้ที่คือมิตรแท้ช่วยให้ลืมเลือนเรื่องราวทุกข์ตรมอดทนรอจนกว่าพี่สี่จะช่วยให้เขาหลุดพ้นจากตรงนี้ อิ๋นเสียงรู้ดีว่าการเสียสละตัวเองในครั้งนี้จะทำให้อิ๋นเจิ้งตัดสินใจทำอะไรบางอย่างหลังจากที่รอมานาน พี่สี่ไม่มีทางทิ้งเขาแน่ กระดกสุราลงคออีกครั้ง แม้จะต้องตายที่นี่ก็ถือว่าคุ้มแล้ว ขอแค่อิ๋นเจิ้งเป็นอิสระอยู่ข้างนอกนั้น คงมีสักวันที่เขาจะเห็นแสงตะวันที่ขอบฟ้าไกลโพ้นจวนองค์ชายแปดอิ๋นสือ“พี่แปด ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย ทำแบบนี้เท่ากับส่งพี่สิบสามไปตาย”“น้องสิบสี่ สิ่งเดียวที่ข้าหวงก็คือต้ากงเหวินที่เอาแต่ไปยืนกางร่มกันฝนให้พี่สาม”“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ ไม่ได้การแล้วข้าจะต้องรีบไปห้ามเขา

“หากจะโทษใครสักคนของให้โทษข้าเถิดข้าผิดเองผิดที่ไม่ห้ามใจตัวเอง ผิดที่ทำให้เจ้าเดือดร้อน” ส่งเสียงเบาๆต้ากงเหวินกัดฟันจนเป็นสันนูน“ไปให้พ้น ไปให้พ้นทั้งสองคน อย่ามายุ่งกับข้า”ลุกขึ้นหันหลังเก็บแผ่นไม้ด้วยความทะนุถนอมไปแปะส่วนที่แตกออกมา เป็นภาพที่น่าสังเวชยิ่งนักองค์ชายสามอิ๋นจื่อก้มลงช่วยเก็บแผ่นไม้ที่แตกหัก“ข้าบอกให้ไปให้พ้นถ้าไม่ไป ข้าจะไปเอง”ต้ากงเหวินทิ้งเศษไม้ลุกขึ้นก้าวเดินจากไปทันทีอิ๋นจื่อได้แต่เพียงมองตามแผ่นหลังของต้ากงเหวินด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในใจแต่ไม่อาจวิ่งตามหรือรั้งเอาไว้ได้ต้ากงเหวินเดินราวกับหมดเรี่ยวแรง ดวงตาพร่ามัว“จบกัน ไม่มีโอกาสได้กลับบ้านแล้วนอกจากจะต้องไปที่ตงโกอะไรนั่น ฮืออออ” ดวงตาพร่ามัวแต่ไม่หยุดก้าวเดินจนกระทั่ง หยุดยืนนิ่งหน้าจวนองค์ชายแปดอิ๋นสือ“ใต้เท้า ท่านเป็นคนของจวนองค์ชายสามมีเรื่องใดกันจึงมาถึงนี้ยามดึกเช่นนี้”“ข้า ข้า” อึกอักไม่รู้จะตอบคำถามว่าอย่างไรร่างสูงของอิ๋นสือที่เอามือไพล่หลังหยุดมองใบหน้าโศกสลดของต้ากงเหวิน สีหน้าตื่นตระหนกไม่น้อย“อย่าเสียมารยาทองค์ชายตงโกต้ากงเหวินเป็นแขกของข้า” องครักษ์หน้าจวนประสานมือถอยห่างออกไปองค์ช